We hebben drie maanden moeten wachten, maar het is weer zover: het wielerjaar 2018 staat op het punt van beginnen! De Australische kampioenschappen vormden al een eerste lekkernij, maar met de Tour Down Under (16-21 januari) wordt het eerste hoofdgerecht geserveerd. De vraag is: wie kan zijn seizoen er met een knal laten beginnen? WielerFlits peilt de staat van het naar het Australische vasteland afgezakte wielerpeloton.

Ondanks het feit dat de Tour Down Under nog een relatieve beknopte geschiedenis kent, kan ook deze koers al bogen op enkele mooie verhalen. Zo is de Tour Down Under de koers waar Alberto Contador in 2005 zijn carrière een definitieve herstart kon geven. De Spaanse klimmer, die het voorbije seizoen een punt zette achter zijn indrukwekkende loopbaan, mocht in Willunga na een snikhete vijfde etappe de handen in de lucht steken; zij-aan-zij met ploegmaat en vriend Luis Leon Sánchez.

Een overwinning doordrenkt met symboliek, want pakweg tien maanden eerder hing zijn leven nog een een zijden draadje na een val in de Ronde van Asturië. De beelden waren hallucinant: de toen 21-jarige Contador lag roerloos langs de kant van de weg, nog na-schokkend van de symptomen van een epileptische aanval. In het ziekenhuis werden diverse bloedklonters in zijn hersenen gevonden. Een riskante operatie, een litteken van oor tot oor en de onzekerheid over een carrière die op dat moment nog nauwelijks begonnen was waren het gevolg. El Pistolero echter kwam, zag en overwon, met als ultieme overwinning die bewuste ritzege in de Tour Down Under. “Tot op de dag van vandaag blijft dat mijn meest speciale zege. Het was meer een overwinning op het leven. Het betekende ook dat ik mijn passie weer kon uitoefenen”, zo blikte Contador terug afgelopen december.

Simon Gerrans kroont zich in 2016 voor een vierde maal als overwinnaar van de Tour Down Under- Foto: Sirotti

In het eerste decennium was een breed scala aan renners aan het feest. Klimmers als Michael Rogers (2002), Mikel Astarloza (2003) en Luis León Sánchez (2004) wisten hun naam op de erelijst te graveren, maar ook spurtbom André Greipel wist tweemaal de eindzege te veroveren. De laatste jaren, door het opnemen van de inmiddels beruchte aankomst bergop naar Old Willunga Hill, moet de eindwinnaar beschikken over een goed stel (explosieve) klimkuiten. Het stelde landgenoot Tom-Jelte Slagter en Rohan Dennis bijvoorbeeld in staat om naar de glorie te fietsen. Dé grote slokop in de geschiedenis van de Tour Down Under heet echter Simon Gerrans. De inmiddels 37-jarige Australiër stond maar liefst viermaal op het hoogste schavotje; de eerste keer (in 2006) als een nog vrij anonieme renner van AG2R Prevoyance. De vierde en (voorlopig) laatste keer exact tien jaar later als gearriveerde vedette van ORICA-GreenEDGE. Naast vier eindzeges staan ook vijf etappes op zijn rijkgevulde palmares.

We gaan nog even terug naar de editie van 2013. De overwinning van Slagter destijds betekende namelijk de doorbraak van de Groninger. Op dag drie wist hij op de hellende aankomststrook naar Stirling een eerste keer te verrassen door niemand minder dan wereldkampioen Philippe Gilbert te vloeren. Twee dagen later stond de allesbeslissende etappe naar Old Willunga Hill op het menu. Het bleek nog maar eens een gelegenheid voor Slagter om zijn suprematie te tonen. Alleen een tot op het bot gemotiveerde Gerrans wist in het spoor van de Nederlander te blijven, om hem vervolgens te kloppen in de spurt. Dit mocht de pret niet drukken binnen het kamp van (toen nog) Blanco Pro Cycling, want Slagter mocht zich een dag later in Adelaide fêteren met champagne en de aandacht van de podiummissen.

