Kort voordat hij in Wollongong wereldkampioen werd op de weg, schreef Remco Evenepoel de Ronde van Spanje op zijn naam. In deze Vuelta was er nog lang spanning bij Quick-Step-Alpha Vinyl, vertellen Evenepoels helpers Ilan Van Wilder en Louis Vervaeke in een interview met Wielerrevue.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

Voorafgaand aan de voorlaatste rit van de Spaanse grote ronde had Evenepoel een voorsprong van ruim twee minuten op Enric Mas, zijn naaste belager. Maar deze etappe bevatte nog wel de nodige beklimmingen en finishte op de Puerto de Navacerrada. Dat zorgde voor de nodige nervositeit.

“Voor die laatste bergrit had ik veel stress”, vertelt Vervaeke. “Ik had echt faalangst over dat ik niet op de afspraak zou zijn. Dat Mas ons zou aanvallen en dat Remco geïsoleerd zou komen te zitten. Er stond veel op het spel en ik moet toegeven dat ik die rit écht nerveus was.”

Muisstil
Van Wilder had dezelfde ervaring. “Die dag was er een groot contrast met de rest van de etappes. Voor die rit was het muisstil in de bus en kon je de stress voelen. Je merkte het ook aan de ontlading na de finish. Er leek wel een baksteen van onze schouders te zijn gevallen. Remco vertelde na afloop dat hij heel zenuwachtig was, maar ik moest zeggen dat ik dat niet zo heb ervaren. Eerlijk gezegd merkte ik niets van stress bij hem. Hij zette nog altijd zijn harde muziek op, zoals iedere dag.”

De kalmte van Evenepoel en Van der Poel
Vervaeke zat achter Remco in de bus en had wel door dat zijn kopman iets stiller was dan normaal. “Maar hij heeft dat als kopman toch heel goed weggestopt”, zegt de 29-jarige renner, die vorige winter de overstap maakte van Alpecin-Fenix. Voordat Vervaeke ploegmaat werd van Evenepoel, reed hij dus ook al samen met Mathieu van der Poel. “Wat me opvalt, is dat die gasten het spelletje gewoon heel leuk vinden.”

“Zeker bij Mathieu had je dat gevoel. Ook op training draaide het niet om cijfertjes of om blokjes, maar om elkaar pijn doen. Wat mij verbaast, is vooral hoe kalm die gasten blijven onder druk. Je mag niet onderschatten hoeveel druk er op ze wordt gelegd. Het is een groot verschil hoe zij daarmee omgaan.”