Kerckhoffs Raymond

• maandag 28 juni 2021 om 08:50

Analyse Het was geen boodschap voor ‘Opi’ maar voor ‘Papi’. De ritzege was belangrijk, maar die gele trui nog honderdduizendmaal meer. Dat geel is het belangrijkste stukje textiel uit de wielersport dat zijn grootvader Raymond Poulidor nooit heeft gedragen, maar waar hij o zo vaak dichtbij was. De trui die gesponsord wordt door Credit Lyonnais, het bedrijf waarvoor zijn opa een tiental jaren het uithangbord tijdens de Tour de France was. Dat ‘maillot jaune’ had Mathieu van der Poel zijn ‘papi’ beloofd en sinds diens overlijden op 13 november 2019 spookte deze geste al door zijn hoofd.

Op de finishlijn op de Mûr-de-Bretagne priemde hij zijn wijsvinger naar de hemel om de ritzege op te dragen aan zijn geliefkoosde opa. Achter het podium, nadat hem de overbodige vraag werd gesteld aan wie hij dit zeldzame nummer opdroeg, brak hij. De emoties toonden welke speciale band de kleinzoon met zijn grootvader had. Een kleine minuut lang gaf hij de waterlanders de vrije loop. Hij had een missie volbracht. Het hiaat op het palmares van zijn grootvader opgevuld. Maar wat was het verdorie jammer dat ‘Poupou’ dit moment van glorie niet meer kon meemaken.

foto: Cor Vos

Vader Adrie van der Poel had het in de dagen dat de familie voor de uitvaart, in november 2019, in Saint-Léonard-de-Noblat verbleef reeds geconstateerd. Hij wist dat zijn jongste zoon close was met zijn opa, maar had niet in de gaten dat het zo diep zat. Eerst brak Mathieu na de cross in Tábor. Later liet hij op de uitvaart door moeder Corinne een boodschap in de kerk voorlezen. De laatste zin hieruit was: “Dankzij jouw berichtjes en aanmoedigingen kreeg ik elke zondag opnieuw zin om overal in alle wedstrijden mijn best te doen. Net daarom, Papi, ben jij mijn kampioen.”

Bedankbrief
Op de Mûr-de-Bretagne schreef ‘MVDP’ zijn ultieme bedankbrief aan zijn ‘Papi’. Hij vervulde een opdracht op een miraculeuze wijze, die boven alle wielerwetten verheven is. En dat nog geen 24 uur nadat hij na de eerste rit een behoorlijke opdoffer had moeten verwerken. Le Grand Départ in Bretagne stond helemaal in het teken van de kleinzoon die zijn grootvader Raymond Poulidor kon eren. Met prachtige paars-gele retroshirts van de befaamde Mercier-ploeg, het team waar zijn grootvader tussen 1960 en 1969 grootse successen mee boekte, stond zijn Alpecin-Fenix aan de start. Met de hashtag #MerciPoupou werd zijn opdracht extra kracht bijgezet.

Julian Alaphilippe feliciteert Mathieu van der Poel. foto: Cor Vos

De ouverture op de Côte de la Fosse aux Loups eindigde echter in een deceptie. Ten eerste verloor Van der Poel in het gedrang richting de slotklim te veel posities. Hij kon op het steilste deel van de Bretonse kuitenbijter verrassenderwijs nog aansluiten bij de vier beste klimmers, maar was ook zo eerlijk om te bekennen dat hij de benen niet had. Daarbij was Julian Alaphilippe zaterdag fenomenaal. Liefst achttien seconden bedroeg zijn achterstand op de Fransman. Het geel was gevlogen. Foetsie ‘maillot jaune’, weg eerbetoon, finito droom.

Hij zei het zaterdag voorbij de finish zelf ook: “Met deze vorm vrees ik dat ik op de Mûr-de-Bretagne ook tekort ga komen.” Na een nachtje slapen denkt Van der Poel-junior echter niet meer aan mindere benen, maar komt zijn ongekende, mentale weerbaarheid naar boven. Dat ene ieniemienie kleine kansje om de gele trui toch te pakken, daar wilde hij voor gaan. Zijn opa had immers zijn hele loopbaan voor het ‘maillot jaune’ gestreden, maar slaagde nooit in de gele missie. Dan kon hij toch niet op dag twee reeds de moed laten zakken.

