Deze week worden aan de andere kant van de wereld, in de Australische stad Geelong om precies te zijn, de wereldkampioenschappen wielrennen afgewerkt. Degene die deze befaamde wielerkoers weet te winnen, mag een jaar lang rondrijden in de welbekende regenboogtrui. WielerFlits blikt uiteraard uitgebreid vooruit op de wereldtitelstrijd, zo ook op het pronkstuk van de week: de wegrit voor de elite.

Historie

Het is al lang geleden dat Nederland een wereldkampioen heeft gehad. Het was Joop Zoetemelk die 25 jaar geleden in de laatste kilometer wegsloop uit het peloton om Nederland de zege te geven. De andere Nederlanders die wonnen waren Theo Middelkamp (1947), Jan Janssen (1964), Harm Ottenbros (1969), Hennie Kuiper (1975), Gerrie Kneteman (1978) en Jan Raas (1979).

Een andere bijzonder lijstje is het lijstje met de kampioenschappen buiten Europa, hier in Australië is het de vijfde keer. In 1977 werd er in Venezuela gereden, toen won de Italiaan Francesco Moser. In 1986 in Colorado Springs (VS) won er ook een Italiaan, Moreno Argentin. Weer negen jaar later in Colombia was Abraham Olano de beste. De laatste keer, in 2003 was het verrassend Igor Astarloa die de titel veroverde voor Alejandro Valverde en Peter van Petegem.

Vorig jaar was het ook een verrassing die met de zege ging lopen. Op een loodzwaar parcours in Mendrisio, Zwitserland ontstond er in de slotfase een groep met alleen maar favorieten, waar uit uiteindelijk Cadel Evans, Alexandre Kolobnev en Joaquin Rodriguez uit weg reden. Op de laatste klim reed Evans, die helemaal niet vaak wint, weg bij zijn concurrenten en kwam daarna solo over de streep. Nu kan hij dus in zijn thuisland de titel verdedigen.

Parcours
Er is de afgelopen tijd veel te doen geweest rond het parcours van het wereldkampioenschap. Vorig jaar werd de omloop in het zuiden van Australië nog ‘zo plat als een pannenkoek’ genoemd, maar naarmate de wedstrijd dichterbij kwam gingen er andere stemmen op die aangaven dat het parcours lang niet zo makkelijk was als iedereen dacht. Nu vele renners het parcours verkend hebben, is duidelijk gebleken dat die laatste groep mensen gelijk had, al kan het rondje niet op tegen het zware parcours vorig jaar in Mendrisio.

In tegenstelling tot de beloften en de vrouwen wordt er niet in Geelong gestart, maar vanuit Melbourne. Er wordt echter wel op dezelfde plaatselijke ronde geëindigd. Er is eerst een relatief vlakke aanloop vanaf de start in Melbourne naar Geelong. Het enige noemenswaardige obstakel is Westgate Bridge na 2,2 kilometer. Na 81,5 kilometer wordt dan voor het eerst de meet gepasseerd in Geelong op Morabool Street.

Het circuit in Geelong is bijna hetzelfde al het parcours waar de tijdrit op verreden werd. Het verschil is echter de lange beklimming. Waar in de tijdrit na het hoogste punt van de Morabool Street en lange afdaling/vlak stuk nog de Mount Pleasant Road omhoog gereden werd, moeten de renners tijdens de wegwedstrijd voor die beklimming een lastige bocht naar rechts nemen om na een vlak stuk langs de rivier de nog steilere Challambra Crescent te overwinnen. Deze beklimming vormt het zwaarste stuk van de wedstrijd, met een gemiddeld stijginspercentage van 8% en pieken tot 13%.

Nadat de renners de Challambra Crescent achter zich gelaten hebben volgt, net als in de tijdrit, een razendsnelle afdaling over de Scenic Road naar de Barrow River. Als de rivier overstoken is, volgt een scherpe bocht naar links en een lang recht stuk. Hierna moeten de renners twee bochten naar rechts maken, om een stuk langs de zee te fietsen. Tot slot nog een lastige bocht naar rechts, waarna de nog zeer lastig oplopende laatste rechte lijn naar de finish volgt. De profs moeten dit rondje van 15,8 kilometer elk keer bedwingen, wat samen meet de aanloop uitkomt op een totale afstand van ongeveer 262,7 kilometer.

