Remco Evenepoel schakelde als zeventienjarige in een recordtijd over van voetballer naar wielrenner. Hoe hij zijn jeugd als mens en sportman beleefde, vertelt Frank Van de Winkel in zijn pas verschenen boek Remco Evenepoel ongeremd. In twee fragmenten uit het boek kijkt WielerFlits  terug op de pedaalwentelingen van Evenepoel. Zo bleek het een  gouden zet om al bij het prille begin als wielrenner moordende trainingssessies te houden op het parcours van Luik-Bastenaken-Luik.

Een must have voor alle wielerfans! Met de Black Friday deal van RIDE Magazine haal je het ideale cadeautje voor de feestdagen in huis. Voor slechts € 13,95 ontvang je de najaars- en de winter-editie in jouw brievenbus. Dat betekent meer dan 300 pagina’s aan schitterende wielerverhalen. Wacht niet te lang, want OP=OP. Bestel nu jouw magazines en verzeker je van uren leesplezier.

‘Ik was inderdaad de eerste die wist dat Remco stopte met voetballen,’ vertelt Fred Vandervennet me in het bureau van zijn huis in Molenstede bij Diest. Remco Evenepoel had een grenzeloos vertrouwen in de zevenenveertig jaar oudere, ervaren en veeleisende coach. Vandervennet is een voormalige marathonloper met overwinningen in Barcelona en Melbourne. Hij heeft een masterdiploma lichamelijke opvoeding met bijkomende trainersdiploma’s voetbal, atletiek en wielrennen. Vandervennet begeleidde ook vader Patrick Evenepoel tijdens diens wielercarrière en assisteerde zelfs… Remco’s moeder Agna voor haar eerste marathon. Vandervennet: ‘Remco’s genen van moederskant zijn supergenen, nog beter dan die van zijn vader. Vergeet niet dat Remco’s overgrootvader van moederskant al koerste.’

“Kun je mij trainingsschema’s geven, Fred,” vroeg Remco. Natuurlijk wilde ik helpen: dat doe ik al dertig jaar voor de familie.’ Fred Vandervennet kent Remco genoeg om al snel te weten dat hij een goudklomp in handen heeft. En zijn ouders zijn opgelucht en blij dat er weer een zonnetje in huis rondloopt. Remco en zijn coach zullen geregeld naar de Ardennen trekken, op schoolvrije dagen, om er op het parcours van Luik-Bastenaken-Luik te oefenen, een zeer zware topwedstrijd bij de profs.

Waarom de Ardennen? ‘Wielerwedstrijden worden alsmaar langer en zwaarder. Als je op topniveau wil meekunnen, zijn dit de beste parcoursen, want het gaat heuvel op, heuvel af. Remco had niet de bedoeling om kermiscoureur te worden. En hij was voor dit soort koersen gemaakt.’ Hij moet zijn achterstand ten opzichte van meer ervaren leeftijdsgenoten inhalen en heeft geen tijd te verliezen. Tegelijk kijkt Vandervennet goed uit. ‘Het lichaam van wie van voetbal naar wielrennen omschakelt, heeft daarvoor toch een jaar tijd nodig. De spieren moeten zich aanpassen en het is zaak om stilletjes op te bouwen.’ Zelfs al was Remco zodanig begaafd dat het sneller dan in een jaar gelukt is.

Na een paar eendagstrips op het parcours van Luik-Bastenaken-Luik, die Remco verbazend goed verteert, wordt het ernstiger met professioneel opgezette driedaagse stages, meestal van dinsdag tot en met donderdag, zeker in de schoolvakanties. Vandervennet: ‘We sliepen in hotel Aux Ecuries de la Reine in La Gleize. Zijn ouders investeerden duidelijk in zijn carrière: daarom betaalden ze een hotelkamer voor drie dagen. Maal twee, voor Remco en mij.’

Remco staat Fred Vandervennet, de coach die hem begeleidde toen hij van voetbal op wielrennen overschakelde. Foto: Familie Evenepoel-Van Eeckhout

Het waren best intense dagen, waarbij coach en sporter op elkaars lip leefden, maar zonder te overdrijven. ‘We aten en trainden samen en de rest van de tijd zat Remco op zijn kamer. Ik was nooit zijn biechtvader; zijn privéleven bleef privé. Maar over wielrennen stelde hij honderden vragen en raakten we nooit uitgepraat. Buiten de training liet ik hem met rust. Hij keek naar YouTube-filmpjes, over wielrennen of andere sporten, of maakte huiswerk. Zijn schoolboeken lagen dikwijls klaar, maar Remco is niet iemand om met zijn neus in de boeken te zitten.’

Op de derde dag van de driedaagse stages deed Remco in de namiddag intervaltraining, eerst op de Col du Rosier, een klim van 8,3 kilometer vanuit La Gleize, en daarna op de Côte de la Vecquée, die zich iets verderop bevindt en minder lang maar steiler is. Die sessies waren moordend. Op de Rosier kon Remco meer op uithouding oefenen, op de Vecquée meer op explosiviteit. Soms ging het om korte intervallen waarop hij de berg moest oprijden, met weinig tijd tussen elke beklimming, zeg veertig tot vijftig seconden. En dan bijvoorbeeld tien keer naar boven rijden en tien keer weer naar beneden. Andere keren moest Remco in een bepaald tempo rijden, bijvoorbeeld drie keer de Vecquée en de Rosier achter elkaar.

Om die korte, explosieve inspanningen te trainen, had coach Fred een truc bedacht. ‘Als ik claxonneerde, moest Remco volle bak gaan.’ Remco wist bovendien nooit hoelang dat zou duren en wist ook niet wanneer hij mocht stoppen. Soms toeterde Vandervennet pas na vijftig seconden. ‘Als ik opnieuw claxonneerde, hoefde hij niet meer volle bak te gaan. Dat is “rijden tot je piept”, sterven op de fiets.’ Na die derde trainingsdag kroop de jonge, zeventienjarige, renner waarschijnlijk op handen en voeten de trappen naar zijn kamer in het hotel op, maar die trainingen waren goud waard. Nauwelijks vijf jaar later schreef Remco Evenepoel bij de profs Luik-Bastenaken-Luik al op zijn naam, nauwelijks 22 jaar oud. En een jaar later deed hij dat huzarenstukje zelfs over. Geen haar op zijn hoofd dacht nog aan een voetbalcarrière.

Remco Evenepoel ongeremd, Uitgeverij Lannoo, 288 pg., 24,99 euro, te koop sinds 6 februari. Meer info op www.frankvandewinkel.be