Het was een van de meest opmerkelijke wielertransfers van het jaar: het vertrek van Tony Martin bij Etixx-Quick-Step voor een nieuw avontuur bij Katusha-Alpecin. Na vijf jaar in Belgische dienst wil de 31-jarige Duitser meer voor eigen kansen gaan. In het Weekendinterview vertelt hij over zijn overstap.

“Ik was op een punt in mijn carrière gekomen waarop ik voelde dat ik moest veranderen. Na negen jaar als prof, waarvan vijf bij hetzelfde team, was ik toe aan nieuwe prikkels. Zeker als sportman moet je sleur proberen te voorkomen, dat je elke dag, week en maand hetzelfde gaat doen. Soms voelt het dan alsof je stilstaat en misschien ben je dan toch iets minder geconcentreerd en gemotiveerd. En natuurlijk: afgelopen jaar was het succes niet zo groot.”

De Duitser kende in 2016 voor zijn begrippen een matig seizoen. In de belangrijke wedstrijden moest hij genoegen nemen met een dienende rol of hij kwam er niet aan te pas. In de tijdritten, zijn specialiteit, was hij zeer wisselvallig. Van de negen internationale tijdritten die hij reed, won hij er twee.

Tony Martin wint in Doha zijn vierde wereldtitel tijdrijden – foto: Sirotti

Vergeleken met de andere jaren een relatief laag gemiddelde, maar een van die twee zeges was wel op het wereldkampioenschap in Doha. Daar versloeg hij in oktober enigszins verrassend zijn kwelgeesten (Dumoulin, Dennis, Castroviejo) die hij eerder in het seizoen geen weerstand kon bieden. En samen met zijn teamgenoten van Etixx-Quick-Step won hij een paar dagen eerder een nieuwe wereldtitel op de ploegentijdrit. Het sloot daarmee het seizoen met groot succes af, maar dat kon de bittere smaak van de maanden daarvoor niet volledig wegspoelen.

Het is altijd lastig om na een teleurstellend jaar naar een nieuwe ploeg te gaan.

“Die overwinningen gaven me vooral een motivatieboost en zelfvertrouwen om de overstap te maken naar Katusha-Alpecin. Het is altijd lastig om na een teleurstellend jaar naar een nieuwe ploeg te gaan. Je weet niet waar je staat, wat je kunt verwachten en hoe je nieuwe ploeg over je denkt.”

“Natuurlijk, twee gouden medailles maken mijn leven een stukje makkelijker. Ik voel dat iedereen hier heel blij is om een wereldkampioen in het team te hebben. En dat is natuurlijk goed voor mijn moraal en motivatie. Het heeft ervoor gezorgd dat ik weer terug ben bij mijn oude tijdritstrategie. Ik weet weer wat ik moet doen om hard te gaan in tijdritten, dat was ik afgelopen jaar een beetje kwijt.”

Eerste overwinning
Dat de Duitser zich weer goed voelt, bewees hij twee weken geleden voor het eerst. In zijn eerste wedstrijd in het shirt van zijn nieuwe ploeg soleerde hij meteen naar de zege in de tweede rit van de Ronde van Valencia. Hoewel hij zeer gelukkig is met zijn overstap, koestert hij vooral goede herinneringen aan zijn tijd bij Quick-Step.

“Toen ik vertelde dat ik ging vertrekken, waren ze wel teleurgesteld, net als ik. De renners bij Etixx zijn meer dan teamgenoten, ze zijn voor mij vrienden. Onze relatie gaat verder dan alleen hetzelfde shirtje dragen of een contract bij hetzelfde team. We hebben zoveel hoogtepunten gedeeld en zo vaak samen gestreden om onze doelen te halen. Dat maakte het niet makkelijk om afscheid te nemen. Maar ik ben er zeker van dat deze relatie zal blijven. Wat dat betreft maakt het niet uit welk shirtje we dragen.”

Of het een goede of slechte beslissing is, kan je pas na één of twee jaar weten.

