Gent-Wevelgem is in allerlei opzichten een aparte koers. En dan doelen we niet alleen op het parcours. De West-Vlaamse klassieker blijft voor altijd een ‘eerbetoon’ aan een inktzwarte periode uit de westerse geschiedenis. Wie is dit jaar de opperbevelhebber met dienst? WielerFlits blikt vooruit.

[unibet title=”Wie wint Gent-Wevelgem 2019?” link=”http://unibet.me/wielerflits”]

• Elia Viviani 4.75
• Peter Sagan 6.50
• Fernando Gaviria 7.50

[/unibet]

Willy Verheghe – De Kemmelberg, Koers als oorlog

Mesen, Ploegsteert, Nieuwkerke… Ze komen, de Duitsers! Ze komen! In het voorjaar van 1918 gelooft vrijwel niemand in een goede afloop van De Grote Oorlog. Komt er überhaupt ooit een einde aan? In november van dat jaar ondertekenen de geallieerden en de centralen echter een wapenstilstand. Op 11 november schudt de Franse maarschalk en opperbevelhebber Ferdinand Foch de handen van de afgevaardigden van de Duitse delegatie. En dat in een treinwagon in Compiègne…

Zeven maanden daarvoor was er nog geen sprake van toenadering. Van onderhandelen. Van handen schudden. De partijen stonden lijnrecht tegenover elkaar. De geallieerden moeten lijdzaam toezien hoe de Duitse soldaten het ene na het andere West-Vlaamse dorp innemen. Mesen, Hollebeke, Wulvergem… Het Heuvelland kreunt onder het Duits voorjaarsoffensief. De Duitsers zijn op weg om de geallieerde linies te doorbreken, in de hoop de strategisch liggende havens van Duinkerken en Calais te veroveren.

De renners dalen de Kemmelberg af, met rechts het Monument Aux Soldats Français – foto: Cor Vos

Dranouter, Wijtschate, Kemmel… Ze vallen als dominostenen. De Duitse opmars stokt echter op de Kemmelberg, vlakbij het dorpje Kemmel, dichtbij de Franse grens. Wat volgt is een gevecht op leven en dood. Jonge mannen, velen begin twintig… Ze zullen nooit meer naar huis schrijven. Het Heuvelland – normaal een oase van rust – ligt nu bezaaid met kogels, granaatscherven en afgeschoten ledematen. Meer dan vijfduizend jongemannen komen om tijdens de Slag om de Kemmelberg.

Anno 2019 zie je op de Kemmelberg vooral wielertoeristen en wandelaars naar boven krasselen. Maar het blijft toch dé plek waar de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog nog altijd springlevend is. Op de westelijke flank ligt het Ossuaire, een massagraf waar de stoffelijke resten van 5.294 Franse officieren, onderofficieren en soldaten rusten. Klim je verder richting de top, dan stuit je op het Monument Aux Soldats Français, ter nagedachtenis aan de strijders van de 32e Franse Divisie. Opdat wij nooit vergeten!

Historie

Gent-Wevelgem blijft voor altijd verbonden met de Eerste Wereldoorlog. Maar we moeten niet vergeten dat het allereerst een wielerwedstrijd is. Het begon allemaal als eerbetoon aan Wevelgemnaar en klassiekerspecialist Gaston Rebry, die in de jaren dertig van de vorige eeuw diverse grote klassiekers won. Hij schreef in 1934 geschiedenis door zowel de Ronde van Vlaanderen als Parijs-Roubaix te winnen.

Die laatste koers schreef Rebry zelfs driemaal op zijn naam. Het was voor Gerard Margodt en Georges Matthys reden om in zijn wonderjaar een wedstrijd te organiseren tussen Gent en Wevelgem. De West-Vlaamse klassieker was aanvankelijk een juniorenkoers, maar na de Tweede Wereldoorlog ging Gent-Wevelgem verder als elitewedstrijd. Het organiserende comité Het Vliegend Wiel – met de inmiddels gestopte Rebry als voorzitter –  mocht al vrij snel grote kampioenen op het eindpodium verwelkomen.

