Niels Bastiaens

• woensdag 20 april 2022 om 07:30

Na een adembenemend voorjaar met razend spannende en lange finales in de kassei- en eerste heuvelklassiekers, wacht nu misschien wel de voorspelbaarste koers van het jaar. De steile pentes van de Muur van Hoei boezemen veel renners angst in, waardoor de beslissing vaak valt in het absolute slot. Springveren als Julian Alaphilippe en Alejandro Valverde kicken echter op de Muur, wat een mooie strijd met alleskunner Tadej Pogačar op kan leveren. WielerFlits blikt vooruit.

Historie

Wie Waalse Pijl zegt, zegt in één adem Muur van Hoei. Maar de oorsprong van de Ardennenklassieker ligt ergens anders. Zoals zo vaak met wielerwedstrijden, was het de Brusselse krant Les Sports die in 1936 zichzelf wat extra in de verf wilde zetten. De grote eigenaar, Albert Van Laethem, wilde de verkoop wat stimuleren, en dacht daarbij aan een wielerwedstrijd in de Ardennen.

De koers doorkruiste Wallonië volledig van west naar oost, vanuit Doornik, langs Charlerloi, Namen en Hoei, tot in Luik. Toen nog op Paasmaandag, de dag na Parijs-Roubaix. Thuijsrijder Philemon De Meersman is voor altijd de eerste naam op de erelijst van de Waalse Pijl. De start- en aankomstplaatsen waren in die beginjaren redelijk variabel, maar finishes in Luik, Charleroi, Marcinelle en Verviers komen het meest terug.

Een van de laatste zeges zonder pelotonsprint in Hoei: Mario Aerts in 2002 – foto: Cor Vos

Stonden er toen al mooie namen op de erelijst? Absoluut. Om er maar enkele te noemen: Marcel Kint (driemaal), Rik Van Steenbergen (tweemaal), Fausto Coppi, Raymond Poulidor, Eddy Merckx (driemaal), Roger De Vlaeminck, Joop Zoetemelk, Bernard Hinault en Francesco Moser.

Vanaf 1985 was de Waalse Pijl toe aan extra stabiliteit. De Muur van Hoei was voortaan de nieuwe thuis van deze Ardennenklassieker, die de koers meteen een eigen karakter gaf. Het verhaal gaat dat de organisatie deze klim opzocht om met Claude Criquielion nog eens een Waal te zien juichen, wat dat jaar (na twee vlakke finishes in Hoei) ook meteen lukte. Met steile pentes tot 20% werd de Waalse Pijl echt specialistenwerk, wat ook te zien is aan de erelijst. Klimmers met een stevige acceleratie in de benen, zoals Moreno Argentin (driemaal), Michele Bartoli, Danilo Di Luca en Cadel Evans, juichten voortaan in de Waalse Pijl.

Een aparte melding is er nog voor Alejandro Valverde, die in 2006 voor het eerst de beste was op de Muur van Hoei. Opvallend genoeg kwam de Spanjaard pas op latere leeftijd weer regelmatig winnen. Op zijn 33ste, 34ste, 35ste en 36ste sprintte Valverde immers viermaal op rij naar de zege. Met vijf triomfen is dat tot op de dag van vandaag nog altijd een record.

Alaphilippe en Valverde: de koningen van Hoei – foto: Cor Vos

Laatste tien winnaars Waalse Pijl
2021: Julian Alaphilippe
2020: Marc Hirschi
2019: Julian Alaphilippe
2018: Julian Alaphilippe
2017: Alejandro Valverde
2016: Alejandro Valverde
2015: Alejandro Valverde
2014: Alejandro Valverde
2013: Daniel Moreno
2012: Joaquim Rodríguez

Vorig jaar

Vorig jaar sloegen WorldTour-renners Alex Howes, Sylvain Moniquet, Sander Armée en Maurits Lammertink en ProTour-coureur Julian Mertens de handen ineen en zagen even later Diego Rosa, Louis Vervaeke en Simone Velasco aansluiten. De kopgroep mocht vijf minuten wegrijden van het peloton, waar INEOS Grenadiers, Movistar, Jumbo-Visma en Deceuninck-Quick Step goed samenwerkten om het gat onder controle te houden.

Op de eerste omloop rond Hoei liep de voorsprong van de vluchters terug tot een minuut. Daar losten Rosa, Velasco en Mertens uit de ontsnapping. Vanuit het peloton ging Simon Geschke in de tegenaanval met onder meer Tao Geoghegan Hart en Mauri Vansevenant, maar de andere teams waren alert. Ook Tim Wellens kwam net na de Muur van Hoei niet weg.