“Etixx was het perfecte team voor mij, maar zoals ik eerder zei: ik was toe aan verandering. Toen we op zoek gingen naar een nieuwe ploeg raakten we al snel in gesprek met Katusha. Zij vertelden over hun nieuwe internationale aanpak en hoe zij de toekomst zien. Dat sprak mij erg aan. Met de komst van cosponsor Alpecin heeft de ploeg nu ook een Duitse invloed.”

“En Canyon is een fietsmerk dat ik al lange tijd in de gaten houd. Ze doen goed werk en ik denk dat ze een belangrijke partner voor de toekomst kunnen zijn. Dit zijn allemaal redenen waarom ik dit project wilde uitproberen. Of het een goede of slechte beslissing is, kan je pas na één of twee jaar weten, maar voor dit moment voelt het goed en ik ben heel blij om onderdeel te kunnen zijn van deze ploeg.”

foto: Sirotti

Kopmanschap
Waar het bij Quick-Step Floors dringen is voor het kopmanschap, is de spoeling bij Katusha-Alpecin dunner. Het was voor Martin een zwaar meewegende factor in zijn besluit om over te stappen. Bij zijn nieuwe ploeg is hij vaker in de gelegenheid de gewenste rol als kopman op zich te nemen.

“Bij Etixx was de groep ‘grote renners’ misschien wat groter. Bij Katusha focussen ze zich op vier of vijf renners. En ik ben me ervan bewust dat een aantal renners naar mij zal opkijken. Daar deins ik niet voor terug. Ik ben een renner die zijn verantwoordelijkheid neemt en de jonge renners in de selectie een beetje coacht. Je helpt het team daarmee vooruit en mij geeft het extra motivatie.”

Der Panzerwagen zal dit jaar grotendeels tot aan de Tour de France hetzelfde wedstrijdprogramma rijden als vorig seizoen. In zijn koersplan heeft hij drie ankerpunten aangestipt: de voorjaarsklassiekers, de openingstijdrit in de Tour en het wereldkampioenschap in Bergen, Noorwegen. In de Vlaamse voorjaarswedstrijden hoopt hij voor het eerst voor eigen kansen te strijden.

Ik heb me toen goed vermaakt op de Vlaamse kasseien, maar ik mis daar nog ervaring.

“Vorig jaar heb ik voor het eerst echt de Belgische klassiekers gereden en daar wil ik mee doorgaan. Ik heb me toen goed vermaakt op de Vlaamse kasseien, maar ik mis daar nog ervaring.”

“Je moet het verschil in koerswijze in deze wedstrijden niet onderschatten. De tactiek is volledig anders. In een Tourrit weet je vaak vooraf of de eerste kilometers belangrijk zijn of dat bijvoorbeeld de slotklim belangrijk gaat zijn. In een klassieker heb je zoveel belangrijke punten waar je vooraan moet zitten of juíst niet, om energie te sparen. Het beslissende moment kan zomaar op honderd kilometer van de finish zijn, op een punt waar je het nooit zou verwachten. Je moet dus altijd alert zijn en dat soort zaken moet je leren.”

Katusha-Alpecin heeft met Alexander Kristoff al een vaste waarde in het voorjaar. De Noor ziet zijn nieuwe Duitse ploegmaat niet direct als een bedreiging, omdat hij een ander type renner is. Martin is een meer offensieve renner, terwijl Kristoff afwachtender koerst vanwege zijn sterke eindsprint.

foto: Sirotti

Gele trui
Het tweede belangrijke doel van het jaar is de openingstijdrit van de Tour in Dusseldorf. Winst in de tijdrit in zijn thuisland betekent een nieuwe gele trui. “Het gebeurt niet vaak dat de Tour naar Duitsland komt en dan ook nog eens begint met een korte tijdrit.”

“Maar ik wil niet te veel druk op mezelf leggen, want er zijn meer gegadigden, zoals Dennis. Zij zullen ook sterk en gemotiveerd zijn voor deze dag. Maar wat zeker is: na de klassiekers zal ik me voor honderd procent focussen op deze dag.”

[poll id=”436″]