Eindelijk! Het wegseizoen begint weer. We hebben nu wel genoeg terugblikken gezien, genoeg wedstrijdprogramma’s en genoeg eindejaarslijstjes. Het is weer tijd voor koers. Aankomende dinsdag gaat de Tour Down Under van start met een van de zwaarste edities ooit en een sterk deelnemersveld. Alle ingrediënten lijken dus aanwezig om de lang opgebouwde honger van de gemiddelde wielerfan in één klap te doen stillen. WielerFlits blikt vooruit.

Gerrans versloeg Slagter in 2013 op Old Willunga Hill – foto: Sirotti

Toch blijven de thuisrijders vooralsnog domineren. In de afgelopen zes edities ging de eindzege vijfmaal naar een Australiër. Alleen Tom-Jelte Slagter wist die trend eens te doorbreken. De Nederlander beschikte vier jaar geleden over wonderbenen. Dat bleek al op dag drie, toen hij zijn eerste profzege binnenhaalde door wereldkampioen Philippe Gilbert te verslaan op de omhooglopende aankomst in Stirling. Ook in de koninginnenetappe naar Old Willunga Hill wist Slagter indruk te maken. De toen 23-jarige renner verloor weliswaar het sprintje met Simon Gerrans, maar hij pakte genoeg tijd om de eindzege te grijpen.

Het was niet de eerste keer dat een landgenoot meedeed in het klassement, en ook niet de laatste keer. Nederlanders doen het wel vaker goed in deze wedstrijd. Laurens ten Dam (5^e in 2011), Wilco Kelderman (6^e in 2013), Robert Gesink (6^e in 2014) en Tom Dumoulin (4^e in 2015) wisten hier allemaal al eens hoog te eindigen. Slagter, Kelderman én Gesink keren dit seizoen weer terug in de Tour Down Under, maar daarover later meer. Slagter geeft dan ook zijn visie op het parcours en enkele favorieten.

Laten we eerst eens terugblikken op de editie van vorig jaar. De eindzege ging toen voor een vierde keer naar recordhouder Simon Gerrans. De thuisrijder verloor op Old Willunga Hill weliswaar zeventien seconden op Richie Porte, die daar al voor de derde keer wist te winnen, maar dankzij twee ritzeges en de daarbij horende bonificatieseconden bleef hij Porte toch voor in het klassement. Porte werd op deze manier voor de tweede keer op rij tweede.

Richie Porte was voor de derde keer de beste op Old Willunga Hill – foto: Sirotti

De derde plaats was voor Sergio Luis Henao. Dat is meteen de enige niet-Australische naam die je in dit stukje over vorig jaar gaat vinden, want verder gingen ook alle overige ritten naar thuisrijders. Caleb Ewan won zowel de openings– als de slotetappe, en bracht daarmee het totaal aantal ritzeges van Orica-GreenEDGE op vier, terwijl Jay McCarthy de bekende etappe naar Stirling op zijn naam schreef.

Laatste tien winnaars
2007: Martin Elmiger
2008: André Greipel
2009: Allan Davis
2010: André Greipel
2011: Cameron Meyer
2012: Simon Gerrans
2013: Tom-Jelte Slagter
2014: Simon Gerrans
2015: Rohan Dennis
2016: Simon Gerrans

Parcours
Het etappeschema van de Tour Down Under heeft een belangrijke wijziging ondergaan. Voor het eerst sinds 2008 ontbreekt de aankomst in Stirling. Er is een stuk zwaardere etappe voor in de plaats gekomen, waardoor klimmerstypes dit seizoen in het voordeel lijken. De overige ritten kennen weinig verrassingen. Old Willunga Hill zit nog steeds in het parcours, maar deze beklimming gaat waarschijnlijk niet zo bepalend zijn als anders. Op de slotdag krijgen de renners zoals altijd een criterium in Adelaide voorgeschoteld.

Etappe 1 op dinsdag 17 januari: Unley – Lyndoch (145 km)

De openingsetappe gaat van Unley naar het iets noordelijker gelegen Lyndoch, waar de renners dezelfde finish wacht als vorig jaar. De streep wordt al na 65 kilometer voor de eerste keer gepasseerd, maar daarna volgen nog drie plaatselijke rondjes over voornamelijk vlakke wegen. Een massasprint is hier het meest waarschijnlijke scenario. In de aanloop daarnaartoe gaan waarschijnlijk hoge snelheden gehaald worden. De laatste kilometers lopen namelijk in dalende lijn.

