Kerckhoffs Raymond

• woensdag 28 september 2022 om 07:00

Analyse Hoe heeft het zo ver kunnen komen dat de Nederlandse WK-favoriet in de nacht voor de titelstrijd in een politiecel heeft moeten doorbrengen? Het verhaal klinkt zo ongeloofwaardig dat zelfs zijn ploegmaten dachten dat Mathieu van der Poel een grap maakte toen hij hen vlak voor de start over zijn arrestatie inlichtte. Wie valt er iets te verwijten in dit bizarre incident?

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

De wereldkampioenschappen in het verre Australië. Mooi voor de mondialisering van de wielersport. Goed voor de oorlogskas van de internationale wielerunie UCI, maar een drama voor de penningmeesters van de nationale wielerbonden. Van de Nederlandse wielerbond KNWU is bekend dat de financiële situatie de laatste jaren dramatisch is. Noem het gerust een gevolg van het al jarenlange wanbeleid bij de federatie.

Volgens Eurosport bedroegen de kosten van deze trip voor de KNWU zo’n tweehonderdduizend euro. De helft hiervan moest betaald worden aan het hotel: het Novotel op de Grand Parade in Brighton-le-Sands, ten zuiden van Sydney aan het vliegveld. Op een klein anderhalf uur rijden van het parcours in Wollongong.

Australiërs ter plekke vonden het vreemd dat de Nederlandse ploeg zo ver van het WK-parcours ging zitten. Zeker omdat de boeking al vorig jaar op 10 december werd gemaakt en er toen nog voldoende alternatieven waren. Ook Ellen van Dijk en Annemiek van Vleuten vonden dit met oog op de mondiale titelstrijd tegen de chronometers te ver. Zij boekten zelf in de vijf dagen in aanloop naar de WK-tijdrit een appartement nabij Wollongong en meldden zich pas die zondagavond in het oranje-hotel in Sydney.

Op zondag arriveerde ook Mathieu van der Poel. Hij wilde aanvankelijk na de GP Wallonië op de zaterdag nog de Primus Classic rijden, waardoor hij pas na die wedstrijd in de avond de reis naar de andere kant van de wereld boekte. Uiteindelijk reed hij die wedstrijd niet, maar hield hij wel vast aan zijn reisschema. Om de ‘late’ reis zo soepel mogelijk te laten verlopen betaalde hij zelfs een upgrade naar First Class (ticket normaal zo’n 20.000 euro). Op zich moet die reis op een week voor de mondiale titelstrijd ook geen probleem zijn. Jetlag-technisch is een verblijf van zeven dagen voor een topsporter voldoende om aan het tijdsverschil van acht uur te wennen.

Verkouden
In het hotel was Van der Poel ingedeeld op een kamer met Jan Maas. Omdat hij lichtjes verkouden arriveerde, vroeg hij aan bondscoach Koos Moerenhout of hij mocht slapen op een kamer bij zijn vriendin Roxanne. Op die manier kon hij zich ook beter aanpassen aan het tijdsverschil door op een vroeger tijdstip dan zijn ploegmaten die al langer in ‘Down Under’ bivakkeerden naar bed te gaan. Moerenhout had hier geen probleem mee. Hierdoor kon hij juist voorkomen dat meer renners binnen zijn selectie verkouden zouden worden.

Als een dief in de nacht verdwijnt Mathieu van der Poel van het parcours – foto: Cor Vos

Omdat de KNWU in het grote airport-hotel geen speciale gangen had afgehuurd, was het niet vreemd dat de kopman van de Nederlandse ploeg nu op een andere verdieping dan de meeste andere renners lag. Het is overigens helemaal niet vreemd dat er nog andere mensen op eenzelfde gang in een rennershotel liggen. Zelfs in de Corona-Tour van 2020, toen de teambubbels nog héél strikt werden nageleefd, was dit het geval. Zo sliep ik destijds in het Novotel in Voreppe twee kamers naast de latere winnaar Tadej Pogacar.