Met nog veertig seconden begonnen de overgebleven vluchters aan de Côte d’Ereffe, waar Howes moest lossen. Daardoor bleven Moniquet, die ondanks zijn 23 jaar indruk maakte, Vervaeke, Armée en Lammertink vooraan over. Groupama-FDJ, dat met Madouas, David Gaudu en Rudy Molard met meerdere troeven aan de start stond, leidde het peloton over de Ereffe.

Alaphilippe was weer heer en meester vorig jaar – foto: Cor Vos

De dalende aanloop naar de Chemin des Gueues was voor het peloton een lange sprint, waar vooral AG2R Citroën en INEOS Grenadiers naar voren kwamen. Wellens viel opnieuw aan, deze keer kreeg de Lotto Soudal-renner Omar Fraile en Ilan Van Wilder mee, maar op de top was hun moment alweer voorbij. Alle aandacht ging daarna naar Maurits Lammertink, die als laatste vroege vluchter alleen op de Muur van Hoei afstormde.

Een grote groep begon daarachter aan de steile slotklim. Michał Kwiatkowski leidde het pak vanaf de voet en reed op het steilste deel nog altijd op kop. Met 350 meter te gaan achtte de Sloveense favoriet Primož Roglič zijn moment gekomen. Julian Alaphilippe slaagde erin om erbij te komen en ging er in de laatste tientallen meters over. Goed voor zijn derde overwinning in Hoei.

Uitslag Waalse Pijl 2021
1. Julian Alaphilippe (Deceuninck-Quick Step)
2. Primoz Roglic (Jumbo-Visma) in z.t.
3. Alejandro Valverde (Movistar) op 6s
4. Michael Woods (Israel Start-Up Nation) op 8s
5. Warren Barguil (Arkea-Samsic) op 11s

Parcours

De Waalse Pijl zal ook dit jaar allicht zijn traditionele verloop richting de laatste beklimming van de Muur van Hoei kennen, maar onderweg is wel het een en ander gewijzigd. Zo vertrekken de renners voor het eerst in de geschiedenis vanuit Blegny, een dorpje met een kleine 13.000 inwoners pal tussen Luik en Maastricht in.

Van daaruit krijgen de renners 115 kilometer voor de wielen geschoven met maar twee officiële hellingen: de Côte de Tancrémont en Côte des Forges na respectievelijk 44 en 55 kilometer. Wil dat zeggen dat de aanloopfase verder biljartvlak is? Natuurlijk niet. Op Waalse bodem, waar de renners ook dorpjes zoals Aubel, Pepinster (vorig jaar nog zeer zwaar getroffen door overstromingen), Hamoir en Modave kruisen, gaat het continu op en af.

Op 80 kilometer van de aankomst komen de renners op vertrouwd terrein. Dan wacht voor het eerst de Côte d’Ereffe, die al een aantal jaar een sleutelrol speelt in de finale van de Waalse Pijl. Met zijn 2 kilometer aan 5,8% is de Ereffe niet supersteil, maar van daaruit is het telkens nog maar 18,5 kilometer tot de Muur van Hoei.

Tussenin wacht ook nog de Côte de Cherave, vorig jaar nog vervangen door de nieuwe Côte du Chemin des Geuses. De Cherave is met zijn 1,4 kilometer aan 7,9% een pak steiler, en zelfs maar 5,7 kilometer voor de Muur. Op papier de ideale springplank dus.

Alleen leert de praktijk ons dat de Muur van Hoei te veel angst inboezemt om daar al vuurwerk te verwachten. Op papier is deze iconische Muur 1,2 kilometer aan 10,4%, maar tussen de 800 en 200 meter van de streep gaan de percentages zelden onder de 15%. In de binnenbochten durven ze zelfs oplopen tot 20%. Timing is hier altijd cruciaal, want zelfs in de laatste 200 meter kan nog veel terrein worden goedgemaakt.

In totaal moeten de renners dit rondje met de drie scherprechters drie keer afleggen, met dus passages op de Muur van Hoei op 62 en 31 kilometer van de streep, en dan nog een laatste keer om voor de overwinning te sprinten bovenop de Muur van Hoei.

