Interview Mogen we Laurenz Rex al de revelatie van het voorjaar noemen? Op basis van de uitslagen komen er andere renners eerder in aanraking, maar de bonkige Rex maakte met zijn koerswijze wel indruk. Steeds hard werkend, (te) vaak in de wind. En intussen won hij ook nog eens Le Samyn en werd hij zesde in de Omloop Het Nieuwsblad. Dat belooft voor zijn favoriete koers van allemaal, die komend weekend ligt te wachten: Parijs-Roubaix.

De 24-jarige Rex is dan wel de enige prof uit Duitstalig België in het wielerpeloton, maar hij staat ons te woord in voortreffelijk Nederlands. Nochtans werd hij in het Duitse Marburg geboren. Toen hij nog geen twee maanden oud was, verhuisden zijn ouders naar de andere kant van de grens. Maar zijn kennis van de Nederlandse taal zal ook voor een groot deel te maken hebben met zijn vriendin uit Bredene, die trouwens ook de zus van zijn trainingsmakker Timothy Dupont is.

Open manier van koersen
Hier heeft Rex nog een introductie nodig, maar het is de vraag of dat nog lang zal duren. Na zijn fameus Openingsweekend, bleef hij zichtbaar in zowat elke Vlaamse klassieker. “Het resultaat geeft niet altijd de manier weer waarop ik gekoerst heb, helaas. Maar dat is eigen aan een topklassieker. Ik vind dat ik in de Ronde van Vlaanderen en Gent-Wevelgem ook best straffe koersen heb gereden. Daar heb ik mezelf misschien nog het mest verbaasd, omdat ik zo open kon koersen tot diep in de finale.”

“In de Ronde van Vlaanderen heb ik mijn rol kunnen spelen tot de laatste keer Oude Kwaremont, maar dan was het toch op. Ik denk dat ik wat te gretig heb gekoerst in het begin. Op een bepaald moment was ik zelfs weggereden met de beste mannen in koers. Maar we bleven niet vooruit en de mannen die terugkwamen, zaten nog ietsje frisser dan ik. Daarna kon ik gewoon niet meer volgen en zakte ik in de uitslag wat weg.”

Het is meteen ook wat Rex typeert, en waarmee hij zich de afgelopen weken in de kijker reed. “Ik geef me graag, maar ik mis nog inhoud en uithouding. In de klassiekers moet je die waardes blijven trappen tot het einde. Dat kan veel schelen. In absolute waardes ben ik er al, maar met vermoeidheid blijven mijn wattages niet meer extreem goed. Dat mis je, voor die top 5-plaatsen te behalen. Dat gaat met de tijd komen, maar je kan geen stappen overslaan. Ook grote rondes rijden kan me daarbij helpen. Als ik zie wat de Giro van vorig jaar voor een verschil heeft gemaakt, dan verwacht ik veel van de Tour, komende zomer.”

Laurenz Rex is 2024 goed begonnen met winst in Le Samyn – foto: Cor Vos

“Voor nu heb ik gemixte gevoelens”, aldus Rex. “Die top-5 missen, is superspijtig. We koersen als collectief bij Intermarché-Wanty vaak zo sterk, maar we missen iemand die zo’n één à twee procent beter is om zichzelf in de top 5 te plaatsen. Misschien missen we ervaring, want we zijn met een heel jonge ploeg. Maar we verdienen meer, gezien de manier hoe we koersen. Ik ben zelf al veel sterker dan vorig jaar, maar het is nog niet goed genoeg. Met de ploeg zijn we stap voor stap bezig om me te laten uitgroeien tot een toprenner in de klassiekers.”

De invloed van Visbeek
Rex kijkt daarvoor naar de vaak geloofde sportief manager Aike Visbeek, die na zijn overstap in 2021 de ploeg naar een hoger niveau bracht. Volgens de Duitse Belg is de rol van Visbeek niet te onderschatten. “In principe heeft Aike een functie als motivator en mentale coach in de ploeg. Zijn briefings voor de koers zijn ongeëvenaard. Hij kan je mentaal zo veel sterker maken en hij vindt altijd de woorden om alles uit je te halen.”