Briek Schotte won Gent-Wevelgem in 1948 – foto: Cor Vos

Marcel Kint, Briek Schotte, Raymond Impanis, Rik Van Looy… Zeg nu zelf: niet verkeerd, toch? Overigens maakte Rebry de winnende jaren van zijn landgenoot Van Looy niet meer mee, aangezien de geestelijk vader in 1953 overleed op slechts 48-jarige leeftijd. Gent-Wevelgem ging echter door, waardoor kampioenen als Jacques Anquetil, Herman Van Springel en Eddy Merckx wisten te zegevieren. De organisatie mag sowieso niet klagen over de erelijst, want er wonnen maar liefst 25 ex-wereldkampioenen.

Een van hen is Bernard Hinault. Bernard wie? De Fransman won in 1977, toen zijn carrière nog in de kinderschoenen stond. Weinig mensen konden toen bedenken dat diezelfde Hinault later vijfmaal de Tour de France, drie keer de Giro d’Italia én twee keer het wereldkampioenschap zou winnen. Nee, Bernard Hinault was vooral een blinde vlek op de erelijst. “Een kleine winnaar”, kopte één van de kranten een dag later.

Voor Bernard Hinault begon het allemaal in Gent-Wevelgem – foto: Cor Vos

Volgens de Vlaamse schrijver en journalist Ronny De Schepper had de Bretoen zijn overwinning te danken aan “de rivaliteit tussen de groten.” Veertig jaar later kijkt De Schepper met de nodige gêne terug op die woorden. “Het is een van die artikels, waarvan je wenst dat je ze nooit had geschreven. Ik hield er een Bernard Hinault-complex aan over.” Voor Hinault zelf was Gent-Wevelgem de eerste grote zege uit zijn carrière. Het bleek ook zeker niet zijn laatste.

Hinault won dus in de jaren zeventig, net als Freddy Maertens en Francesco Moser. Op de eerste Nederlandse zege was het nog even wachten, maar die kwam er (eindelijk) in 1980. Het was nationaal kampioen Henk Lubberding die voor de primeur zorgde. De jaren tachtig bleek een gouden periode voor het Nederlandse wielrennen, want plots volgden de overwinningen elkaar in rap tempo op, met ook nog Jan Raas (1981), Leo van Vliet (1983), Teun van Vliet (1987) en Gerrit Solleveld (1989). Sindsdien is het echter weer wachten op een Nederlandse overwinnaar.

Mario Cipollini wint liefst driemaal in Wevelgem – foto: Cor Vos

Gent-Wevelgem was aanvankelijk een koers voor de sterke beren, die het liefst solo aankwamen. Dit veranderde in de jaren negentig. Djamolidin Abdoezjaparov, Mario Cipollini, Tom Steels… Steeds meer sprinters wisten onderweg te overleven, waardoor ze in Wevelgem mochten spurten om de bloemen. Hierdoor kreeg de klassieker langzaam het etiket ‘sprinterskoers’ opgeplakt. Dat is niet geheel terecht, aangezien renners als Wilfried Peeters, Lars Michaelsen en Philippe Gaumont wél uit de greep wisten te blijven van de snelheidsduivels.

Een van die snelheidsduivels – Cipollini – won Gent-Wevelgem liefst driemaal. De flamboyante Italiaan, die recent in opspraak is geraakt, is daarmee mede-recordhouder. Hij deelt die eer met de onbekende Robert Van Eenaeme, Van Looy, Merckx, Tom Boonen én Peter Sagan. De Slowaak kan zondag met een nieuwe zege geschiedenis schrijven. De neutrale wielerfan zal vooral hopen op een spectaculaire wedstrijd, het liefst een herhaling van 2015, toen de renners letterlijk van de weg werden geblazen.

