Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Nathan Van Hooydonck bezoekt redders in nood: “Dit gesprek is een reality check”
Nathan Van Hooydonck heeft de drie politiemensen bezocht die een maand geleden zijn leven redden. Zelf weet Van Hooydonck niets meer van zijn harstilstand, maar uit het gesprek met de agenten wordt duidelijk wat er 12 september gebeurde. Het Nieuwsblad was erbij op het politiebureau en tekende het verhaal op.
“Het laatste wat ik weet, is dat mijn vrouw Alicia en ik de avond voordien op restaurant gingen in Roosendaal”, kijkt Van Hooydonck terug. “Moest ik mij dingen kunnen herinneren, dan zou het misschien gemakkelijker zijn om mij erbij neer te leggen. Ik ben met Alicia al teruggegaan naar de plek van het ongeval, maar het deed mij niets. Ik weet er niks meer van. Door met jullie te praten, besef ik het wel weer wat beter. Ik heb echt veel chance gehad. Dit gesprek is een reality check.”
Redders
De helden van het verhaal zijn rechercheur Michel Bosman (47), zijn collega Jelle Coutteau (39) en onthaalmedewerkster Carina Van Staey (59). Zij schoten Van Hooydonck te hulp, toen hij een harstilstand kreeg. De inmiddels ex-renner stond op een kruispunt in Kalmhout, maar vertrok niet toen het licht op groen sprong. Hij zei nog tegen zijn zwangere vrouw Alicia (die hij naar de gynaecoloog zou brengen) dat hij zich niet zo goed voelde. Daarna viel hij weg en duwde hij het gaspedaal in. De auto kwam vervolgens in botsing met vier andere voertuigen.
Coutteau zat op het politiebureau, toevalligerwijs direct naast het kruispunt. Hij hoorde het ongeluk. “Ik ben meteen naar buiten gerend, en ik riep in de gang iedereen op om hetzelfde te doen”, vertelt de rechercheur, die vroeger brandweerman-ambulancier was. Een huisarts, die zelf ook voor het stoplicht stond, was op dat moment al bij Van Hooydonck. “Ze voelde nog een zwakke polsslag. Maar toen die wegviel, hebben we hem meteen uit het voertuig gehaald en ben ik gestart met de reanimatie. Met de hartmassage”, zegt Coutteau.
Bosman kwam met een mondmasker om te beademen en er werd een AED-machine gebracht, die door Van Staey bediend werd. “Ik had pas een opleiding gehad bij het Rode Kruis”, vertelt ze. “Ik wist hoe het moest. Ik plakte de pads, zodat het toestel kon beginnen met de reanimatie.”
Einde carrière
Het hartritme van Van Hooydonck herstelde, maar daarmee was niet alle ongerustheid meteen weg. “De artsen hebben mijn vrouw verteld dat ze dachten dat ik het niet zou halen”, aldus Van Hooydonck. Maar hij haalde het wel. “Ik heb zo veel geluk gehad dat de juiste mensen op de juiste plaats waren, en ook Alicia heeft veel geluk gehad. Dat vergeten mensen vaak. Zij heeft het ongeval ook meegemaakt. Ze is tien keer sterker dan ik.”
Van Hooydonck moest een week in het ziekenhuis blijven en kreeg een defibrillator. Een leven als profwielrenner zit er niet meer in voor de 28-jarige Belg. “Toen ik wakker werd, zaten Alicia en mijn vader bij mij. Alicia vertelde wat er gebeurd was. Ik wist gelijk dat het met fietsen klaar was. Dat leek me logisch. Maar toch is het nog niet helemaal doorgedrongen. Dat gaat nog heel veel tijd vragen, denk ik. En het gaat nog heel veel pijn doen. Mijn ploeg laat mij niet vallen. Maar stel nu dat ik ploegleider word, dan ben ik nog bij de jongens maar toch ook weer niet. Ik weet nog niet wat ik wil doen.”
Om te reageren moet je ingelogd zijn.