Richie Porte toonde zich vorig jaar superieur bergop – Foto: Sirotti

Vorig jaar kon het thuisland zich opnieuw vergapen aan succes van eigen bodem. Niet Simon Gerrans of Rohan Dennis waren de succesbrengers met dienst, maar wel Richie Porte. De Australische klimmer was al jaren goed voor een demonstratie op de Old Willunga Hill; in 2014, 2015 én 2016 wist hij met indrukwekkende spurts bergop er de tegenstand te kleineren. Toch wist er die jaren altijd iemand voor hem te eindigen in de eindafrekening. Was het niet vanwege het sprokkelen van voldoende bonificatieseconden onderweg (Gerrans in 2016), dan wel omdat hij in de eerste etappes teveel seconden prijsgaf. In 2017 bleek echter de tijd aangebroken voor Porte om zich tot te kronen tot eindwinnaar. In de tweede rit naar Paracome wist hij de tegenstand al weg te blazen door solo aan te komen. Daarmee was de basis al gelegd voor eindwinst, maar op Old Willunga Hill liet hij met een indrukwekkende demarrage en solowinst nog maar eens zien wie er dat jaar boven de troepen uitstak.

Laatste tien winnaars
2008: André Greipel
2009: Allan Davis
2010: André Greipel
2011: Cameron Meyer
2012: Simon Gerrans
2013: Tom-Jelte Slagter
2014: Simon Gerrans
2015: Rohan Dennis
2016: Simon Gerrans
2017: Richie Porte

Parcours
De Tour Down Under kent ook dit jaar zijn vertrouwde ingrediënten: de heuvelachtige etappe met aankomst op de verraderlijke aankomststrook van Stirling, de voorlaatste etappe met in de finale tweemaal de beklimming van Old Willunga Hill en de traditionele vlakke slotrit/criterium naar Adelaide. Ook de relatief vlakke etappe naar Victor Harbor is niet aan zijn eerste uitgave toe. Toch heeft de organisatie ook voor de twintigste editie enkele verrassingen in petto. Zo is de lastige finale naar Uraidla onuitgegeven, en zal voor de nodige nervositeit zorgen bij de ploegen en renners. Het biedt daarmee ook een mogelijkheid om de koers een verrassende wending te geven.

Etappe 1 – dinsdag 16 januari: Port Adelaide – Lyndoch (145 km)

De twintigste Tour Down Under wordt in gang geschoten in Port Adelaide, een in 1836 opgerichte voorstad van Adelaide. Vanuit dit transsportcentrum gaat het voor 145 kilometer over glooiende wegen naar het noordelijker gelegen Lyndoch, dat te boek staat als een van de oudste dorpen van Zuid-Australië. Na een heuvelachtige eerste deel van de rit, met de Humbug Scrub (6,3 km aan 4%) als scherprechter, zal het peloton na een zestigtal kilometer het heuvelachtige reliëf inruilen voor een meer glooiend landschap. Daardoor lijkt de kans op een massasprint meer dan aanwezig. Snelle mannen als Caleb Ewan, Sam Bennett en André Greipel zullen erop gebrand zijn om hun seizoen met een bang te beginnen.

Na 65 kilometer zullen de renners al voor een eerste maal de eindstreep passeren. In het tweede deel van de etappe zullen vervolgens drie lokale ronden moeten worden afgewerkt van om en nabij de 27 kilometer. Het eerste gedeelte van de lokale omloop biedt wellicht nog mogelijkheden om de sprintersploegen pijn te doen, maar de laatste zeven kilometer gaan voornamelijk in dalende lijn.

Lyndoch genoot de laatste twee edities al de eer van het zijn van aankomstplaats van een etappe. In 2016 wist een toen nog aan de weg timmerende Caleb Ewan zijn landgenoot Mark Renshaw en de Nederlander Wouter Wippert het nakijken te geven. Een jaar later was het nog maar eens diezelfde Ewan die in de slechts 1500 inwoners tellende gemeenschap – vooral bekend als distributiecentrum voor de lokale wijnindustrie – naar de overwinning snelde. Kan de katachtige Australiër voor een heuse drie-op-een-rij zorgen?

Etappe 2 – woensdag 17 januari: Unley – Stirling (148,6 km)

Vorig jaar opteerde de organisatie nog voor het links laten liggen van de hellende aankomststrook in Stirling. Toen moest het toeristenstadje nog tevreden zijn met het zijn van startplaats van de tweede etappe. In tegenstelling tot de openingsetappe gaat het vandaag wel constant op en af. In het begin van de rit moeten de klimmersbenen al worden aangesproken met het opdoemen van Tea Tree Gully (2,5 km aan 6,3%). Daarna zal de weg weer worden ingezet richting Adelaide.

