Materiaalzone 
Fietstoerisme 
Vuelta 2015: Vooruitblik op het parcours van de 70ste Vuelta
Komende zaterdag gaat aan de Costa del Sol de Vuelta a España van start. Het is voor de nationale Spaanse ronde alweer de zeventigste uitgave. Een jubileumeditie dus. WielerFlits blikt deze week uitgebreid vooruit op de drieweekse rittenkoers door het land van de flamengo, paella en het stierenvechten, te beginnen met een grondige inspectie van het parcours. Want ja, ook dit jaar staat het peloton weer een hoop Altos te wachten.
De 70ste editie van de Ronde van Spanje kent 21 ritten. Daarvan worden er zes gekwalificeerd als ‘vlak’, al is dat in het Spaanse land altijd een relatief begrip. Dertien etappes gaan door als ‘berg- en heuvelachtig’. Daarnaast is er één ploegentijdrit en één individuele rit tegen de klok. Opvallend is dat de bekende bergtoppen in deze jubileumeditie hoofdzakelijk worden gemeden. Er is plaats gemaakt voor nieuwe bergpassen. Minder bekend, maar allerminst minder zwaar. Garantie op drie weken wielerspektakel!
Het uiteindelijke doel: Madrid – foto: Sirotti
Direct oorlog aan de zonnige zuidkust
Op straten waar een flanerende Sean Connery, George Clooney of Hugh Hefner geen zeldzaam beeld is, strijken komende zaterdag de vedetten uit de wielerwereld neer. De pittoreske kustplaatsen Puerto Banús en Marbella, bekend om hun luxe, vormen namelijk het decor van de start van de 70ste Ronde van Spanje. In de etalageruiten van de plaatselijke Dolce & Gabanna kunnen de renners nog even hun eigen gebronsde benen bewonderen. Die zullen ze immers nodig hebben, tijdens de komende drie weken.
De ouverture, een 7,4 kilometer lange ploegentijdrit, zal het verschil nog niet maken. De lange kustweg die afgelegd moet worden is volledig vlak en praktisch bochtenloos. Hoe anders is dat in de eerste rit in lijn. Hoewel de Vuelta-organisatie deze etappe als ‘vlak’ bestempelt, ligt de aankomst wel degelijk bergop. De Alto de Mesa is ruim zeven kilometer lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 6%. Tot tweemaal toe wordt zelfs de 15% aangetikt. Kort, maar krachtig. Zoals het een echte Spaanse Alto betaamt.
Ook vorig jaar begon de Vuelta met een ploegentijdrit – foto: Sirotti
Na twee sprintersritten en een venijnige aankomst in Vejer de la Frontera, is de zesde etappe weer van hetzelfde laken een pak. Een relatief – met de nadruk op relatief – eenvoudige aanloop, gevolgd door een aankomst boven. De Alto de Cazorla, gelegen ten midden van de natuurpracht van het nationaal park Sierre de Cazorla, vormt nu het slotstuk. Vanuit de Andalusische hitte stijgt men 22 kilometer lang geleidelijk naar een hoogte van 860 meter. Het venijn zit hem zonder meer in de laatste twee kilometer, als de weg steiler wordt en stijgingspercentages tot 10% bereikt worden. Ook in de zevende rit, aan het einde van een week koers, worden de renners niet gespaard. De Alto di Capileira is nét iets langer – 28 km – en net iets steiler – gemiddeld 5,5% – dan de Cazorla. Nog altijd geen angstaanjagende cijfers, maar de verschillen zullen almaar groter worden. Gewonnen is de Vuelta nog niet. Verloren, daarentegen, kan hij al wel zijn.
Zaterdag 22 augustus, etappe 1: Puerto Banús – Marbella (7,4 km – TTT)
Zondag 23 augustus, etappe 2: Alhaurín de la Torre – Caminito del Rey (158,7 km)
Maandag 24 augustus, etappe 3: Mijas – Málaga (158,4 km)
Dinsdag 25 augustus, etappe 4: Estepona – Vejer de la Frontera (209,6 km)
Woensdag 26 augustus, etappe 5: Rota – Alcalá de Guadaíra (167,3 km)
Donderdag 27 augustus, etappe 6: Córdoba – Sierra de Cazorla (200,3 km)
Vrijdag 28 augustus, etappe 7: Jódar – La Alpujarra (191,1 km)
Noordwaarts richting Pyreneeën
In drie etappes baant het peloton zich een weg van de zuidelijke hitte naar de statige bergtoppen van de Pyreneeën. Op zaterdag en maandag kunnen de sprinters hun snelle benen tonen. Alhoewel, dan moeten ze richting Murcia wel de Alto de la Cresta del Gallo en richting Castellón de Alto del Desierto de las Palmas kunnen overwinnen. Voor types als John Degenkolb niet meteen een probleem, zo lijkt. De zondagetappe daarentegen is meer dan één brug te ver. Dan ligt de aankomstlijn getrokken op de Muur van Cumbre del Sol. Een mooie naam, maar in werkelijkheid een loeisteil monster. Over iets meer dan drie kilometer stijgt hij met een gemiddeld percentage van ruim 11%, met pieken tot 18%. De punchers kunnen de diesels hier een pijnlijke draai om de oren geven.
