Interview Wereldtoppers als Katerina Nash en Katie Compton lieten de loodzware Hotondcross links liggen, maar de toeschouwers in Ronse waren wel getuige van de terugkeer van een waar supertalent: Evie Richards (22) maakte haar comeback in het veldrijden op het hoogste niveau.

Op 30 januari 2016 reed Evie Richards in Zolder haar eerste veldrit buiten haar thuisland Groot-Brittannië. Het leverde haar meteen de wereldtitel bij de beloftes op. Een jaar later werd ze in het Luxemburgse Bieles derde, en in 2018 won Richards opnieuw de wereldtitel op de loodzware omloop van Valkenburg, nadat ze eerder dat seizoen in Namen al alle profs achter haar had gelaten. Intussen behaalde ze op de mountainbike ook al medailles op Europese en wereldkampioenschappen en behaalde ze de eindzege in de wereldbeker. Het is dus duidelijk dat Richards buitengewoon getalenteerd is.

In het Deense Bogense kon ze vorig jaar voor de derde keer wereldkampioene veldrijden worden, maar zo ver kwam het niet. Door een verschoven knieschijf moest de Britse al eind december de crossfiets op stal laten. Op stage in Girona had ze haar knie ontwricht, waardoor ze onder het mes moest. Na een lange revalidatie, een zware zomer op de mountainbike en enkel nog maar de Wereldbekers veldrijden in de Verenigde Staten op het programma, was Ronse haar eerste veldrit in België. Dat alles in voorbereiding op het WK. Het wordt haar eerste kampioenschap bij de elite dames en daar wil ze geen mal figuur slaan. Haar vierde plaats in de modder van Ronse doet in elk geval het beste verhopen.

Nog geen doelstellingen
“Het voelt aan alsof het heel lang geleden is dat ik nog op deze fiets heb gezeten, maar ik ben ongelooflijk blij om terug in België te zijn”, zegt Richards na Ronse. “Ik zie het zeker zitten om de Belgische veldritten verder af te werken en hier enkele mooie resultaten neer te zetten. De sfeer bij de cross hier is altijd waanzinnig.”

“Ik ben heel tevreden met mijn vierde plaats. Zeker op zo’n zwaar parcours had ik het niet verwacht. Mijn start was nog niet zo goed. Na zo lang geen topcrossen te hebben gereden, was ik misschien vergeten hoe hectisch het eraan toegaat tijdens de start. Me niet laten wegdrummen is zeker een les voor de volgende weken.” Dat de Britse pas halfweg het veldritseizoen naar België komt is geen toeval. Tot in oktober reed ze nog wedstrijden op de mountainbike.

“Ik leg me hier nog geen doelstellingen op, maar wil me gewoon amuseren”, vertelt de 22-jarige Richards. De voorbije weken reed ze al enkele wedstrijden in eigen land. “Dat waren echt lokale wedstrijden”, zegt ze. “Sommige waren amper tien minuutjes van mijn huis en een cross werd georganiseerd door mijn vader. Nerveus ben ik niet echt. Ik heb geen plaats in gedachten en wil gewoon terug in het ritme komen.”

Ongeloof bij Richards na haar zege in de Werelbeker van Namen in 2017 – foto: Cor Vos

Programma
Richards rijdt geen volledig programma meer dit seizoen. Tijdens de kerstperiode neemt ze aan een aantal veldritten deel, zoals de wereldbekers van Namen en Zolder. In januari volgen nog de Wereldbeker van Hoogerheide en het wereldkampioenschap in Dübendorf. Richards wil zichzelf niet te veel druk opleggen voor haar eerste WK bij de elites.

“Ik wil er mijn best doen en er alles uithalen, dan ben ik tevreden. Het klopt dat ik geen volledig programma meer rijd, omdat na het veldritseizoen de wereldbekers in het mountainbiken er al snel aan komen. Daar moet ik goed presteren om me te kwalificeren voor de Olympische Spelen. Volgend jaar ga ik wel een uitgebreider crossprogramma rijden.”