Woensdag 20 april, Waalse Pijl: Blegny – Hoei (192 km)
Start: 11.25 uur
Finish: tussen 16.19 en 16.47 uur

Favorieten

Op zich is de Waalse Pijl niet moeilijk te voorspellen. Onderweg proberen enkele renners met minder punch in de benen het, maar uiteindelijk zijn het toch de blokken van de springveren die de wedstrijd zullen controleren. De Waalse Pijl heeft dankzij zijn WorldTour-statuut de achttien WorldTeams aan de start, aangevuld met ProTeams Alpecin-Fenix, Arkea-Samsic, Bingoal Pauwels Sauces WB, TotalEnergies, B&B Hotels-KTM, Sport Vlaanderen-Baloise en Uno-X.

Pogacar is ook een uitstekend eendagscoureur – foto: Cor Vos

Vorig jaar moesten ze in extremis afhaken door een coronageval binnen de entourage, maar nu is UAE Emirates wel present. Kopman Tadej Pogačar zal dus moeten terugvallen op zijn ervaring van 2020, toen hij als piepjonge knaap al negende werd in de klimklassieker. Intussen is Pogi nog wat explosiever geworden, en bovendien in topvorm. Hoe hij de UAE Tour en Tirreno-Adriatico naar zijn hand zette was indrukwekkend, maar zijn rushes in de Strade Bianche en Ronde van Vlaanderen zijn dat eigenlijk nog meer. Pogačar is minstens zo’n sterke eendagsrenner als ronderenner, en wil de Waalse Pijl ook nog graag op zijn palmares.

Concurrentie is er ook binnen de eigen ploeg, want daar hebben ze nu ook een herboren Marc Hirschi. De jonge Zwitser kwam in 2019 als een komeet binnen bij de profs, met zijn winst in de Waalse Pijl in het najaar van 2020 als hoogtepunt. Vorig jaar werd hij nog gehinderd door gezondheids- en transferperikelen, maar nu zou de nog altijd maar 23-jarige Hirschi terug op zijn beste niveau moeten zijn. Per Sempre Alfredo staat al op zijn palmares, en welke rol in de ploeg krijgt hij in deze Waalse Pijl?

Wereldkampioen Julian Alaphilippe kan voor zege nummer vier in Hoei gaan, iets wat alleen Valverde (vijf keer) beter doet. Maar bij Alaphilippe heb je dit seizoen toch wat het gevoel dat bij de hele Quick-Step-Alpha Vinyl-ploeg heerst: net niet goed genoeg om mee te doen voor de hoogste prijzen. Oké, het geluk stond niet aan zijn zijde met een vroege val in de Strade Bianche en een aanrijding in de Brabantse Pijl. Maar ook in het Baskenland was zijn timing vaak niet aan de ideale kant, waardoor hij twee sprints uit handen gaf. Kan hij het op zijn vertrouwde Muur wél?

Hoe vroeg legt Evenepoel zich plat? – foto: Cor Vos

Of durft ploegmaat Remco Evenepoel het van ver te proberen? Evenepoel is zo iemand die deze koers weleens wat extra peper en zout zou durven geven. De 22-jarige Belg moet het niet hebben van zijn punch, maar beschikt wel over de nodige hardrijderscapaciteiten. Maar of ook de ploegleiding van Quick-Step-Alpha Vinyl in dat verhaal meegaat, is een ander verhaal. Nu ze nog altijd geen klassieke zege op WorldTour-niveau op zak hebben, zet dat misschien aan tot risico’s.

Sterk blok nummer drie is dat van INEOS Grenadiers, dat al het hele voorjaar niet uit het wedstrijdbeeld weg te denken is. Ook nu zien we niet één iemand die er bovenuit steekt, maar met Daniel Felipe Martinez, Tom Pidcock en Michal Kwiatkowski misschien wel drie kandidaat-winnaars. De Colombiaan schatten we op papier het hoogst in. Net het Baskenland gewonnen, en in diezelfde wedstrijd zelfs Alaphilippe erop gelegd in de sprint. Dan zit het met die explosiviteit wel snor.

Wat Pidcock betreft, is het wat in het duister tasten. In de afgelopen klassiekers zat de Brit er telkens bij, maar die extra versnelling zat niet in de benen. Ploegmaats Kwiatkowski en Magnus Sheffield profiteerden van zijn aanwezigheid in de achtervolging, maar zelf indruk maken zat er sinds zijn maagproblemen nog niet in. Als explosief lichtgewicht zou de aankomst alleszins op zijn lijf geschreven moeten zijn (vorig jaar was hij nog zesde), al kan je dat ook zeggen van Kwiatkowski. De Pool reed al vier keer top-10, maar heeft wel Parijs-Roubaix in de benen.

