We hebben al veel mooie koersen voorgeschoteld gekregen dit seizoen, maar een monument ontbreekt voorlopig nog. Daar komt zaterdag een einde aan. Eindelijk, mag je wel zeggen, want monumenten hebben altijd iets speciaals. Zo ook Milaan-San Remo. De Poggio laat je iedere keer weer op het puntje van je stoel zitten. WielerFlits blikt alvast vooruit.

Historie
Milaan-San Remo bestaat al sinds 14 april 1907. Op die dag wisten slechts veertien renners de finish te bereiken na een lange tocht met bar slechte weersomstandigheden. Het was uiteindelijk Lucien Petit-Breton die na dik elf uur fietsen als winnaar over de streep kwam. Sindsdien is La Primavera (De Lente) nog eens 105 keer gereden.

Dat leverde meer dan eens bijzondere verhalen op. In de tweede editie moest Cyriel Van Hauwaert in gevecht met de chauvinistische stationschef van Voltri om hem te kunnen passeren.  De Belg had een fietstocht van duizend kilometer gemaakt om überhaupt aan de start te verschijnen en was vastberaden om de finish te halen, ook toen de stationschef hem met een pistool bedreigde. Het lukte Van Hauwaert uiteindelijk wel om – na een paar rake klappen – verder te rijden, waarna hij zelfs als eerste over de streep kwam.

Ook de huidige eeuw kent mooie anekdotes. Denk aan hoe Erik Zabel te vroeg juichte waardoor Rabobank-renner Óscar Freire (2004) als eerste over de streep kwam, hoe Fabian Cancellara (2008) dankzij een verrassingsaanval iedereen te kijk zette, hoe Mark Cavendish in de honderdste editie een ogenschijnlijk te groot gat op Heinrich Haussler (2009) dicht wist te sprinten en vooral hoe Gerald Ciolek (2013) won na een door sneeuw geteisterde editie.

De afgelopen editie was evenmin kleurloos. In de finale schakelde Fernando Gaviria zichzelf én Peter Sagan uit met een valpartij. De overwinning ging uiteindelijk naar een verrassende naam: Arnaud Démare. Daar was achteraf nog wel het nodige over te doen, want enkele collega’s beweerden dat hij op de Cipressa aan de auto had gehangen. Démare ontkende, maar de twijfels bleven. We zullen de waarheid waarschijnlijk nooit te weten komen.

De beste Nederlander vorig jaar was Tom-Jelte Slagter. De renner van Cannondale-Drapac was samen met Lars Boom de enige landgenoot in het favorietengroepje van 31 man en strandde uiteindelijk op de veertiende plaats. Daarmee bleef het aantal Nederlandse winnaars op drie staan. Alleen Arie den Hartog (1965), Jan Raas (1977) en Hennie Kuiper (1985) wisten Milaan-San Remo al eens te winnen

Laatste tien winnaars
2007: Óscar Freire
2008: Fabian Cancellara
2009: Mark Cavendish
2010: Óscar Freire
2011: Matthew Goss
2012: Simon Gerrans
2013: Gerald Ciolek
2014: Alexander Kristoff
2015: John Degenkolb
2016: Arnaud Démare

Parcours
Er wordt regelmatig gesleuteld aan het parcours van La Primavera, maar dit seizoen is de route tussen Milaan en San-Remo hetzelfde gebleven. Dat betekent dat de renners opnieuw 291 kilometer moeten afleggen.

Het eerste deel van de wedstrijd vormt doorgaans voor niemand een probleem.  Over de lange, rechte wegen van de Po-vlakte kunnen in theorie hoge snelheden worden gehaald, maar normaal gesproken krijgt de vlucht van de dag – dit jaar zonder Maarten Tjallingii – de gelegenheid om hier een grote voorsprong op te bouwen.

Pas na ruim 140 kilometer moet het peloton de eerste significante hoogteverschillen overwinnen als de Passo del Turchino opdoemt. Het duurt daarna niet lang meer voordat de Middellandse Zee in zicht komt. Langs de wegen van de Ligurische kust gaat het vervolgens richting San Remo, met als eerstvolgende hindernissen de drie Capi (Capo Mele, Capo Cervo en Capo Berta) op ongeveer vijftig kilometer voor het einde.

