Youri IJnsen

• maandag 26 juli 2021 om 19:55

Special Tom Pidcock viert over vier dagen zijn 22ste verjaardag. Maandag heeft hij zichzelf alvast zijn mooiste prijs ooit cadeau gedaan. De jonge Brit grijpt op de Olympische Spelen in Tokio 2021 de gouden medaille op de crosscountry tijdens het mountainbiken. Dat is een wonder op zich, want Pidcock heeft zich pas op het allerlaatste moment voor deze wedstrijd geplaatst. Een reconstructie.

Net als Mathieu van der Poel combineert het in het wielergekke Yorkshire geboren toptalent Thomas Pidcock (30 juli 1999) drie verschillende wielerdisciplines: de weg, het veldrijden en het mountainbiken. Als junior verovert hij in 2017 de wereldtitel tijdrijden op de weg en als junior & belofte pakt hij ook de regenboogtrui in de cross. Hij wint in het veld tevens twee keer de Wereldbeker en als belofte zegeviert hij op de weg als eindwinnaar in klinkende wedstrijden als de Tour Alsace en de Giro d’Italia U23, nadat hij als junior ook al eens Parijs-Roubaix weet te winnen. Diezelfde cijfers kan hij in het mountainbiken dan niet weerleggen.

Tot het najaar van 2020. Op zijn Giro-vorm trekt hij na de Italiaanse beloftenronde richting het WK op de weg bij de profs in Imola (42ste), steekt hij korte tijd later de wereldtitel op de E-Mountainbike in zijn zak en gaat hij vol vertrouwen naar de twee Wereldbekers in Nové Město. Vanwege het door corona gemankeerde seizoen ziet de UCI zich genoodzaakt om twee manches op dezelfde plek te houden, omdat de situatie in Tsjechië er op dat moment goed uitziet. Het blijken uiteindelijk de enige twee Wereldbekers MTB van het jaar 2020 te zijn. Kanttekening: ook hier neemt Pidcock deel aan de U23 Wereldbekers, niet bij de profs.

Razendsnelle stap naar de wereldtop

De Brit boekt er zijn eerste twee grote successen op het mondiale mountainbike-niveau. Het parcours in Nové Město lijkt van alle Wereldbekers het meest op dat van de Olympische Spelen, die tot dan nog ver weg zijn voor Pidcock. In de eerste van de twee wedstrijden blijft Alexandre Balmer nog lange tijd in het spoor van de Brit, een aantal dagen later rijdt hij ver weg bij de nummer twee in de uitslag Christopher Blevins. Met nog meer vertrouwen in zijn tas trekt hij daarna naar het WK Mountainbike, een week later in het Oostenrijkse Leogang. Daar imponeert Pidcock en grijpt hij met zo’n twee minuten voor, goud en de regenboogtrui.

Tom Pidcock tijdens het WK MTB U23 2020 – foto: Cor Vos

De Brit maakt daarna de transitie naar het veldritseizoen. Hij blijkt een vaste waarde in de top: in tien van de dertien crosses die hij rijdt, eindigt hij bij de eerste vier. Hij wint de Superprestige-manche op het zware parcours in Gavere, waar de pocketklimmer de maat neemt van Van der Poel. Finaal op het seizoen valt Pidcock net buiten de medailles op het WK in Oostende: vierde. Daarna stapt hij over naar de WorldTour op de weg, waar hij een contract heeft getekend bij INEOS Grenadiers. Ook daar baart de jongeling opzien, met winst in de Brabantse Pijl en een tweede plaats in de Amstel Gold Race als mooie hoogtepunten.

Na de Waalse Pijl gaat hij zich focussen op het mountainbiken, waar hij de Wereldbekers voor het eerst bij de profs gaat rijden. Hij moet tijdens de eerste in Albstadt starten op plek 92, vanwege zijn lage plaats op de UCI Ranking. In de Duitse Alpenstad zijn de beklimmingen doorgaans wat langer en dan komt de jongeling bovendrijven: de Brit werkt zich op naar een vijfde plaats en in het mountainbiken sta je dan op het podium. Hij laat onder andere Van der Poel (zevende) achter zich, na een knappe race. In de media – ook gevoed door Pidcock en diens entourage – gaat het dan al snel over deelname aan de Olympische Spelen in Tokio.