Profiel aanloop

Profiel plaatselijke ronde

Route aanloop

Route plaatselijke ronde

Favorieten
Er staat zondag eigenlijk maar één absolute topfavoriet aan de start, met een heel pak goede outsiders daarnaast. Philippe Gilbert wordt al weken/maanden door iedereen naar voren geschoven als de absolute favoriet voor de zege in Geelong. De Waal is momenteel één van de beste ééndaagse-coureurs en steekt ook nog eens in een bijzonder goede vorm, wat hij bewees in de Vuelta a España, waar hij onder meer twee etappezeges pakte. Er is in de Belgische formatie dan ook geen twijfel mogelijk wie de kopman is en de hele ploeg zal onvoorwaardelijk werken voor de coureur van Omega Pharma-Lotto. Dat is wel eens anders geweest bij onze zuiderburen. Bijkomend voordeel voor Gilbert is dat hij een heuvelachtig parcours goed aankan en ook nog eens erg rap is aan de meet.

Ook Filippo Pozzato heeft zich dit najaar volledig toegelegd op het wereldkampioenschap in Australië. De Italiaan heeft dan misschien niet zoveel laten zien als Gilbert. De renner van Katusha kan zich erg goed richten op bepaalde wedstrijden en heeft klasse genoeg om zich in een wedstrijd van dit kaliber te tonen. Ook had hij een goede generale in de Herald Sun World Cycling Open, een wedstrijdje vorige week als voorbereiding, hij won. Een andere winnaar deze week is Fabian Cancellara. De Zwitser leek na de Ronde van Spanje nog te tobben met zijn motivatie, maar liet in de WK-tijdrit zien nog steeds een enorme klasbak te zijn. En als de Zwitserse sneltrein scherp is, dan is hij tegelijkertijd ook nog eens levensgevaarlijk.

Er wordt in Australië toch veel verwacht van de snelle mannen. Dan wordt er in eerste instantie gekeken naar Mark Cavendish. De Brit is duidelijk de allersnelste sprinter van allemaal, maar moet natuurlijk wel over de heuveltjes in het begin van het plaatselijk parcours zien te komen. De renner van HTC-Columbia werd een paar keer geklopt in de Vuelta a España, maar heeft daar wel flink aan zijn vorm gewerkt. Tyler Farrar is ook al bijna heel het jaar de grootste concurrent in de sprints voor Cavendish, kan de man van Garmin-Transitions zijn concurrent kloppen in Geelong. Of misschien wel HTC-ploeggenoot André Greipel.

Er zijn echter sprinters die nog wat beter bergop komen dan Cavendish en Farrar. In eerste instantie wordt er dan gekeken naar drievoudig wereldkampioen Oscar Freire. De Rabobank-renner heeft dit jaar niet zo een geweldig jaar, maar won in het begin van het jaar wel Milaan-San Remo. In de Vuelta was hij nog niet top, maar zijn vorm daar was wel groeiende. Let ook op Thor Hushovd, hij kan niet meer iedereen kloppen in de sprint, maar gaat toch aardig bergop.

Dan zijn er ook nog de jonge jongens met diezelfde kwaliteiten. En dan moet er vooral gekeken worden naar Edvald Boasson Hagen en Peter Sagan. Al het hele jaar laten de Noor en de Sloveen zien dat het echte toppers in de maak zijn. De twee krijgen in Australië dan ook nog eens een parcours naar hun maat krijgen.

Dan zijn er verder nog een pak renners, dat mee kan doen voor winst, zoals Alexandre Kolobnev, altijd goed op een WK. Maar misschien ook nog wel uittredend wereldkampioen Cadel Evans in eigen land. Of kijken ze bij de Australiërs naar de snelle man Allan Davis. De Denen hebben Matti Breschel, ook de Spanjaard Luis Léon Sanchez zou kunnen verrassen op dit parcours. Of de altijd lepe Sylvain Chavanel. Dan moet ook Olympisch kampioen Samuel Sanchez niet vergeten worden.

En wat over de Nederlanders. De ploeg heeft geen uitgesproken kopman en heeft ook absoluut geen favoriet voor de zege. Als er Nederlanders mee gaan doen, dan zal deze zeker een verrassing zijn. Koos Moerenhout was al eens dichtbij in Madrid, en was zesde in de tijdrit afgelopen donderdag. Lars Boom gaf zelf aan kansen te zien, maar dan moet de oud-wereldkampioen veldrijden wel nog bewijzen de afstand aan te kunnen.

Favorieten volgens WielerFlits.nl
**** Philippe Gilbert
*** Filippo Pozzato, Fabian Cancellara
** Oscar Freire, Edvald Boasson Hagen, Alexandre Kolobnev
* Mark Cavendish, Tyler Farrar, André Greipel, Thor Hushovd, Peter Sagan

Info
Start: zondag 10:00 lokale tijd; 01:00 Nederlandse tijd
Uitzending NOS: 1:00 – 08:00
Uitzending Sporza: 1:00 – 7:50