Interview 2020 zou voor veldrijder Quinten Hermans (25) een belangrijk ontdekkingsjaar op de weg worden. Maar een stomme val in de openingsrit van het Critérium du Dauphiné besliste er anders over. “De Ronde van Luxemburg moest mijn eerste grote test worden”, vertelt de Limburger aan WielerFlits. Hij staat nog enkele weken langs de kant.

Quinten Hermans is een begenadigd veldrijder. Nee, niet van het kaliber Van der Poel of Van Aert. In het pelotonnetje daar net onder doet hij wel meermaals mee met de allerbesten. Maar twee jaar geleden, toen nog in het shirt van Telenet-Baloise, bewees hij ook op de weg over voldoende talent te beschikken om zijn kans te wagen. In de sterk bezette Ronde van Wallonië van 2018 maakte hij indruk met ritwinst en een tweede plaats in het eindklassement.

Vorig jaar volgde de bevestiging. Hermans domineerde de Flèche du Sud, werd derde in Dwars door het Hageland en ook in Wallonië kwam hij opnieuw sterk voor de dag. Het leverde hem een transfer op naar de ProTour-ploeg van Jean-François Bourlart. In de zomer draagt Hermans nu het shirt van Circus-Wanty Gobert, in het veld komt hij uit voor het Tormans CX Team.

Ontdekkingsjaar
“Dit jaar zag ik als een ontdekkingsjaar”, vertelt Quinten Hermans ons. “Zonder druk. Aftasten. Om dan volgend jaar wellicht een uitgebreider programma te rijden, rekening houdende met de kennis die ik dit jaar verzamelde. Helaas draait het nu anders uit. Met dank aan de val in de openingsrit van de Dauphiné en behoorlijk wat complicaties.”

“Het zag er nochtans geweldig uit in die eerste rit. Ik was mee in de vroege vlucht en had onderweg reeds voldoende punten gepakt om ’s avonds op het podium de bollentrui te ontvangen. Voor Circus-Wanty Gobert was het Critérium du Dauphiné de belangrijkste rittenkoers van het jaar. Dat was fantastisch geweest. Ik zou de daaropvolgende dagen die trui ook verdedigd hebben.”

Mee voorin in de 1ste rit in de Dauphiné – foto: Cor Vos

Maar Hermans kwam dus onfortuinlijk ten val, met de opgave tot gevolg. En leek de schade aanvankelijk nog mee te vallen, dan bleek dat achteraf toch niet het geval te zijn. Een bloeduitstorting verborg namelijk een dubbele spierscheur in de rechtervoorarm. Achteraf werd hij ook nog eens met met spoed in het ziekenhuis van Herentals opgenomen om een infectie schoon te maken. In totaal werd hij drie keer geopereerd.

Bacterie
“Ik was al een zevental dagen begonnen met de revalidatie, toen de arm plots begon te zwellen. Er bleek sprake van een bacterie. Daarna bleef de wonde maar etteren en moest ik nog eens onder het mes. Ondertussen ben ik zeker dat alles helemaal proper is en ben ik hard aan het werk aan mijn terugkeer. Ik verloor nog een paar dagen omdat ik mijn arm niet helemaal kon strekken, waardoor ik niet kon fietsen. Maar dat is ondertussen zo goed als in orde.”

Dat hij mentaal door een moeilijke periode gegaan is, geeft Quinten Hermans toe. “Zeker die week in het ziekenhuis was knap lastig. Ik voelde me fysiek niet oké, maar ik zat ook niet goed in m’n vel. Het is niet leuk als sportman om op drie dagen tijd twee keer geopereerd te worden. Ik voelde me opgesloten. Gelukkig tonen ze bij de ploeg alle begrip voor de situatie. Er is geen druk.”

Na de Dauphiné had Hermans een kleine pauze ingelast, met de bedoeling zich via een aantal kleinere Italiaanse wedstrijden voor te bereiden op de Ronde van Luxemburg die morgen van start gaat. “Daar wilde ik echt naartoe om te scoren. Dat rondje is me op het lijf geschreven. Maar nu zal ik al blij mogen zijn als ik de start van het veldritseizoen haal. Als de revalidatie de komende weken meevalt, hoop ik alsnog de openingsmanche van de Superprestige in Gieten te halen.”