Na goed 85 kilometer beginnen de renners aan de eerste passage van de 21 kilometer lange lokale ronde, die in totaal drie keer moet worden afgewerkt. De lokale ronde bestaat in feite uit twee componenten: bergop en bergaf. De opgebouwde spanning zal waarschijnlijk tot een eruptie komen in de laatste kilometers. Nu moet wel aangetekend worden dat de aankomst niet hetzelfde is als in bijvoorbeeld 2015, toen Juan José Lobato zich naar de zege katapulteerde. De aankomst is wél identiek aan die van 2016, toen Jay McCarthy voor de eerste maal zijn talent wist te tentoonspreiden.

Dit betekent dat de weg op een goede zeven kilometer van de meet vervelend omhoog begint te lopen. De eerste 4,5 kilometer stijgen aan een drietal procent, gevolgd door een korte knik naar beneden en een laatste tweeduizend meter aan bijna 4%. Ideaal terrein voor renners als Peter Sagan, Diego Ulissi en Carlos Barbero om te schitteren. Voor de pure klimmers, die zullen wachten op het klimgeweld later in de week, is het hier zaak om geen tijd te verliezen.

Etappe 3 – donderdag 18 januari: Glenelg – Victor Harbor (146,5 km)

Na een pittige onderneming naar Stirling kan het peloton wat rust inbouwen met het oog op de belangrijke vierde etappe naar Uraidla. Rit drie naar Victor Harbor schreeuwt om een nieuw sprintersduel, met een laatste zestig kilometer die vrijwel vlak zijn. De enige beklimming die meetelt voor het bergklassement, Penny’s Hill Road (2,8 km aan 7,6%), doemt al op na goed veertig kilometer koers. Na een heuvelachtige tussenfase bereiken de renners op veertig kilometer van de finish het dertien kilometer lange lokale circuit, dat in totaal driemaal moet worden afgehaspeld.

Het aan de kust gelegen Victor Harbor, dat leeft van de lokale landbouw en visvangst, is inmiddels vaste klant in de Tour Down Under. Ook in 2012, 2014, 2016 en 2017 werd hier gebikkeld om ritwinst. Als we kijken naar de laureaten met dienst, dan mag het geen verrassing heten dat er een eindsprint verwacht wordt. Rappe mannen als André Greipel (twee keer) en Caleb Ewan waren hier namelijk al aan het feest. Simon Gerrans was in 2016 een wellicht wat vreemde eend in de bijt, maar toonde zich die dag katterap door spurters als Ben Swift en Giacomo Nizzolo te vloeren.

De klassementsrenners zullen vandaag waarschijnlijk niet uit hun schulp komen. Maar mochten ze dit onverhoopt toch doen, dan zal dit alles te maken hebben met de fel blazende wind. Die kans is namelijk altijd aanwezig langs de Australische kust. De rit naar Victor Harbor bleek voor Gerrans retrospectief gezien instrumentaal voor zijn latere vierde eindoverwinning; door zijn ritzege sprokkelde hij namelijk o zo benodigde bonificatieseconden. De klassementsrenners zullen kortom op hun hoede moeten zijn.

Etappe 4 – vrijdag 19 januari: Norwood – Uraidla (128,2 km)

De Tour Down Under komt in zijn jubileumeditie met een noviteit; voor het eerst wordt de finishlijn getrokken vlak na de beklimming van Norton Summit. Met een gemiddelde stijgingsgraad van 5% is het weliswaar niet de meest hallucinante klim, toch zal de lengte van 5,8 kilometer bij veel renners in de benen kruipen. Zeker als je je bedenkt dat de resterende etappe door het heuvelachtige landschap rondom Adelaide zal kronkelen. Na de officiële top te hebben gerond van Norton Summit volgt een korte tussenfase, waarna de weg weer omhoog loopt naar de eigenlijke top van de klim. Hierna staan nog een drietal dalende kilometers op het menu naar finishplaats Uraidla.

De Norton Summit werd in 2016 nog in koersverband beklommen, maar fungeerde toen niet als scherprechter in de finale. Een groot verschil uiteraard, ook volgens Mitchelton-Scott ploegleider Matt White. “We zullen hier de eerste indicatie krijgen wie wel en niet goed klimt, en wie echt mee gaat doen voor eindwinst. Ik denk dat deze etappe gevaarlijker is voor het klassement dan die naar Old Willunga Hill. Daar is de controle namelijk altijd groot, en wachten de renners met aanvallen tot een tweetal kilometer tot de streep. Hier loont het om van verder aan te vallen, omdat de finale het lastig maakt om als ploeg de controle te houden. Toch denk ik dat Sagan de grote favoriet is. Hij is sterk genoeg om mee te gaan op de beklimming, en hij kan iedereen aan in de sprint.”

