Tim De Vries

• maandag 23 december 2024 om 08:30

Terugblik Het wielerjaar 2024 was er een vol met hoogtepunten, maar ook dieptepunten. Om het kalenderjaar met een persoonlijke noot te eindigen, delen tien redacteuren van WielerFlits en RIDE Magazine hun hoogtepunten van het afgelopen seizoen. Wat maakten zij zelf mee? Welk moment was bijzonder omdat ze zelf aan het werk waren? Vandaag het hoogtepunt van redacteur en Eurosport-commentator Tim de Vries.

Geen moment klaag ik dat ik zo nu en dan het voorrecht heb om me ergens op het malle Mediapark te melden om me in een van de commentaarbunkers op te laten sluiten. Om samen met leuke mensen een koptelefoon op te zetten, naar wat schermpjes te turen en te wachten op de regisseur die in het Engels, met een charmant Frans accent, vertelt dat we mogen beginnen. Ons ons net op dat moment te bedenken dat we nog wat water hadden moeten pakken.

Collega Jip van den Bos had ik, voor ik me eind 2022 voor het eerst met haar in een hokje liet opsluiten, wel een paar keer gesproken, maar meer ook niet. Afgelopen jaar liet ze zich iets ontvallen als: “We lijken bijna wel getrouwd tijdens de Tour”. Dat is, voor de goede orde, ook buiten de Tour niet het geval. Maar het zegt wel iets over hoe snel je elkaar leert kennen. Ik kan u verzekeren dat er ook met Iris Slappendel, Eva Buurman, Quinty Ton en Lucinda Brand met dank aan het fietsende feuilleton vrouwenkoers en al die andere (wieler)sport heel wat afgelachen en afgehuild is.

We zijn soms net mensen.

Een kijkje in de bunker: hier met Quinty Ton voor de RideLondon Classique

Buiten, met de poten in de klei, is de koers echter op haar allermooist. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat het voor mij zo goed als een thuiskoers is, maar voor mij is er geen wielerwedstrijd zo puur als de Drentse Acht van Westerveld. Het charmante Dwingeloo contrasteert schitterend met de altijd loodzware koers daarbuiten.

Ook het contrast met de wielerwereld ervaar ik als zeer prettig. Het zijn zaken. Wie betaalt, bepaalt. Ik snap het allemaal. Noem me gerust iemand die niet met de tijd meegaat, maar zo nu en dan krijg ik, om met J. A. Deelder te spreken, best een vet hart van cryptoboeren en dergelijke sponsoren. Gelukkig staan er op het podium van de Drentse Acht vooral zaken als kniepertjesijzers, föhns en dierenvoeding. Gewoon van de plaatselijke middenstand, vooral omdat ze het mooi vinden. Ik mag het wel.

Vooraf vind je de ploegen verspreid door het hele dorp. Je loopt tussen bloednerveuze rensters van clubteams (laten we die ook koesteren) en de profrensters, waarvan er een hoop stiekem toch ook wel spanning zullen ervaren. Want koers in Drenthe, zeker zo in het vroege voorjaar, dat kan eigenlijk alleen maar afzien betekenen. Ook nu weer. Het sneeuwt dan weliswaar niet zoals een jaar eerder, de wind is wel op de afspraak. Dat betekent: genieten voor elke rechtgeaarde wielerliefhebber.

Wat na de start op de fijne Brink in hartje Dwingeloo volgt is een prettig weerzien met een hoop prettige mensen aan het parcours. Dan eens op de ene plek, dan weer een kruispunt verderop. Ondertussen zo goed en kwaad als maar kan bijhouden wat er gebeurt en turen naar startnummers (de trouwe WielerFlits-redacteur van dienst is immers ook benieuwd). Vervolgens weer richting Dwingeloo, om de finish mee te kunnen pakken. Daarna? Even napraten, misschien nog wat aan de dorst doen, paar mensen een vriendelijke klap op de schouder geven en dan lekker weer naar huis toe. Wie döt mij wat vandage. Kan minder.

Femmy Van Issum is een prima surrogaat-Sinterklaas – foto Cor Vos

Tussendoor is daar op een gegeven altijd Femmy van Issum. Ook nu weer. Of er even een hek verschoven kan worden. Als je daar fysiek toe in staat bent, doe je dat dat in principe altijd, maar voor de Koningin van Drenthe natuurlijk helemaal.

Waar iedereen langs het parcours stiekem al bang voor was werd in juli definitief duidelijk. Geen Drentse Acht van Westerveld meer volgend jaar en ook een kruis door de Ronde van Drenthe. Triest voor de wielersport. Doodzonde van die mooie koersen. En wat ontzettend jammer voor al die mensen die zich er elk jaar weer sterk voor maakten om de koersen doorgang te laten vinden; Femmy en al die anderen dwingen bewondering af voor al die jaren inzet. Net als velen zal ik ze missen.

Misschien toch maar meedoen aan de toertocht volgend jaar, denk ik nu ik dit tik, en hopen dat het prachtige Drentse wielerweekend op een later moment kan worden hervat met profpelotons die weer over de flinten en de VAM-berg vliegen.

Of die tijd er nu wel of niet meer komt: ik wens u alle goeds voor 2025. Een extra woord van dank voor ultieme waterdragers van de wielersport voor het mogelijk maken van veel prachtkoersen en veel schitterende wielerdromen. Gewoon omdat u het mooi vindt. Leve u, leve de kniepertjesijzers en Vive la Femmy!