De grote rondes zijn betwist, de nieuwe wereldkampioen op de weg is gekroond en het veldritseizoen is alweer onderweg. Wat blijft er dan nog over voor de wegrenners? De Italiaanse najaarscampagne: in gang geschoten met de Ronde van Toscane en met als apotheose de Ronde van Lombardije. Aankomende zaterdag staat een belangrijke ’tussenklassieker’ op het programma, die echter wel een rijke geschiedenis kent: De Giro dell’Emilia. Wie zegeviert op de beruchte San Luca? Wielerflits blikt vooruit.

Historie
Wie een bezoekje brengt aan de historische streek Emilia, kan opteren voor een dagje Parma – de stad van de parmaham en Parmezaanse kaas – of het Romeinse Piacenza. Wie echter de voorkeur geeft aan enkele uren topsport, wordt aangeraden om op zaterdag 30 september af te zakken naar Bologna. In de stad met de oudste universiteit van Europa (opgericht in 1066) wordt sinds 1909 de Giro dell’Emilia beslecht.

De eerste winnaar luistert naar de gevleugelde naam Eberardo Pavesi, een van de meest aansprekende Campionissimo’s van net na de eeuwwisseling. Drie jaar na zijn zege in Emilia won hij ook de Giro d’Italia, die toen nog werd verreden – en gewonnen – in ploegverband. De eerste echte Campionissimo uit de Italiaanse wielerhistorie, Costante Girardengo – wist zijn naam in de jaren tien en twintig van de twintigste eeuw voor eeuwig te verbinden aan de Giro dell’Emilia. Hij zegevierde maar liefst vijfmaal. Een tot op heden nog altijd ongeëvenaarde reeks. Overigens bleef het jachtterrein van Girardengo niet beperkt tot Emilia. Zo schreef de eveneens gevierd baanrenner ook twee Giro’s, drie Lombardije’s en maar liefst zes Milaan-San Remo’s op zijn naam.

Tot het begin van de jaren zeventig waren er uitsluitend thuisrijders aan het feest. Het vaak wrijvende maar tevens onafscheidelijke duo Fausto Coppi (1941, 1946 en 1947) en Gino Bartali (1952 en 1953) staan uiteraard op de erelijst. Maar ook de stijlvolle Nino Defilippis (1954 en 1955), Michele Dancelli (1965 en 1967) en Gianni Motta (1968, 1969 en 1971) mochten meerdere malen hun handen in de lucht steken. In 1972 doorbrak een ‘buitenlander’ de Italiaanse hegemonie. Wie anders dan Eddy Merckx is verantwoordelijk voor deze illustere daad.

De meest succesvolle man op twee wielen zette een beweging in gang van vaker zegevierende buitenlandse coureurs. Zo kwamen Tony Rominger (1988), Dimitry Konyshev (1989), Jan Ullrich (2001) en Fränk Schleck (2007) als eerste aan in Bologna. De laatste twintig jaar blijkt de Giro dell’Emilia ook een bijzonder vruchtbare koers voor de Nederlanders. Michael Boogerd wist zich in 1999 als eerste waterlander op de erelijst te plaatsen. Robert Gesink volgde een decennium later, door zowel in 2009 en 2010 als eerste boven te komen op de San Luca.

Laatste tien winnaars
2007: Fränk Schleck
2008: Danilo di Luca
2009: Robert Gesink
2010: Robert Gesink
2011: Carlos Betancur
2012: Nairo Quintana
2013: Diego Ulissi
2014: Davide Rebellin
2015: Jan Bakelants
2016: Esteban Chaves

Parcours
De Giro dell’Emilia is dit jaar – in vergelijking met vorig seizoen – met 223,3 kilometer een stukje langer. De aanloop naar de lokale omloop rondom de San Luca is echter wel intact gebleven, met na respectievelijk 22 en 88 kilometer de beklimmingen van Mongardino (1,9 km aan 7%) en de Passo Zanchetto (23 km aan 5%). Vooral de Zanchetto zal in de benen slaan van de coureurs.

Na een lange snelle afdaling en een tussenstuk van een goede dertig kilometer, wordt de pre-finale geopend met de Ganzole, die de klim naar Badolo vervangt als opwarmer voor de finale. Deze tweeduizend meter lange klim is gemiddeld 8%, maar kent uitschieters tot maar liefst 18%. Daarmee vormt de Ganzole een perfecte prelude voor de San Luca, die ook wordt gekenmerkt door ‘duivelse’ percentages. De eerste passage over deze vermaarde klim vindt plaats op 38 kilometer van de streep, gevolgd door nog vier passages op respectievelijk 28, 19 en 8 en 2 kilometer van de finish.