Luca Paolini won in 2015 na een knotsgekke editie – foto: Cor Vos

Laatste tien winnaars Gent-Wevelgem
2018: Peter Sagan
2017: Greg Van Avermaet
2016: Peter Sagan
2015: Luca Paolini
2014: John Degenkolb
2013: Peter Sagan
2012: Tom Boonen
2011: Tom Boonen
2010: Bernhard Eisel
2009: Edvald Boasson Hagen

Vorig jaar

Jan-Willem van Schip, Brian van Goethem, Frederik Frison, José Gonçalves, Filippo Ganna en de betreurde Jimmy Duquennoy: dat waren de zes vluchters in de tachtigste editie van Gent-Wevelgem. Het sextet wist een maximale voorsprong van negen minuten te vergaren, maar echt uitzicht op de zege hadden ze nooit. Daarvoor ging het te hard in het peloton, aangevoerd door Quick-Step Floors.

De Belgische sterrenformatie had zijn zinnen gezet op de overwinning, met Elia Viviani, Philippe Gilbert of Zdeněk Štybar. Het peloton kraakte en piepte, maar brak aanvankelijk niet. Dit gebeurde pas op de zogeheten plugstreets. Want jawel, ook in het Heuvelland worden de renners tegenwoordig over grindwegen gestuurd. Het had zijn gewenste effect, want het peloton brak in verschillende stukken.

De matadoren van de tachtigste editie van Gent-Wevelgem – foto: Cor Vos

Verschillende groepjes wisten – eenmaal weer op de gewone asfaltwegen – terug te keren, maar het pak was toch behoorlijk uitgedund. Dit betekende minder controle. En minder controle betekende meer aanvallen. Maar de vorentscheidung viel – hoe kan het ook anders – op de Kemmelberg. Een elitegroepje van goed twintig renners wist zich af te scheiden van de rest.

De belangrijkste namen? Titelverdediger Greg Van Avermaet, tweevoudig winnaar Peter Sagan, sprinters Elia Viviani, Arnaud Démare en Michael Matthews, voorjaarsrevelatie Wout van Aert… Deze groep wist de vroege vluchters op 25 kilometer van de streep in te rekenen, waardoor we met een ‘peloton’ van 29 renners de absolute finale indoken.

Peter Sagan sprint naar zijn derde Gent-Wevelgem – foto: Cor Vos

Verschillende renners probeerden in de vlakke finale nog weg te rijden, waaronder zelfs vroege vluchters Van Schip en Van Goethem. Niemand wist echter een definitief gaatje te slaan. We gingen dan ook sprinten! Het was wereldkampioen Sagan die als skiër Alberto Tomba door de groep wist te slalommen.

De Slowaak won dan ook afgetekend, voor een woedende Viviani, die zich dan weer had laten wegdrummen. Na afloop was de Italiaan dan ook bijzonder emotioneel. “Dit is echt een gemiste kans. Als je zo dicht bij een van de grootste doelen van je carrière bent, dan is er die teleurstelling.” Aan Viviani om dit jaar revanche te nemen.

Gent-Wevelgem 2018
1. Peter Sagan (BORA-hansgrohe) in 5u53m37s
2. Elia Viviani (Quick-Step Floors) z.t.
3. Arnaud Démare (Groupama-FDJ) z.t.
4. Christophe Laporte (Cofidis) z.t.
5. Jens Debusschere (Lotto Soudal) z.t.

Parcours

De koers mag dan wel Gent-Wevelgem heten, de renners starten al sinds 2003 in Deinze, zo’n twintig kilometer ten zuidoosten van Gent. De coureurs moeten dit jaar 251,5 kilometer afwerken, een flinke afstand voor een – op papier toch – semiklassieker. Eenmaal het startschot heeft geklonken op de Grote Markt, koerst het peloton eerst 130 kilometer door het vlakke Vlaamse land.

De renners doorkruisen vele dorpjes en steden. Tielt, Pittem, Ardooie, Lichtervelde, Ichtegem… Vlaamser kan bijna niet. Vervolgens gaat het via Nieuwpoort, Koksijde en De Panne naar het eerste kritieke punt van Gent-Wevelgem: De Moeren. Het is tegenwoordig een polder, maar in de middeleeuwen was het niet meer dan een moeraslandschap met twee grote poelen. Met dank aan meerdere droogleggingen is het nu toegankelijk voor fietsers.

