Nico Dick

• maandag 20 december 2021 om 20:00

Interview Michael Vanthourenhout behaalde zondag in Namen zijn mooiste zege uit zijn carrière, vertelde hij al in het flashinterview onmiddellijk na de finish. Achteraf kwam hij ook nog terug op Rucphen, een dag eerder. “Daar hebben we het als ploeg laten liggen. Ik had daar meer voor Eli kunnen doen”, was hij zelfkritisch. “Maar dit maakt alles goed.”

Vanthourenhout is geen veelwinnaar. Toch werd hij eerder al wereldkampioen bij de beloften en vorig jaar schreef hij de Wereldbeker in Tabor op zijn naam. Maar zijn zege in Namen steekt er bovenuit, vertelt hij. “Namen is een echte klassieker. Dat ze er zoveel toeschouwers waren, de zege wat onverwacht kwam én na een duel met Tom Pidcock, maakt het nog mooier.”

Vertel eens wat over dat publiek, hier in Namen.
“Het was echt opmerkelijk. Het is al even geleden dat er nog zoveel volk op een cross was (naar schatting tussen de zeven en achtduizend toeschouwers, red), maar dat niet alleen. Ook de sfeer was uitmuntend. Zeker daar aan de schuine kant kreeg ik telkens een boost van de vele en warme aanmoedigingen. Dat heeft echt geholpen. Het voelde een beetje als een buitenlandse cross waar ik als Belg aangemoedigd werd. Ik heb er van genoten. Als je het dan ook nog kan afmaken.”

Het zag er in het begin nochtans allemaal niet zo rooskleurig uit…
“Amai. Dat Toon Aerts zo furieus van start ging, had ik niet verwacht. Op een bepaald moment was hij tot 25 seconden van ons weggereden en dacht ik dat de vogel gaan vliegen was. Tot hij plots ten val kwam en lek reed. Vanaf dat moment ben ik weer in mijn kansen gaan geloven.”

En reed jij zowaar bijna foutloos rond. Maakte dat het verschil in de tweede koershelft?
“Ik denk het. Ik zag Pidcock kleine foutjes maken, terwijl ik hem onder druk zette. Toen ik overnam, groeide mijn zelfvertrouwen nog meer. Ik vond mezelf de perfecte lijnen rijden en wist toen al dat dit wel eens mijn dag kon worden. Ik denk dat ik daar ook het mentale overwicht had. Zo zie je maar, je mag nooit opgeven.”

Michael Vanthourenhout vond zichzelf in Namen de perfecte lijnen rijden – foto: Cor Vos © 2021

En zeggen dat jullie zaterdag als team nog in zak en as zaten…
“Klopt. Ik zat ermee, daar in Rucphen. Voelde me na afloop schuldig. Eli reed in die laatste ronde aan de leiding, ik zat in het wiel. En plots kwam Pidcock als een duivel uit een doosje vanachter mijn rug. Ik had hem niet meer verwacht. Het was mijn fout dat Eli de wedstrijd niet won. Ik had iets meer moeite moeten doen om Tom af te houden. Maar kijk, vandaag hebben we toch een en ander rechtgezet.”

Aandoenlijk, hoe Eli je na de finish kwam omhelzen.
“We gunnen elkaar de overwinning. Ik hem, hij mij. Het is ook goed voor de ploeg dat ik het nu even kan overnemen. Eli is met de drukke kerstperiode in het vooruitzicht aan een stevige trainingsblok bezig. Hij zal strak weer top zijn.”

Heb jij gepiekt naar deze periode?
“Niet specifiek. Al streeft iedereen er wel naar om in deze periode top te zijn, denk ik. Ook ik. Maar het was niet zo dat ik vanmorgen naar Namen ben vertrokken met het idee dat het nu moést gebeuren. Het komt zoals het komt. Persoonlijk ben ik vooral tevreden dat ik steeds minder last heb van een dipje in de loop van het seizoen.”

Je staat nu tweede in de Wereldbeker. Een plek die je wil vasthouden?
“Ja. Jammer dat ik het weekend van Koksijde forfait moest geven wegens ziekte. Anders stond ik nu wel stevig op die tweede plaats. Nu blijft het spannend… (Toon Aerts volgt als derde op 17 punten, red) ”

Het was ook een emotionele zege, vertelde je in het flashinterview.
“Er spelen inderdaad familiale omstandigheden dezer dagen, al zou ik daar liever niet over uitweiden. Ik wil deze zege wel aan mijn familie opdragen. En aan iedereen die er voor mij is.”