Kerckhoffs Raymond

• zondag 26 september 2021 om 07:15

Analyse Uiteindelijk zat ze in het wiel waar ze moest zitten. Als het een sprint werd, dan zou Nederland volledig de kaart van Marianne Vos spelen. Dat was zo ongeveer de enige tactische boodschap die het Oranje-achttal had meegekregen voor het WK in Vlaanderen. Op tweehonderd meter van de streep zat de drievoudig wereldkampioene alles overziend ideaal in het wiel van Elisa Balsamo, maar in de sprint werd het Brabantse boegbeeld van het vrouwenwielrennen op waarde door de Italiaanse geklopt.

Een zesde zilveren medaille op het WK op de weg was een feit voor ‘La Marianne’. Maar het missen van de wereldtitel gooide olie op het vuur binnen de Nederlandse ploeg.

In de mixed-zone voorbij de finish werd het duidelijk dat de sfeer in de Nederlandse vrouwenploeg tot onder het vriespunt was gedaald. Na het communicatie-echec van Tokio volgde nu het verwijtenfestival van Leuven. De aanwezige media werden door de oranje-hemden getracteerd op tranen, chagrijn, onderlinge sneren en no-comments. Bondscoach Loes Gunnewijk liep resoluut langs de schrijvende media waardoor ze kritische vragen makkelijk kon ontwijken.

Als je in de laatste kilometer ziet dat de Italianen nog drie rensters hadden om de perfecte lead-out voor Balsamo te doen, dan mag het toch opmerkelijk worden genoemd dat Vos zich op het belangrijkste moment van de wedstrijd alleen moest plaatsen voor de sprint.

Ellen van Dijk. Foto: Cor Vos

Hadden haar ploegmaten niet te veel krachten verspeeld met de tientallen demarrages waarmee de Nederlandse rensters in de laatste vijftig kilometer een breuk probeerden te forceren? Dat ze geen ruimte kregen en dat de Vlaamse heuvels niet zwaar genoeg waren om een beslissing te forceren, mag geen verrassing worden genoemd. Gezien de kwaliteit van het Oranje-achttal is het logisch dat de andere landen zich vastbeten in het wiel van het Nederlandse team.

Diplomatiek
Had Vos niet meer steun in de sprint verwacht, werd haar gevraagd op de persconferentie van de top-drie. “Misschien”, antwoordde ze diplomatiek. “Al was het ook ons plan om de wedstrijd hard te maken. Een doel was om een aantal rappe sprintsters zoals Lotte Kopecky af te matten. Daar zijn we in geslaagd. We wilden allemaal een zware wedstrijd hebben. Ik denk dat het goed liep. Alleen toen de Spaanse Mavi Garcia alleen vooruit was, moest Annemiek van Vleuten veel werk doen. Voor mij verliep de wedstrijd eigenlijk heel goed.”

Lucinda Brand en Annemiek van Vleuten voorbij de finish. Foto: Cor Vos

Daarmee was Vos ogenschijnlijk de minst kritische uit het Nederlandse kamp. Ellen van Dijk was duidelijk: “Het resultaat is zuur. Marianne valt niks te verwijten, maar de lead-out was niet goed genoeg. Daar hebben we een steekje laten vallen. We missen daar poppetjes.  Dat moeten we zeker evalueren.”

Lucinda Brand: “We waren te veel los zand.” Al gaf bondscoach Gunnewijk in een interview met Han Kock van de NOS aan dat ze het niet eens was dat de ploeg los zand was: “Al zijn er wel wat evaluatiepunten.”

Het is opmerkelijk dat de bondscoach een ander beeld van de wedstrijd heeft dan haar rensters. Annemiek van Vleuten benadrukte dat ze vannacht met een gerust hart kan gaan slapen zonder dat ze zich moet afvragen of ze zaken anders had moeten aanpakken. “Ik heb een goede koers gereden en ook in dienst van het team. Ik denk dat het functioneren als team beter had gekund. Dat moeten we gaan evalueren. Ik denk niet dat het verstandig is dat ik met de pers ga bespreken wat ik ervan vind”, zei de olympisch kampioene tijdrijden.

Ervaring
Routinier Chantal Blaak was ook van mening dat Nederland zich niet van de beste zijde heeft laten zien. “Als wij de power die we in onze ploeg hebben vol in de strijd gooien, dan was er een veel kleinere groep naar de finish gereden. We volgden elkaar in de aanvallen niet op zoals het zou moeten. Wij behoren de ervaring te hebben om met de chaos op zo’n Vlaams parcours om te gaan. We moeten dit zeker gaan bespreken.”

Demi Vollering barstte in het gesprek met de Nederlandse media in tranen uit: “Ik voel me schuldig dat ik de ploeg voor mijn gevoel niet genoeg heb kunnen helpen. Door de pech met mijn fiets, was het beste er bij mij af. Dat is jammer. Ik zat er in de finale nog wel bij. Ik probeerde Marianne ook goed naar voren te brengen, maar ik had nog maar een versnelling. Ik kon niet meer harder.”

Demi Vollering. Foto: Cor Vos

Op 5,5 kilometer voor de streep had Nederland misschien de beste situatie gecreëerd om voor goud te rijden. Met twee rensters had Oranje een overwicht in een kopgroep van vijf. Ellen van Dijk, Marianne Vos, Elisa Longo Borghini, Kazia Niewiadoma en Alison Jackson kregen een paar tientallen meters. ‘Rijden, rijden’, schreeuwde Vos naar Van Dijk. “Ik zat echter ook op mijn limiet en kon in mijn eentje niet doorbrommeren tot aan de finish. En van de anderen wilde natuurlijk niemand overnemen”, aldus Van Dijk.

Al is het dan wel weer opmerkelijk dat Van Dijk anderhalve kilometer verder zelf opnieuw in de aanval gaat. Als de video van de finale van dit WK vanavond nog eens door de Oranje-rensters bekeken gaat worden, dan zullen er waarschijnlijk meerdere pijnlijke stiltes vallen. De koerssituaties niet benoemen en bespreken is echter geen optie. Dan laat je de wond richting een volgend kampioenschap alleen maar verder zweren.

Hoofdbestuur
Overigens worden binnen de KNWU over de snelle verlenging van de contracten van diverse bondscoaches, waaronder Gunnewijk, tot en met de Olympische Spelen van Parijs 2024 vragen gesteld. Waarom moest dit nog snel afgehandeld worden voordat de nieuwe voorzitter Wouter Bos (benoeming is een formaliteit) is geïnstalleerd en hoe kan het dat een deel van het hoofdbestuur niet op de hoogte was van deze belangrijke verleningen?

Er valt dus binnen de Nederlandse bond de komende tijd genoeg na te praten over het tweede dubieuze tactische optreden van de Nederlandse vrouwenploeg in dit seizoen. Vraag is of ze bij de KNWU wel zo goed zijn in evalueren?