Patrick Lefevere worstelt met het scouten van jeugdige talenten. Alhoewel de ploegbaas van Soudal Quick-Step aangeeft dat “meedoen met de ratrace” de enige optie is, knaagt het toch aan hem. “We hebben het wel over kinderen.”

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

“Het is een trend die zich blijft doorzetten in het wielrennen: de jacht op de allerbeste juniores”, zegt hij in Het Nieuwsblad. “Alle ploegen doen eraan mee, inclusief wijzelf. Een concreet voorbeeld: wij hadden graag Sente Sentjens aangetrokken, de zoon van voormalig renner Roy Sentjens. Uiteraard in eerste instantie voor onze opleidingsploeg. Jammer maar helaas: hij heeft een akkoord gevonden met Alpecin.”

“Ik ben er eerlijk gezegd niet uit hoe wij ons het best positioneren in die war for talent. Iedereen zoekt de nieuwe Tadej Pogacar, de nieuwe Remco Evenepoel of de nieuwe Juan Ayuso. Maar we praten wel over kinderen. Jongens en meisjes die op hun achttiende wel of niet voortstuderen, een lief krijgen of geen lief krijgen, de wereld ontdekken of toch vooral willen blijven koersen.”

En daar worstelt Lefevere dus mee. “Mijn dilemma is: moet je onderaan die piramide al meejagen met de rest, of wacht je af tot de eerste ­triage is gemaakt en de echte talenten bovendrijven? Het gezond verstand zegt het tweede, maar in de praktijk zie je dat ploegen hun toptalenten meteen heel lange contracten geven. Dat gebeurt op alle ­niveaus: vader en zoon Reverberi maken er bij de ­Bardiani-ploeg een verdienmodel van om goede, jonge renners een langdurig contract te geven, in de hoop dat ze nadien door de World Tour worden weggekocht. De cynische financiële afweging is dus: contracten geven aan tieners, meedoen met de managers die ook op die leeftijd al het spel van vraag en aanbod spelen, of toekijken hoe ze elders tekenen en aanvaarden dat het geld kost om nadien de echte talenten binnen te halen.”

Hoe het anders moet? Lefevere weet het niet. “Meedoen met de ratrace is de enige optie. We bieden allemaal tegen elkaar op, terwijl al mijn collega’s vinden dat de jacht op jong talent te fel wordt gevoerd. Probleem is dat we de succesverhalen onthouden en de mislukkingen vergeten.”