In 2015 waaiden renners letterlijk van hun fiets bij De Moeren – foto: Cor Vos

En de renners hebben het geweten, want vaak waait de wind er bijzonder hard, wat de kans vergroot op waaiers. Wind of geen wind, de nervositeit zal hier hoe dan ook toenemen. Na De Moeren moeten de coureurs nog 160 kilometer afleggen. Na verloop van tijd draait de karavaan zich om, de West-Vlaamse kust achterlatend, om koers te zetten richting het heuvelland.

Als de renners halverwege zijn, bereiken ze (eindelijk) de Franse grens. Kort daarna krijgen ze met de Catsberg, de Kokereelberg, Vert Mont en tweemaal de Zwarte Berg vijf beklimmingen voorgeschoteld. En dat allemaal in een tijdsbestek van slechts vijftien kilometer! Hierna gaat het linea recta weer naar de Belgische grens, wat betekent dat het tijd is voor de Baneberg, Kemmelberg (vanuit de minder steile kasseienkant) en de Monteberg.

BMC maakt koers op de plugstreets – foto: Cor Vos

Op de top van de Monteberg is het nog zeventig kilometer te gaan. We laten de hellingen even links liggen, maar dat betekent niet dat de renners kunnen recupereren. Het is namelijk tijd voor de plugstreets! In totaal zijn er drie onverharde sectoren, goed voor een totale afstand van 5,2 kilometer. De coureurs zullen voor het eerst stofhappen op 59,5 kilometer van de finish, voor het laatst op 52 kilometer van de arrivée.

Na de derde plugstreet gaat het richting de laatste twee beklimmingen van de dag. Opnieuw staan de Baneberg (door Jan-Willem van Schip omgedoopt tot de Bananenberg) en Kemmelberg op het programma. Die laatste kuitenbijter zal ditmaal vanuit de zwaarste kant worden beklommen. Wat dit betekent? Achthonderd meter klimmen aan 10,1%, over slecht liggende keien, met een maximaal stijgingspercentage van 23%!

De gevreesde westflank van de Kemmel, met het Franse massagraf in de achtergrond – foto: Cor Vos

Wie niet al te snel is, moet hier proberen weg te rijden. Na de top is het namelijk nog 34 kilometer tot de streep in Wevelgem. Wie het niet op de Kemmelberg probeert is (waarschijnlijk) te laat, aangezien de finale biljarvlak is. Alhoewel: er volgt nog een redelijk technische en smalle passage door Ieper, de op vijf na grootste stad van West-Vlaanderen.

Mocht u gefascineerd zijn door de Eerste Wereldoorlog, breng dan een bezoekje aan Ieper. U weet wel waarom. Vervolgens gaat het over lange en brede wegen naar Wevelgem, om precies te zijn naar de Vanackerestraat. Daar zal namelijk beslist worden wie de 81e editie van deze West-Vlaamse klassieker wint.

Hellingen Gent-Wevelgem 2019
1. Catsberg – na 137,8 km
2. Kokereelberg – na 141,4 km
3. Vert Mont – na 143,7 km
4. Zwarte Berg – na 145,9 km
5. Zwarte Berg – na 151,1 km
6. Baneberg – na 168,8 km
7. Kemmelberg – na 176,8 km
8. Monteberg – na 180,8 km
9. Baneberg – na 212,6 km
10. Kemmelberg – na 217,2 km

Start: 11.15 uur
Finish: 17.06-17.42 uur

Favorieten

We zullen zondag waarschijnlijk geen heroïsche editie krijgen van Gent-Wevelgem. Daarvoor zijn de weersomstandigheden te goed, al hoeven we ook geen Mediterraanse temperaturen te verwachten. De kans is daarom groot dat we een sprint krijgen met een uitgedunde groep.

Peter Sagan (links) komt tekort in Milaan-San Remo

En weer ging het mis in Milaan-San Remo! Ditmaal moest hij genoegen nemen met een vierde plaats. Je zou bijna zeggen dat Peter Sagan aan een ‘La Primavera-complex’ lijdt. Maar als we het positief bekijken, dan zagen we een Sagan die weer met de wereldtoppers meestreed. Die de koers weer kon bepalen. Hoe anders was dit voor de ploegentijdrit van Tirreno-Adriatico. De kopman van BORA-hansgrohe hoopte toen vooral te overleven, amper hersteld was hij van een virus. De Slowaak toonde echter beterschap in de Italiaanse rittenkoers, door naar enkele ereplaatsen te sprinten.