Waar Van der Poel meteen een goede Mixed-Relay TTT rijdt, blijft hij ook gedurende de daaropvolgende dagen richting de wegwedstrijd in de hotelkamer bij zijn vriendin. Nu leven we anno 2022 en zijn vrouwen rond de koers niet meer zo’n vreemd verschijnsel als in de jaren dat Peter Post, Lomme Driessens en o.a. Jan Raas met harde hand regeerden. Zij noemden vrouwen in een rennershotel vergif voor hun coureurs.

Anderzijds mag je je wel afvragen of het bevorderend voor het groepsproces werkt wanneer de vriendin van een renner tijdens een WK ook in hetzelfde hotel verblijft. Stel dat alle acht renners uit een nationale selectie hun vrouw/vriendin in het hotel zouden hebben en met hen op de kamer zouden slapen. Op die manier kun je nooit een eenheid smeden.

Je kunt erop wijzen dat deze voorkeursbehandeling van de grote kampioenen een evolutie in het wielrennen is. Dat zij speciale privileges hebben. Maar deze kampioenen snijden zichzelf juist in de vingers wanneer ze een halve band met hun ploeggenoten opbouwen.

Zeker binnen een nationale selectie telt dit. Van der Poel is dit jaar immers maar een paar dagen met dit zevental op pad en kent de meeste van deze oranje ploegmaten dus nauwelijks. Dan kan het eigenlijk niet zo zijn dat je de schaarse tijd die je voor een WK hebt, moet verdelen tussen je ploeg en je vriendin. In de dagen voor een WK moet je juist investeren in je nationale team en beseffen dat er op zo’n kampioenschap altijd bijzondere wetten heersen. Als kopman ben je er sowieso het meest bij gebaat wanneer er een eenheid wordt gesmeed.

Plankje
Denk ook aan de Olympische Spelen van vorig jaar, toen Van der Poel veel later dan zijn ploegmaten voor de mountainbike-wedstrijd in Tokio arriveerde. Hij was destijds niet op de hoogte dat het plankje bij de ‘drop’ in tegenstelling tot op de training gedurende de wedstrijddag werd weggehaald. De bondscoach en zijn ploegmaten gaven later aan dat ze het hierover uitgebreid aan tafel hadden gehad. Blijkbaar zat ‘MVDP’ op dat moment ergens anders met zijn gedachten dan bij het gesprek van zijn teamgenoten.

foto: Cor Vos

Dat er lawaai om half elf ’s avonds op de hotelgang is, is natuurlijk uiterst vervelend. Het is volkomen te begrijpen dat Van der Poel boos werd omdat deze kinderen (meisjes van 13 en 14 jaar) ook nog begonnen te klieren door op zijn deur te kloppen. Dat hij, naar eigen zeggen, bij beiden ‘niet heel vriendelijk verhaal’ ging halen, is een logische reactie. Het is achteraf heel makkelijk om te zeggen dat hij iemand van de KNWU of de receptie van het hotel had moeten bellen. Al was dit natuurlijk wel het verstandigste geweest.

De grote vraag blijft wat er zich op die gang op de negende verdieping heeft afgespeeld. Van der Poel beweert dat het alleen bij een woordenwisseling c.q. scheldpartij is gebleven. Als dit het enige is wat er is gebeurd, dan valt hem niks kwalijk te nemen. In de politieverklaring staat echter dat beide meisjes aangeven dat hij hen heeft geduwd. Een van de meiden zou op de grond zijn gevallen, terwijl de ander tegen de wand kwam en een schaafwond aan haar elleboog opliep. Het was in ieder geval voor de meiden (of hun ouders) genoeg reden om het hotelmanagement en de politie te waarschuwen.

