Voor Matis Louvel was de Druivenkoers pas zijn tweede profzege, na de Vuelta a Castilla y Leon (ook UCI 1.1) van vorig jaar. Dat hij het nu ook tegen jongens als Mathieu van der Poel, Biniam Girmay en Arnaud Démare afmaakt, lijkt een stevige stap vooruit. “Maar ik weet al lang wat ik in mijn mars heb”, aldus de Fransman bij Sporza.

“Ik heb dit jaar al een goed seizoen gereden met enkele mooie ereplaatsen in de klassiekers in het begin van dit seizoen. Daarna volgden het Critérium du Dauphiné, Parijs Nice en heb ik mijn eerste Tour gereden. Dus ik wist dat ik de capaciteiten had om een koers zoals deze te winnen en ik ben blij dat dit vandaag gelukt is.”

Louvel moest dan wel eerst van de grote kanonnen af zien te geraken. “In de finale had ik goede benen, maar ik moest anticiperen om de sprint te vermijden. Ik vreesde dat ik tegen Démare had ik geen schijn van een kans zou hebben, dus probeerde ik het op de Moskesstraat.”

Op die kasseihelling reed hij de rest meteen uit het wiel. Het bewijs dat hij in alle koersen in Vlaanderen tot zijn recht kan komen? “In de toekomst wil ik graag nog beter doen in de Ronde van Vlaanderen en Parijs- Roubaix, ja. Kasseien zijn echt mijn ding, maar je moet in zo’n koersen ook wel een portie geluk hebben”, vertelde de kersverse Druivenkoers-winnaar nog.