Interview Iedere vrijdag om 13.13 uur lees je in onze winterse rubriek ‘Vrijdag, de dertiende’ een interview met een crosser of veldrijdster die in een van de weken voordien als dertiende is geëindigd. Dat loopt uiteen van de junioren meisjes tot aan de elite mannen, van C2-cross tot WK. Wat is het verhaal? Deze week de nummer dertien van de Cyclocross Heerderstrand bij de vrouwen elites: de amper 16-jarige Mae Cabaca.

Dertiende is een positie die Cabaca tot voor kort niet bepaald gewend was. Bij de nieuwelingen kroonde de jonge Zuid-Hollandse zich in zowel het mountainbiken, veldrijden als wegwielrennen tot Nederlands kampioene. Bovendien won ze vorig jaar bijna elke cross in haar leeftijdscategorie waarin ze aan de start kwam. Cabaca geldt dus als een toptalent en werd het hof gemaakt door de jeugdploegen van Alpecin-Deceuninck en Circus-ReUz-Technord. Ze koos uiteindelijk voor het meer familiale Deschacht-Hens-Maes, maar in haar eerste crossen bij de elites – Oisterwijk en Heerde – moest ze toch weer onderaan de ladder beginnen.

De junioren meisjes moesten daar immers meteen in dezelfde cross starten als de profrensters. “Ik had op voorhand geen idee wat ik kon verwachten”, vertelt Cabaca. “Ik had geen UCI-punten, dus moest ik helemaal achterin starten. Mijn tiende plaats in Oisterwijk leverde me 1 punt op, maar daar schiet ik ook niet echt mee op. Nochtans was het eigenlijk geen slechte uitslag in dat deelnemersveld.”

“Het is best wel wennen aan het hoge niveau, als je pas van de nieuwelingen overkomt. De elites gaan zo veel harder dan ik gewend was. Alle juniores wilden hen volgen, maar gingen zo automatisch veel te diep tijdens de eerste rondes. Je zag iedereen dan langzaam terugzakken, wat het zeker niet gemakkelijk maakte.”

Cabaca aan het werk in Maasmechelen – foto: Cor Vos

“Nu begint het pas echt”
Bovendien was Cabaca niet in haar beste doen. “Ik had de afgelopen maanden echt in elke wedstrijd zware benen”, vertelt ze. “Ik denk dat ik wat overtraind was in de zomer. Daarna heb ik lang rust genomen, maar in mijn eerste crossen ging het ook niet lekker. Ik deed slechte dingen en kwam niet echt vooruit. Maar in Maasmechelen was het weer goed. Eindelijk mocht ik een keer met alleen junioren rijden, en dan zie je dat je een totaal andere koers krijgt”, legt Cabaca uit, die alleen de Belgische Shanyl De Schoesitter moest laten voorgaan.

Bij de junioren vindt Cabaca een veel internationaler en sterker deelnemersveld terug dan ze gewend was bij de nieuwelingen. Maar dat demotiveert haar niet. “Ik tel de jeugd niet echt mee. Dat is meer iets van vroeger, toen ik nog kleiner was. Misschien deden toen nog minder mensen het op een serieuze manier. Nu begint het eigenlijk pas echt. Je komt veel meer meiden tegen die ook heel goed zijn, die nog harder fietsen dan ikzelf. Ook uit andere landen. Maar dat maakt het alleen maar leuk. Het is heel fijn om eens te kunnen starten zonder de verwachtingen dat je moet winnen.”

Dat was voorheen wel anders, vertelt Cabaca. “Ik ben in eerste instantie begonnen met mountainbike-wedstrijden. In het begin ging het heel slecht. Ik was in mijn eerste wedstrijden echt zwaar laatste volgens mij (lacht). Daarna ging ik steeds meer fietsen, omdat ik het gewoon heel leuk vond. En opeens won ik alles. Ik was volgens mij ook gewoon heel technisch, want mijn papa had een mountainbike-park. Daar heb ik veel geoefend, maar ben ik ook veel gevallen (lacht). Dat hielp me goed vooruit. In het eerste jaar dat ik begon met fietsen was ik al Nederlands kampioen in de categorie 1. Ik reed altijd tussen de jongens en zo werd ik alleen maar sneller.”

Foto: Deschacht-Hens-Maes

Pizzarestaurant
Haar vader speelt voor Cabaca dan ook een belangrijke rol in haar wielerleven. Op alle crossen is hij erbij, en voorlopig is hij ook nog haar trainer. “Papa helpt me met alles wat met fietsen te maken heeft. Toen hij twintig was, reed hij heel hard in mountainbikewedstrijden in Portugal. Niet dat hij prof was, want hij had door het werk niet de mogelijkheid om ver te reizen. Maar hij was wel erg goed, en toen ik een jaar of acht was, is hij weer begonnen. Ik ging een paar keer met hem mee en dat vond ik heel leuk. Kort daarna ben ik zelf koersjes beginnen rijden.”

