Niki Terpstra kroonde zich zondagmiddag in Emmen voor de derde keer in zijn carrière tot Nederlands kampioen bij de elite. Terpstra was als een van de gevaarlijke outsiders begonnen aan het NK en wist dat waar te maken. Niet in een ontsnapping, maar in de massasprint wel te verstaan. Op de streep klopte hij dorpsgenoot Ramon Sinkeldam. Het toverde na afloop een grote glimlach op het gezicht van de kersverse kampioen, die ook zijn ongenoegen uitsprak over het koersverloop.

‘Ik moest rustig blijven’
Al vroeg in de koers wisten acht renners te ontsnappen. Zij kregen de ruimte van het peloton en fietsten binnen no-time een hele grote voorsprong bijeen. Deze werd op een gegeven moment zo groot – zeventien minuten – dat het peloton mogelijk uit koers gehaald zou worden. “Ik kom op dat moment op een punt in de koers dat ik niet heel veel kan doen. In die situatie kon ikzelf niets veranderen, in mijn eentje. Ik kan niet een kwartier dichtrijden. Dan moet je proberen rustig te blijven, hoe lastig dat soms ook is. Het is een nadeel om alleen te rijden, maar het heeft ook zo z’n voordelen als de grote ploegen bijvoorbeeld niemand mee hebben”, vertelt de renner van Etixx-Quick-Step na afloop.

Ongenoegen over koerswijze grote ploegen
Wel verbaasde en ergerde Terpstra zich aan het rijden van LottoNL-Jumbo en Giant-Alpecin. “Dat verbaasde me. Van tevoren zeiden ze dat ze er vol voor gingen. Dat was niet te merken. Jullie hebben volgens mij ook geen mooie koers gezien, of wel? Ik ben uiteindelijk blij met het resultaat natuurlijk, maar op de fiets was ik zeker niet altijd even vrolijk. Dat heb ik ook gezegd tegen renners in de koers. Ik wist wel dat we  gedubbeld konden worden op het lokale parcours. Gelukkig kwam er een beetje vaart in, net voordat we de lokale omloop opdraaiden. Voor het NK, de organisatie en het publiek was het een kater geweest als er maar acht renners op het lokale rondje rond hadden gereden.”

‘Ik had niet verwacht op deze manier te winnen’
Uiteindelijk besloten Sebastian Langeveld, Dylan van Baarle en Albert Timmer tempo te gaan maken in het peloton. “Vooraf stond ik hier met het idee: ‘Ik kan winnen’. Tijdens de wedstrijd dacht ik: ‘O nee, toch niet’. En eerlijk gezegd, toen het in de laatste twee ronden zo hard terugliep, dacht ik pas: ‘Hé, het kan nog’. Toen we met een groot peloton de laatste kilometer indraaide, had ik angst voor alle sprinters die hier rondreden. Ramon, Danny van Poppel, Moreno Hofland, Wouter Wippert. En ik wist dat Lars Boom gegarandeerd op de klinkers zou demarreren. Dat gebeurde ook. Hij kan goed sturen op de gladde wegen. Maar het duurde pas tot in de laatste tien meter dat ik dacht: ‘Ik gá winnen’. Ik zag wel dat ik in goede positie zat, maar zo’n sprint had ik niet verwacht.”

‘Bordjessprints verlies ik altijd van Ramon’
De nummers één en twee op het podium zondagmiddag kennen elkaar goed. Beiden komen uit Assendelft en trainen vaak samen. “We doen niet zo veel bordjessprints, want dat verlies ik toch altijd. Of laat ik zo zeggen: 99 van de honderd wint Ramon. Laat nu vandaag net die ene keer zijn dat ik hem klop. Maar zonder gekkigheid: dit is toch wel een andere situatie. Toen we uit de laatste bocht kwamen dacht ik: ‘We worden één en twee, mooier kan het niet’. Ik kwam gelukkig goed op gang en wist mezelf toch naar die overwinning te smijten”, sluit Terpstra af.