Analyse Julian Alaphilippe won met Milaan-San Remo het eerste monument van het seizoen. Ex-sprinter Frank Hoste, momenteel koersdirecteur van Gent-Wevelgem en analist, en Michel Cornelisse, sinds dit jaar ploegleider van Mathieu van der Poel, analyseren voor WielerFlits de Primavera aan de hand van zes vragen.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

“Dat zal niet gemakkelijk zijn”, beseft Frank Hoste. “Ik kan me voorstellen dat de Franse teams meer dan gewone interesse hebben voor Alaphilippe. En met Total doet daar straks een nieuwe sponsor zijn intrede die kluiten heeft. Anderzijds… De cohesie die nu binnen die ploeg heerst, is ongezien en kan er voor zorgen dat hij toch bijtekent. Was hij nu een eind boven de dertig, zou hij – zoals Terpstra – sneller voor het geld kiezen. Nu moet ik het nog zien.”

Julian Alaphilippe vloog naar de zege – foto: Cor Vos

Michel Cornelisse gaat er zelfs vanuit dat Alaphilippe langer aan boord blijft bij de Wolfpack. “Het geheim van Deceuninck-Quick-Step is toch de goede sfeer binnen de ploeg. En we zagen reeds een aantal jongens vertrekken die het daarna minder goed deden. Daarnaast denk ik dat sentiment en trouw ook niet onbelangrijk zijn. Alaphilippe heeft wel een en ander te danken aan Lefevere. Ik denk dat hij blijft.”

Hoste: “Heb je gisteren trouwens gezien hoe knap ze dat gespeeld hebben? Zodra Viviani gelost was, trok het team de kaart Alaphilippe. Inclusief Philippe Gilbert en Zdenek Stybar, die hun eigen kansen opofferden omdat het geloof in de Fransman zo groot was. ‘Ze komen te vroeg op kop’, hoorde ik er zeggen. Flauwekul, natuurlijk. Ze legden het tempo zo hoog om jongens als Caleb Ewan en Alexander Kristoff overboord te kieperen. Daarna was het aan Alaphilippe om het af te maken.”

“Ik begrijp alleen de aanpak van Lotto Soudal niet”, vult Cornelisse aan. “Die rijden de hele dag mee op kop. Waarom laten ze Deceuninck het werk niet alleen opknappen? Dan hadden ze aan de voet van de Poggio ongetwijfeld minder mannen gehad om tempo te maken. En had Lotto nog wat extra om Ewan bij te staan.”

2. Gaat Peter Sagan ooit nog wel Milaan-San Remo winnen?

“Ik heb het gevoel dat de Primavera een spookkoers wordt voor Sagan”, vertelt Hoste. “Zoals de Ronde van Vlaanderen dat ooit was voor Roger De Vlaeminck. Hij won hem wel een keer, na dat voorval met Freddy Maertens, maar voorts moest hij vrede nemen met ereplaatsen. Dat lijkt bij Sagan in Milaan-San Remo ook stilaan zo te worden. Hij is de favoriet, de smaakmaker, maar in de finale doet hij domme dingen. Dat deed hij vorig jaar al in die sprint met Kwiatkowski. Nu maakte hij zowaar drie fouten: hij aarzelde te veel in de afdaling, hij laat zich verleiden om het gat op Trentin en Van Aert dicht te fietsen en in de sprint komt hij te vroeg op kop, houdt dan even in en laat zich vervolgens insluiten.”

Peter Sagan met Michal Kwiatkowski en Julian Alaphilippe in zijn kielzog – foto: Cor Vos

“Als je een wedstrijd al eens gewonnen hebt, dan ben je meer relaxed”, vindt Cornelisse. “Nu wil hij het zo goed doen, dat hij in de fout gaat. Die cartouche die hij verschiet om naar Trentin en Van Aert te rijden, bijvoorbeeld… Als je al niet in topvorm bent, is dat er te veel aan op dat niveau. Hij hypothekeert daar zijn eindsprint. Ik zeg niet dat dat bij Sagan nu in het kopje gaat spelen voor de andere klassiekers. Integendeel zelfs. Kampioenen worden beter na een tegenslag, maar voor Milaan-San Remo moet hij toch weer een jaar wachten op een nieuwe kans.”

3. Kan dit het voorjaar worden van Oliver Naesen?

“Ja!” Frank Hoste is formeel. “Hij is beter dan ooit. Eigenlijk moet je weten dat Milaan-San Remo een wedstrijd is die Naesen niet eens zo goed ligt. Oli is geen wringer. Maar omdat hij zo goed is, kan hij gewoon in de wind rijden om bij de aanvang van elke helling vooraan te zitten. Ook zijn goede sprint is meer een gevolg van zijn sterkte. Na 300 kilometer is het niet meer de pure snelheid die telt. Dan was Oliver Naesen gisteren rap omdat hij frisser is dan de rest, omdat hij in topconditie verkeert.”

Oliver Naesen wordt gefeliciteerd met zijn podiumplek – foto: Cor Vos

“Dat hadden we trouwens al gezien in de slotrit van Parijs-Nice. Bekijk nog maar eens de namen van de kopgroep waar hij mee op pad was. Stuk voor stuk toppers in het rondewerk. Geef Naesen maar een paar sterren extra voor de komende weken. Ik heb hem nog niet sterker gezien dan nu. Zijn enige minpunt is dat hij in de finales – in tegenstelling tot Deceuninck-Quick-Step bijvoorbeeld – niet te veel ploegmaats meer in steun zal hebben.”