Vader Cabaca heeft dan ook heel wat over voor de carrière van zijn dochter. “Hij heeft zelfs zijn pizzarestaurant even gesloten, omdat het te lastig werd om mij te begeleiden bij mijn wedstrijden”, lacht ze. “Hij is zelf Portugees, maar hij heeft veel met Italië. Twee jaar terug begon hij met die pizza’s, en toen gingen we elk weekend open. Maar vanaf ik meer begon te koersen, werd het lastig om de pizza-oven al om drie uur aan te zetten. Dat ging niet, dus besloot hij te stoppen. Sinds twee maanden geleden gaan we weer af en toe open. Hij bakt de pizza’s, en ik moet ze afwerken. Dat vind ik best leuk, anders zou ik toch maar op mijn telefoon zitten (lacht).”

Cabaca lijkt op het eerste gezicht een best druk leven te hebben. Want naast fietsen en pizza’s maken, moet ze natuurlijk ook nog naar school. Ze koos niet voor een speciale topsportopleiding. Bewust, zo blijkt. “Ik zit nu in de vijfde klas van mijn vwo-opleiding. En daarin mag ik niet vaker thuisblijven dan andere klasgenoten. Alleen als ik echt belangrijke wedstrijden heb, zoals nu met het EK, krijg ik donderdag en vrijdag vrij. Maar dat is eerder een uitzondering.”

Cabaca op het podium in Maasmechelen – foto: Deschacht-Hens-Maes

“Ik weet dat er veel meisjes en jongens van mijn leeftijd zijn die heel weinig naar school gaan, en al drie of vier keer per jaar op trainingskamp gaan. Echt hun hele leven draait al om wielrennen. Bij mij is het toch wel heel erg gesplitst. Ik train en fiets graag en veel, en in mijn hoofd gaat alles wel vaak om wielrennen. Maar op school zit ik met allemaal mensen die niet veel begrijpen van wielrennen. Het maakt ze niet veel uit, maar dat is misschien juist goed.”

Dankbaar
Op de wedstrijden zelf, gaat ze – met behulp van haar ploeg – steeds professioneler te werk. Cabaca is nog altijd onder de indruk wanneer ze de camper van Deschacht-Hens-Maes met ons binnenstapt. “Elke keer als ik het team zie, kan ik niet geloven dat ik erbij zit. Dat de mecaniciens zo goed voor mijn fietsen zorgen, is geweldig. Ik ben gewend dat papa de fietsen een beetje afspuit en ik dan gewoon de crossen doe. Maar hier worden de fietsen perfect schoongemaakt. Het is wel gek dat ik zoiets al krijg op 16-jarige leeftijd.”

Cabaca lijkt op dit moment dan ook een beetje in een droomwereld te leven. “Vroeger ging ik samen met papa kijken naar de Wereldbekers in het veldrijden en mountainbiken. En we keken ook alles op televisie. Het is heel gek dat ik daar nu zelf kan tussen rijden. Ik vind disciplines als veldrijden en mountainbiken nog altijd het leukst omdat ze zo technisch zijn. Dat ligt anders bij wegwielrennen op de weg, wat ik vaak saai vind. De cross is wat individueler en als je de sterkste bent, zal je sneller winnen.”

“Toch kijk ik heel erg uit naar het EK van dit weekend (dat ze bij de junioren zal afwerken op zondagochtend, red.), maar ik heb geen doel. Ik heb – behalve de cross in Maasmechelen – nog geen waardemeter gehad. Tegen de helft van de meisjes die ik in Pontchâteau zal treffen, heb ik nog nooit gereden. Dat maakt het natuurlijk extra spannend. Verder hoop ik dit seizoen alle wereldbekers te mogen rijden en naar het NK en WK te gaan.”

Succes dit weekend, heren en vrouwen crossers. Dat de beste moge winnen. En bedenk: dertien is niet altijd een ongeluksgetal!

Profiel Mae Cabaca

Foto: Deschacht-Hens-Maes

Naam: Mae Cabaca
Land: Nederland
Leeftijd: 16 jaar
Categorie: Junioren vrouwen
Ploeg: Deschacht-Hens-Maes
Favoriete cross: Maasmechelen, al heb ik er nog maar heel weinig gehad tot nu toe.
Als ik geen crosser was, was ik: Fysiotherapeut of sportmasseur
Carrièredoel: Gewoon zo veel mogelijk winnen, maar olympisch kampioen mountainbike en wereldkampioen veldrijden zijn mijn grootste doelen voor later.
Bijgelovig?: Voor de wedstrijd luister ik altijd naar muziek, maar verder doe ik niets speciaals voor de start.