Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Puck Pieterse na domper op Olympische Spelen: “Ik heb het zelf verpest”
Special De wreedheid van het mountainbiken. Onbewust had Puck Pieterse het er drie dagen voor haar olympische wedstrijd al over. “Het blijft slechts een wedstrijd waarin van alles kan gebeuren, maar dat is misschien ook wel het mooie van de sport”, keek Pieterse toen nog vooruit op de belangrijkste wedstrijd van haar leven. Woorden die tijdens de olympische race als een boemerang naar haar terug komen.
In de kleine drie uur tussen de start van de olympische mountainbikewedstrijd en het moment waarop ze in boxen aan haar spinning-out begint, gebeurt er duizend keer meer dan ze ooit heeft kunnen bevroeden. Hetgeen Pieterse het meeste bij zal blijven is dat ze een zekere zilveren medaille in rook zag opgaan.
Vijf rondes lang lijkt er niks aan de hand. De Française Pauline Ferrand-Prévot is een klasse apart. Pieterse heeft geen moeite om zich neer te leggen bij de suprematie van de thuisrijdster. Zelf rijdt ze veilig in de zilveren zone. Al begint ze bij het ingaan van de vijfde ronde wel enigszins te twijfelen. Heeft ze te maken met een leegloper of voelt het door het gravel zo ‘zwevend’ aan?
Puck Pieterse. Foto: Raymond Kerckhoffs
Ze besluit de eerste materiaalzone te passeren. Achteraf is dit dé fout die ze zichzelf kan verwijten. Dit is echter van achteren een koe in de kont kijken. “Ik had een beetje een idee dat ik een leegloper had, maar het reed eigenlijk wel prima. Na die post merkte ik dat ik op mijn hele achterband begon te glijden. Dan denk je, leuk dit was mijn race”, vertelt ze later zelf.
Bondscoach Gerben de Knegt omschrijft haar eerste gevoelens als boosheid en teleurstelling. “Met die losse gravel voelt het vaker alsof je lek rijdt, maar dan blijkt dat toch niet zo te zijn. Het hoort bij de sport dat je de boel heel moet houden, maar dit is wel heel zuur.”
Het is niet een stuurfout of een verkeerde manoeuvre waardoor Pieterse lek heeft gereden. Al liggen er op het parcours op en rondom de 231 meter hoge Elancourt Hill genoeg stenen met scherpe randen.
“Toen ik wist dat de achterband lek was, hoopte ik nog met tien seconden voorsprong in de pits te komen. Dan was er een kans om bij de nummer twee en drie aan te sluiten. Batten en Rissveds haalden me daar jammer genoeg net in.”
“Met het wisselen van het wiel verlies ik zo’n 25 seconden. Dan ben je uit je ritme en vervolgens maak ik zelf ook nog een paar foutjes. Het duurde zeker een halve ronde voordat ik er weer een beetje in kwam. Ik haalde weer andere rensters in en eigenlijk begon ik in de laatste ronde weer in een kansje op een medaille te geloven. Dat bleek helaas niet meer mogelijk.”
Puck Pieterse. Foto: Raymond Kerckhoffs
Dat je in het mountainbiken in tegenstelling tot het veldrijden niet van fiets mag wisselen maar zelf een ander wiel in de pits moet steken, is een van de regels van de sport. “Het hoort nu eenmaal bij het mountainbiken”, weigeren Pieterse en ook Anne Terpstra (9e) deze regel te bekritiseren.
Pieterse: “Dit is de eerste keer dat ik lek rijd bij een mountainbikewedstrijd, terwijl ik in het veldrijden misschien één keer met een lekke band te maken heb gehad. Blijkbaar is dit het verhaal van een kampioenschap. Er is altijd iemand die boven zichzelf uitstijgt en er is altijd iemand die het voor zichzelf verpest. Het is het vervelende, maar misschien ook het mooie van een kampioenschap.”
Intense pijn
Zo nuchter kan ze meteen na de finish nog niet reageren. Dan voelt ze de intense pijn van het verliezen van olympisch zilver helemaal. Wanneer ze in de mixed-zone van koningin Maxima een knuffel krijgt, breekt ze helemaal. “Je bent pas 22, wij zijn hartstikke trots op je”, liet Maxima haar weten. “Het zal je nu nog niks zeggen”, besefte Willem-Alexander. De Amersfoortse hoort het in tranen aan. “Jouw prestatie is goud waard”, voegt prinses Amalia eraan toe. “Arme meid”, stelt Maxima.
De koninklijke troostende woorden hebben op dat moment geen zalvende werking. Al zegt de later wel: “Het is mooi om te zien hoe ze met je meeleven. Dat is wel bijzonder.”
Pieterse valt even later snikkend Blanka Vas in de armen, die ze vanuit het veldrijden en mountainbiken goed kent. Alle inspanningen en emoties hebben haar zo geraakt, dat ze moet overgeven en een tijdje de rust nodig heeft om bij te komen.
Puck Pieterse. Foto: Raymond Kerckhoffs
“Iedereen zegt nu tegen mij dat ik nog jong ben en dat mijn tijd nog wel komt. Maar zoiets kun je niet goed praten”, zegt Pieterse nog.
Echt lang wordt die rust haar niet gegund, want dan komt via De Knegt het nieuws bij haar dat de Amerikaanse zilveren medaillewinnares Batten in de laatste ronde door de pit is gereden zonder een bidon aan te nemen of technische assistentie te krijgen. Reglementair mag dit niet volgens regel 4.20.001 – punt 6.
Samen met De Knegt loopt Pieterse naar de UCI jury bij de finish om verhaal te halen. Onderweg komt ze de Zweedse Jenny Rissveds tegen aan wie ze de fout die Batten heeft gemaakt uitlegt. Bij de jury wordt echter duidelijk dat protest aantekenen niet kan. De jury beweert dat ze zelf het incident ook al hebben opgemerkt en dat ze in beraad zijn.
Niet hoopvol
“Ik ben niet hoopvol”, vertelt Pieterse vervolgens aan de Nederlandse journalisten. “Maar ja, het gaat wel om een medaille. Als er iets uitkomt, dan is het niet omdat wij protest hebben aangetekend, maar omdat de UCI het voorval onderzocht heeft.”
Puck Pieterse na olympische mountainbike wedstrijd met Nederlandse media. Foto: Raymond Kerckhoffs
Al voegt ze er meteen aan toe: “Ik heb het voor mezelf verpest. Qua waardes denk ik dat iedereen heeft gezien dat ik het zilver had kunnen pakken. Dat is de kleur die ik gehad zou moeten hebben.”
Niet veel later laat de jury weten dat Batten een geldboete van 500 Zwitserse Francs krijgt. “Een straf die niet is gedefinieerd”, geeft De Knegt aan. “Ik kan me niet herinneren dat er in de Wereldbeker hier ooit iemand voor gestraft is. Meestal als het gebeurt gaat het om een renner die rond de achttiende plek rijdt. De jury geeft zelf aan dat ze de regels beter moeten definiëren, maar ja, dat is UCI gebrabbel. Puck kennende zou dit ook niet de manier zijn hoe ze een medaille had willen winnen. Maar, de regels moeten ook gevolgd worden.”
En zo eindigt na het ‘plankje’ van Mathieu van der Poel in Tokyo 2021 de olympische mountainbikewedstrijd in Parijs 2024 voor oranje opnieuw in een desillusie.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.