Vorig jaar bleek Caleb Ewan hier veruit de snelste. De renner van Orica-Scott maakt daarom ook dit seizoen een goede kans op de eerste leiderstrui, al moet hij dan wel zien af te rekenen met Peter Sagan, die voor het eerst sinds 2010 weer deelneemt aan de Tour Down Under.

Etappe 2  op woensdag 18 januari: Stirling – Paracombe (148,5 km)

Op dag twee beginnen de renners in Stirling, daar waar de afgelopen jaren de etappe steeds eindigde. Het peloton rijdt hier eerst vijf plaatselijke rondjes over een heuvelachtig parcours en gaat dan richting Paracombe, waar een aankomst wacht op Torrens Hill Road. Deze 1,2 kilometer lange helling, die aan gemiddeld negen procent omhoog loopt, kennen we nog uit 2015. Rohan Dennis wist hier toen te winnen, voor Cadel Evans en Tom Dumoulin. Ondanks de zwaarte van de klim, eindigden de eerste negen destijds binnen vijf seconden.

Dit keer is de aanloop daarnaartoe echter beduidend zwaarder. Twee jaar geleden gingen de renners via een afdaling de slotklim op, maar nu ligt vlak daarvoor nog de beklimming van Gorge Road. Bovendien zorgen de vijf plaatselijke rondjes überhaupt voor een lastiger begin dan twee jaar geleden en daarna volgt ook nog eens de beklimming van Norton Summit (5,6 kilometer aan 4,9%) op ongeveer dertig kilometer van het einde.

Dit alles zou voor grotere verschillen moeten zorgen dan toen Dennis won. “Deze etappe is waarschijnlijk de lastigste van de hele ronde”, voorspelt Slagter. “Ik heb hier zelf nog nooit gekoerst, dus ik ga het eerst moeten ontdekken, maar de etappe naar Old Willunga Hill lijkt mij in ieder geval niet zwaarder dan deze.”

Etappe 3 op donderdag 19 januari: Glenelg – Victor Harbor (144 km)

De derde etappe lijkt er weer een voor de rappe mannen, al zou de wind spelbreker kunnen worden. De renners rijden namelijk lange tijd langs de kust. Dit is typisch zo’n etappe waarbij de ploegleiders zullen zeggen: let op, je kan de koers hier niet winnen, maar wel verliezen. Hoewel, vorig jaar sprokkelde Simon Gerans in dezelfde finishplaats tien belangrijke bonificatieseconden door naar de overwinning te sprinten. Zonder die bonus had hij het klassement met één seconde verloren.

Massasprints zijn dus niet onbelangrijk voor klassementsrenners, maar Slagter gaat zich er niet in mengen. “Daar ben ik niet snel genoeg voor”, zegt hij. “Dan moet het met een klein groepje zijn. En het liefst ook een beetje bergop. Wij hebben Tom Van Asbroeck voor de sprints. Ik ben niet snel genoeg tegen de snelste jongens van het peloton.”

Het is de vraag hoe groot de eerste groep aan de finish gaat zijn. Sowieso vanwege het waaiergevaar, maar ook door twee ongecategoriseerde klimmetjes die in de finale viermaal overwonnen moeten worden. Voor de meesten gaan deze hellinkjes geen probleem vormen, maar ze zouden wel eens net zwaar genoeg kunnen zijn om de pure sprinters af te matten. Gerrans wrijft zich al in zijn handen.

Etappe 4 op vrijdag 20 januari: Norwood – Campbelltown (149,5 km)

Ook dag vier biedt kansen voor een type als Gerrans. De etappe van Norwood naar Campbelltown, waar Gerrans al eens wist te winnen, gaat constant over glooiende wegen en eindigt met een licht oplopende aankomststrook. Rappe mannen die hellingen goed kunnen verteren, zijn hier dus in het voordeel. Dan moet het wel tot een sprint komen, want aanvallers hebben op dit terrein ook een prima kans om vooruit te blijven.