“Ook is hij bezig met de programma’s van de renners zodanig op te bouwen dat je op bepaalde koersen perfect in orde bent en niet vermoeid. Kijk naar het Openingsweekend. Na mijn zesde plaats in de Omloop Het Nieuwsblad, heeft hij gezegd: nu zou het slim zijn om Kuurne-Brussel-Kuurne niet te doen, maar wél Le Samyn. Die won ik, en dat is zijn grote werk. Maar hij stelt ook selecties samen die perfect complementair zijn. Aike kan goed het overzicht houden tussen de stappen die verschillende renners zetten, overleggen met de trainers en voedingscoaches. Hij is het middelpunt van alles binnen de ploeg.”

Na zijn sterke voorjaar, vragen we ons af of Rex al een andere rol heeft. Zowel binnen de ploeg als daarbuiten, lijkt zijn status op het eerste zicht veranderd. “Dat valt wel mee”, lacht hij zelf. “Ik ben nog altijd die gewone Laurenz Rex, een normale renner. Ik merk ook dat ik met meer vertrouwen rondrijd, en dat ze mij beginnen te kennen. Als ik naar voren kom in het peloton, duwen ze mij niet zomaar meer weg. Anderzijds besef ik ook dat veel andere mannen nog altijd beter zijn.”

Rex na Roubaix in 2021 – foto: Cor Vos

Rex is dan ook de laatste om in Parijs-Roubaix – naar eigen zeggen zijn droomkoers – de leidersrol binnen de ploeg te gaan opeisen. “Ik begin nu pas te tonen dat ik misschien ooit een kopman kan worden. Het is veel te vroeg om daarover te praten. Ik koers ook heel graag zonder stress en druk. Ik krijg mijn kansen en krijg een beetje een beschermende rol. Dat is goed genoeg voor mij. We moeten daar geen extra label op gaan plakken.”

Tussen de kasseistroken
Desondanks toont Rex zich in zijn nopjes voor de Helleklassieker, waar hij vorig jaar al negende werd. “Ik denk dat het de mix is tussen de kasseien, de snelheid en techniek die de koers zo speciaal maakt. De pijn, het parcours en het volk”, klinkt het bijna filosofisch bij de jonge Belg. “Het is een mythische koers, voor mij veel meer dan de Ronde, omdat ik weet dat die koers me ligt.”

De voorliefde voor Parijs-Roubaix dateert al van in de jeugd van Rex. “Ik vond het altijd een zalige koers, omdat de renners vol stof over de finish kwamen. Ze reden over de kasseien met al dat volk rond. Het is jij tegen de kasseien en tegen de ander. Het is één van de koersen die ik altijd keek en waar ik zot van was. Intussen weet ik dat mijn lichaamsbouw ook het best bij Parijs-Roubaix aansluit. Ik ben groot, ik ben zwaar. Natuurlijk kan ik de hellinkjes overleven, maar het is moeilijker dan rijden op vlakke kasseien. Op kasseien moet je zwaar zijn. Dan voel je het niet zo hard.”

Voor hem geldt dan ook het devies: hoe zwaarder, hoe liever. “Ik heb mijn eerste Roubaix in de regen gereden, en ik werd meteen 21e. Het is natuurlijk tricky, maar eerlijk? Als het nat ligt, ben ik op mijn best. Ik weet eigenlijk ook niet goed waarom, maar alle koersen waar ik op mijn best was, waren in de regen. Ik ben een echte ‘slecht weer-coureur’. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik nu zit te hopen op een natte editie. Natte kasseien betekent ook nog meer risico’s op pech.”

“Pech is in Roubaix sowieso schering en inslag. Ik weet, als ik mijn vorm in de voorbije koersen zie, het mogelijk moet zijn om beter te doen dan vorig jaar. Maar ik zal wat geluknodig hebben. Niet alleen qua valpartijen en lekke banden, maar ook op tactisch vlak. Tactiek is belangrijk in Parijs-Roubaix. Het is naar mijn mening vooral koers tussen de kasseistroken. Op de kasseistroken zelf is het recupereren. Wat zot klinkt, maar het is zo”, besluit Rex.