Primož Roglič ziet zichzelf als de grote favoriet voor de eindzege in de komende editie van de Tour de France. De Sloveen deelt in de zomer het kopmanschap met Tom Dumoulin en Steven Kruijswijk bij Jumbo-Visma. “Ik zie geen reden om niet optimistisch te zijn.”

Roglič blikt in een uitgebreid interview met Ciclo21 alvast vooruit op de Tour de France. Om over een precieze rolverdeling te praten tussen de kopmannen van Jumbo-Visma vindt de Sloveen het nog te vroeg. “Er is nog een aantal maanden te gaan. Je kunt nu speculeren wat je wil, maar alles wordt pas bekend als we daar zijn en iedereen weet waar hij staat en wat hij kan. Pas als we dat weten, kunnen we gaan nadenken over hoe we de situatie aanpakken en hoe we het beste uit ons kunnen halen.”

Bang dat zijn ploeg Jumbo-Visma dezelfde fouten gaat maken als Movistar, is Roglič niet. Ook de Spaanse ploeg probeerde met drie kopmannen grote rondes te winnen. “Ik denk dat we een wat hoger niveau hebben en als de ronde kunnen winnen of andere mooie dingen kunnen laten zien, is dat omdat we erin slaagden goed om te gaan met de situatie.” Het is een algemeen gegeven dat Jumbo-Visma afgelopen jaar het meest is gegroeid, maar wat de sleutel daarvoor is, weet hij niet.

Favoriet
“Vanuit mijn gezichtspunt en bekeken vanuit mijn positie in het team, kan ik slechts zeggen dat we er allemaal hard voor hebben gewerkt. Het is niet iets dat opeens gebeurt, maar als je door de jaren heen steeds de juiste stappen zet, eindigt het in succes.” Met dat in ogenschouw genomen beantwoordt Roglič de vraag of hij zichzelf als de grote favoriet voor eindwinst in de Tour met ‘ja’. “Als je naar mijn resultaten van de vorige jaren kijkt, zie je dat ik al wat wedstrijden heb gewonnen. Daarom zie ik geen reden om niet optimistisch te zijn.”

Er zijn veel renners die in veel opzichten erg sterk zijn, antwoordt hij op de vraag of er betere klimmers zijn in het peloton. “Maar dat is niet iets dat me zorgen baart. Het enige waarop ik invloed heb, is mezelf te verbeteren. Daar focus ik me dan ook op. Als ik me voor de volle honderd procent kan geven en ik bereik mijn limiet, ben ik tevreden. Als blijkt dat iemand sneller of sterker is, voel ik me simpelweg trots dat ik bij hem kon blijven en dan kan ik diegene alleen maar feliciteren dat hij beter was.”