Deze relatief eenvoudige hellinkjes zorgen zelden voor veel vuurwerk, want daarvoor is het wachten op de Cipressa. Deze beklimming van zes kilometer aan 4,1 procent is niet eens superzwaar, maar omdat het peloton dan al 270 kilometer onderweg is, wordt hier doorgaans het kaf van het koren gescheiden.

Een selecte groep begint vervolgens op negen kilometer van het einde aan de Poggio. Deze 3,7 kilometer lange heuvel is een laatste kans voor renners die liever geen massasprint zien. De puncheurs zetten hun aanval meestal vlak voor de top in, wanneer de weg met stijgingspercentages tot acht procent het steilst is, maar ook erna kan nog veel gebeuren. De afdaling bevat namelijk een aantal scherpe haarspeldbochten. Eenmaal beneden is het nog twee kilometer tot aan de finish op de Via Roma.

Favorieten
Voor de belangrijkste kanshebbers op de overwinning moeten we kijken naar renners die in staat zijn om de Poggio te overleven en daarna nog over een snel eindschot beschikken. Er is ook een scenario mogelijk waarbij puncheurs vooruit blijven, zoals Simon Gerrans vijf jaar geleden, maar meestal zijn de sprinters hier aan het feest.

Het leuke van dit seizoen is dat geen enkele van die sprinters er echt bovenuit springt. Er zijn minimaal vijf serieuze kanshebbers voor zaterdag, maar als we dan toch één topfavoriet moeten aanwijzen, kunnen we niet om Peter Sagan heen. De tweevoudig wereldkampioen beschikt ook dit voorjaar weer over een topvorm. Hij wist zelfs alle klassementsrenners te verslaan in de pittige Tirreno-etappe naar Fermo. Het lijkt daarom een certitude dat Sagan de Poggio gaat overleven. De vraag is alleen wie hem kan kloppen in de sprint. Tot nu toe was er steeds iemand sneller op de Via Roma, want Milaan-San Remo ontbreekt nog altijd op zijn palmares.

De grootste bedreiging komt wellicht uit Colombia. Fernando Gaviria wist Sagan afgelopen maandag in Tirreno-Adriatico immers te verslaan. Het was voor de nog jonge renner van Quick-Step Floors al de vijftiende overwinning op profniveau. De kans bestaat dat er zaterdag een zestiende bijkomt, want Gaviria beschikt over de ideale kwaliteiten voor een koers als Milaan-San Remo. De Colombiaan is namelijk niet alleen pijlsnel, maar ook een redelijke klimmer. Dat bleek ook vorig jaar, toen hij bij zijn debuut in La Primavera meteen de finale kon rijden, maar een valpartij in de slotkilometer gooide toen roet in het eten. Zaterdag krijgt Gaviria een herkansing.

Misschien voelt de wedstrijd ook voor Arnaud Démare als een herkansing. De Fransman zal graag willen bewijzen dat hij Milaan-San Remo (ook?) op een eerlijke manier kan winnen. Zijn resultaten dit seizoen zijn ieder geval veelbelovend. Démare maakte vorige week een uitstekende indruk in Parijs-Nice. De manier waarop hij na een lastige waaieretappe Julian Alaphilippe wist bij te halen op een klimmetje doet vermoeden dat de Poggio voor hem een eitje gaat zijn.

Hetzelfde geldt voor Michael Matthews. De nieuwe aanwinst van Sunweb klom vorige week beter dan ooit in Parijs-Nice. Op de lastige slotdag eindigde hij zelfs als vijfde, tussen alle klassementsrenners in. Met die benen zou Matthews de Poggio zelfs kunnen gebruiken om weg te rijden, zoals hij dat twee jaar geleden ook in de Amstel Gold Race probeerde. Misschien is die strategie wel noodzakelijk, want puur op snelheid lijken enkele anderen iets beter. Het is dus zaak voor hem om de koers zo hard mogelijk te maken. Met Tom Dumoulin en Warren Barguil in de ploeg moet dat geen probleem zijn.

Voor Alexander Kristoff wordt het eerder een kwestie van overleven, maar dat lukt hem meestal ook wel. De Noor eindigde de laatste vier jaar achtereenvolgens als achtste, eerste, tweede en zesde. We mogen hem dus zeker in de finale verwachten, maar gaat hij ook sterk genoeg zijn om een sprint te winnen? Na een sterke Ronde van Oman, met daarin drie etappezeges, bleef hij droog staan in Parijs-Nice. Dat klinkt misschien niet heel hoopgevend, maar in het jaar dat Kristoff Milaan-San Remo wist te winnen, behaalde hij ook geen etappezeges in Parijs-Nice. Het blijft dus afwachten.

