Vrijdag, de dertiende: Een afscheidsinterview met de 42-jarige Ellen Van Loy

Interview Deze winter lanceert WielerFlits een nieuwe rubriek: Vrijdag, de dertiende. Iedere vrijdag om 13.13 uur lees je een interview met een crosser of veldrijdster die het weekend ervoor als dertiende is geëindigd. Dat loopt uiteen van de junioren meisjes tot aan de elite mannen, van C2-cross tot het WK. Wat is het verhaal? Ditmaal de nummer dertien van de cross in Otegem bij de vrouwen: Ellen Van Loy.

Deze week geen opkomend talent dat we beter leren kennen in deze rubriek. Wel een vaste waarde, die op haar 42ste (!) nog steeds competitief is. “Wat ooit mijn sterkte was, is nu duidelijk niet meer aan mij besteed”, vertelt Van Loy over haar dertiende stek in de Weversmisdagcross in Otegem. “Te veel zware stoempstroken. Ik geraakte niet vooruit en zag rensters mij langs alle kanten voorbij rijden. Wat geen schande is natuurlijk, gezien mijn leeftijd.”

Daags voordien had ze op het BK in Lokeren nog voor een laatste hoogtepunt voor zichzelf gezorgd. Van Loy kwam als achtste over de streep, maar was de derde clubrenster in de uitslag. Zo mocht ze met Jana Dobbelaere en Julie Brouwers nog één keer mee op het podium. “Van alle renners die dit weekend op het podium stonden, was ik misschien wel het gelukkigst. Ik voelde dat alle rensters, fans en mensen achter de schermen mij allemaal een mooi afscheid gunden. Het respect dat ik van iedereen krijg, is heel speciaal. Al was het nog hard knokken.”

Samen met Sanne Cant het boegbeeld van het Belgische vrouwenveldrijden – foto: Cor Vos

Laatbloeier
Van Loy heeft er dan ook een speciale carrière opzitten, waarop we samen met haar nog één keer terugblikken. Dat ze op haar 42ste nog altijd het nodige crossplezier vindt, is niet onlogisch, want de vrouw uit Herentals zette pas vrij laat haar eerste stappen in de veldritwereld. “Ik ben heel mijn jeugd volleybalster geweest”, vertelt Van Loy. “Tot ik op mijn 21e mijn vriend, die tegenwoordig mijn man is, leerde kennen. Hij fietste – naast het volleyballen – enorm graag. En dankzij hem ben ik daar ook mee begonnen. Tussen mijn 21ste en 28ste werd volleyballen voor mij minder belangrijk, terwijl ik in het fietsen de omgekeerde beweging maakte.”

“In het begin fietste ik eerder recreatief; ik ging op fietsvakantie of reed op zondagmiddag mee met de wielertoeristengroepen uit de buurt. Via een tussenstap in het triatlon, ben ik pas in 2008 mijn eerste echte koersen beginnen rijden. Toen ik tijdens de triatlons merkte dat het fietsen duidelijk mijn sterkste punt was, heb ik in mijn eerste koersvergunning aangevraagd.”

Een volledig nieuwe wereld ging open voor Van Loy, eentje die haar onverwachts nog naar de subtop van de cross bracht. “Zo onverwachts dat ik er nooit over heb nagedacht om mijn job als opvoedster op te geven voor de cross. Ik ben altijd heel graag opvoedster geweest, en dat was – zeker in mijn beginjaren – mijn enige zekerheid. Op mijn 28ste wist ik niet wat het veldrijden mij nog zou brenge. Ik wist wel dat ik er een mooi centje mee kon verdienen, maar mijn job opgeven is nooit aan de orde geweest. Pas toen het écht goed ging, ben ik halftijds (19 uur per week) gaan werken. Van de ploeg – toen Telenet Fidea – kreeg ik een vaste vergoeding, die niet royaal was. Maar zo had ik toch een mooi extraatje.”

Gavere is een van de grootste overwinningen op haar palmares – foto: Cor Vos

De Kempense won in haar carrière klassiekers als Gavere en Diegem, maar had dat niet meer kunnen zijn, als ze zich volledig op de cross had gefocust? “Achteraf gezien heb ik soms te lang gewacht met keuzes maken. Misschien had ik vroeger de stap naar het halftijds werken moeten zetten. Maar je moet weten: ik viel als 28-jarige van de ene verbazing in de andere. Alles ging zo snel en zo vlot, waardoor ik het soms iets te gemakkelijk opnam.”

