Remco Evenepoel heeft zijn tweede gouden medaille gepakt op de Olympische Spelen in Parijs. Nadat hij vorig weekend de tijdrit won, soleerde de Belg nu naar de titel in de wegrit. Mathieu van der Poel plaatste meerdere demarrages, maar die aanvallen werden telkens geneutraliseerd door Wout van Aert. Valentin Madous pakte het zilver, zijn landgenoot Christophe Laporte het brons.

Een must-have voor wielerfans! Op 20 september verschijnt er weer een nieuwe RIDE Magazine. Onze 172 pagina’s dikke najaars-editie staat weer vol met prachtige wielerverhalen om heerlijk van te genieten. Bestel jouw exemplaar nu online voor slechts € 9,95. Snelle beslissers ontvangen 15 euro korting bij FuturumShop. RIDE extra voordelig lezen? Neem dan nu een abonnement en krijg 20% korting!

De olympische wegrit in Parijs beloofde een ware slijtageslag te worden. Het parcours was 273 kilometer lang, bevatte 2.800 hoogtemeters en kende met de Côte de la Butte Montmartre (1 km aan 6,5%) een venijnige scherprechter. Deze kasseiklim was onderdeel van de lokale, 18,4 kilometer lange finaleronde. Nadat dit stadscircuit tweeënhalve keer was afgelegd, moesten de renners nog negen kilometer afleggen naar de finish, in de schaduw van de Eiffeltoren. Mathieu van der Poel gold als een van de topfavorieten, maar de concurrentie was met onder meer Mads Pedersen, Wout van Aert en olympisch tijdritkampioen Remco Evenepoel groot.

Mathieu van der Poel voor de start – foto: Cor Vos

Kopgroep krijgt veel ruimte
In de openingsfase hielden deze mannen hun kruit logischerwijs nog droog. Het waren renners uit de kleinere wielerlanden die hun moment van glorie grepen. Eric Manizabayo uit Rwanda ging in de eerste kilometers in de aanval en kreeg Christopher Rouger-Lagane (Mauritius) en Thanakhan Chaiysombat (Thailand) mee. Even later sloten ook Charles Kagimu (Oeganda) en Achraf Ed Doghmy (Marokko) aan. We kregen zo vijf vroege vluchters.

In het peloton verrichten Daan Hoole en Mikkel Bjerg aanvankelijk wat controlerend werk voor respectievelijk Nederland en Denemarken, maar zij besloten de benen op een gegeven moment weer stil te houden. Op tweehonderd kilometer van de finish was de voorsprong van de vluchters daardoor opgelopen tot meer dan dertien minuten. Juist op dit moment kwam er een nieuwe aanval, van Santiago Buitrago. De Colombiaan kreeg geen ruimte, maar Elia Viviani (Italië), Ryan Mullen (Ierland), Georgios Bouglas (Griekenland) en Gleb Syritsa – een Rus, koersend onder de neutrale vlag – mochten wel wegrijden.

Hoole, Benoot en Bjerg verdelen het werk – foto: Cor Vos

Verschil slinkt
Toen het verschil tussen de eerste groep en het peloton veertien minuten was geworden, kwam de gang er in het pak toch weer wat in. Opnieuw door Hoole en Berg, die nu hulp kregen van Tiesj Benoot. Ook de Belgen zetten dus een mannetje mee op kop. De minuten vlogen er vervolgens af, terwijl ook het groepje Viviani (waar Syritsa al snel loste) dichter en dichter bij de vijf koplopers kwam. Met nog 122 kilometer te gaan, smolten de twee groepen samen. Het verschil met het peloton was toen drie minuten.

De kopgroep dunde in de kilometers daarna direct uit. Enkel Rouger-Lagane en Kagimu konden de drie overgestoken mannen volgen, de rest ging overboord. Het peloton bleef voorlopig bij elkaar, ondanks een speldenprikje van Domen Novak op 105 kilometer van de streep. De Sloveen trok even door op een klein klimmetje, maar kwam niet weg. Een goede tien kilometer later kwam de volgende poging.

Van der Poel in de openingsfase – foto: Cor Vos

Spel op de wagen
Het was Valentin Madouas die er een lap op gaf. Hoewel de Fransman geen gat wist te slaan, zorgde hij er met zijn actie wel voor dat het spel op de wagen kwam. Onder meer Alexey Lutsenko en Ben Healy roerden zich nu. De Kazach en de Ier reden samen weg en probeerden over te steken naar Viviani en Mullen, de twee laatst overgebleven vluchters. Uiteindelijk kwamen Lutsenko en Healy bij Mullen, die net daarvoor Viviani had achtergelaten. Mullen reed zich vervolgens leeg voor zijn landgenoot Healy.

Net daarvoor, op ongeveer 77 kilometer van de streep, was er ook een versnelling geweest in het peloton. Benoot gaf gas op de Côte de Bièvres (1,2 km aan 6,5%), met Remco Evenepoel in zijn wiel. De olympisch tijdritkampioen begon niet veel later zelf aan te boom te schudden. Maar het was slechts een eerste prik, nog geen all-out demarrage. Omdat het daarna wat stilviel, behield het koptrio een kleine voorsprong. Toen Mullen na een laatste lange beurt op was, gingen Healy en Lutsenko samen door.