De San Luca heeft dan niet vaak als aankomstplaats mogen dienen van een Giro-etappe, het beschikt over de allure van bekendere muurbroeders als de Muur van Huy, Montelupone en Mirador de Ezaro. Het klimmetje – voerend naar de basiliek – is weliswaar slechts 2,1 kilometer lang, maar kent een gemiddelde stijgingsgraad van maar liefst 10%. In de eerste vijfhonderd meter krijgen de renners al meteen een gemiddelde hellingsgraad van 14% voor hun kiezen. Hierna vlakt het voor enkele honderden meters af, om vervolgens te kronkelen door een rechtse en linkse bocht, waarna het zwaarste gedeelte wordt aangevat met pieken tot 18%. Hierna volgen opnieuw wat vlakkere hectometers, om op driehonderd meter van la salita nog een honderdtal meter aan 8%  te verwerken. De laatste tweehonderd meter zijn vervolgend weer wat christelijker. De edities van bijvoorbeeld 2011 en die van vorig jaar geven een impressie van de slotklim.

Favorieten
De Giro dell’Emilia is sinds jaar en dag een koers waarin de explosieve springveren zich kunnen uitleven. Als we de erelijst van de laatste tien jaar in ogenschouw nemen, dan wint er een mix van puncheurs, opportunistische avonturiers en pure klimmers met voldoende kruit in de poten. Wat ook opvalt, zijn de stuk voor stuk likkebaardende namen op het palmares.

Vier jaar geleden scheen de zon echter een stuk minder fel dan nu. De allesbehalve florissante plaats op de kalender – de Giro dell’Emilia werd voor het eerst sinds tijden georganiseerd na de Ronde van Lombardije – leidde tot een devaluatie van het deelnemersveld. Met als dieptepunt de editie van 2014, toen er slechts drie WorldTour-teams aan het vertrek stonden. Hoe anders is dit in de editie van aankomende zaterdag. De Giro dell’Emilia beleeft namelijk een tweede jeugd. Sinds vorig jaar is besloten de koers weer te organiseren voor Il Lombardia, waardoor de Giro dell’Emilia weer dient als ultimo preparazione voor ‘de koers van de vallende bladeren’. Maar liefst elf WorldTour-formaties kleuren nu het deelnemersveld.

De Giro dell’Emilia is in zijn laatste tien edities achtmaal beslist met een krachtexploot op de San Luca. De kans is kortom ook dit jaar groot dat de koers pas op het einde in zijn plooit valt. De winnaar moet dan ook over flink wat explosiviteit beschikken. Titelverdediger Esteban Chaves (Orica-Scott) zal zijn teleurstellende 2017 toch nog van enige glans willen voorzien. De goedlachse Colombiaan moest in de eerste maanden van het seizoen toekijken door knieperikelen. De Vuelta moest in het teken staan van de wederopstanding. Het werd echter een ondergang in de derde week, met een tuimeling van plek drie naar elf in de eindrangschikking. Toch moeten een kleine drie weken ‘rust’ voldoende zijn voor Chavito om te knallen in de Italiaanse najaarscampagne. Vergeet niet dat hij op de Vuelta-muurtjes wel degelijk omhoog knalde met onder meer een topklassering op de Cumbre del Sol (2e). Zelfs een wat mindere Chaves behoort tot de wereldtop in het puncheurwerk. Bij Orica-Scott zijn Adam Yates en Roman Kreuziger alternatieven.

Iemand die in de Vuelta ook indruk maakte op de loeisteile flanken van een Xorret de Cati, Los Machucos en Alto de L’Angliru, is Gianni Moscon. Eigenlijk liet de Italiaan in Spanje zien in alles zijn mannetje te staan: sprinten, klimmen, tijdrijden en op kop beuken. Nu hij verlost is van het juk dat Chris Froome heet, kan hij in de resterende wedstrijden voor eigen kans rijden. Al is rijden voor eigen kans een relatief iets binnen een miljoenenformatie als Sky. Want ook Sergio Henao en Diego Rosa zijn stuk voor stuk kranen in dit werk. Vooral Henao geldt al jaren als een van de meest explosieve klimmers van het lot, maar wil nog wel eens kopje onder gaan in de belangrijkste koersen. Kan hij op de San Luca laten zien waartoe hij in staat is?

Chaves en Henao zijn slechts twee van het peloton sterke Colombianen aan het vertrek. Bij Cannondale-Drapac is het uitkijken naar Rigoberto Uran. Bij het Italiaanse Androni-Sidermec-Bottecchia zullen Egan Bernal en Rodolfo Torres gebrand zijn op een goed resultaat. De volgend jaar voor Sky-uitkomende Bernal schoot dit jaar als een komeet naar de eindwinst in de Tour de l’Avenir, en deed al meerdere malen gerenommeerde profs pijn in Italiaanse koersen. In de voorbije Memorial Marco Pantani vloog Bernal ook weer over de Italiaanse cols. Hij is misschien niet de meest explosieve klimmer, maar met zijn enorme motor en klasse kan hij iedere renner doen zweten. De aanvalslustige Torres behoorde vorig jaar in deze koers tot de sterkste renners, wat zich uitte in een zesde plaats. De 30-jarige Colombiaan hield zich de voorbije maanden expres stil met het oog op de Italiaanse najaarsklassiekers, waarin hij wil schitteren.

