Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Ritzege Dylan Groenewegen in Tour de France is eigenlijk een comeback
Analyse Sommigen zagen het als Amsterdamse branie, maar voor hemzelf was het een uitspraak van zelfbewustwording. Na de eerste massasprint in Turijn concludeerde Dylan Groenewegen, ondanks dat hij op de vijfde plek was blijven steken, dat hij by far de snelste in die sprint was. Drie dagen later bewijst hij in Dijon dat die woorden geen bluf zijn en weet hij zijn zesde ritzege in de Tour de France te zegevieren.
De nieuwe Tourspecial van RIDE Magazine is een must-have voor echte wielerfans! Onze nieuwe 236 pagina’s dikke zomer-editie is de meest complete Tourgids van deze zomer en staat vol met schitterende wielerverhalen over o.a. Tadej Pogacar, Remco Evenepoel, Fabio Jakobsen, Gio Lippens, Christian Prudhomme en Charlotte Kool. Verzeker je van een heerlijke sportzomer en bestel hem nu online voor slechts € 9,95. Wil je RIDE extra voordelig ontvangen? Neem dan nu een abonnement en ontvang 20% korting!Laten we teruggaan naar de zomer van 2019. Met een vlakke rit in Brussel start een Tour de France die eigenlijk de Ronde van Frankrijk van Dylan Groenewegen moet worden. Op dat moment is er geen twijfel wie de intrinsiek snelste van het peloton is. De Amsterdammer rijgt de overwinningen aan elkaar en wint meestal met grote overmacht van de rest. Wanneer hij versnelt, lijkt het wel alsof hij de turbo aanzet.
In die bewuste rit naar Brussel waar de ritzege en de gele trui op hem wachten, komt Groenewegen op anderhalve kilometer van de streep ongelukkig ten val. Weg droom, weg maillot-jaune. Maar ook vervelende blessures die in die ronde meer energie kosten, dan hij had gehoopt. Toch weet hij in Châlons-sur-Saône nog een rit te winnen, maar niet met de snelheid en overtuiging die we van hem gewend zijn.
De snelheid die we van hem kennen in 2018 en 2019 hebben we vervolgens eigenlijk jaren niet meer terug gezien. De horrorcrash in Katowice in de Ronde van Polen direct na de corona-lockdown in 2020 breekt zijn loopbaan in twee delen. Groenewegen wijkt daar te veel van zijn lijn af en rijdt Fabio Jakobsen op topsnelheid in de hekken. Zelf breekt hij zijn sleutelbeen bij deze val.
Foto: Cor Vos
De halve wereld ziet hem na dit incident als dé dader. Zijn ‘podium of jodium’-mentaliteit keert zich nu tegen hem. Het wordt zelfs zo erg dat hij wordt bedreigd en thuis politiebewaking nodig heeft. Groenewegen sluit zich thuis op en van de sprinter vol bravoure blijft weinig meer over dan een zielig hoopje mens.
Een langdurige schorsing zet hem vervolgens buiten spel. Toch blijft het wielervirus in hem branden. De winnaar in hem is niet uitgedoofd. En juist door de geboorte van zijn zoontje Mayson krijgt hij weer de moed en zin om zich als sprinter te laten gelden.
Grote Mijnheer
Hij vlucht bij Jumbo-Visma dat op dat moment al meer aan inzet op een klassementsploeg. Door het Australische Jayco AlUla wordt hij opgevist als een grote mijnheer. Zij overtuigen hem dat dé topsprinter nog altijd in Dylan Groenewegen huist en beginnen aan een transformatie van de sprinter. In het hedendaagse wielrennen wordt nog meer bergop gereden dan vijf jaar geleden, waardoor het beter klimmen als een noodzaak wordt gezien. Het Criterium du Dauphiné door het hooggebergte wordt voor de sprinter van het polderland een voorbereidingskoers op de Tour de France.
In 2022 staat hij weer op de plek waar hij hoort te staan. In het Deense Sønderborg is hij weer de snelste in een Tour de France-rit. En om het nare hoofdstuk van Katowice af te sluiten is het mooi voor hem dat hij deze rit wint een etmaal nadat Fabio Jakobsen in Nyborg al een Tour-etappe op zijn naam heeft geschreven.
