Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Marianne Vos genoodzaakt om programma aan te passen
Marianne Vos keert voorlopig nog niet terug in competitie. Ze kampt dit jaar al met verschillende blessures en kiest er nu voor om rust te houden. Op deze manier hoopt de voormalig wereldkampioene volledig te herstellen.
Haar ploeg Rabobank-Liv liet in een persbericht weten dat het nog niet duidelijk is wanneer de regerend Olympisch kampioene weer terugkeert in competitie. “Marianne voelt zich nog niet fit genoeg om zich gedegen te kunnen voorbereiden en daadwerkelijk wedstrijdklaar te zijn. Om de voorbereiding verantwoord aan te pakken, is er in overleg met het management voor gekozen om de doelen voor dit jaar even los te laten en het herstel eerst geheel te laten voltooien”, klinkt het bij het team.
Vos zelf laat in een tweet weten erg teleurgesteld te zijn om de komende wedstrijden te missen, maar dat meer training echt noodzakelijk is. Eén van de wedstrijden die komende maand op het programma van de Nederlandse stond was de wegwedstrijd van de Europese Spelen in Baku, Azerbeidzjan.
Not an easy decision to skip the upcoming races, but I need more training time to be race ready again. In Dutch: https://t.co/Zit1ec29wi
— Marianne Vos (@marianne_vos) June 2, 2015
Marianne voelt haar lichaam aan als geen ander, in overbelasting geloof ik niet zo. Sommige blessures kunnen nu eenmaal hardnekkig zijn en regelmatig terugkeren.
Ze lijkt me echter niet iemand om door te gaan in het eeuwige zoals Longo, zou me niet verbazen als ze voor andere dingen kiest, heeft tenslotte alles al gewonnen.
Als je een gedreven sporter bent die de successen aaneen reigt, dan kunnen 100 man tegen je zeggen dat je beter even rustig aan doet. Zolang je dan zelf dat niet zo voelt en je successen blijft behalen, dan stop je niet zo maar voor een sabbatical. Pas als je een blessure krijgt of een mentale dip zich meester van je maakt, dan krijg je misschien die spiegel voorgehouden van alle inspanningen die je gedaan hebt. De resultaten van Marianne in 2013 en 2014 waren best goed dus zie ik niet dat ze na 2012 had moeten stoppen voor een sabbatical jaar. En ach claims van Wfers in de trand van "zie je wel ik zei toen al dat ze had moeten stoppen" daar heb ik helemaal niks mee. Dat is wijsheid achteraf. Zelden lees je dan van diezelfde Wfers reacties in de trand van "dat had ik mis" als ze achteraf toch geen gelijk hadden.
Overbelasting bestaat wel degelijk. Het heeft bijvoorbeeld Kreuziger en Lövkvist veel parten gespeeld, en de laatste is daardoor zelfs gestopt.
In andere takken van sport is het nog veel erger. Atleten of tennissers gaan nogal eens door ondanks spierblessures.
Wat noem jij overbelasting? Cyclo en mtb is blessure gevoeliger, fietsen, lopen en springen. Combinatie maakt juist veelzijdiger, kijk naar vd Poel. Loopt een waanzinnige 800m, waar Joop moeite had met hordes van 90cm.
Hamstrings blessure is gewoon hardnekkig en herhaling ligt altijd op de loer net als enkel blessure. Maar waarom ze een jaar moest stoppen is me nog niet duidelijk.
Waarom ze een jaar rust moest inlassen is mij volstrekt onduidelijk.
Natuurlijk bestaat overbelasting wel degelijk. Je kunt wel in zijn algemeenheid stellen dat wielrennen door de vloeiende weinig schoksgewijze belasting betrekkelijk veilig is ten opzichte van loopsporten en de kans op overbelasting iets minder groot is, tenzij je structureel veel te zware verzetten rijdt. Ik wil geloven dat Lovkvist en Kreuziger enige mate van overbelasting hebben gehad die hun carriere heeft beinvloed. Het is misschien niet helemaal eerlijk om mannen en vrouwenwielrennen op dat punt te vergelijken. Ik heb ooit gelezen dat vrouwen intrinsiek geschikter zijn voor duursport dan mannen. Voeg daarbij dat vrouwenkoersen aanzienlijk korter zijn, dan ben je geneigd om niet direct te denken aan overbelasting qua volume arbeid die verricht is. Maar overbelasting kan natuurlijk ook door intensiteit. In hoeverre dat aan de orde is kan ik lastiger beoordelen.