Etappe 5 – zaterdag 20 januari: McLaren Vale – Willunga Hill (151,5 km)

White mag dan wel van mening zijn dat de etappe naar Uraidla key is in de strijd om eindwinst, de beslissing zal naar alle waarschijnlijkheid toch weer vallen op Old Willunga Hill. De etappe is identiek aan die van vorig jaar, toen er ook 151,5 kilometer moest worden afgewerkt, met in de finale tweemaal de drie kilometer lange beklimming aan 7,6%. Dit houdt in dat de renners zich in de eerste wedstrijduren kunnen vergapen aan de prachtige stranden van Port Willunga en Aldinga Beach.

Tijd om een drankje te drinken bij een dichtstbijzijnd café of een uurtje te zonnen is er voor de coureurs echter niet bij, want er wordt in gestrekte draf gereden richting de eerste passage van Old Willunga Hill. Als de kilometerteller op 25,4 kilometer staat, doemen de eerste flanken van de klim op. De top ligt vervolgens op 22,4 kilometer van de meet. Na enkele kilometers op een plateau en een daaropvolgende afzink, zal er in een rotvaart worden gereden naar de tweede en laatste passage van Old Willunga Hill. De steilste percentages zijn te meten na ruim een kilometer; het wegdek stijgt bij momenten dan aan ruim 10%.

Old Willunga Hill staat al jaren te boek als dé scherprechter in de koers. Eigenlijk kunnen we de beklimming omdopen tot Richie Porte Hill. De Australische klimmer wist de afgelopen vier uitgaves naar zijn hand te zetten. Een van de meest indrukwekkende staaltjes uit de geschiedenis van de ronde wist hij twee jaar geleden op de flanken van deze klim uit zijn mouw te schudden. In een onafgebroken sprint van twee minuten, vrijwel uitsluitend op de trappers, wist hij zijn dappere Colombiaanse tegenstrever Sergio Henao volledig uit te wringen. Krijgen we ook dit jaar weer een dergelijke onemanshow te zien van de BMC-renner?

Etappe 6 – zondag 21 januari: Adelaide – Adelaide (90 km)

Na twee lastige heuveletappes op rij zal de Tour Down Under 2018 traditioneel worden afgesloten met een vlakke rit van en naar Adelaide. De 90 kilometer lange slotrit zal zonder ongelukken uitdraaien op een sprint. Mocht er echter nog sprake zijn van een secondespel in de top van het klassement, dan kunnen de onderweg en aan de streep liggende bonificatieseconden nog voor een omwenteling zorgen. Na respectievelijk 36 en 54 kilometer liggen 3, 2 en 1 seconden voor het oprapen. De vraag is: wie kan in de voetsporen treden van André Greipel (2012, 2013 en 2014), Wouter Wippert (2015) en Caleb Ewan (2016 en 2017)?

Favorieten
Veel is onzeker in aanloop naar de eerste echte koers van het jaar, maar één ding staat als een paal boven water: de thuisrijders zullen tot aan de tanden toe gewapend zijn. We hoeven alleen maar de lijst met eindwinnaars erbij te pakken, en we zien dat de Aussie’s de koers domineren. Van de laatste zeven laureaten hebben er maar liefst zes Australisch bloed. De enige die dit patroon wist te doorbreken, was onze landgenoot Tom-Jelte Slagter in 2013. Het laat zien dat een outsider de koers kan winnen, maar dan wel over verdraaid goede papieren moet beschikken.

Het parcours is net als in de voorgaande jaren geschikt voor renners die een heuvel aankunnen. In tegenstelling tot vorig jaar, toen er met Paracombe en Old Willunga Hill twee beklimmingen van allure op het programma stonden, is het parcours ietwat lichter en daardoor wellicht geschikt voor een breder scala aan coureurs. De winnaar zal echter wel over voldoende explosiviteit en klimvermogen moeten beschikken. Maar ook intrinsieke snelheid voor het kunnen oprapen van bonificatieseconden is meegenomen.