Gevaarlijke groep rijdt weg
Er volgde een fase met uitvalspogingen van onder meer Stefan Küng (Zwitserland), Jambaljamts Sainbayar (Mongolië) en… nog maar eens Remco Evenepoel. Wegkomen bleek echter o zo moeilijk Totdat Nils Politt (Duitsland), Valentin Madouas (Frankrijk) en Michael Woods (Canada) zich af wisten te scheiden. Zij kregen enkele kilometers later het gezelschap van Fred Wright (Groot-Britannië), Marco Haller (Oostenrijk) en de eerdergenoemde Küng en Sainbayar. In het peloton keek men even naar elkaar, totdat Benoot en Bjerg begonnen te rijden.

Veel publiek in Parijs – foto: Cor Vos

Bjerg moest ook weer niet te hard op kop boren, want bij het binnenrijden van Parijs reed zijn kopman Mads Pedersen lek. De Deen kon voor de Butte Montmartre weer terugkeren bij de meute. Op dit moment zat alles nog op een zakdoek. De twee koplopers hadden zeventien seconden op de zeven achtervolgers, het peloton volgde vijftig seconden verder. Durfde iemand op de eerste beklimming van de Butte Montmartre al de sprong te wagen?

Eerst Van der Poel, dan Evenepoel 
Ja, was het antwoord. Met een enorme krachtsexplosie knalde Mathieu van der Poel weg uit het peloton. Slechts één renner kon bergop volgen: Wout van Aert. De twee eeuwige rivalen kregen na de top nog het gezelschap van Julian Alaphilippe (Frankrijk), Toms Skujiņš (Letland) en Matteo Jorgenson (Verenigde Staten). De vijf kregen het gat met het tweede groepje niet meteen dicht, waarna vanuit de achterhoede enkele andere favorieten terug konden keren. Daarbij ook Remco Evenepoel, die er meteen een klap op gaf.

Van der Poel en Van Aert – foto: Cor Vos

Evenepoel reed wél in één ruk naar Küng en co. Ook Lutsenko zat hier inmiddels bij, want hij had Healy moeten laten gaan. De solerende Ier had 35 kilometer voor de finish nog een kleine halve minuut voorsprong op de eerste achtervolgers, waar Evenepoel het leeuwendeel van het werk deed. Het peloton volgde al op driekwart minuut. Hier was het Dylan van Baarle die zich opofferde voor Mathieu van der Poel. De Nederlander reed zich helemaal leeg, maar verloor toch wat terrein. Evenepoel was namelijk ontketend.

Van der Poel krijgt Van Aert er niet af
De Belg reed enkele metgezellen uit het wiel en dichtte de bres met Healy binnen enkele kilometers. Aan de voet van de tweede keer Montmartre was het verschil met het peloton opgelopen tot driekwart minuut. Van der Poel nam nu over van Van Baarle. Eerst bleef hij in het zadel zitten, daarna ging hij op de pedalen staan. Van Aert moest een gaatje dichten, maar daar slaagde hij wel in. Een vervelende situatie voor Van der Poel, aangezien Van Aert natuurlijk niet ging helpen om de bres met Evenepoel te dichten.

Evenepoel en Madous – foto: Cor Vos

Diezelfde Evenepoel had op de Butte Montmartre iedereen achtergelaten, behalve Madous. De Fransman beet zich vast in het wiel. Ondertussen had Van der Poel de benen stil gehouden, waardoor een tros renners kon terugkeren. Christophe Laporte en Matteo Jorgenson hadden nog wel wat in de tank en reden naar Haller, Küng en Healy toe. Op vijftien kilometer van de finish reden zij echter al op meer dan een minuut van Evenepoel en Madouas. Het peloton volgde nog twintig seconden verder.

Historische zege Evenepoel
Op ditzelfde moment reed Evenepoel zijn vluchtmakker Madouas glad uit het wiel. Vervolgens hoefde hij ‘enkel’ nog een tijdrit te rijden naar de streep. En dat deed hij, op indrukwekkende wijze. Hij liep alsmaar verder uit op Madouas en de overige achtervolgers. Toch werd het nog even een klein beetje spannend. Op zo’n vier kilometer van de streep reed Evenepoel namelijk lek. Hij kreeg echter snel een nieuwe fiets en omdat zijn voorsprong gigantisch was, kon hij uiteindelijk toch nog uitgebreid zegevieren op de Pont d’Iéna.

• 

  3 aug

  Lees ook Parijs 2024: Remco Evenepoel krijgt op weg naar olympische titel lekke band

  3 aug

De prestatie van Evenepoel is historisch te noemen. Nog nooit eerder won iemand de olympische tijdrit én wegrit. Ook is het pas de derde keer dat een Belg goud pakt in de olympische wegrit: enkel André Noyelle (Helsinki, 1952) en Greg Van Avermaet (Rio, 2016) gingen hem voor.

Strijd om overige medailles
Achter Evenepoel wist Madous stand te houden in de strijd om het zilver. Voor het brons zou gesprint worden door een klein groepje. Laporte was veruit de snelste en bezorgde Frankrijk naast het zilver dus ook het brons. Mathieu van der Poel kwam uiteindelijk als twaalfde over de streep. Wout van Aert, die in de slotfase nog viel, werd 37ste.