Van mij hoeft een sabbatical niet per se een jaar te duren. Vos had bijvoorbeeld ook eens een wintertje niet de modder in kunnen gaan. Ik heb bij haar altijd het idee dat ze voor 150% voor haar sport leeft, een soort Valverde die ook nog aan veldrijden doet. En dat doet ze nu al minstens tien jaar, vandaar dat men suggereerde om eens een lange pauze te nemen.
@alsjewint
Vos heeft voor de cyclocross looptrainingen gedaan(daar ga ik van uit) en ze heeft door haar carrière heen verschillende disciplines gecombineerd, de één explosiever dan de andere. Wegwielrennen zou sowieso geen kwaad moeten kunnen, ook al moet je niet vergeten dat voor vrouwen 150 km koers al aan de vrij lange kant is. Maar vooral de cyclocross kan op de spieren werken, en daar is het wellicht deze winter fout gegaan.
Marian kan moeilijk stil zitten blijkbaar, joop lag al om 8 uur. Deed zelf vossenjacht(niet achter marian aan maar pijlen) op zondagmorgen, paar biertjes, marlborootje, halfdronken naar huis op de fiets, douchen en naar dinteloord voor loopcross door de bagger, daarna eten en disco in willemstad en buitenkomend struikelend van trapje been breken, soms gaan we te diep.
Niks verzonnen, alleen gebroken been, zonder dollen. Disco is wijnkelder nu op de hoek vd haven, goed restaurant trouwens.
Gewoon een keer doen, Willemstad, 20min met de auto vanuit R-dam, 8 uur met vliegtuig.
Nu je het over cyclocross hebt, staat me vaag iets bij dat het blessureleed van Vos begonnen is in een veldrit deze winter waar veel gelopen moest worden of speelde het toen weer op. Dat heb ik niet helemaal helder meer. Maar ben het eigenlijk wel met je eens dat een jaartje een rustige winter zonder veldrijden wel goed voor haar rust zou zijn. Een heel jaar pauze is wel erg lang en is mijn ogen dan ook een signaal dat de echte passie voor de sport gedoofd zou zijn.
Mooie herinnering ook voor mij: vossenjachten op zondagmorgen in januari als voorbereiding op het nieuwe seizoen. Soms ineens op je plaat als het nog stiekem ergens verraderlijk glad was door nachtvorst. Voor mij overigens wel zonder Marlboro achteraf.
Ha, ha en inderdaad als je in het laatste wiel wel zag dat de pijl linksaf ging terwijl iedereen rechtdoor reed, vooral niks zeggen en zelf wel linksaf. Mooi, zo kon ik soms hoger eindigen dan een ex prof.
Sommige cheaters reden hem al in de vroege ochtenduren achter de uitzetters aan om vervolgens van controle post naar controlepost te rijden en de helft af te snijden, achteraf was het echt lachen, sommige mafkezen sprongen zelfs t water in om een paar puntjes te winnen.
Via pijlen op de weg en controles waar je stukkie electriciteitspijp op een stalen pen moest doen(laatsten zullen de eerste zijn) naar de eindcontrole die vaak op een ludieke manier verscholen stonden, soms midden op een vlet midden id sloot, ging vooral om vindingreikheid, sterksten wonnen niet altijd. Einde winterseizoen was de winnaar bekend.
Bij ons was dat wielertraining in januari. Je ging allemaal tegelijk van start en moest de geschilderde pijlen op de weg volgen. Die pijlen stonden niet ruim voor de afslag maar precies erop. Bedoeling was dan dat je afremde op een kruising om te kijken welke kant je op moest en dan daarna vol aanzetten om weer op snelheid te komen. Was dus eigenlijk een speelse vorm van interval training. Onderweg moest je dan bij een aantal controleposten een blokje in de een emmer gooien als bewijs dat je er langs gekomen was. Na 40 of 50 km reed je dan over een streep en moest je binnen een bepaalde straal de vos zoeken. Dat kon een verkleedde clubgenoot zijn die ergens in een tuintje aan het werk was of iemand die zijn hondje aan het uitlaten was. Wie het eerst de vos gevonden had was winnaar. Hoefde dus niet de hardste fietser te zijn, want als je een pijl miste kon je kilometers verkeerd rijden. Ook het missen van een controlepost was funest. Weet niet of ze dit tegenwoordig nog wel doen, maar vond het vroeger altijd erg leuk.
Vaak komen sporters sterker terug na gedwongen rust, dus ik hoop dat ze daar écht de tijd voor neemt.