In Milaan-San Remo was Sagan – als een van de weinigen – in staat om het moordende tempo van latere winnaar Julian Alaphilippe te volgen. Hij nam op de Poggio zelfs even brutaal over van de Fransman. Dat belooft voor de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix, maar ook voor Gent-Wevelgem! Vergeet niet dat de allrounder deze wedstrijd al driemaal wist te winnen. Mocht Sagan komende zondag opnieuw zegevieren, dan mag hij zich met vier zeges alleen recordhouder noemen. Het is voor de Slowaak wel te hopen dat hij betere benen heeft dan in de E3 BinckBank Classic…

Elia Viviani was vorig jaar tot tranen geroerd – foto: Cor Vos

Kapot was hij na de finish in Wevelgem. Elia Viviani liet vorig jaar zijn tranen de vrije loop. De Italiaan was zojuist tweede geworden in Gent-Wevelgem. Voor veel renners een fantastisch resultaat, maar een bittere teleurstelling voor de sprinter van – toen nog – Quick-Step Floors. Viviani reed wellicht de snelste sprint, maar zat op een cruciaal moment ingesloten. En zo greep hij dus nét naast zijn eerste klassiekerzege. Hij trad daardoor niet in de voetsporen van illustere landgenoten als Guido Bontempi en Mario Cipollini.

Viviani zal zondag dus met de nodige revanchegevoelens aan de start staan. De 30-jarige renner was altijd al een rappe man, maar de Italiaan is de afgelopen twee seizoenen uitgegroeid tot een absolute topsprinter. De teller staat dit jaar alweer op vier overwinningen. In Milaan-San Remo – zijn eerste echte hoofddoel – moest hij wel afhaken op de Poggio. In Gent-Wevelgem ligt de laatste helling echter op ruim dertig kilometer van de finish. Kiest Viviani dit keer wél het juiste wiel? Zo ja, dan zal hij zeer moeilijk te kloppen zijn.

Deceuninck Quick-Step start opnieuw met een ijzersterke armada – foto: Cor Vos

Het kenmerkende van zijn werkgever Deceuninck-Quick-Step is dat ze op meerdere pionnen kunnen mikken. Wat heet: met Philippe Gilbert, man in vorm Zdeněk Štybar en Yves Lampaert hebben ze meerdere kanshebbers op de overwinning. Het probleem van deze renners is echter dat ze niet kunnen gokken op een vlijmscherpe sprint. Anders geformuleerd: ze zullen Sagan geen angst inboezemen. Wat ze dan wel moeten doen? Aanvallen! Mochten de renners finishen na bijzonder matte editie, dan kan de Belgische ploeg wellicht nog rekenen op de sprintsnelheid van Fabio Jakobsen. Het is niet waarschijnlijk dat die laatste er nog zal bijzitten in de finale, maar je weet het maar nooit.

Sagan en Viviani zijn twee renners die aan het einde kunnen rekenen op hun snelle benen. Datzelfde geldt voor overigens ook voor Arnaud Démare. De kopman van Groupama-FDJ finishte vorig jaar in het spoor van het genoemde tweetal, waardoor hij als nummer drie het podium werd opgeroepen. De Fransman heeft dit seizoen nog niet kunnen winnen, maar was al wel dichtbij de bloemen in de Volta ao Algarve en Parijs-Nice. Voor Démare is Gent-Wevelgem eigenlijk dé ideale wedstrijd. De 27-jarige renner botst op zijn limieten in een Ronde van Vlaanderen of Parijs-Roubaix, maar heeft wél nood aan een iets zwaardere wedstrijd.

Fernando Gaviria is de aangewezen kopman bij UAE Emirates – foto: Cor Vos

Over rappe mannen met inhoud gesproken. UAE Emirates brengt er zondag twee aan de start. Alexander Kristoff is inmiddels gepokt en gemazeld in het Vlaamse werk. De sterke Noor won in het verleden al de Ronde van Vlaanderen, maar in Gent-Wevelgem wilde het nog nooit echt vlotten. Alleen in zijn wonderjaar 2015 haalde hij de top-10. Komt daar dit jaar verandering in? Zijn ploeg heeft in ieder geval het vertrouwen uitgesproken. Het is nu aan Kristoff om dat terug te betalen.