Kans op plaatsing nihil, maar Pidcock pakt met hulp de laatste strohalm

Als Pidcock een week later voor het eerst mag meedoen aan een shortrace, zet hij in Nové Město de wereldtop zwaar onder druk en drijft hij MVDP tot het uiterste om te winnen. De Brit kan in de sprint niet opschakelen, maar tankt vertrouwen voor de olympische afstand de zondag erna. In een mooi en beklijvend duel met diezelfde Van der Poel neemt Pidcock de maat van hem in een van de stroken bergop. Het is zijn terrein, zijn specialiteit. Met een vlammende demarrage lost hij de Nederlander en rijdt hij onbedreigd naar zijn eerste zege in de Wereldbeker bij de profs. Op een parcours dat het meest lijkt op dat van de Spelen.

Pidcock op het podium na zijn winst in Nové Mesto – foto: Cor Vos

Waar vrijwel heel de wereld er blind vanuit gaat dat hij kan meedoen in Tokio, blijkt in het weekend vooraf dat zijn olympische ticket nog heel ver weg is. In een grote uiteenzetting zetten wij de kansen op een rij. Het lot van Groot-Brittannië ligt in Nové Město volledig in handen van Roemenië. Hun toprenner Vlad Dascălu moet bij de eerste 24 eindigen om genoeg punten te halen om zijn land direct te plaatsen. Dascălu heeft zich via het WK U23 van 2019 al geplaatst, maar dat ticket zou doorschuiven naar de Britten als Roemenië zich bij de eerste 21 landen op de UCI Ranking zou rijden. De zeventiende plek in Tsjechië volstond.

Het lang verwachte gouden duel tussen living legend Nino Schurter en Van der Poel krijgt daardoor een andere dimensie. De Zwitser haalt zijn niveau niet, waardoor de tweestrijd MVDP-Pidcock het nieuwe onderwerp van gesprek is. Begin juni komt daar dan plots het volgende bericht: Pidcock breekt zijn sleutelbeen tijdens training. Hij moet meteen onder het mes, maar amper een week na de ingreep zit hij alweer op de fiets. In de wegkoersen die volgen, maakt hij echter geen goede indruk. Ook tijdens de laatste Wereldbeker in Les Gets komt Pidcock er niet aan te pas. Vraagtekens en twijfels doemen op rondom zijn conditie.

Geluk bij een ongeluk

Samen met Van der Poel en Mathias Flückiger is Pidcock de grote favoriet voor olympisch goud. Hij moet starten vanop de vierde startrij, maar de Brit schiet als een komeet uit de startblokken. In het midden van het pak rukt hij op naar de eerste tien. Dat is maar goed ook; vlak achter hem moet heel het veld van de fiets bij een opstopping op het eerste de beste klimmetje. Hij nestelt zich in de kopgroep en kiest het wiel van Van der Poel. Pidcock ziet als allereerste de kapitale fout die de Nederlander maakt bij de Sakura Drop. De Brit kan hem ontwijken en vervolgt zijn weg in de wetenschap dat zijn grote concurrent weg is.

Pidcock: “Ik reed achter Mathieu en zag hem zonder versnelling richting die drop rijden. Ik dacht: ik neem wat afstand, want dat gaat niet goed. Toen ik sprong zag ik hem op de grond liggen: geen fraai gezicht.” – foto: Cor Vos

Pidcock houdt zich in de openingsfase van de wedstrijd afzijdig. Vanuit de buik van de kopgroep monstert hij de tegenstand. Schurter probeert het, Flückiger is de volgende. De Zwitsers trachten hem te breken, maar de jongeling geeft geen kik. Pidcock probeert het daarna zelf, maar het troept terug samen. Een tweede krachtige demarrage van de jongeling zet meer zoden aan de dijk. Hij is weg en rijdt de rest van de concurrentie de vernieling in. Flückiger is de enige die nog lange tijd aandringt. Maar als ook dat verzet in de slotronde breekt, kan Pidcock met de Union Jack boven zijn hoofd zijn grootste zege ooit vieren.

Dat de Brit zich olympisch kampioen mag noemen, is een klein wonder op zich. Een titel die hij helemaal zelf heeft verdiend, met een beetje hulp van corona en vooral dankzij Dascălu. 75 dagen terug was Pidcock immers nog ongeplaatst. We vroegen hem er drie weken geleden naar in een interview voor de Wereldbeker in Les Gets. “Ik denk wel dat ik Vlad wat te drinken verschuldigd ben, ja!”, grijnst de jongeling. “Laten we dat maar na de olympische crosscountry doen, straks in Tokio!” Een pint of twee, vermoeden we. Was getekend: Tom Pidcock uit Leeds, de komende drie jaar regerend olympische kampioen mountainbiken.