Als hij geduwd heeft, dan is Van der Poel in de fout gegaan. Daar is geen twijfel over. Voorlopig is het echter het woord van Van der Poel tegen het woord van beide meisjes. Dat hij voor dit voorval tot vier uur in de nacht in het Kogarah Police Station in een cel heeft gezeten, lijkt misschien overdreven. In Australië gaan ze echter heel serieus met deze aangiftes om. Zeker wanneer jonge meiden deze klacht indienen. Als er een kans is dat beide meiden echt lastig zijn gevallen, dan wordt zo’n voorval uiterst serieus genomen. Zeker ook omdat geweld tegen jonge vrouwen de laatste jaren in Australië onder een vergrootglas ligt.

Van der Poel heeft vanaf zijn hotelkamer na het voorval bondscoach Koos Moerenhout om 22.45 uur gewaarschuwd. Hij is direct naar de kamer van zijn kopman gegaan, maar het leed was toen geschied. Moerenhout heeft vervolgens aangeboden om mee te gaan naar het politiebureau, maar gezamenlijk is de beslissing genomen dat zijn teammanager Christoph Roodhooft van Alpecin-Deceuninck (die in een ander hotel verbleef) en zijn vriendin Roxanne hem daar zouden bijstaan. Toch is het vreemd dat de KNWU niemand van hun delegatie heeft meegestuurd. Van der Poel valt in de periode van het WK immers onder de verantwoordelijkheid van de Nederlandse bond. Chef de mission Jan van Veen was hier dé aangewezen persoon voor, maar hij verklaart zelf dat hij pas in de ochtend op de hoogte werd gesteld van het incident.

Het is begrijpelijk dat Moerenhout vervolgens besluit om de overige renners/begeleiding van zijn ploeg pas zo laat mogelijk in te lichten. Op die manier kon bij het ontbijt en gedurende de reis naar de start in Helensburgh de focus bij de wedstrijd blijven. We praten immers nog altijd over het WK, de belangrijkste eendagswedstrijd van het jaar. Het was uiteindelijk Van der Poel zelf die zijn ploegmaten vlak voor de start in de camper inlichtte over zijn nachtelijk ‘avontuur’.

Koos Moerenhout – foto: Cor Vos

Rol KNWU
Over de rol van chef de mission Jan van Veen zijn meer vragen. Hij is verantwoordelijk voor de organisatie van de hele groep tijdens dit WK. En juist in de organisatie laat de KNWU in deze week, zoals gewoonlijk, weer meerdere steken vallen. Alleen al de incidenten rond de junior-vrouwen op dit WK zijn ongekend.

De ouders van deze 17- en 18-jarige meiden hebben al bij de KNWU aan de bel moeten trekken dat hun kinderen zonder begeleiding van iemand van de KNWU op het vliegveld moesten inchecken voor de lange reis. Uiteindelijk besloot de bond toch nog iemand naar Schiphol te sturen. Maar goed ook, want er bleken liefst negen fietsen niet betaald te zijn voor de lange vlucht. Drie elite vrouwen kregen uiteindelijk de opdracht om tijdens de reis een oogje in het zeil te houden op deze jonge meiden.

In Australië zaten de juniors, die niet de tijdrit reden, anderhalf uur in de auto om in Wollongong te gaan trainen. Daar aangekomen werd ontdekt dat de begeleiders van de bond hun fietsen in het hotel waren vergeten…

En in de koers werden de junior-vrouwen niet bijgestaan door hun bondscoach Loes Gunnewijk omdat zij geen tijd had. Deze taak werd neergelegd bij Peter Zijerveld, tot 2020 in dienst bij de KNWU, die in ‘Down Under’ toevallig aanwezig was omdat hij er familie heeft wonen.

Het zijn incidenten die de wenkbrauwen doen fronsen. Wie de laatste jaren met de KNWU op pad is geweest, weet echter niet anders. Volgende maand is oud-politicus Wouter Bos alweer een jaar voorzitter van de wielerbond. In de gesprekken die hij met diverse stakeholders richting zijn verkiezing had, beloofde hij een harde hand te laten zien. Tot dusver blinkt Bos echter uit in onzichtbaarheid. En zo sukkelt de KNWU verder. En wordt de som van alle beschamende incidenten alleen maar groter.