“Mijn trainingen waren vaak gewoon het woon-werkverkeer, met een extraatje bij. Je rijdt dan toch eens top-10, je mag eens mee naar de Wereldbeker, en dat was allemaal heel leuk. Pas op mijn 34ste nam ik het serieus en dacht ik: misschien moet ik eens écht hard beginnen trainen of een wattagemeter aanschaffen. Maar fysiek lagen mijn beste jaren achter mij, waardoor ik me ook afvroeg: wil ik er nog in investeren?”

Een carrière zoals die van Van Loy zou anno 2023 allicht niet meer mogelijk zijn. “Het is op korte tijd zo professioneel geworden dat je, als je maar halftijds met de cross bezig bent, de top nooit kan halen. Maar ik moet ook toegeven dat ik, zelfs in mijn beste jaren, in het huidige veldrijden nooit zou meedoen voor een top-5. Mijn voordeel is geweest dat de top toen veel minder breed was.” “Oké, je had wel Daphny van den Brand, Thalita de Jong, Marianne Vos en onze Sanne Cant. Maar daaronder was het vaak minder goed bezet. Je moest de eerste drie ronden wel strijden voor je plek, maar die kon je behouden tot de finish. Nu rij je soms met tien de slotronde in.”

Een fietsende coach
Is die bredere top ook de reden dat Van Loy er na dit seizoen – in de Sluitingsprijs van Oostmalle – een punt achter zet? “Mijn leeftijd is de grootste reden. Als je naar de deelnemerslijsten kijkt, zie je dat ik met voorsprong de oudste ben. De tweede oudste renster is vaak eind dertig, en dat verschil wordt te groot. Je wordt gepasseerd door meisjes die de helft jonger zijn dan ik. Dat is geen schande natuurlijk, want ik eindig soms mooi in het peloton of dezelfde ronde als de winnares. Maar door het hoge niveau moet ik mezelf soms ver in de uitslag gaan zoeken.”

Van Loy op het WK in Valkenburg – foto: Cor Vos

“Mijn grootste doel voor de laatste weken is daarom duidelijk: zo veel mogelijk wedstrijden mogen uitrijden. Dat is de vorige weken soms niet gelukt, door de 80%-regel die rensters die te ver achter liggen uit koers haalt. Een verschrikkelijk gevoel, dat geef ik toe. Er zijn meisjes die dat elke week meemaken, maar ik ben dat niet gewend en verlies er toch ook motivatie door. Ik heb geen gunstige startpositie, waardoor ik de eerste rondes in het grote gedrum zit. Ik kan pas laat mijn eigen koers rijden, en tegen dan is het beste er al van af. Gelukkig draagt veel volk dat mij een warm hart toe, waardoor ik – ook al is het afzien – de koersen finish met een smile.”

De Kempense begint vanaf maart aan een nieuw hoofdstuk in haar leven. Maar ver weg zal het wielrennen toch nooit zijn. “Het veldrijden is afgelopen. Maar ik brei er nog een wegseizoen aan, omdat ik denk dat ik een rol kan spelen voor de meisjes binnen onze ploeg van De Ceuster-Bonache. Ook op langere termijn wil ik de meisjes graag blijven ondersteunen als jeugdcoach. De cross wordt momenteel gedomineerd door Nederlandse dames, maar ik wil graag mijn steentje bijdragen om de Belgische meisjes klaar te stomen voor het internationale geweld.”

Op welke manier Van Loy dat zal doen, moet binnen de ploeg nog worden ingevuld. Maar zelf heeft ze al enkele ideeën. “Trainingsschema’s opstellen moet je mij niet vragen. Ik weet veel uit ervaring, maar wat voor mij werkt, kan ik niet zomaar op andere meisjes projecteren. Daarom zie ik mezelf eerder als een tussenpersoon. De trainer is de boodschapper, die zegt: doe dit. Maar ik kan de meisjes effectief mee op pad nemen en communiceren met de trainer: dit lukt voor renster X, dit is te zwaar. Een soort controlerende en motiverende functie, zou je het kunnen noemen. En daarnaast kan ik ook mee de parcoursen gaan verkennen, tips geven over techniek en de keuzes voor bepaalde lijnen. Ik wil er alleszins alles aan doen om de jongeren te helpen.”

Profiel Ellen Van Loy

Foto: Cor Vos

Naam: Ellen Van Loy
Land: België
Leeftijd: 42 jaar
Categorie: Elite vrouwen
Ploeg: De Ceuster Bonache Cycling Team
Favoriete cross: Namen. Een heel zware cross, maar dankzij de natuurlijke hindernissen op de Citadel ook een heel mooie.
Als ik geen crosser was, was ik: Opvoedster
Bijgelovig: Nee. Mijn wedstrijddag ziet er wel altijd hetzelfde uit, qua timing en voeding. Maar dat is niet uit bijgeloof, maar omdat ik weet dat het voor mij werkt.