Etappe 5 op zaterdag 21 januari:  McLaren Vale – Willunga Hill (151,5 km)

De beslissing in de wedstrijd valt normaal gesproken op dag vijf. Dan staat traditioneel de etappe naar Old Willunga Hill op het programma. Deze drie kilometer lange berg (met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,6 procent) moet in de finale twee keer worden beklommen. De renner die de tweede keer als eerste boven komt, mag zich de winnaar van de etappe noemen.

De laatste drie edities was die eer weggelegd voor Richie Porte. De BMC-renner bleef de nummer twee steeds met een opvallend groot verschil voor. In 2014 eindigde Diego Ulissi op tien seconden, een jaar later Rohan Dennis op negen seconden en vorig jaar Sergio Luis Henao op zes seconden. Dat onderstreept de suprematie van Porte. Dit jaar doet hij opnieuw mee. Kan iemand hem deze keer wel bijhouden? Slagter kijkt in ieder geval uit naar deze etappe. “Dit is een perfecte finish voor mij”, zegt hij.

Etappe 6 op zondag 22 januari: Adelaide – Adelaide (90 km)

De Tour Down Under wordt traditioneel afgesloten met een criterium in de straten van Adelaide. De renners moeten twintig keer een rondje van 4,5 kilometer afleggen, waarna hoogstwaarschijnlijk een massasprint volgt. Een aanvaller heeft hier nog nooit gewonnen. De laatste jaren ging de ritzege naar André Greipel (2012, 2013 en 2014), Wouter Wippert (2015) en Caleb Ewan (2016). Het moet gek lopen wil deze etappe niet opnieuw eindigen in een massasprint.

Klassementsrenners kunnen hier weinig winnen of verliezen, tenzij de verschillen in het klassement erg klein zijn. Dan zou je met bonificatieseconden namelijk nog een plekje kunnen stijgen. Er liggen (zoals in elke etappe) onderweg twee tussensprints, in dit geval na de achtste en de twaalfde ronde. Hier zijn telkens drie, twee en één seconde te winnen. “Bonificatieseconden kunnen in deze wedstrijd erg belangrijk zijn”, weet Slagter. “Gerrans is bijvoorbeeld heel snel, hij zou zomaar twintig tot dertig seconden op je kunnen pakken.” Het zwaardere parcours op dag twee kan de zaak echter veranderen. “Misschien zijn bonificatieseconden hierdoor in deze editie minder van belang.”

Favorieten
Het moge duidelijk zijn: het parcours is deze keer in het voordeel van de klimmers. Als renners zonder snelle benen óóit de Tour Down Under willen winnen, is dit hun kans. Voor de belangrijkste kanshebbers moeten we voornamelijk kijken naar Australiërs. Vroeg in het seizoen is het na maanden van relatieve anonimiteit nog gissen naar de vorm van de renners, maar van de thuisrijders weet je dat ze er zullen staan.

Richie Porte – foto: Sirotti

De eerste twee namen die Slagter noemt als favorieten komen dan ook niet toevallig uit Australië: Simon Gerrans en Richie Porte, de nummers één en twee van afgelopen jaar. Gerrans gaat het dit seizoen waarschijnlijk lastiger krijgen om opnieuw de eindzege te pakken. Porte heeft deze keer op dag twee een extra kans om tijd te pakken, in plaats van enkel op Old Willunga Hill. Voorheen was de tweede etappe juist in het voordeel van Gerrans. Op de omhooglopende aankomst in Stirling pakte hij regelmatig belangrijke bonificatieseconden.

Porte is erop gebrand om na twee tweede plaatsen eindelijk het klassement te winnen. De BMC-renner heeft aangekondigd dat de Tour Down Under een groot doel voor hem is. Hij liet er zelfs het Australisch kampioenschap voor schieten.

Zijn ploegmaat Rohan Dennis behoort ook tot de kanshebbers. BMC schuift weliswaar vooral Porte naar voren, maar een oud-winnaar mag je nooit uitvlakken. Dennis was nota bene degene die twee jaar geleden wist te zegevieren op Torrens Hill Road. Hij zou wel eens kunnen profiteren van het feit dat iedereen naar Porte kijkt. Over zijn vorm bestaan in ieder geval weinig twijfels. Dennis won begin januari het Australisch tijdritkampioenschap met een ruim verschil.

