Het was een opvallend beeld tijdens de dertiende Touretappe: Pierre Latour, nochtans mee in de kopgroep van de dag, moest in de afdaling richting slotklim Le Grand Colombier zijn vluchtmakkers uit het niets laten rijden. Latour kon op de stroken bergop wel volgen, maar kwam in de afdaling geen poot vooruit. De reden? “Het lukt me maar niet om mijn angsten los te laten”, aldus de Fransman in gesprek met Le Parisien.

De daalangsten vormen een issue waar Latour al langer mee kampt. Bovendien eentje dat hem verhindert om een wedstrijd zonder veel onnodig krachtsverlies door te komen. “Vanaf we naar beneden beginnen te rijden, laat ik me vaak uitzakken naar de achterkant van het peloton. Daar moet ik dan meestal lossen en daarmee verlies ik veel energie of tijd.”

Maar juist op die manier maakt Latour het zichzelf soms lastiger. “Het is een vicieuze cirkel. Ik rem terwijl de anderen doorrijden. Andere renners vlammen me van heel dichtbij met een hoge snelheid voorbij, waardoor ik nog angstiger word. Ik voel de wind langs mij als ze voorbijrazen en zo raak ik nog meer gespannen. Dan krijg ik het gevoel dat ik onderarmen heb die vijftig kilogram wegen. Ik geraak volledig verlamd.”

Een van de oorzaken is een val in de Ronde van Oman van 2019, al een hele tijd terug. “Daar brak ik mijn linkerhand op twee plaatsen, maar ik ben ook nog een paar andere keren tegen de vlakte gegaan. Sindsdien zit het in mijn hoofd, en ik kan er niets aan doen. Zeker wanneer de weg nat ligt en ik voel dat mijn wiel wat beweegt, dan is het alsof alles wordt uitgeschakeld. Ik ben bang omdat ik het gevoel heb dat ik een leegte in ga waarin ik niets onder controle heb. En dan blokkeer ik volledig.”

Gino Mäder
De Fransman van TotalEnergies, in 2016 winnaar van een Vueltarit, heeft al veel remedies geprobeerd om zijn probleem op te lossen: sofrologie, psychoanalyse, mentale voorbereiding en hypnose. Voor de Tour ging Latour zelfs op een autocircuit rijden om te kijken welke lijnen hij het beste neemt in bochten en om te wennen aan hoge snelheden. “En elke keer geeft zo’n oplossing me een goed gevoel. Maar bij de minste nieuwe tegenslag ontploft alles in mijn hoofd, en is het alsof ik vanaf nul begin. Dit jaar ging alles goed tot de Tour de Jura, maar toen ik daar een minieme val maakte, was het weer om zeep.”

Het jammerlijke overlijden van Gino Mäder na een val in een afdaling in de Ronde van Zwitserland heeft er ook geen goed aan gedaan. “Het heeft me doen beseffen dat je niet alleen gewond kan raken tijdens een afdaling, maar dat je ook dood kan gaan.”

“Soms moet je jezelf de juiste vragen stellen. Mijn leven is meer waard dan proberen pakweg vijftigste te eindigen in plaats van honderdste. Ik vind het niet erg om gas te geven als ik op kop lig of als ik binnen de tijdslimiet terug moet komen. Maar daartussen kun je niet zomaar alles doen. Ik ben bij verschillende koersen geweest waar groepen renners die ten val kwamen als idioten afdaalden, ook al waren sommige renners er al gevallen. Het is alsof ze het soms beschouwen als een videospelletje.”