Twee jaar geleden won Richards in Namen als belofte tussen de profs. Die prestatie herhalen komende zondag wordt moeilijk, zegt ze zelf. “Ik hou van het parcours in Namen omdat ik er goed mijn mountainbikeskills kwijt kan. Maar ik zit nu amper vier weken weer op de veldritfiets, dus het wordt heel moeilijk om dan meteen zo’n zware wedstrijd te winnen. Ik ga uiteraard heel hard mijn best doen, maar ik vrees dat het zo goed als onmogelijk wordt om zo snel al helemaal op topniveau te zijn. Er is gewoonweg nog niet genoeg tijd geweest om te trainen.”

Knieoperatie
Eind 2018 ontwrichtte Richards haar knie tijdens een stage. Een operatie was toen noodzakelijk om haar verdere carrière niet te hypothekeren. Gelukkig voor de Britse heeft ze een goede entourage en goede sponsors. Haar ploeg Trek Factory Racing en persoonlijke sponsor Red Bull ondersteunden haar tijdens haar revalidatie. Richards’ vader speelde vroeger rugby en kende een goede kinesist. Dankzij een intensief revalidatieprogramma met hem werd ze sterker en sterker. “Mijn beide benen zijn nu even sterk”, zegt ze. “Mijn knie was vroeger zeker mijn zwakke plek, maar nu niet meer.”

Veldrijden of mountainbiken?
Haar mooie palmares op jonge leeftijd bewijst dat Richards zowel in het veldrijden als op de mountainbike een mooie toekomst tegemoet gaat. “Ik doe beide disciplines even graag en ik kan niet zeggen waarin ik nu het beste ben, dus ik denk niet dat ik ooit een keuze ga moeten maken. Ik wil er voorlopig ook niet aan denken. Een volledig veldritseizoen én een volledig mountainbikeseizoen rijden is wel heel zwaar. Je hebt ook voldoende rust nodig, dus bij een combinatie is het onvermijdelijk dat er soms wedstrijden wegvallen om goed te zijn in andere wedstrijden. Mijn sponsor Trek heeft ervaring in beide disciplines en steunt me enorm, dus ik wil voor altijd de combinatie blijven doen.”

28 juli 2020 staat in elk geval al een tijdje in het rood aangekruist in Richards’ agenda. Op die dag wordt de mountainbikewedstrijd voor de dames op de Olympische Spelen in Tokio gereden. “Voorlopig heb ik nog geen startbewijs dus het wordt nog hard werken om me te kwalificeren, maar ik geef niet op. Het is een parcours dat me wel moet liggen. Het lijkt goed op parcoursen die je in Groot-Brittannië terugvindt. Er zijn secties met veel stenen, steile beklimmingen en venijnige afdalingen. Ik kijk er alvast naar uit.”

Jeugddroom
Van kleins af aan wil Richards al naar de Olympische Spelen. Zo is ze ook met fietsen in contact gekomen. “Ik experimenteerde met welke sport ik de beste kans had om naar de Spelen te gaan. Ik had een baan in een tuinwinkel en daar kocht ik mijn eerste fiets. Zo ben ik dan met veldrijden en mountainbiken in contact gekomen. Mijn vader schreef me in voor enkele wedstrijden, dus trok ik in het weekend er samen met mijn vader op uit. Niemand kende me toen, dus er was nog geen druk. Dat was echt een heel fijne tijd.”

Naarmate de tijd vorderde, deed ze het beter en beter en voor ze het wist was ze geselecteerd voor het wereldkampioenschap mountainbike in 2014 in Noorwegen. “Ik was zo nieuw in de wielerwereld, dat ik zelfs niet besefte dat dat best wel een hele prestatie is.”

Evie Richards in de modder van Ronse – foto: Cor Vos