Sebastian Langeveld gaat morgen zijn veertiende voorjaar als profwielrenner in. De 34-jarige Nederlander is goed op dreef, maar voelt zich anderzijds ook meer relaxed dan ooit. “Je mag niet onderschatten hoe belangrijk die mentale rust voor mij is”, vertelt Langeveld in een uitgebreide babbel aan WielerFlits.

Het voorjaarspeloton spreidde zich de voorbije weken over de hele wereld. Voorbereidingskoersen in Argentinië, Down Under en later Oman, de Algarve en de Ruta del Sol waren populair, maar de troepen van EF Education First trokken ‘gewoon’ naar Frankrijk, voor de Ster van Bessèges, de Tour de Provence en de Tour du Haut-Var. “Een ideetje van Charly Wegelius”, geeft Langeveld toe. “Hij maakt de programma’s en is altijd in voor een nieuwigheidje. Valencia en de Ruta del Sol vond hij dit jaar iets te lastig en in landen als Argentinië of Oman hebben we sowieso nooit echt gereden. Maar zijn hoofdmotivatie om naar Frankrijk te gaan was dat we er beter zouden kunnen meekoersen en voor overwinningen rijden. Dat is fijner dan gewoon bergop te blijven zitten waar je zit in een sterk peloton.”

Geen slecht idee van Wegelius, die zijn kopmannen zo vertrouwen zag tanken. Langeveld reed twee knappe tijdritten in Bessèges en de Provence, met een zesde en tweede plaats als gevolg, en Vanmarcke mocht in Haut-Var zelfs de handen in de lucht steken. “Je voelt dat die resultaten voor een goede flow binnen de ploeg zorgen, en ik kan niet ontkennen dat het mij deugd deed om al enkele finales te kunnen rijden. Je kan misschien zeggen dat we daar in een kwalitatief minder peloton reden, maar in die koninginnenrit in Bessèges reed ik gewoon dezelfde wattages als in Parijs-Nice of de Tirreno. Profkoersen waar het niveau laag ligt, die bestaan gewoon niet meer. Vroeger kon je misschien nog wel rustig beginnen en al meteen resultaten neerzetten, maar dat is echt niet meer van deze tijd.”

Rust als sleutel tot succes
Mede-kopman Sep Vanmarcke gaf eerder al aan dat zijn vormpiek, op vraag van de ploeg, iets later ligt dit jaar. Bij Langeveld lijken we bijna het tegenovergestelde vast te stellen. Bij ons gesprek in het Biznis Hotel in Lokeren oogt de 34-jarige Nederlander bijzonder scherp en straalt hij vertrouwen uit voor de koersen die komen. “Het voelt allemaal heel goed aan, dat kan ik niet ontkennen. Na een goede Vuelta van vorig jaar ben ik met een heerlijk gevoel de winter in gegaan. Ik heb maar een korte rustperiode genomen en ben via strandraces en veldritjes de conditie blijven onderhouden. Op deze leeftijd heb je die prikkels ook nodig om op niveau te rijden. Mijn niveau is een pak hoger en dat geeft vertrouwen en rust. Zeker nadat ik er een aantal jaar met heel veel tegenslag en ziekte heb opzitten.”

“Je mag niet onderschatten hoe belangrijk die mentale rust voor mij is”, geeft Langeveld nog mee. “En ik heb ook meer plezier, ik geniet zoveel meer van dit unieke beroep dan pakweg tien jaar geleden. Ik ga de komende koersen niet in met de gedachte dat ik per se een goede uitslag moet rijden om van een geslaagde koers te kunnen spreken. Ik heb al heel veel moois bereikt in mijn carrière: de Omloop en het NK gewonnen, twee jaar geleden in Roubaix podium gereden in een monument. Ik moet niets meer bewijzen en dat zorgt ervoor dat ik met een betere mindset die finales in kan. Wielrennen gaat natuurlijk in de eerste plaats om de resultaten, maar ik ben ook oprecht blij als ik een goede koers heb gereden. Toen ik de Omloop hier won, was ik bijvoorbeeld ook zo relaxed als nu. Ik ging die sprint met Flecha aan met de gedachte: dit is nu al geweldig, weet je wel. Zo sta ik er ook nu weer een beetje in. Andere jaren was er toch iets meer onzekerheid en stress op dit moment, door verschillende factoren.”