Simon Gerrans – foto: Sirotti

Gerrans is echter niet eenvoudig te kloppen. De 36-jarige renner van Orica-Scott weet als geen ander hoe je de Tour Down Under moet aanpakken. Hij tovert elke keer wel weer iets zijn hoge goed, al beginnen de jaren voor hem misschien te tellen. Vorig seizoen bleef Gerro na zijn overwinning in de Tour Down Under het hele jaar droog staan. Dat zijn we niet van hem gewend. Bovendien gaf Gerrans na het Australisch wegkampioenschap toe dat hij een minder dag had. Toch werd hij daar tweede, dat tekent hem misschien ook wel weer. Zelfs als Gerrans over slechte benen beschikt, ben je niet zomaar van hem af.

Naast Gerrans rekent Orica-Scott ook op Johan Esteban Chaves. “Maar ik weet niet zeker of hij hier al goed wil zijn”, analyseert Slagter. “Ik verwacht eerlijk gezegd dat ze voor Gerrans gaan, maar het kan ook zomaar zijn dat ze Chaves achter de hand houden in het geval dat Gerrans de beklimmingen niet overleeft.” Het parcours zou Chavito in ieder geval uitstekend moeten liggen. De Colombiaan heeft na een beklimming vaak ook nog een stevige punch in de benen. Dat is precies wat je nodig hebt op de korte hellingen in de omgeving van Adelaide. Aan de andere kant: het is voor het eerst in de profcarrière van Chaves dat hij in januari koerst. Al zijn profzeges behaalde Chaves bovendien pas na april. Gaat dat nu dan plots veranderen? Dat is afwachten.

Misschien moeten we eerder kijken naar Sergio Luis Henao. Van hem weten we zeker dat hij zijn mannetje kan en wil staan in januari. De Colombiaan werd vorig jaar immers derde. De Sky-selectie is ook breed genoeg om minstens één van de vele toppers zo vroeg in het seizoen te laten pieken. Net als Chaves beschikt Henao over een ijzersterke versnelling op beklimmingen. De tweede etappe lijkt bovendien ideaal voor hem. Hij kan hier extra tijd pakken op types als Gerrans.

Sky heeft ook Geraint Thomas meegenomen naar Australië, maar het is de vraag met welke bedoelingen hij aan de start staat. In potentie kan de Brit hier hoog scoren. Dat blijkt wel uit zijn derde plaats van vier jaar geleden, maar in de afgelopen twee edities eindigde Thomas als 32e en 39^e. Er is een betere vorm nodig om hier te winnen.

Robert Gesink – foto: Sirotti;

LottoNL-Jumbo mikt in Australië op Robert Gesink. De Nederlander heeft aangekondigd voor een klassement te gaan. Bij zijn eerste (en enige) deelname werd hij hier zesde. Nu lijkt het parcours hem nóg beter te liggen. Je zou het misschien niet direct van Gesink verwachten, maar ook hij is na een lastige koers best snel aan de meet. Vier jaar geleden won hij nota bene de sprint in de Grote Prijs van Québec. Die kwaliteit komt Gesink in deze wedstrijd uitstekend van pas.

Ook Wilco Kelderman is eens zesde geworden in de Tour Down Under, toen hij pas 21 jaar oud was. Nu keert de Sunweb-renner met een stuk meer ervaring terug naar Australië, waar hem ook nog eens een gunstiger parcours wacht dan vier jaar geleden. Kelderman zal gemotiveerd zijn om zich in zijn eerste wedstrijd voor zijn nieuwe ploeg te tonen. Dat geldt ook voor Maurits Lammertink. De nieuwe aanwinst van Katusha zou best eens voor een verrassing kunnen zorgen.

Vorig jaar had Nederland geen enkele klassementsrenner aan de start, maar nu zelfs vier. Naast de drie eerder genoemde landgenoten is het natuurlijk ook uitkijken naar Tom-Jelte Slagter zelf. De renner van Cannondale-Drapac heeft zich goed voorbereid op deze wedstrijd. “Hopelijk kan ik dan weer strijden voor de eindzege”, zegt hij. “We kunnen dan eigenlijk pas achteraf zeggen waar ik tevreden mee kan zijn. Als ik zesde word, of voor mijn part negende, en ik was gewoon echt niet beter, dan moet je gewoon in de spiegel kijken en eerlijk zijn. Maar ik ga vooraf niet tekenen voor iets buiten het podium.” Slagter deelt het kopmanschap met Michael Woods. De Canadees werd vorig jaar vijfde. Hij viel toen vooral op vanwege zijn knappe derde plaats op Old Willunga Hill.