Een andere ex-winnaar luistert naar de naam Jan Bakelants (AG2R La Mondiale). De openhartige Belg reed twee jaar geleden in de stromende regen naar de winst. Vorig jaar reed hij opnieuw op de voorgrond, wat resulteerde in een vijfde stek. De Giro dell’Emilia ligt hem kortom. Hij zal deels op revanche koersen na zijn niet-selectie voor het wereldkampioenschap in het Noorse Bergen. Hij reed op een drafje in de Canadese klassiekers, met als uitschieter een vierde plaats in de GP Montréal. Een andere voormalig-winnaar is Diego Ulissi. De pijlsnelle Italiaan zegevierde alweer vier jaar geleden. Na een ietwat minder voorseizoen beschikt de coureur van UAE Emirates inmiddels weer over al zijn pijlen, wat zich uitte in een knappe zege in de GP Montréal en een tweede plaats in de Memorial Marco Pantani. Iemand die zijn seizoen dan weer voor een laatste keer in gang schiet, is Thibaut Pinot (FDJ). De Fransman zal deze koers vooral aangrijpen als ultieme voorbereiding voor de Ronde van Lombardije, maar zal zeker toeslaan mocht er zich een opportuniteit voordoen.

Iemand die zich ook nog één keer wil opladen met het oog op Il Lombardia, is Vincenzo Nibali. Lo Squalo eindigde zowel in de Giro (3e) als Vuelta (2e) op het eindpodium, maar in beide koersen mistte hij net dat beetje extra voor het hoogste trapje. Kan hij aan het einde van het seizoen alsnog een dikke vis binnenhalen? De Giro dell’Emilia is voor de Bahrain Merida-kopman normaal gesproken een laatste testmoment, maar zowel in 2010 (5e) en 2011 (10e) deed hij al mee voor de knikkers. Overigens is onze verwachting dat Franco Pelizotti de vrijheid krijgt om zijn eigen ding te doen. De inmiddels 39(!)-jarige Italiaan is bezig aan zijn misschien wel derde jeugd. In de Vuelta was hij dé steun en toeverlaat voor kopman Nibali. Zo werd hij op de Angliru nog zeer knap vijfde. Vijf jaar geleden stond hij al eens op het podium in deze klassieker. Kan hij nu nog beter doen? Wanty-Groupe Gobert heeft met Guillaume Martin dé man in vorm in de rangen. De jonge Fransman zegevierde afgelopen week in de Tour du Gévaudan en Ronde van Toscane. Zorgt hij voor een onvervalste hattrick?

Dat het deelnemersveld dit jaar bijzonder goed gestoffeerd is, blijkt wel uit het indrukwekkende rijtje outsiders. Zo is de nummer tien van vorig jaar, Igor Anton (Dimension Data), ook dit jaar weer van de partij. Ook een van de beste Italiaanse renners van dit seizoen – Mattia Cattaneo (Androni-Sidermec-Botecchia) – geeft acte des présence. Domenico Pozzovivo (AG2R La Mondiale) maakt zijn rentree na een teleurstellende Vuelta. Cannondale-Drapac beschikt met Rigoberto Uran en landgenoot Tom-Jelte Slagter over twee potentiële winnaars.

Zij worden aangevuld met Jarlinson Pantano (Trek-Segafredo), good old Damiano Cunego (Nippo-Vini Fantini), springveer Valerio Conti (UAE Emirates) en het BMC-duo Nicolas Roche en Dylan Teuns. Met Damiano Caruso, Alessandro De Marchi en Ben Hermans beschikt de ploeg over meerdere opties. En dan hebben we ook nog het Astana-tandem Fabio Aru en Pello Bilbao. Kan de vermoeide Italiaan nog een laatste restje krachten uit zijn lichaam persen? Wellicht moet er meer verwacht worden van Bilbao. De Bask klom in de Vuelta uitstekend in dienst van zijn Italiaanse kopman, en beschikt over de benodigde punch.

In WielerFlits Live werd met oud-winnaar Michael Boogerd vooruitgeblikt op de Giro Dell’Emilia

Favorieten volgens WielerFlits
**** Esteban Chaves
*** Gianni Moscon, Egan Bernal
**  Diego Ulissi, Guillaume Martin, Rigoberto Uran
* Dylan Teuns, Jan Bakelants, Vincenzo Nibali, Sergio Henao

Deelnemerslijst

Weer en TV
Het weer zal voor de coureurs zeer prettig aanvoelen, met een gemiddelde temperatuur van ruim twintig graden. De kans op neerslag is nihil. Ook de wind zal een secundaire rol spelen.

De Giro dell’Emilia zal dit jaar voor het eerst live in de Nederlandse huiskamers worden gebracht. Eurosport heeft de rechten namelijk aangekocht, waardoor de koers te zien is vanaf 15.30.