Materiaalzone 
Fietstoerisme 
López zegeviert op Alpe di Pampeago, landgenoot Sosa verrast met leiderstrui
Miguel Ángel López heeft de koninginnenrit van de Tour of the Alps op zijn naam geschreven. De Colombiaanse klimmer van Astana toonde zich op de flanken van de Alpe di Pampeago de vinnigste van een elitegroepje. Thibaut Pinot beet in het stof als runner-up, terwijl Iván Ramiro Sosa knap als derde wist te finishen. De piepjonge Colombiaan mag zich ook de verrassende leider noemen.
Onder een aangename lentezon werden de renners omstreeks 11:15 losgelaten voor de koninginnenrit in deze Tour of the Alps: een 145,9 kilometer lange etappe naar de top van de mythische Alpe di Pampeago, bekend vanwege zijn geschiedenis met de Giro d’Italia. Na enkele vruchteloze pogingen in de eerste wedstrijdkilometers, kozen zes avonturiers met succes het hazenpad. De Italianen Marco Frapporti en Jacopo Mosca kregen het gezelschap van de Fransman Quentin Jauregui, de Spanjaard Oscar Rodriguez, de Israëliër Omer Goldstein en de Oostenrijker Stephan Rabitsch.
Astana controleert de koers voor leider Bilbao en kopman López
De koplopers reden zichzelf naar een voorgift van ruim vier minuten, maar in het peloton leek Astana – in dienst van leider Pello Bilbao en kopman Miguel Ángel López – zich weinig druk te maken. De blauwe brigade knabbelde op de eerste beklimming van de dag – de Passo Redebus (16,1 km aan 6%) – stelselmatig aan de achterstand. Met het ronden van de top was de voorsprong geslonken naar minder dan vier minuten. Vooraan deed Rabitsch zijn werkgever Felbermayr-Simplon Wels een plezier door als eerste boven te komen op de Redebus, wat hem tien bergpunten opleverde.
In de daaropvolgende kilometers bleef de voorsprong van de kopgroep schommelen rond de vier minuten. In gestrekte draf reden de vluchters naar de eerste en enige tussensprint van de dag. In Sover was het Frapporti die de volle buit (zes punten) wist te pakken. Geklopten Jauregui en Mosca wisten respectievelijk vier en twee punten te sprokkelen. Dat het parcours niet te onderschatten was, bleek wel toen Goldstein zijn medevluchters niet lang daarna definitief moest laten gaan.
Alpe di Pampeago nadert, nervositeit stijgt onder de favorieten
Met de Alpe di Pampeago aan de horizon, steeg de nervositeit zowel vooraan als in het peloton. Groupama-FDJ en Sky – de ploegen van Thibaut Pinot en Chris Froome – schoten wakker, waardoor de voorsprong van de kopgroep slonk naar ruim twee minuten. Dit was het sein voor Jauregui, Frapporti en Rabitsch om de stevig oplopende kilometers voor de slotbeklimming te gebruiken om de resterende medevluchters Rodriguez en Goldstein uit het wiel te rammelen.
Met het ingaan van de laatste tien kilometer, vlak na het opdraaien van de slotstroken van de Alpe di Pampeago (9 km aan 9,3%), besloot Jauregui om alleen op avontuur te trekken. De dappere Fransman reed lange tijd voor het uitdunnende favorietengroepje uit, maar met nog ruim vier kilometer te gaan werd ook hij bedankt voor bewezen diensten. Het door Groupama-FDJ opgelegde tempo leek even te machtig voor Froome. De Brit reed echter op kenmerkende wijze – op de bagagedrager van zijn imponerende Sky-trein – het gaatje weer dicht.
Sky neemt commando over, López en Sosa ‘verdelen’ de buit
Zoals wel vaker bleek dit het sein voor de Britse miljoenenformatie om het commando over te nemen; een tempo dat te gortig bleek voor veel coureurs. Toch ging het voor Jan Hirt niet snel genoeg. De Tsjechische klimmer van Astana versnelde met nog 2,5 kilometer te gaan, en kreeg de Oostenrijker Riccardo Zoidl met zich mee. De twee aanvallers kregen echter weinig ruimte van een op kop sleurende David de la Cruz. De versnelling van de Spanjaard bleek wél de doodsteek voor leider Bilbao. De Bask moest lijdzaam toezien hoe zijn concurrenten bij hem wegreden.
Nadat De la Cruz de pijp aan Maarten gaf, was het aan Kenny Elissonde om de favorietengroep uit te dunnen. De Franse pocketklimmer slaagde in zijn opzet; Ben Hermans, Fabio Aru en George Bennett moesten passen onder het gebeuk van de Fransman. Met het ingaan van de slotkilometer was het uiteindelijk Froome die een eerste keer versnelde, maar Pinot en Domenico Pozzovivo reageerden attent. Ook Lopez, de talentvolle Iván Ramiro Sosa en bergkoning Giulio Ciccone wisten hun wagonnetje aan te haken.
Wat volgde was een moment van aarzeling tussen de overgebleven favorieten. Het was Pinot die de status quo doorbrak door de sprint op gang te trekken, maar uiteindelijk bleek López over het beste eindschot te beschikken. In het spoor van de twee kemphanen wist de 20-jarige Sosa naar de derde plaats te sprinten, wat hem de leiderstrui opleverde.
De trotse leider Iván Ramiro Sosa – foto: Sirotti
Man wat hoop ik dat die gast een chronische lekke band krijgt.
