Anna van der Breggen behaalde het voorbije seizoen het grootste succes uit haar carrière. In Rio de Janeiro won ze olympisch goud, een medaille waaraan het bekende verhaal van Annemiek van Vleuten aan vast kleeft. “Maar het is niet zo dat ik haar medaille nu heb”, blikt de renster van Rabobank-Liv terug in het Algemeen Dagblad.

‘Als ik niet gewonnen had, dan had Annemiek gewonnen’
“Mijn gouden medaille is niet los te zien van die wedstrijd”, bekent de 26-jarige inwoonster van Zwolle. “Wat er met Annemiek is gebeurd, is heel bruut, maar het is ook het ultieme van sport. We reden allemaal op de limiet in de belangrijkste wedstrijd van het jaar. We gingen allemaal all-in, met alle gevolgen van dien. Dat verhaal zit vast aan mijn medaille. […] Als ik niet had gewonnen, dan had Annemiek (van Vleuten, red.) gewonnen. En dat was ook geweldig geweest. Maar het heeft me ook veel gebracht, qua nieuwe ervaringen. Dus ja, het was het sowieso allemaal waard geweest. […] Ook al lukt er in mijn hele carrière vanaf nu helemaal niks meer – dat goud pakken ze me nooit meer af.”

Goud was teamprestatie
Volgens Van der Breggen was haar gouden medaille een teamprestatie van Marianne Vos, Ellen van Dijk, Van Vleuten en haarzelf. “In Rio reden we als team met één opdracht: die ene medaille mee naar huis nemen. Dat is gelukt dankzij ons allevier. Ik heb gewonnen dankzij mezelf en dankzij mijn ploeggenotes. Oók dankzij Annemiek. Maar het is niet zo dat ik haar medaille nu heb. Ik voel me niet schuldig of zo. Ik snap dat het heel moeilijk is voor Annemiek, maar we hebben er allebei voor gevochten. We zijn wielrensters en we weten hoe het werkt: de prijzen worden pas uitgedeeld bij de finish. Het was ook niet zo dat ik vanzelf goud won door de val van Annemiek. Ik moest ook nog mijn medevluchtsters verslaan.”

Uitkijken naar minder druk
Van der Breggen beaamt ook dat ze – bewust of onbewust – bijna maniakaal bezig was met haar voorbereiding. “Bij alles wat ik deed was ik aan het afwegen of het goed of slecht was met het oog op de Spelen. Rio ging vóór alles. Als er iemand in mijn familie verkouden was, dan ging ik er niet meer heen. […] Het verbaasde me wel: ik wist niet dat ik ergens zo gefocust op kon zijn. Ik leefde in een tunnel. Wat dat betreft ben ik blij dat er volgend seizoen weer gewone wedstrijden zijn die ik weer gewoon wil winnen. Met minder druk en weer tijd om ervan te genieten. Ik hunker naar een gewoon wielerleven. Voor zover dat bestaat natuurlijk.”

Gehuild bij het terugzien van de beelden
Haar gouden race terugkijken deed ze in eerste instantie niet. “Maar een tijdje terug kregen we de beelden opgestuurd van de NOS. Heb ik samen met mijn vriend de hele wedstrijd teruggekeken. Pas toen zag ik echt wat er allemaal gebeurde in de koers. In de wedstrijd voelde ik geen spanning, maar thuis op de bank wel. Ik wist hoe het afliep, maar toch was het tot op het laatst toe spannend of ik wel zou winnen. Pas toen ik alles terugkeek, kwamen de tranen in mijn ogen. Nou ja. Wel meer dan dat eigenlijk. Ik heb ook heel hard gehuild.”