Dieptepunt was naar eigen zeggen Parijs-Roubaix van vorig jaar. “Misschien een beetje atypisch voor mij, maar daar was ik echt gestrest. Ik had net een goede uitslag in Vlaanderen gemist, terwijl ik die volgens mij wel verdiende, en in de E3 Harelbeke was ik ook al gevallen. Je hebt er een hele winter zo hard voor gewerkt, je doet er alles aan om op je best te zijn in die periode, je bent goed, maar door tegenslag komt het er voor de zoveelste keer weer niet uit. Dan leg je jezelf voor die laatste kans, die Parijs-Roubaix is, plots meer druk op: nu moet ik een uitslag rijden. En paniek en druk zijn natuurlijk negatieve raadgevers. Dat gaat me nu waarschijnlijk minder snel overkomen. Ik voel me veel vrijer nu.”

Hoger algeheel niveau
Getekend Sep Vanmarcke, vlak voor ons gesprek met zijn Nederlandse ploeggenoot: ‘het parcours van de Omloop van vorig jaar, en dus de oude Ronde van Vlaanderen, is niet meer geschikt voor het wielrennen van 2018.’ Die uitspraak wilden we nog wel even voorleggen aan Langeveld, die al van 2007 meedraait op het hoogste niveau en dat ook in de oude Ronde van Vlaanderen deed. Is het wielrennen dan echt zoveel veranderd op zo’n korte tijd? “Je ziet wel duidelijk dat de top breder is geworden. Ik was er in 2007 ook al bij en geloof me, het is niet dat de besten op de Oude Kwaremont nu zo veel harder rijden. Misschien een beetje door banden of materiaal, maar het algemene niveau is gewoon een stuk hoger. Dat wil zeggen dat als je de selectie doorvoert op de Haaghoek en Berendries er in de groep daarachter nog zoveel goede knechten zitten die de scheve situatie kunnen rechtzetten. Dat was vroeger iets minder. Op een kritiek moment in de koers bleven er nog maximaal vijftig renners over.”

“Alle ploegen komen met zeven jongens aan de start die ook gewoon een goed programma hebben gehad richting deze koersen. Dat was in het verleden volledig alles. Quick-Step, Lotto en misschien Rabobank waren de ploegen die wél een uitgebalanceerde klassiekerkern hadden. Maar nu zijn er in elke ploeg wel voldoende specialisten om in die koersen aan het vertrek te komen en dus ligt het algehele niveau hoger. Alle klassiekers zijn plots ook wedstrijden van WorldTour-niveau, de belangen zijn gewoon nog veel groter. De reactie die je daarop ziet bij de parcoursbouwers is dat ze meer selectie willen doorvoeren door hun parcours zwaarder te maken. Extra hellingen en kasseistroken en hellingen, om toch maar geen massasprint te krijgen in hun wedstrijd. Of dat een goede evolutie is? Ik denk dat het vooral een logische evolutie is, door de grotere belangen en beter materiaal. Gevolg is vooral dat je nog meer moet nadenken waar je je pijlen verschiet, want je hebt maar één cartouche.”

Langeveld heeft de tand des tijds met verve doorstaan en weet, ondanks zijn 34 lentes, nog altijd van geen ophouden. Na zijn derde plaats in Parijs-Roubaix en bovendien veel werk in dienst van de ploeg, mocht hij zijn contract bij EF Education First tot en met 2020 verlengen. Op de vraag of dit zijn laatste profcontract is, reageert de sympathieke Nederlander gevat: “Ben je gek? Dit is absoluut niet mijn laatste contract. Ik heb een mooi palmares bij elkaar gereden maar het zou verkeerd zijn om te zeggen dat mijn carrière nu al geslaagd is. Er zit nog zoveel moois in voor mij en laten we daar de komende weken maar aan beginnen. Of dat nu voor mezelf of voor een ander is, maakt me uiteindelijk weinig uit.”