De 31-jarige Noor mocht dit seizoen enkele keren voor zichzelf sprinten, maar moest ook geregeld Fernando Gaviria piloteren naar winst. Dat laatste krijgen we waarschijnlijk ook in Gent-Wevelgem te zien. “Ik zal de sprint doen”, liet de Colombiaan na de Driedaagse Brugge-De Panne weten. “Als Alexander er ook nog bij is, zal hij voor mij aantrekken. In de Ronde van Vlaanderen keren we de rollen om.”

Een dergelijke rolverdeling is niet gek. Wat veel mensen wellicht niet (meer) weten, is dat Gaviria drie jaar geleden al eens zesde werd in Gent-Wevelgem. Over een geslaagd debuut gesproken! De 24-jarige spurter is bezig aan een ontdekkingstocht in Vlaanderen, maar hij zal zondag toch gewoon willen scoren. Maar vlak de ervaren Kristoff zeker niet uit.

John Degenkolb is een oud-winnaar van Gent-Wevelgem – foto: Tour de La Provence

Er zijn meer renners die hopen op een (beperkte) groepsspurt. Europees kampioen Matteo Trentin bijvoorbeeld. De Italiaan is dit seizoen uitstekend op dreef, wat hij ook weer liet zien in Milaan-San Remo. Misschien voelde hij zich wel té goed, want Trentin besloot in de finale niet te gokken op zijn sprint. “De rest keek maar naar elkaar. Niemand wilde rijden. Ik ben helemaal niet blij met mijn uitslag”, zo was de ontgoocheling groot na afloop. Kan Trentin zondag wel tevreden terugkijken op zijn wedstrijd?

Iemand die ook een frustrerende finale kende van Milaan-San Remo, was John Degenkolb. De renner van Trek-Segafredo kreeg in de afdaling van de Poggio af te rekenen met kettingproblemen, waardoor hij een ereplaats mocht vergeten. Hopelijk blijft de Duitser komende zondag wel gespaard van pech. Degenkolb won vijf jaar geleden al eens Gent-Wevelgem. Overigens rekent Trek-Segafredo niet alleen op de sterke spurter. Want let bij een zware koers ook op Jasper Stuyven, de nummer negen van vorig jaar.

Alaphilippe feliciteert Naesen met zijn tweede plek in San Remo – foto: Cor Vos

En wat als we toch een harde wedstrijd krijgen? Dan is het uitkijken naar renners als Oliver Naesen en Greg Van Avermaet. Die eerste is in de vorm van zijn leven, wat tot uiting kwam in Milaan-San Remo. Alleen Julian Alaphilippe spurtte sneller op de Via Roma. De 28-jarige Naesen lijkt klaar om zijn eerste topklassieker te winnen. Zondag dan maar? Hij zal dan wel de (sterkere) sprinters moeten afschudden, maar de kopman van AG2R La Mondiale lijkt dit jaar veel te kunnen.

Van Avermaet kon aan het begin van het jaar ook veel. Zo won het uithangbord van CCC een lastige etappe in de Ronde van Valencia en werd hij tweede in Omloop Het Nieuwsblad. Daarna was het echter een tikkeltje minder bij de olympisch kampioen. Zeker, de Belg was niet slecht in Strade Bianche (zesde), maar hij kon niet mee met de beste renners in koers. In Milaan-San Remo (42e) zat hij naar eigen zeggen te ver op de Poggio, maar een goede Van Avermaet zit toch altijd vooraan? In de E3 BinckBank Classic (derde) liet hij echter zien klaar te zijn voor wat nog komt.

