Wat Tadej Pogačar kan, kan Tom Pidcock dus ook in Strade Bianche. De Brit begon met nog goed vijftig kilometer te gaan aan een lange en bovenal ambitieuze solo, maar wist zijn aanval met verve af te ronden. “Eerlijk: dit moet ik eerst even laten inzinken”, waren zijn eerste woorden in het flashinterview.

De renner van INEOS Grenadiers versnelde op de zeer bepalende en 11,5 kilometer lange Monte Sante Marie-strook. “Het was echt niet het plan om aan zo’n lange solo te beginnen. Ik wist dat de Monte Sante Marie een beslissend punt was in de koers. Ik wist een gat te slaan in de afdaling en trok vervolgens door.”

Pidcock reed vervolgens naar de overgebleven koplopers Sven Erik Bystrøm en Alessandro De Marchi en op 23 kilometer van de streep, op de Monteaperti-strook, stond de Brit er helemaal alleen voor. Dit leek hem echter niet te deren. “Eerlijk, deze week was het gevoel al goed. Ik wist toen al dat er iets goeds ging gebeuren. Ik wist dat het mijn dag zou worden. Dat het dan ook lukt, is echt ongelofelijk. Het is niet te beschrijven.”

Pidcock werd in de finale wel op de huid gezeten door enkele achtervolgers, maar de taaie coureur liet zich niet meer inrekenen richting Siena en begon met een geruststellende voorsprong aan de steile slotkilometer. “De achtervolgers kwamen nog dicht en toen dacht ik wel even: i’ve messed it up.”

“Alleen, we reden de hele dag een hoog tempo en het is lastig om dan nog een gat dicht te rijden. Ik zag dit seizoen dat renners in de koers al profijt hadden van de motoren, maar dat was vandaag niet het geval. Ik had er wel op gehoopt”, besluit de winnaar.