4. De onvermijdelijke Wout van Aert-vraag dook gisteren nog maar eens op. Moet hij weg uit het veld?

“Neen!”, zijn zowel Frank Hoste als Michel Cornelisse overtuigd. “Ik begrijp zelfs niet dat die vraag nog gesteld wordt”, lacht Cornelisse. “Adrie van der Poel bewees lang geleden al dat die combinatie perfect haalbaar was. Nu bewijzen Wout én Mathieu het. In de winter moeten die wegrenners ook trainen, hoor. Misschien mist Lars Boom wel net die punch omdat hij al jaren niet meer intensief crost. Van Aert – en bij uitbreiding Van der Poel – worden er beter van. Ze leggen in het veld een goede basis voor hun voorjaar en ze verdienen er nog wat aan ook… Dat Van Aert geen Parijs-Nice of Tirreno in de benen heeft? Veel beter kan hij toch niet worden, hoor…”

Wout van Aert (links) werd zesde – foto: Cor Vos

Hoste was overigens onder de indruk van de drievoudige wereldkampioen veldrijden. “Hij heeft me verrast. Gezien wie er op de Poggio allemaal afschoot, terwijl hij er met zijn bijna tachtig kilogram nog aan hing? Na 290 kilometer, hé. Normaal heb je als renner een paar jaar geduld nodig om er na 250 kilometer nog eens een lap op te kunnen geven. Van Aert doet het bij zijn debuut.”

Toch maakte Hoste ook een kanttekening. “Er bij zijn is één ding. Afwerken is nog iets anders. Dat kleine stapje kan moeilijker zijn dan je denkt. Gisteren miste hij bijvoorbeeld dat tikkeltje ervaring. Naar Trentin springen is mooi, maar dan ook nog eens doortrekken, is uiteraard quasi onhaalbaar. Maar door die actie hypothekeerde hij wel zijn sprint. Net als Sagan trouwens. Zo een inspanning bekoop je altijd in de spurt.”

Cornelisse: “Anderzijds… Nu roept heel België dat hij dat gat op Trentin niet had moeten dichten. Maar mits wat geluk rijdt hij wel samen met de Italiaan naar de streep. Als, als… Ik denk dat Van Aert het gewoon heel goed gedaan heeft.”

5. Greg Van Avermaet gaf aan dat hij te ver zat op de Poggio. Moeten we daar conclusies uit trekken?

“Vreemd dat hij op de Poggio te ver zit”, vindt Frank Hoste. “Hij kent die koers toch goed genoeg om te weten waar hij zich moet positioneren? Nee, ik heb Greg echt gemist in de finale. Zorgen moet hij zich niet te veel maken, want het is nog twee weken tot de Ronde van Vlaanderen. Anderzijds… Misschien moet hij zich toch wel een klein beetje nerveus maken, want een topper als hij heeft zelfvertrouwen nodig om van start te gaan in de Ronde. Dat had hij zichzelf cadeau kunnen door een goede Milaan-San Remo, maar nu moet hij dat toch gaan doen in de E3 of Gent-Wevelgem. Ik ben absoluut niet negatief richting Van Avermaet, maar ik had meer van hem verwacht. Dat hij geen ploegmaats meer aan zijn zijde had? Die had Van Aert ook niet meer..”

Greg Van Avermaet – foto: Cor Vos

“Ik merk wel dat Van Avermaet met een iets grotere versnelling reed”, aldus Cornelisse. “Meer op de kracht, maar daar is op zich niets fout mee. Renners zijn geen robotten. Hij moet niet te veel twijfelen. Het niveau gisteren was hoog. Als je op de Poggio de boot mist, kan je niets meer rechtzetten. Bovendien heeft Van Avermaet echt zware koersen nodig.”

6. Nederland heeft topsprinters en -klimmers, maar blijkbaar wel een gebrek aan pure puncheurs die in Milaan-San Remo kunnen meedoen voor winst?

Michel Cornelisse: “Dat klopt. Tom Dumoulin ging gisteren lang mee, maar hij is geen pure puncheur. En Tom verkeert wellicht ook nog niet in zijn absolute topvorm. Hij was goed, maar niet om mee te doen om te winnen. Nederlanders die dat wel zouden kunnen? Ik denk aan Mike Teunissen, maar ik vermoed dat Mike gisteren bij Groenewegen moest blijven. Misschien dat hij dat had gekund. Daarnaast kunnen in de toekomst misschien Dylan Groenewegen of Cees Bol proberen de Poggio te overleven en mee te doen voor de zege…”

Tom Dumoulin was de beste Nederlander op plek elf – foto: Cor Vos

Wat Nederlandse puncheurs betreft, heeft er Cornelisse uiteraard wel eentje op het oog in eigen rangen. “Mathieu van der Poel moet dat in de toekomst zeker kunnen. Die topcrossers beschikken over de nodige explosiviteit. Dat heeft Mathieu volgens mij niet minder dan Wout van Aert. Laten we hopen dat Corendon-Circus binnen een of twee jaar aan de start van Milaan-San Remo staat en dat Nederland ook in die klassieker kan meespelen.”