Kan Richie Porte dezelfde dominantie tentoonspreiden als vorig jaar? – Foto: Sirotti

Een ploeg die maar liefst drie Australiërs in de rangen heeft, die bovendien ook allemaal al eens op het hoogste schavotje hebben gestaan, is het Amerikaanse BMC. Met titelverdediger Richie Porte, Rohan Dennis en viervoudig-winnaar Simon Gerrans als speerpunten is het een formatie om van te watertanden. Drie kapiteins op een schip kan echter ook problemen opleveren. Toch is de hiërarchie volgens Dennis, de winnaar van 2015, duidelijk. “Richie is onze man. Aangezien er geen tijdrit in het parcours is opgenomen, zal ik als tweede of derde op de ladder staan samen met Simon. Het klopt dat we de druk voelen om te presteren, maar ik heb vertrouwen in een goede afloop. We zijn allemaal goed in vorm.”

Gerrans bevestigt de woorden van Dennis dat de Tasmaniër de BMC-troepen zal aanvoeren. “Het grote doel is om met Richie voor de eindwinst te gaan. Ik wil hem graag die tweede titel zien winnen”, is Gerro duidelijk. En Porte zelf? Die was voor aanvang van het Australisch kampioenschap nog onzeker over zijn vorm, na zijn zware val in de voorbije Tour de France. “Het is lastig om in te schatten waar ik precies sta, na een dergelijke lange periode niet gekoerst te hebben. Het doel is vooral om kilometers te malen met het oog op de Tour Down Under.” Gezien zijn derde plaats in de tijdrit en het feit dat hij in de eerste groep finishte in de wegrit, mogen we het nodige verwachten van de titelverdediger. Als we één ding zeker weten, dan is het wel dat Porte altijd goed is rond deze tijd van het jaar.

Lachende gezichten bij de BORA-hansgrohe teampresentatie. Zal dit ook zo zijn na afloop van de Tour Down Under? foto: BORA-hansgrohe

Een Australiër die we ook op de voorgrond mogen verwachten, is Jay McCarthy. De 25-jarige renner van BORA-hansgrohe was de voorbije twee edities al een hoofdrolspeler, met respectievelijk een vierde én derde plaats in de eindstand. Ook voor aankomende editie is de ambitie weer om mee te dingen voor het oranje kleinood. “Ik ben net zo voorbereid als de voorbije jaren. Ik hoop dan ook opnieuw hoog te eindigen in het klassement.” Met Peter Kennaugh en Peter Sagan heeft de ploeg echter nog twee ijzers in het vuur. Toch laat de wereldkampioen blijken dat een mogelijke eindzege niet het hoofddoel vormt. “Ik ben hier om te koersen, maar ook om mijn ploegmaten van dienst te zijn. We hebben met Jay iemand die in goede vorm steekt. Ik bekijk het gewoon dag per dag.” De verwachting is dat de Slowaak zich – net als vorig jaar – in enkele etappes zal laten zien, maar zich afzijdig zal houden in de strijd om de eindzege. Dit geeft McCarthy de ruimte om opnieuw een gooi te doen naar de eindzege.

Een andere Australïer die met vertrouwen aan de start zal staan, is de 28-jarige Nathan Haas. De gloednieuwe aankoop van Katusha-Alpecin bikkelde vorig jaar mee om de knikkers, maar moest uiteindelijk genoegen nemen met de meest ondankbare plaats; vierde. Toch liet Haas zien bergop meer dan zijn mannetje te staan. Daarnaast is hij rap, wat kan leiden tot het sprokkelen van broodnodige bonificatieseconden. Dat de vorm al uitstekend is, liet hij op het NK zien met een vijfde plaats in zowel de tijdrit als de wegrit. “Het parcours dit jaar is nog meer op maat van de puncheurs. Ik voorspel een fantastische strijd; laat maar komen!”, is Haas enthousiast. Overigens beschikt de Zwitserse formatie met José Gonçalves, Tiago Machado (derde in 2012), Jhonatan Restrepo én landgenoot Maurits Lammertink over een breed pallet aan uit te spelen kopmannen.