Mission Impossible
Er werd een plan gesmeed, al was het een missie die Tom Cruise niet eens zou kunnen klaren in de filmreeks Mission Impossible. Op 17 kilometer van de finish, bij de eerste passage op de Mûr-de-Bretagne, ging Van der Poel in de aanval. Zelfmoord, wanneer er nog een heel Tourpeloton achter je rijdt. Het ging Van der Poel echter om de acht bonificatieseconden die hier te winnen waren. De ultieme aanval zou hij bewaren tot de laatste beklimming van deze beruchte muur.

En inderdaad, op 800 meter van de streep zat hij daar weer van voren. Hij realiseerde zich dat gokken op de sprint niet kon, omdat die tactiek hem niet de gele trui op zou leveren. Dus, koos hij weer op de aanval. “Ik wist dat ik alles-of-niets moest spelen. Dat was meer op karakter dan op kunnen”, erkende hij later.

foto: Cor Vos

Normaal zeg je een onmogelijke opdracht. Dan heb je in dit soort ritten, op dit parcours, met nog zoveel frisse renners in het peloton slechts één pijl op je boog. Maar niet als je Mathieu van der Poel bent. Denk aan de Amstel Gold Race van 2019, de BinckBank Tour van 2020 en de koninginnenrit van Tirreno-Adriatico van dit voorjaar. Het woord onmogelijk komt niet voor in zijn vocabulaire.

Het woord fenomenaal daarentegen wel. Tijdens de Tour van 2014 bracht Mathieu van der Poel met zijn familie een bezoek aan de Tour de France. Natuurlijk zocht hij in het Village Départ bij de stand van Credit Lyonnais zijn grootvader op. Raymond Poulidor stelde met grote trots zijn kleinzoon aan iedereen voor als zijn ‘petit phénomène’. Inmiddels heeft Mathieu er een hekel aan wanneer iemand hem een fenomeen noemt. Dat recht had alleen zijn grootvader. Al heeft hij inmiddels met zijn daden het ‘petit’ omgedraaid in ‘grand’.

Hoe hij op de slotklim van de Mûr alsnog een tweede, derde, vierde, vijfde, zesde of was het een zevende adem vond, was ongekend. Hij speelt met alle wielerwetten en het lijkt dat hij vanuit zijn wilskracht op sommige momenten ongekende oerkrachten uit zijn lichaam weet op te roepen. De cocktail van genen van de families Van der Poel en Poulidor hebben een uitzonderlijke wielrenner van hem gemaakt. De nuchtere opvoeding van Adrie en Corinne heeft zijn bijzondere karakter verder gevormd.

Een boks van Tour-directeur Christian Prudhomme. foto: Cor Vos

In de derde Tourrit maandag, op weg naar Pontivy, zal het Franse volk hem in de gele trui nog meer omarmen. De kleinzoon die zijn ‘papi’ Raymond Poulidor op grootste wijze eerde. Ondanks zijn Nederlandse paspoort zal hij als een ‘chouchou’ (lieveling) in La Douce France aanbeden worden. Quel panache, quelle bravoure, quel champion.

Tokio
Het is aan Van der Poel om nu vooral te genieten van die dag(en) in het geel. Om stil te staan hoe trots zijn opa van boven naar hem zal kijken. Vervolgens zal hij ook moeten beseffen dat in deze Tour voor hem eigenlijk niks meer te winnen valt. Een tweede ritzege is natuurlijk mooi, maar het zal nooit zo tot de verbeelding spreken als dit ongekende moment.

Nee, hij kan nu zijn geschikte moment kiezen om naar Tokio af te reizen. Na het gele avontuur, dat normaal woensdag na de tijdrit eindigt, kan hij zijn vizier helemaal op de mountainbike richten. In de Japanse metropool wacht een nieuwe hoofdprijs die ook al jaren door zijn hoofd spookt.

De naam van Mathieu van der Poel zal vanaf nu sowieso al vereeuwigd worden in de Tourgeschiedenis. De Tourdirectie zal een diepe buiging maken voor zijn optreden in de ronde van dit jaar. Zijn eerbetoon aan grootvader Raymond Poulidor zal een plek krijgen in Le grand livre de l’histoire du Tour de France. En daarmee zal ook de schande van de eerste rit van een dwaze supporter langs de weg met een kartonnen bord ‘Allez Opi Omi’ voor even naar de achtergrond zijn verdrongen.