Zaterdag 29 augustus, etappe 8: Puebla de Don Fadrique – Murcia (182,5 km)
Zondag 30 augustus, etappe 9: Torrevieja – Cumbre del Sol/Benitatxell (168,3 km)
Maandag 31 augustus, etappe 10: Valencia – Castellón (146,6 km)
Opeenvolging van cols in Andorra
Daags na de eerste rustdag staat op woensdag 2 september de koninginnenrit van de 70ste Vuelta op het programma. In een relatief korte afstand van 138 kilometer kriskras door de Andorrese bergen zijn maar liefst 4950 hoogtemeters gestopt, verdeelt over zes cols. De zwaarste van het stel is zonder twijfel de vierde: de Collada de la Gallina. De klim kent stijgingspercentages tot aan 20% en was in 2012 en 2013 al het decor van een spetterende strijd, met respectievelijk Alejandro Valverde en Daniele Ratto als winnaars. De laatste beklimming van de dag leidt het peloton naar het hoogste punt in deze ronde. Niet minder dan 2100 meter boven zeeniveau ligt de Alto Els Cortals d’Encamp, 15 kilometer lang en gemiddeld 6,8% steil. Het kan niet anders dan dat de slijtageslag hier zijn sporen na gaat laten.
In 2013 regende het pijpenstelen tijdens de rit door Andorra – foto: Sirotti
Gelukkig is er voor de grote vedetten even tijd om bij te komen van dit spektakelstuk. De twaalfde rit naar Lleida is er één voor de sprinters, terwijl de daaropvolgende dag ideaal lijkt voor een groep avonturiers om voor de dagzege te gaan strijden.
Woensdag 2 september, etappe 11: Andorra la Vella – Cortals d’Encamp
Donderdag 3 september, etappe 12: Escaldes Engordany – Lleida (173 km)
Vrijdag 4 september, etappe 13: Calatayud – Tarazona (177 km)
Onbekende wegen in de bergen van het noorden
De Angliru. Lagos de Covadonga. Het zijn beklimmingen in het noorden van Spanje die bij elke wielervolger meteen het hart sneller doen kloppen. Maar niets van dit alles in de 70ste uitgave van de Vuelta. De parcoursbouwers hebben gekozen voor onbekende wegen. Dat wil echter niet zeggen dat ze ook minder zwaar zijn. De eerste aankomst bergop van dit drieluik, Fuente del Chivo, is nog een opwarmertje. De klim is 21 kilometer lang en kent een gemiddeld stijgingspercentage van ‘slechts’ 5%, maar heeft het venijn wel in de staart zitten. In de laatste drie kilometer worden zelfs even percentages van 16% gemeten.
De Ermita del Alba is nieuw, maar loeisteile klimmen komen vaker voor in de Vuelta – foto: Sirotti
Een dag later wordt op de flanken van de Picos de Europa de moeilijkheidsgraad al verhoogd, als de Jitu de Escandri naar het bergdorpje Sortes het slotstuk vormt. Een kortere klim (14,5 km), maar wel steiler – gemiddeld 7,5% en maximaal 20%. De rit die daarop volgt, is zowaar nog zwaarder. Zeven gecategoriseerde beklimmingen staan er dan op het programma, goed voor in totaal 5010 hoogtemeters. Twee taaie kuitenbijters vormen de apotheose. Eerst is daar de Alto de la Cobertoria, 10 kilometer aan bijna 9%. Na een korte afdaling volgt dan de slotklim naar Ermita del Alba. Met zijn lengte van zeven kilometer wederom niet bijster lang, maar o zo steil. Het gemiddelde stijgingspercentage van 11,2% doet veel renners al duizelen. Alsof dat nog niet genoeg is, stijgt de laatste kilometer aan gemiddeld 20%, met een piek tot – houd u vast – 30%! Als op dit Asturische monster de Vuelta niet ontploft, dan weten wij het ook niet meer.
Zaterdag 5 september, etappe 14: Vitoria Gasteiz – Alto Campoo/Fuente del Chivo (215 km)
Zondag 6 september, etappe 15: Comillas – Sotres Cabrales (175,8 km)
Maandag 7 september, etappe 16: Luarca – Ermita del Alba/Quirós (185 km)
Slotstuk in het binnenland
Nadat de renners op de welverdiende somiedo de bekende kathedraal van Burgos hebben kunnen bezoeken, maken ze zich een dag later op voor de laatste loodjes van deze Vuelta. In de Castiliaanse hoofdstad staat alweer een belangrijk proefwerk op het programma: de individuele tijdrit. Waar de ranke klimmers de afgelopen dagen op hun wenken werden bediend, moeten ze nu laten zien dat ze tot meer in staat zijn dan het vlijtig omhoog dansen op de steilste cols. De bijna veertig kilometer lange tijdrit is, anders dan vorige jaren, namelijk redelijk vlak en dus gemaakt voor de grotere motoren in het peloton. Hier kan met minuten worden gestrooid!