Verder overigens wel weer een heerlijk koersje zo hoor de Tour of the Alps. Sosa en Ciccone met een mooie doorbraak, Hirt die laat zien leuk mee te doen. Toch het type rondje waar ik het liefst naar kijk door de ''verrassende'' namen.
Had gehoopt dat Bennett iets langer mee zou gaan, maar zal vast nog wat hinder ondervinden van de val eergisteren. Bouwman wel heel erg goed.
Deze etappe geeft verder wel aan waarom dit, zeker gezien het parcours, de saaiste Giro in jaren/decennia dreigt te worden. Zelfs/ook op dit soort Vuelta-eske stijgingspercentage blijft het toch veelal bij elkaar.
Sosa zeker goed. Doet die Savio toch altijd knap, die Zuid-Amerikaanse talentjes oppikken. Rivera wordt de volgende die daar gaat doorbreken. Maar Sosa is ook in het zelfde jaar als Bernal geboren. Dus eigenlijk hoor je hem dan ook te vergelijken met waar Bernal dit jaar staat. En niet met waar Bernal vorig jaar stond.
Als het algemeen klassement lang spannend blijft omdat er net als vandaag pas in de laatste (paar) kilometer aanvallen zijn, is het gewoon saaie koers. Ik heb liever zoals de Giro 2011 dat iemand (Contador) dik wint met een paar spectaculaire etappes (Gardeccia!) dan dat de topvijf op seconden van elkaar blijft staan omdat er pas heel laat aangevallen wordt door de favorieten zoals in de Tour van vorig jaar. Maw, spanning in het algemeen klassement staat niet gelijk aan een spannende koers.
De Giro gaat hoogstwaarschijnlijk verlopen zoals de Tour van vorig jaar, voor het eerst in lange tijd zou dat zijn dat er niet gekoerst wordt in de Giro (en vorig jaar was, afgezien van de zege van Dumoulin, al niet geweldig). Dat ligt niet alleen aan de tactiek van Sky, maar ook aan de te grote verschillen tussen ploegen, de mentaliteit in het peloton als geheel en vooral de parcoursen.
Met parcoursen zoals dat van de Giro dit jaar, de Tour vorig jaar en veel Vuelta's hou je het algemeen klassement weliswaar lang spannend, maar ten koste van de koers. En met het pensioen van Contador zal de koers dit jaar nog minder zijn dan vorig jaar over de drie grote rondes genomen. Het is goed denkbaar dat we na de Vuelta dit jaar niet één etappe in een grote ronde hebben gehad waar het oorlog was tussen de klassementsrenners voor de laatste beklimming, en dat is niet zoals wielrennen hoort te zijn. Of kijk jij grote rondes voor klassementsrenners die iedere bergetappe tot de laatste tien minuten elkaar aan zitten te kijken terwijl knechten het tempo bepalen, zolang het klassement maar spannend is?
Vooralsnog staan namens Androni alleen Torres, Cattaneo en Gavazzi op de startlijst voor de Giro.
De etappe van vandaag leende zich ook niet echt voor een harde koers voor de laatste 4 km. Laten we eens kijken hoe bijv. vrijdag verloopt. Wanneer ze de WK-klim drie keer doen in de laatste 50 km zonder aankomst bergop. Dan zal er ongetwijfeld veel vroeger geopend worden.
Waar het mij meer om gaat zijn de grote rondes. In 2015 hadden we een heerlijke Giro ondanks dat Contador tot de laatste etappe duidelijk de beste was, een aardige Tour waar Froome naar het einde toe echt wankelde en dan een Vuelta met een (vanuit niet-Nederlands perspectief bekeken) zinderende slotetappe na een verder niet ontzettend spectaculaire ronde.
In 2016 hadden we een Giro met minder bergetappes dan het jaar ervoor, maar de bergetappes die er waren, waren weer erg goed, een Tour met als enige memorabele momenten een paar onverwachte fratsen van een verder dominante Froome en een Vuelta met een heel goed derde weekend die verder weer niet ontzettend spectaculair was.
In 2017 was de Giro vanuit Nederlands perspectief natuurlijk geweldig, maar de spanning was meer omdat het niveau dicht bij elkaar lag dan omdat de etappes zo goed waren. De Tour was vrij waardeloos en de Vuelta was, afgezien van Contador, ook minder dan de jaren ervoor.
Dan hebben we dit jaar imo een slecht Giroparcours, een redelijk Tourparcours en een ondergemiddeld Vueltaparcours. Dat belooft niet veel goeds.
Begrijp me niet verkeerd, in de meeste klassiekers en zeker de helft van de belangrijke kortere rondes wordt er leuk gekoerst, maar in grote rondes, zeker de Tour en de Vuelta, valt dat tegen en is er bij alledrie een dalende lijn zichtbaar. En ik heb weinig vertrouwen dat deze Giro de tendens zal verbreken. Mocht Lopez echt goed zijn, dan zou Astana inderdaad de koers kunnen maken volgende maand, maar ten eerste lenen de meeste bergetappes zich daar slecht voor en ten tweede is Sky nog steeds dominant.
Het parcours van vrijdag is inderdaad interessanter, zeker als Sosa dan nog leidt. Maar van Pampeago mag je meer verwachten dan een sprint van de vijf besten, dat laten uitslagen van eerdere koersen op dezelfde klim ook wel zien. En dat is wat mij pessimistisch stemt voor de Giro.
Ben het niet helemaal met je eens qua beleving van de grote rondes. Van de Vuelta en de Giro geniet al jaren met volle teugen, en van de Tour veeeel minder. Van de Vuelta en Giro geniet ik ook net zoveel als of meer dan van kleine rondjes.