Wat heeft de 41-jarige Valverde nog in de tank? – foto: Cor Vos

Misschien nog het grootste vraagteken van allemaal: Alejandro Valverde. De recordhouder stapte een maand geleden nog vermoeid uit de Ronde van Catalonië, sindsdien was het wat stil rondom hem. Zelfs bij de Spaanse media is er amper een update over zijn gezondheidstoestand te vinden. De 41-jarige Murciaan was voordien nochtans goed in vorm, met een tweede plaats in de Strade Bianche als hoogtepunt. We verwachten dus terug een gezonde Valverde aan de start, op zoek naar zege nummer vijf. Oké, zijn punch is niet meer zo goed als vijf jaar geleden, toen je Valverde al bij de start met zekerheid kon opschrijven. Maar vlak de ex-wereldkampioen nooit volledig uit.

Primož Roglič is er in de Waalse klassiekers niet bij, want de sterke Sloveen sukkelt met knieproblemen. Dat biedt bij Jumbo-Visma dan weer kansen voor Jonas Vingegaard, die als stand-in voor Roglic al een paar keer schitterde. Vingegaard reed zijn twee vorige Waalse Pijls telkens volledig in dienst, en dus kunnen we zijn kunnen op de Muur nog niet echt inschatten. Wel beschikt Vingegaard op papier over alle kwaliteiten die nodig zijn om er mee te strijden. Ook Tiesj Benoot oogde op de Keutenberg in de Amstel Gold Race behoorlijk explosief.

Dat kan men ook zeggen van Michael Woods (Israel-Premier Tech) en Sergio Higuita (BORA-hansgrohe). Beiden zijn van die typische springveren, die op de Muur van Hoei wel vaker boven zichzelf uitstijgen. Zo eindigde Woods bij de laatste twee edities nog derde en vierde, maar de 35-jarige Canadees zoekt wel nog zijn beste benen dit seizoen. Higuita vond die wel in de Algarve en Catalonië, die hij zelfs winnend afsloot. Maar ook hij begon daarna te sukkelen en zal dus met vraagtekens naar Blegny afreizen.

Cosnefroy verdient een grote zege – foto: Cor Vos

Wél in topvorm? Benoit Cosnefroy. Wat verdient de AG2R Citroën eindelijk die grote overwinning. Tweede in de Waalse Pijl van 2020, tweede in de Brabantse Pijl van vorige week én vooral: tweede in de meest recente Amstel Gold Race. Daar moet nu ook maar eens winst in een klassieker bijkomen. De renners van INEOS Grenadiers waren de afgelopen weken de nagels aan de doodskist van de 26-jarige Cosnefroy, die allicht op revanche teert. Ook de Waalse Pijl zou de Franse man-in-vorm uitstekend moeten liggen. Is het nu wel prijs?

Outsiders? Dan denken we spontaan aan het Groupama-FDJ-trio Valentin Madouas-David Gaudu-Rudy Molard, Michael Matthews (BikeExchange-Jayco), maar ook Xandro Meurisse (Alpecin-Fenix), Tim Wellens en Andreas Kron (Lotto Soudal), Alexander Kamp (Trek-Segafredo), Alexis Vuillermoz (TotalEnergies). Maar stiekem zijn we vooral benieuwd naar Warren Barguil (Arkea-Samsic) en toptalent Tobias Halland Johannessen (Uno-X).

Favorieten volgens WielerFlits
**** Tadej Pogačar
*** Julian Alaphilippe, Benoit Cosnefroy
** Daniel Felipe Martinez, Jonas Vingegaard, Alejandro Valverde
* Tom Pidcock, Michael Woods, Sergio Higuita, Marc Hirschi

Website organisatie
Deelnemerslijst (WielerFlits)

Weer en TV

Volgens Weeronline krijgen de renners woensdag te maken met nogal gunstige weersomstandigheden. Met 10 graden in de ochtend en maximaal 16 graden in de middag hebben de renners geen last van verkrampte spieren door de kou, maar ook geen oververhitting op het warmste moment van de dag. Er zijn zonnige perioden en wolkenvelden. Er is wel kans op een bui, maar de kans dat het droog blijft is net wat groter.

Wat de live-uitzending op televisie betreft, zijn zowel Sporza op Eén als Eurosport 2 vanaf 14.30 uur present voor de hele finale.