George Bennett zal als Oceaniër gebrand zijn op een goed resultaat – foto: Sirotti

Het vaderlandse LottoNL-Jumbo rekent met George Bennett ook op een Oceaniër die zich zal willen tonen. De 27-jarige Nieuw-Zeelander liet op het nationaal kampioenschap op de weg (vierde) zien klaar te zijn voor zijn ’thuisronde’. Toch plaatsen we Bennett niet meteen bij het kransje absolute topfavorieten. Afgaande op zijn prestaties in deze rittenkoers in het verleden, heeft de frêle klimmer hier nooit zijn topvorm te pakken; 19e, 10e, 67e en 15e. Niet slecht, maar niet voldoende om mannen als Porte en Haas te verontrusten. De Nederlandse formatie kan zijn eieren ook in het mandje van Robert Gesink leggen. “Ik presteer altijd goed ver van huis”, aldus de Varssevelder. Zijn eerdere klasseringen in deze ronde, 8e en 6e, bevestigen deze stelling. Maar of Gesink ook die extra stap kan zetten om mee te doen voor winst, is nog maar de vraag.

Domenico Pozzovivo is een van de kopmannen van Bahrain Merida – Foto: Sirotti

Twee ploegen die met een uitermate sterke selectie aan de start komen, zijn de twee WorldTour-formaties uit het Midden-Oosten: UAE Emirates en Bahrain Merida. De ploeg uit de Emiraten rekent op het ervaren tandem Diego Ulissi–Rui Costa. De Portugees zal zijn debuut maken in Australië, Ulissi daarentegen kan al bogen op enkele mooie adelbrieven. Zo eindigde hij in 2014 op het eindpodium en won hij op de pittige aankomststrook in Stirling. De verwachting is dan ook dat de Italiaan de voornaamste kandidaat is om die prestatie te evenaren of te verbeteren, terwijl Costa toch vooral de benodigde kilometers zal afwerken met het oog op wat nog komt.

Bahrain Merida is de ploeg die qua breedte kan wedijveren met BMC. De tweedejaarsformatie rekent namelijk op het drietal Domenico Pozzivovo en de gebroeders Ion en Gorka Izagirre. In topvorm mag er het meeste verwacht worden van de jongste van de gebroeders Izagirre, maar de allrounder staat aan de vooravond van zijn rentree na een halfjarige afwezigheid na zijn zware val in de Tour de France. Naar eigen zeggen is hij wel volledig hersteld. “Ik voel geen pijn meer, en ben klaar om weer te koersen. Ik voel me weer als een neoprof”, aldus Ion. Zijn oudere broer Gorka presteerde in het verleden al goed Down Under, en kan met zijn explosief vermogen een gooi doen naar winst. De derde pion, Pozzovivo, heeft eveneens het klimvermogen om zich in de debatten te mengen. De pocketklimmer eindigde al tweemaal in de top-10, maar winnen blijkt – vanwege een gebrek aan echt explosief vermogen – o zo moeilijk voor de Italiaan.

Wat kan Egan Bernal in zijn eerste koers in dienst van Sky? – foto: Sirotti

Reikhalzend wordt er uitgekeken naar het debuut van Egan Bernal bij het Britse Sky. De 21-jarige Bernal is de volgende Colombiaanse diamant, nadat eerder al Nairo Quintana, Esteban Chaves, Sergio Henao en Carlos Betancur wisten te ontbolsteren. De Colombiaan, die voor zijn carrière als profrenner graag journalist wilde worden, rijdt pas twee jaar op de weg na te zijn opgepikt door de excentrieke Gianni Savio van het inmiddels niet meer weg te denken Androni-Sidermec-Bottecchia. De voormalig mountainbiker heeft in die twee jaar echter wel enorm veel indruk gemaakt met onder meer eindzeges in Le Tour de Savoie Mont Blanc en de gerenommeerde Toekomstronde. Dat hij tussen de wereldtop al zijn mannetje staat, liet hij zien in de voorbije Tirreno-Adriatico (16e). Ondanks zijn jeugdigheid start Bernal als kopman voor het klassement. Wees niet verrast mocht hij hier al voor de zege bikkelen.

Twee andere renners die ook in de gaten moeten worden gehouden, zijn landgenoten Sam Oomen (Sunweb) en Tom-Jelte Slagter (Dimension Data). De jonge Nederlander mag zich, bij afwezigheid van Tom Dumoulin en Wilco Kelderman, bewijzen als kopman. “Sam zal onze kopman zijn voor het klassement, en ik ben zijn eerste luitenant”, bevestigt ploegmaat Chris Hamilton. Overigens mag de Australiër ook niet worden uitgevlakt: twee jaar geleden eindigde hij nog als veertiende. Slagter kent als oud-winnaar de ingrediënten om te zegevieren. De puncheur is ook vol vertrouwen. “We starten met de ambitie om voor de overwinning te koersen. Ik heb goede herinneringen aan deze wedstrijd, en ik voel dat ik er klaar voor ben.”