Met John Degenkolb kunnen we dezelfde analyse toepassen. In het jaar dat híj La Primavera won (2015), was een ritzege in Dubai zijn enige succes in aanloop naar de Sint-Jozefklassieker. Dit jaar heeft Degenkolb ook maar eenmaal kunnen winnen. Die zege behaalde hij in, jawel, Dubai. De voortekenen zijn dus goed, maar het blijft de vraag of Degenkolb weer volledig de oude is na het akelige trainingsongeval. Zaterdag volgt een belangrijke test.

De Italiaanse hoop is voornamelijk gericht op Sonny Colbrelli. De 26-jarige renner lijkt dit jaar opnieuw een stap in zijn carrière te hebben gezet. Dat bleek vooral in Parijs-Nice, waar hij op dag twee de sterkste was in de regenjasjesprint. Colbrelli beschikt dus na een zware koers nog over snelle benen. Dat is precies wat je nodig hebt in Milaan-San Remo. Op de Poggio gaat hij er niet afgereden worden, getuige ook zijn knappe vierde plaats op de slotdag van Parijs-Nice. Daarna is hij in de sprint een geduchte tegenstander. De Italianen mogen bovendien hopen op goede prestaties van Sacha Modolo (UAE Emirates) en Elia Viviani (Sky), al heeft de Britse formatie met Danny van Poppel ook een tweede snelle man in de ploeg.

Modolo moet op zijn beurt Ben Swift naast zich – en misschien wel boven zich – dulden in zijn team. Swift wist immers in de laatste drie jaar tweemaal op het podium te eindigen. De Brit heeft opnieuw een groot doel gemaakt van Milaan-San Remo. Dat geldt ook voor Nacer Bouhanni. De Fransman wil na een zesde (2015) en een vierde (2016) plaats graag de stap naar het podium maken. Over zijn vorm bestaan echter enige twijfels. Bouhanni behaalde afgelopen woensdag pas zijn eerste zege van het seizoen en in Parijs-Nice moest hij al na twee dagen naar huis.

Dat laatste zal Caleb Ewan herkennen, want hij maakte hetzelfde mee, maar dan in Tirreno-Adriatico. Het verschil is echter dat Ewan al vijf keer wist te winnen dit seizoen, al gebeurde dat uitsluitend in etappes van maximaal 150 kilometer. Milaan-San Remo is bijna twee keer zo lang. Kan Ewan dat ook, na deze ongelukkige voorbereiding?  Zijn ploegleider Matt White is daar niet zeker over. Hij lijkt meer te verwachten van Magnus Cort, maar beide renners hebben nog geen enkele ervaring met La Primavera. Het wordt dus een ontdekkingstocht voor hen. Juan José Lobato hoef je daarentegen niks te leren. De aanwinst van LottoNL-Jumbo werd bij zijn debuut direct vierde en is zaterdag de kopman van de Nederlandse formatie. Mark Cavendish wón zelfs bij zijn debuut, maar in de voorbije twee edities kwam hij er niet aan te pas. Bij Dimension Data moeten we daarom misschien eerder kijken naar Edvald Boasson Hagen.

Tot slot dienen we rekening te houden met het scenario waarbij een puncheur vertrekt op de Poggio en standhoudt tot op de streep. Dan komt direct de naam van Greg Van Avermaet naar boven. Als iémand het kan, is het hij wel, gezien zijn prestaties tot dusver, maar let ook op renners als Michal Kwiatkowski, Julian Alaphilippe, Philippe Gilbert, Tim Wellens en Tiesj Benoot. Zij zouden allemaal voor een verrassing kunnen zorgen.

Favorieten volgens WielerFlits
**** Peter Sagan
*** Fernando Gaviria, Arnaud Démare
** Michael Matthews, Alexander Kristoff, John Degenkolb,
* Sonny Colbrelli, Nacer Bouhanni, Ben Swift en Greg Van Avermaet

Deelnemerslijst Milaan-San Remo 2017 (ProCyclingStats)

Weer en TV
We krijgen volgens Weeronline een droge versie van Milaan-San Remo. De temperatuur gaat zaterdag rond de zeventien graden liggen. Voor live beelden moet je om 14 uur Eurosport aanzetten. De NOS en Sporza beschikken niet meer over de uitzendrechten.

[poll id=”453″]