Iedereen kijk reikhalzend uit naar de prestatie van Mathieu van der Poel – foto: Cor Vos

Niets dan lof voor Peter Sagan, Elia Viviani of John Degenkolb, maar de Nederlandse wielerfan kijkt vooral reikhalzend uit naar het WorldTour-debuut van alleskunner Mathieu van der Poel. “Het is allemaal nog nieuw, dat maakt het wel spannend”, zo keek MVDP in december vooruit op zijn eerste Vlaamse voorjaar. “Winnen zal lastig worden, maar het lijkt me leuk om in die koersen vooraan mee te strijden.” Zou de kopman van Corendon-Circus daar nu, vier maanden later, anders over denken?

In de GP de Denain maakte hij namelijk grote indruk door het complete peloton aan gort te rijden. De voltallige formatie van Roompot-Charles kwam geen sikkepit dichter op de Nederlands kampioen. Natuurlijk, Van der Poel deed het ‘slechts’ op 1.HC-niveau, maar we spreken hier wel over een uitzonderlijk talent. En een uitzonderlijk talent doet nu eenmaal uitzonderlijke dingen. Over uitzonderlijke talenten gesproken; wat te denken van veldritcollega Wout van Aert? De Belg maakte de voorbije weken al indruk in Strade Bianche (derde) en Milaan-San Remo (zesde), maar vooral zijn optreden in de E3 BinckBank Classic mocht er zijn.

De grote vraag is: kan Dylan Groenewegen (rechts) overleven? – foto: Cor Vos

Gent-Wevelgem is geen onbekende koers voor de 24-jarige Belg. Van Aert was vorig jaar al mee met de eerste groep. Dat belooft voor aankomende zondag. Zijn ploeg Jumbo-Visma kan daarnaast rekenen op de snelle benen van Dylan Groenewegen en Danny van Poppel. Update: Dylan Groenewegen is ziek en meldde zich daarom af voor Gent-Wevelgem. 

We zijn er nog niet, want er zijn nog een groot aantal renners die kans maken op de overwinning. Bahrain Merida rekent bijvoorbeeld op twee snelle mannen met Sonny Colbrelli en Iván García Cortina. Over snelle mannen gesproken, let ook op Søren Kragh Andersen en Christophe Laporte, de nummer vier van vorig jaar. En wellicht dat eenlingen als Jürgen Roelandts, Niki Terpstra en Lars Boom kunnen schitteren. Verder staan er nog een aantal sterke blokken aan het vertrek.

Niki Terpstra zal de koers hard moeten maken – foto: ASO

Zo stuurt het zwalkende Dimension Data oud-winnaar Edvald Boasson Hagen, sprinter Giacomo Nizzolo en de nog niet presterende Michael Valgren naar West-Vlaanderen. Team Sky is ook een ploeg om rekening mee te houden, met Gianni Moscon, de sterk koersende Luke Rowe en Ian Stannard. EF Education First zal de koers hard moeten maken met Sep Vanmarcke en Sebastian Langeveld. Tot slot dienen we de naam van Jens Keukeleire (tweede in 2017) van Lotto Soudal met potlood aan te kruisen.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Peter Sagan
*** Elia Viviani, Arnaud Démare
** Fernando Gaviria, Matteo Trentin, John Degenkolb
* Dylan Groenewegen, Wout van Aert, Greg Van Avermaet, Mathieu van der Poel

Website organisatie
Deelnemerslijst

Weer en TV

Geen in het rondvliegende takken, stuiterende bidons en in de gracht kukelende renners. Het peloton zal Gent-Wevelgem dit keer afwerken onder redelijke weersomstandigheden. De gemiddelde temperatuur zal schommelen rond de 12 graden Celsius, terwijl de kans op neerslag nihil is. Verder mogen de coureurs zich voorbereiden op windkracht 3 à 4 vanuit het zuidwesten.

Zondag koersdag, wat betekent dat Sporza er weer live bij is. Karl Vannieuwkerke zorgt vanaf 13.30 uur voor de live-omkadering. Eurosport 1 komt ook met een primeur, want het zelfbenoemde Home of Cycling komt rond dezelfde tijd eveneens met een voorbeschouwing, aangezien de sportzender samenwerkt met ‘In het Wiel’, de podcast van wielerjournalisten Thijs Zonneveld en Hidde van Warmerdam.

Willy Verhegghe – De Kemmelberg, Koers als oorlog