Outsiders

De jonge Enric Mas mag bij Quick-Step Floors zijn kans wagen – Foto: Sirotti

Naast de genoemde favorieten staan er nog een pak outsiders aan het vertrek. Mitchelton-Scott componeert als thuisploeg normaliter een sterke selectie bij elkaar, maar dit jaar hebben ze geen topfavoriet in de rangen. Toch moeten Damien Howson en oud-winnaar Cameron Meyer wel wat in de melk kunnen brokkelen. Simon Clarke (EF Education First-Drapac) kan met zijn explosief vermogen ver raken, en liet op het NK (8e) al zijn goede vorm zien. De Amerikaanse formatie kan ook nog terugvallen op de ervaren Spanjaard Daniel Moreno en thuisrijder Brendon Canty. Bij UniSA-Australia staan ook twee gevaarlijke klanten aan het vertrek met Nathan Earle en Timothy Roe.

De lijst wordt verder aangevuld met Thomas De Gendt en neoprof Bjorg Lambrecht (Lotto Soudal), het Franse duo Mickaël Chérel en Pierre Latour (AG2R La Mondiale), oud-winnaar Luis León Sánchez (Astana), de jonge Movistar-talenten Marc Soler en Ruben Fernández, de eveneens zeer talentvolle Enric Mas (Quick-Step Floors) en de Trek-Segafredo-jongeren Ruben Guerreiro, Niklas Eg en de Deense kampioen Mads Pedersen.

Sprinters

Wereldkampioen Peter Sagan is in elke koers waarin hij start dé blikvanger

Naast de eindzege staan er ook individuele ritzeges op het spel. De Tour Down Under is traditioneel ook het eerste sprintersbal van het seizoen. Caleb Ewan (Mitchelton-Scott) zal, na zijn vier ritzeges van vorig seizoen, opnieuw de grote slokop willen worden. Hij mag echter de nodige concurrentie verwachten van wereldkampioen Peter Sagan (BORA-hansgrohe) en diens ploegmakker Sam Bennett, André Greipel (Lotto Soudal), Elia Viviani (Quick-Step Floors), Roberto Ferrari en Simone Consonni (UAE Emirates), Mark Renshaw (Dimension Data), Logan Owen (EF Education First-Drapac), Phil Bauhaus (Sunweb), Riccardo Minali (Astana), Davide Cimolai (FDJ), Carlos Barbero (Movistar), de veel verwachtingen oproepende Kristoffer Halvorsen (Sky), Alex Frame (Trek-Segafredo) en Steele Von Hoff (UniSA-Australia).

Favorieten volgens WielerFlits
**** Richie Porte
*** Jay McCarthy, Nathan Haas
** Rohan Dennis, George Bennett, Diego Ulissi
* Gorka Izagirre, Egan Bernal, Tom-Jelte Slagter, Sam Oomen

Deelnemerslijst Tour Down Under 2018

TV
De wielerfan zal er wat voor over moeten hebben om de koers live te aanschouwen, want de etappes zullen – vanwege het aanmerkelijke tijdsverschil – tussen vijf en zes uur ’s ochtends hun besluit vinden. De Belgische kijker kan de koers volgen via de betaalzender Play Sports.

In tegenstelling tot de afgelopen jaren, toen de wedstrijd niet live in de Nederlandse huiskamers werd gebracht, heeft Ziggo Sport de handschoen opgepakt. Om de etappes echter live te zien, zul je wel de beschikking moeten hebben over de extra kanalen. De rit zal echter ook op het openbare net worden herhaald, steevast om 9.00 uur.

De website van het Australische Wide World of Sports biedt echter een uitkomst voor diegenen die de schermutselingen live willen zien. Houd WielerFlits gedurende de Tour Down Under via de Volg Hier in de gaten voor de precieze programmering en opties.

Weer
Zomerse temperaturen; dat staat de renners te wachten vanaf dinsdag. De temperatuur gedurende de eerste etappes zal schommelen rond de dertig graden, terwijl het woensdag en donderdag zelfs kan stijgen naar bijna veertig(!) graden. De verwachting is dat de temperaturen in het weekend met een graad of tien zal zakken, en er zelfs enkele buien kunnen vormen.

[poll id=”698″]