Toch is die Tour-rit niet het succes dat weer een keerpunt in zijn loopbaan is. De daaropvolgende twee jaar lang vindt hij niet echt de benen (lees snelheid), die hij als sprinter nodig heeft. Het is niet zo dat hij van de aardbodem is verdwenen. Zeges in Arctic Race, Saudi Tour, UAE Tour, Tour de Hongrie, Veenendaal-Veenendaal, Tour of Slovenia, Classica Valenciana en Rone van Limburg sieren in die periode zijn palmares, maar de overtuiging bij ‘Ome D’, zoals een nickname van hem luidt, ontbreekt. Het lijkt alsof sprinters als Jasper Philipsen, Tim Merlier en Jonathan Milan hem qua snelheid voorbij zijn gestreefd.
Opnieuw vindt hij in zijn Australische ploeg de omgeving die het vertrouwen bij hem terug brengt. Nadat hij in het vroege voorjaar in de Saudi Tour ziek wordt, zit Groenewegen even in de put. Het team besluit zijn trainingen bij te tunen. Wat minder aandacht voor het klimwerk en weer meer aan de snelheid werken. Ook omdat deze Tour de France niet afsluit met een traditionele sprintersrit op de Champs Elysées is er geen noodzaak om absoluut over de bergen te komen. Daarbij heeft de ploeg Michael Matthews voor de sprints in de moeilijkere ritten, zodat Groenewegen zich helemaal kan richten op de etappes waar het echt op snelheid aankomt.
Dylan Groenewegen met de snavelbril. Foto: Cor Vos
Dylan maakt in de aanloop naar deze Tour weer vele uren achter zijn vader op de scooter om zo meer snelheid in zijn benen terug te krijgen. De sprintjes op het viaduct over de A6 komen zoals vroeger opnieuw vaker terug in zijn trainingsblokken.
Zijn sprint na een zware wedstrijd op het NK in Arnhem bewijst een week voor de Tour dat zijn vertrouwde snelheid weer terug is. Het rood-wit-blauw siert na 2016 voor de tweede keer om zijn schouders. Toen maakte hij in dat kampioensshirt zijn debuut in de Tour, nu wil hij absoluut als kampioen van Nederland een rit in de Tour winnen.
Zelfverzekerd
Bij zijn ploeg Jayco-AlUla zien ze ook dat de topsnelheid weer terug is bij Groenewegen. Maar ook zien ze in Florence bij Le Grand Départ een persoon die weer straalt qua zelfverzekerdheid. Iemand die zich tevens opstelt als een leider en ook verantwoording durft te nemen.
Dat blijkt na de tweede massasprint in deze Tour in Saint Vulbas. Zeker tien minuten zit Groenewegen na deze sprint, waarin hij niet verder komt dan de twaalfde plek, roerloos voor zich uit te staren in de bus. Hij negeert alles en iedereen en moet eerst die mislukte sprint zelf verwerken. Dan staat hij op en geeft aan dat hij het zelf ‘verkloot’ heeft. Dat zijn ploegmaten alles goed hebben gedaan, maar dat hij zelf in de spiegel moet kijken. Hij had zijn sprinttrein moeten volgen. Het was zijn fout dat hij niet aan sprinten toekwam.
Met die opstelling en het durven erkennen van de eigen fout wint hij zijn ploeg voor zich. Iedereen is daardoor bereid om door het vuur te gaan voor die bijzondere Amsterdammer. In Dijon volgt hij zijn ploegmaten, laat zijn ervaring spreken in de positionering en toont dat die echte pure snelheid weer in zijn benen zit. Het is nog even wachten op de finishfoto, voordat hij met een oerkreet zijn succes kan vieren. En direct in de armen kan vallen van vader Gerrie, die ook ontelbare uren in dit succes heeft gestoken.
Het belangrijkste van deze overwinning voor Groenewegen is echter dat hij weet dat de topsnelheid weer terug is. Dat zijn tijdperk nog lang niet voorbij is. Wat dat betreft heeft Mark Cavendish hem aangetoond dat hij gerust nog enkele jaartjes door kan gaan.
Om te reageren moet je ingelogd zijn.