Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Vansummeren: “Soms denk ik: had ik maar gewacht tot na Roubaix”
Johan Vansummeren moest in 2016 noodgedwongen zijn carrière beëindigen omwille van hartproblemen. In Sportweekend vertelt de Belg dat het hem nog altijd diep zit. “Ik droom er dan ook van om toch ooit nog eens één koers te kunnen rijden, al was het maar bij de amateurs.”
De ontgoocheling was groot, toen Vansummeren hoorde dat hij moest stoppen met koersen. “Het dieptepunt was na mijn tweede hartoperatie. Toen moest ik een inspanningstest doen in Hasselt. Ik had er een goed oog op, maar wist ook dat het alles of niets was. Tijdens de test zag ik aan de gezichten van de artsen al dat het niet goed was. Toen is mijn wereld ingestort. Ik voelde vooral woede en ook verdriet. Ik heb toen veel tranen gelaten, tot ik er geen meer had. Je weet dat je leven als prof ooit stopt, maar ik heb geen vrede met de manier waarop. Ze hebben mijn fiets afgepakt, al begrijp ik wel dat dat nodig was.”
Roubaix
De Belg van AG2R La Mondiale leefde voor Parijs-Roubaix, de koers die hij in 2011 won. “Soms denk ik: had ik die testen maar nooit laten doen. Of had ik maar gewacht tot na Roubaix. Dan had ik toch nog een voorjaar gekoerst. […] Wat ik ooit nog zal doen in het leven, het zal nooit meer hetzelfde zijn. Ik zal nooit meer met 60 km/u naar de kasseien van het Bos van Wallers kunnen stormen. Nergens vind je die kick. Ik droom er dan ook van om toch ooit nog eens één koers te kunnen rijden, al was het maar bij de amateurs. Dat zou ik heel graag doen. Al denk ik niet dat dat ooit zal lukken.”
Hobby was werk
Ondanks dat hij niet meer competitief is, fietst Vansummeren nog wel twee keer per week. Met bètablockers welteverstaan. “Maar ik heb er wel nog altijd een godsgruwelijke hekel aan om voorbijgestoken te worden. […] Fietsen was mijn beroep, maar dat voelde zo niet aan. Ik deed het nog altijd graag en had tot mijn veertigste willen koersen. Dat is ook wat ik het meeste mis: samen met een groep naar één doel toeleven, de spanning die opgebouwd wordt naar de grote koersen… En dan ’s morgens aankomen op de markt van Brugge of in Compiègne en het gevoel hebben: vandaag moet het gebeuren. Kippenvel.”
Johan Vansummeren moest in 216 noodgedwongen zijn carrière beëindigen
Poh, is dat al weer zo lang geleden?
waarom is mijn reactie verwijderd? dienen sommige zaken worden onder het tapijt te worden geschoven? vreemde gang van zaken.
ah ik had jouw reactie niet gelezen, wat heb je dan gepost? de mijne ging over de aanrijding in de RvV met als gevolg een verlamde vrouw die het maar mag uitzoeken want er kan niemand aansprakelijk worden gesteld. maar die is nu weg.
ah ok.
naast sterkte aan die vrouw ook sterkte aan Vansummeren. misschien dat het zo wel goed is?
Ik weet alleszins dat Vansummeren daar enorm veel van afgezien had en zijn emoties moeilijk onder controle kon houden na dat voorval. En zoiets doet een renner uiteraard niet expres. Nu ja, ik weet niet wat jullie reageerden dus kan ik er uiteraard ook geen reactie op geven.
On: Dit is inderdaad een voorbeeld voor passie voor de sport. In het interview waar hij dit vertelt hoor je gewoon aan zijn stem dat hij geleefd heeft voor die kick en voor de sport.
nee, dat doet een renner niet expres. maar dat je als wielerliefhebber een wielerwedstrijd op eigen risico bezoekt wist ik niet. ik dacht dat daar een rol voor de wedstrijdorganisatie lag, zeker de RvV verdient genoeg met al die betalende steden. of moet je zelf een verzekering afsluiten als je een wielerwedstrijd bezoekt? zijn toch belangrijke vragen, niet?
Daar moet ik je gelijk in geven. Het zou inderdaad niet risicovol mogen zijn om een wielerwedstrijd te gaan bekijken. Dit heeft dan natuurlijk wel weinig met Vansummeren te maken
hij stopt, dus ik neem aan dat we het nu mogen hebben over zijn carriere en al wat daar in voorgevallen is.
hij heeft toch maar mooi een kei in de kast staan.
Wat meer moeite heb ik dan met de wens om nog 1 keer te koersen, al was het maar als amateur. Daaruit zou je bijna kunnen afleiden dat hij weinig realiteitszin heeft en eigenlijk wel wat mentale ondersteuning kan gebruiken. Wat is de toegevoegde waarde van nog een koers, die dan waarschijnlijk (als het al mag van de artsen) zal uitdraaien op een gigantische teleurstelling omdat het nooit meer zal zijn zoals het was. Waarom je dan zo vastklampen aan zo'n wens om nog 1 keer te koersen. Zeker gezien zijn leeftijd zou je zeggen richt je op de toekomst en dingen die je nog wel kunt .
Ik wens hem die innerlijke rust om aan zijn nieuwe toekomst te gaan werken en niet te blijven hangen in wat geweest is.
Ik ga voor jouw tweede stelling.
Maak hetzelfde nu mee. En hoop ooit nog eens een mooie wedstrijd te rijden op mijn 55ste !
Ga ik volgend jaar ook doen, en dan pas kan ik van de het wedstrijdwielrennen met een gerust hart (!) afscheid nemen.