Iljo Keisse verwoordde het wellicht perfect: “Had je me gisteren verteld dat ik hier tweede zou worden, ik was er misschien tevreden mee. Maar als je koerst, wil je winnen en dat is niet gelukt. Natuurlijk ben je dan ontgoocheld.” Pieter Serry zuchtte mee. “Jammer! Ik was graag de strijd met Dries De Bondt aangegaan.”

Het was op tien kilometer van de finish dat Pieter Serry voor de aanval koos. De Bondt zag het gebeuren en glipte mee. “Maar in een bocht naar rechts schoof mijn achterwiel weg. Hoe dat komt? Iets te snel gegaan, zeker. En wat steentjes.” Zo verscheen De Bondt alleen voorin. En dat vondt zelfs De Bondt in eerste instantie een tegenvaller. “Jammer, want ik graag Pieter meegehad. Met twee was de kans om voorop te blijven zoveel groter.”

“Hah ja”, antwoordde Serry, ostentatief met een vingertje naar de nieuwe Belgische kampioen wijzend.  “En dan had ik het nog wel eens willen zien wie hier nu met de driekleur zat!” Voor wie er aan twijfelt, Serry maakte een grapje. En toch ook weer niet. “Ik had graag met Dries de strijd aangegaan in de finale. Dat is zeker. Ik had goede benen. Dat merkte ik nog een keer in de slotfase: tot mijn verbazing eindig ik nog derde. Iedereen zat op zijn tandvlees.”

Sterk in Slowaije
Serry had zich in de luwte voorbereid op het BK, maar wist van zichzelf dat hij in orde was. “Ik reed de Ronde van Slowakije. Dat komt niet in beeld. En als je daar dan werkt voor de ploeg, al helemaal niet Maar ik mag zonder blozen zeggen dat ik daar bergop bij de vijf besten van de koers was en dat Jannik Steimle de eindzege deels aan mij te danken had. Tenminste, dat was ook wat Nico Denz (Sunweb, tweede, red) mij achteraf vertelde. Dus startte ik met vertrouwen op dit BK, ja. Jammer… Ach, ik had maar moeten rechtblijven.”

Ook Iljo Keisse kampte met dat dubbele gevoel. “Als je koerst om te winnen en je wordt tweede, dan ben je ontgoocheld. Los daarvan reden we een goede koers, denk ik. Toegegeven, als Pieter was voorop gebleven met De Bondt, was het ook niet gemakkelijk geweest. Maar in dat geval hadden we tenminste een kans.”

Keisse en Serry hadden afgesproken dat Serry op de hellingen alert zou blijven. Keisse zou de vlakke stroken en eventueel de sprint voor zijn rekening nemen. “Uiteindelijk kwamen we nog superdicht, maar het was net niet. Dat maakt het voor ons allebei bitter sweet. Frustrerend, ja.”