Diego Ulissi – foto: Sirotti

Diego Ulissi eindigde die dag als vierde. Dat was overigens niet voor het eerst. Sterker nog: de Italiaan van UAE Abu Dhabi eindigde in de helft van alle twaalf etappes die hij ooit reed in de Tour  Down Under bij de beste vier. Dat schept verwachtingen. Zijn ploeg rekent ook op Louis Meintjes. De Zuid-Afrikaan werd vorig jaar zestiende.

Outsiders
De startlijst bevat verder een hoop outsiders. Peter Sagan bijvoorbeeld. Indien hij genoeg bonificatieseconden sprokkelt in de sprintetappes is een hoge uitslag niet ondenkbaar. “Als Sagan goed is, kan hij zeker meedoen om de winst”, aldus Slagter. “Maar het is de vraag met welke bedoelingen hij aan de start staat.” De renner van BORA-hansgrohe gaf daar afgelopen zaterdag zelf een antwoord op: de wereldkampioen gaat niet voor een klassement. Hij schoof Jay McCarthy naar voren als kopman van de ploeg. De 24-jarige Australiër, die vorig jaar als vierde eindigde, is gemotiveerd om zichzelf te tonen voor eigen volk.

Dat geldt ook voor Nathan Haas (5^e in 2014), Lachlan Morton (beiden Dimension Data) en oud-winnaar Cameron Meyer (UniSA-Australia). Geen van allen hoort bij de topfavorieten, maar thuisrijders stijgen altijd boven zichzelf uit. En wat te denken van Chris Hamilton? Deze Sunweb-aanwinst werd vorig seizoen op twintigjarige leeftijd veertiende. Met een jaartje extra ervaring is een plaats in de top tien niet onmogelijk.

Jarlinson Pantano – foto: Sirotti

Etixx-Quick-Step mikt deze ronde op Petr Vakoc en Gianluca Brambilla. Bij AG2R La Mondiale zijn de ogen gericht op Domenico Pozzovivo (vorig jaar zevende) en Jan Bakelants. Lotto Soudal heeft Rafael Valls (vorig jaar achtste) als kopman, terwijl Astana hoopt op oud-winnaar Luis Leon Sanchez. Het is tot slot uitkijken naar Jarlinson Pantano, Ruben Guerreiro (beiden Trek-Segafredo), Gorka Izagirre (Movistar), Patrick Bevin (Cannondale-Drapac) en Giovanni Visconti (Bahrain Merida).

Favorieten volgens WielerFlits
**** Richie Porte
*** Simon Gerrans en Sergio Luis Henao
** Johan Esteban Chaves, Rohan Dennis, Robert Gesink
* Diego Ulissi, Wilco Kelderman, Tom-Jelte Slagter, Michael Woods

Deelnemerslijst Tour Down Under 2017

TV
Als je de koers live wil volgen, zul je vroeg op moeten staan. Het is in Adelaide namelijk negen en een half uur later, waardoor de aankomst van de etappes tussen vijf en zes uur ’s ochtends verwacht wordt. De Belgen kunnen terecht bij Betaalzender Play Sports, waar de uitzendingen rond half vier beginnen. In Nederland is er helaas geen tv-zender die de wedstrijd live uitzendt, maar gelukkig biedt de website van het Australische Wide World of Sports uitkomst. Voor een directe link naar de wedstrijdbeelden houd je op WielerFlits voor elke etappe de Volg Hier in de gaten.

Weer
In Adelaide is het momenteel hartje zomer, maar de temperaturen vallen voor Australische begrippen redelijk mee. Alleen op de openingsdag wordt het erg warm. Volgens Weeronline kan de middagtemperatuur dan oplopen tot 36 graden. Aan het einde van de wedstrijd zou het tien graden koeler worden. Dat gaat gepaard met af en toe een regenbui.

[poll id=”409″]