Niet Wout van Aert, Mathieu van der Poel of Yves Lampaert, maar Simon Clarke mag zich de winnaar van de veelbesproken kasseienrit in de Tour de France noemen. De ervaren Australiër van Israel-Premier Tech bleef in een prangende sprint zijn vluchtmakker Taco van der Hoorn voor, al was het nipt, zeer nipt.

Clarke won in zijn loopbaan al etappes in de Vuelta a España en droeg in de Giro d’Italia al eens de roze leiderstrui, maar was nog niet succesvol in de Tour de France. Tot vandaag: in de kasseienrit naar Wallers-Arenberg maakte Clarke deel uit van de vroege vlucht en de Australiër wist na een spannende finale af te rekenen met zijn vluchtkompanen. Clarke boekte zo een memorabele zege, helemaal omdat zijn wielercarrière in de wintermaanden nog aan een zijden draadje hing.

“In de winter had ik nog geen ploeg, maar Israel-Premier Tech gaf me alsnog een kans”, begint een zichtbaar emotionele Clarke zijn winnaarsverhaal in het flasinterview. “Dat gaf me zo’n realiteitscheck om er nog alles uit te halen als wielrenner. Ik probeer dit seizoen alle kansen te grijpen die zich aandienen. In de eerste etappes reed ik nog voor de ploeg, maar vanochtend zei mijn sportdirecteur dat dit mijn dag in de vlucht zou worden.”

“Ik kan echt niet geloven”
En Clarke zat ook in de vlucht van de dag, samen met Magnus Cort, Edvald Boasson Hagen, Alexis Gougeard, Taco van der Hoorn en Neilson Powless. In de finale kwam het, ondanks de vele kasseistroken, aan op een sprint. “Ik kan echt niet geloven dat ik hem alsnog pak. Met nog 50 meter te gaan was het verschil met Taco nog groot en ik zat tegen de krampen aan. Ik wist echter nog de grootste jump uit mijn carrière uit mijn benen te persen. Het is ongelofelijk.”

Clarke wist in de laatste kilometer zijn hoofd koel te houden. “Toen Powless ging, hoopte ik dat andere renners eerder zouden panikeren. Ik gaf Edvald zelfs wat ruimte, in de hoop dat hij zou reageren. Dat deed hij en ik wist vervolgens aan te haken. Taco ging vervolgens op 350 meter van de streep en toen dacht ik echt: wow, dat is nog ver. Ik zat echter in het wiel en wist er nog over te komen. Na twintig jaar in Europa komt mijn droom nu uit.”