Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Tadej Pogacar laat op de Joux-Plane een kans liggen
Analyse 151,8 kilometer, 4.281 hoogtemeters, drie cols van eerste categorie en een Alpenreus van hors-categorie. Toch is aan de finish het resultaat na deze zware Alpenrit tussen Jonas Vingegaard en Tadej Pogacar slechts één seconde in het voordeel van de Deen. Die ene tel werd ook nog eens gerealiseerd in de sprints om de bonificatieseconden… Zelfs de vraag wie de morele winnaar in Morzine was, durfde niemand voluit te beantwoorden. Zelden waren twee Tourfavorieten zo aan elkaar gewaagd.
Op een steenworp van het Lac Léman ging Jumbo-Visma de rit naar Morzine in met een andere tactiek dan in de voorgaande bergritten. De kracht van kopman Vingegaard is zijn buitengewone uithoudingsvermogen. Juist na een loodzware dag komt de titelverdediger op een lange slotklim het best tot zijn recht. Binnen de Nederlandse ploeg weten ze dat Pogacar het best gedijt na een minder zware rit met een kortere, explosievere klim op het einde.
Dat laatste is geen geheim en heeft Pogacar eind 2021 zelfs zelf aangegeven in de podcast van Geraint Thomas. “Ik ben sterk op de middellange beklimmingen, daar trap ik goede wattages, maar in de langere klimmen ben ik te verslaan. Dat kan ook gebeuren als er geklommen moet worden naar grote hoogtes”, liet de kopman van UAE Emirates in zijn kaarten kijken.
Het Nederlandse WorldTeam maakte op weg naar Morzine de hele dag de koers hard. Vanuit de start reed het geel-zwarte achttal op kop van het peloton en hoopte met deze ‘survival of the fittest’ Pogacar te slopen. In het ideale plan stond geschreven dat ‘Pogi’ vervolgens op de Joux-Plane dusdanig naar adem moest happen, dat Vingegaard hem achter zich kon laten.
Deze nieuwe tactiek bracht niet het gewenste resultaat. Sterker, op 4,7 kilometer van de top van de Joux-Plane kwam Vingegaard zelfs in de tang te zitten tussen twee UAE Emirates-renners. Opnieuw werd de wielerwereld getrakteerd op een ongekend schitterende tweestrijd. Een dikke kilometer verderop werden de rollen zelfs omgekeerd toen Pogacar zijn demarrage plaatste en Vingegaard een vijftigtal meter achterstand opliep. Bijna 2000 meter bergop werd het een herhaling van zetten van het ‘centimetergevecht’ op de Puy de Dôme met Pogacar in de aanval en Vingegaard vanuit het defensief kijkend naar het zadel van zijn opponent.
Foto: Coir Vos
De Deen heeft echter een betonnen kop en verdient deze Tour sowieso al de hoofdprijs qua taaiheid. Al is het anno 2023 ook vooral naar de vermogensmeter kijken en weten welke wattages je op welk moment nog kunt realiseren. In de laatste, ietwat minder steile, kilometer leek het wel alsof beiden kemphanen een sur-place wilden maken, omdat ze allebei voor een aanval achter de rug angst hebben.
Pogacar scoorde op het morele vlak punten, omdat hij vrij eenvoudig een antwoord op de ‘nieuwe’ tactiek van Jumbo-Visma had. Er werd niet zoals op weg naar Cauterets-Cambasque met een satelliet-renner vanuit de vroege vlucht geacteerd, maar de hele ploeg werd als sloophamer ingezet. Dat bracht niet het gewenste resultaat.
Vingegaard pakte op het mentale vlak punten doordat hij Pogacar ditmaal na zijn aanval kon achterhalen. Op de top van de Joux-Plane kwam hij ook nog eens verrassend voor de Sloveen boven waardoor hij drie extra bonificatieseconden sprokkelde. “Uiteindelijk win ik na deze dag één bonificatieseconde meer. Als er iemand de morele winnaar van deze dag is, dan denk ik dat ik het ben. Al hou ik me daar totaal niet mee bezig”, zei Vingegaard op de persconferentie.
Toch maakte Pogacar in mijn ogen een cruciale fout. Hij was op de Joux-Plane té ‘eager’, té gretig. Het was waarschijnlijk verstandiger geweest om dichter bij de top zijn demarrage te plaatsen dan op 3,6 kilometer van de ‘sommet’. Met zijn explosieve versnelling had hij dan wellicht wel stand kunnen houden tot de top en had daar dan sowieso de bonificatieseconden gepakt. Dan was ook Carlos Rodriguez nooit meer terug gekomen en lagen er op de finish ook meer bonisecondes.
Een ander punt dat Pogacar negatief in de kaart speelde, waren de motoren die zijn versnelling op 530 meter van de top van de Joux-Plane blokkeerden. Schandalig dat dit op het allerhoogste niveau van de sport kan plaats vinden. Het is sowieso onbegrijpelijk dat de organisatie op zo’n cruciale plek in deze rit met zoveel publiek de laatste honderden meters van de Joux-Plae niet afgeschermd heeft met dranghekken. Zeker als je weet dat er op de top bonificatieseconden zijn te winnen.
Foto: Cor Vos
Of het de Tour van de bonificatieseconden gaat worden, weten we pas volgende week in Parijs. We zijn in ieder geval getuige van een van de mooiste tweestrijden uit de geschiedenis van de Ronde van Frankrijk. Uit recente edities denk ik vooral aan het gevecht tussen Greg LeMond en Laurent Fignon, dat na rit 14 destijds slechts zeven seconden in het voordeel van de Fransman was. Dé uiteindelijke verliezer.
Maar ook de Tour de France van 2010 kende vooral in de Pyreneeën een fantastische tweestrijd tussen Alberto Contador en Andy Schleck. Denk aan de aanvaring op de Port de Balès (kettinggate) en het duel op de Col du Tourmalet. Al was dat verschil destijds na rit 14 welgeteld 31 seconden in het voordeel van Andy Schleck. En ook de Luxemburger verloor uiteindelijk de Tour.
Vingegaard is overtuigd dat deze Tour uiteindelijk toch niet door de bonificatieseconden beslist gaat worden. “In de laatste week gaan er toch nog grotere verschillen worden gerealiseerd”, zei hij stellig. Merijn Zeeman wijst naar de 22,4 kilometer lange tijdrit van komende dinsdag naar Combloux. “Die tijdrit gaat uitwijzen wie in de slotweek het initiatief moet nemen”, aldus Zeeman. Al geldt voor deze Tour vooralsnog geen enkele wetmatigheid. Wat kan wielrennen dan toch mooi zijn…
Om te reageren moet je ingelogd zijn.