Youri IJnsen, Kerckhoffs Raymond

• donderdag 26 september 2024 om 16:00

Ride Pauliena Rooijakkers verbaasde vijand, vriend én zichzelf in de jongste Tour de France. Slechts tien seconden kwam ze tekort voor de eindzege. Als beloning voor haar goede seizoen debuteert ze voor Nederland (want dat had ook Canada kunnen zijn) op het WK in Zürich komende zaterdag. “Terwijl ze vorig jaar meermaals aan stoppen heeft gedacht”, vertelt haar vriend Ronan van Zandbeek in een dubbelinterview met Rooijakkers in de nieuwste RIDE Magazine.

Een must-have voor wielerfans! Op 20 september verschijnt er weer een nieuwe RIDE Magazine. Onze 172 pagina’s dikke najaars-editie staat weer vol met prachtige wielerverhalen om heerlijk van te genieten. Bestel jouw exemplaar nu online voor slechts € 9,95. Snelle beslissers ontvangen 15 euro korting bij FuturumShop. RIDE extra voordelig lezen? Neem dan nu een abonnement en krijg 20% korting!

Het laatste jaar (2023) bij Canyon//SRAM liep voor de Noord-Brabantse totaal anders dan haar eerste seizoen. “De begeleiding was niet hetzelfde”, blikt Pauliena terug. “Er vond een verandering plaats in de structuur van de ploeg. Daardoor was er met mij bijvoorbeeld minder contact. Ik reed ook minder wedstrijden, waardoor ik mezelf niet meer thuisvoelde bij de Duitse ploeg.” Ronan: “Ze overwoog te stoppen met koersen.” Dat is een pittige mededeling, die Pauliena bevestigt. “Ik heb in 2023 meerdere keren dicht bij het moment gestaan waarop ik het niet meer zag zitten om verder te gaan als profrenster.”

Fenix-Deceuninck beste ploeg ooit
Een toevallig praatje met ploegleider Michel Cornelisse op een vliegveld na een koers, bracht Rooijakkers in contact met Fenix-Deceuninck. Vanaf het eerste moment dat ze met de ploeg van Christoph en Philip Roodhooft in contact komt, is het raak. “Ik schrok in positieve zin toen ik bij dit team kwam”, zegt ze zelf. Ronan vult aan: “Dit is veruit de beste ploeg waar Pauliena ooit voor heeft gereden. Bij de familie Roodhooft is alles van A tot Z geregeld. Ze laten niets aan het toeval over. Dan kunnen ploegen interessant lopen doen dat ze het minimumsalaris voor vrouwen gelijktrekken aan de mannen, maar de Roodhoofts investeren veel meer in professionaliteit.”

Mede dat leidde ertoe dat Rooijakkers op het eindpodium van de Tour stond. Voor velen kwam dat onverwacht. “Dat komt omdat Fenix-Deceuninck het spelletje beheerst hoe je iemand beter moet maken”, legt Ronan uit. “Jasper Philipsen en Mathieu van der Poel zijn niet voor niets zó goed. Pauliena heeft ook veel talent, alleen hoe ga je daar mee om? Bij Fenix-Deceunick weten ze precies hoe ze dat moeten aanpakken. De trainer geeft haar rust, omdat ze merkt dat zijn programma werkt. En dan is er nog Michel die haar alle vertrouwen van de wereld geeft. Dat is eigenlijk het enige verschil tussen haar elfde plek in de Giro d’Italia vorig jaar en deze derde plek in de Tour.”

In het magazine vertellen ze passievol hoe ze de laatste tweeënhalve kilometer op Alpe d’Huez hebben beleefd. Daarop terugkijkend is Van Zandbeek vol trots op zijn partner. “Eerlijk: misschien was dit wel mooier dan alles in mijn eigen carrière. Ik was zo trots. Eindelijk eens een podiumplek. Eindelijk die voldoening, na alles wat ze ervoor doet. Dankzij Michel heeft ze de keuze gemaakt om nog één jaar met plezier er alles voor te doen. En dan eindig je derde in de Tour.” Rooijakkers haakt in: “We hebben het samen gedaan, zo voelt dat voor mij. Ronan moet zo veel voor mijn carrière opgeven in het dagelijks leven. Anders was ik hiertoe niet in staat geweest.” 

WK-debutant
En dan mag ze zich ook nog opmaken voor het WK in Zürich komende zaterdag. Dat terwijl ze bijna geen wielrenster was geweest. Ze werd weliswaar geboren in Venray (“mijn moeder wilde graag een geboorte en nationaliteit in Nederland”), maar ze woonde haar eerste acht levensjaren in Canada en sprak geen woord Nederlands. Haar twee oudere broers zijn allebei Canadees en wonen er ook. “Cape Breton Island, een klein eilandje ten noorden van Nova Scotia aan de oostkust”, vertelt ze. Toen ze acht was, ging het gezin terug naar Nederland. “Om in te burgeren zette mijn moeder me toen op korfbal, op toneelles, van alles. Het was een moeilijke periode. Ik was de taal niet machtig, voelde me alleen en de drukte hier was zo anders in vergelijking met de rust in Canada.”