In de lange vlakke tijdrit moet Chris Froome zijn slag kunnen slaan – foto: Sirotti
De ritten 18 en 19 zijn typische overgangsetappes waarin grote verschuivingen in het klassement niet verwacht mogen worden. Al heeft de befaamde etappe naar Fuente Dé in 2012, toen Alberto Contador in extremis Joaquim Rodriguez uit de leiderstrui reed, ons geleerd daar niet al te stellig in te zijn. De finish van de 19de rit ligt overigens in de prachtige vestingstad Ávila, één van de weinige aankomstplaatsen dit jaar met een lange geschiedenis wat betreft de Vuelta. Onder andere Joop Zoetemelk en Laurent Fignon wonnen hier ooit een rit, maar de stad wordt boven alles geassocieerd met Franck Vandenbroucke. Het Belgische wonderkind voerde hier, om zijn nieuwe liefde te imponeren, in 1999 en fenomenaal kunststukje op. Kijk nog eens naar de beelden en geniet.
De laatste keer dat de Vuelta Ávila aandeed, was in 2009 – foto: Sirotti
Op de voorlaatste dag wacht het peloton nog een laatste hindernis. Geheel tegen de gewoontes van de Spaanse parcoursbouwers in geen aankomst bergop, maar wel vier beklimmingen van de eerste categorie. Geen van allen zijn ze uitzonderlijk zwaar. De gemiddelde stijgingspercentages liggen telkens rond de 5 à 6 procent. Vanaf de top van de laatste klim, de Puerto de Cotos, resten nog 20 overwegend dalende kilometers naar de aankomst. Vermoeidheid wordt hier de belangrijkste factor. Wie heeft nog wat over en wie zit juist aan het einde van zijn latijn?
De slotdag is niet meer dan een veredelde kermiskoers. Tijd om de proosten met de Cava en te zwaaien naar de señorita’s langs de kant. In de binnenstad van Madrid wordt het tempo dan nog eenmaal opgevoerd. Het laatste woord is aan de sprinters, die deze ronde allerminst goed bedeeld zijn geweest. Als zij hun strijd hebben gevoerd, is de 70ste Vuelta definitief ten einde. Na drie weken koers kunnen de renners dan eindelijk genieten van een échte siësta.
Woensdag 9 september, etappe 17: Burgos – Burgos (38,7 km – ITT)
Donderdag 10 september, etappe 18: Roa – Riaza (204 km)
Vrijdag 11 september, etappe 19: Medina del Campo – Ávila (185,8)
Zaterdag 12 september, etappe 20: San Lorenzo de el Escorial – Cercedilla (175,8 km)
Zondag 13 september, etappe 21: Alcalá de Henares – Madrid (97,8 km)
Krijg er zin in, hopelijk wordt het uitgezonden op Eurosport, zodat ik hier in Gulag kan kijken.
Ja, zeker omdat het een hele korte etappe is!
Ik ben benieuwd naar Rodriguez. Iedereen roept hier dat ie het gaat maken (ik hoop het, gun het hem enorm), maar twijfel ernstig. Hij wilde serieus voor het AK gaan in de tour, maar dat werd niks, en ik weet dat hij ieder jaar een goede Vuelta reed, ook na een mindere tour. Maar ik twijfel nu enorm. Waarom zou hij nu ineens veel beter zijn dan in de tour. Ik schrok echt van zijn nieveau daar.
Purito, kom er maar in: waarom gaat hij het goed doen? En dan graag met argumenten, niet omdat je dat denkt of gebaseerd op basis van behaalde resultaten uit het verleden.
Heb je iets gelezen of gezien wat zijn matige optreden in de tour verklaart (of dat hij besloten heeft voordat hij er door zakte, niet voor het AK te gaan) en dat hij nu echt significant verbeterd is?
De eerste was inderdaad prima, daarna zakte hij er volkomen door en won hij de tweede omdat hij al zover op achterstand stond en daardoor weg "mocht" rijden. Dat hij dan vervolgens beter is dan zijn medevluchters, is hij aan zijn stand verplicht.
Maar de bollen kon hij, ondanks zijn goede uitgangspositie, niet over de streep trekken, al is dat misschien ook niet zijn intentie geweest.
De Vuelta gaat weer worden als afgelopen jaar, maar het leuke is dat er nu een wat langere en vlakkere individuele tijdrit aan is toegevoegd. Want een grote ronde is bestemd voor ronderenners, en niet alleen voor klimmers, zo als we de Vuelta kennen.
En hebben ze niks beters te verzinnen dan zo'n ploegentijdrit die weinig toevoegt? Een tijdrit over een langere afstand, en wat heuvelachtig is erg mooi, die we in de Tour hebben gezien. Hier is de ploegentijdrit te kort, rechttoe rechtaan en geen heuveltje te bekennen. Het zal wel als 'opwarmertje' bestempeld worden. Maar....verder een parcours om echt je vingers bij af te likken hoor...spektakel!
Als ik me niet vergis is er in Italie een klim met stukken van 45% erin. Die berg is 1x per jaar geopend voor fietstoeristen en i.v.m. de afdaling is het verplicht om schijfremmen gemonteerd te hebben.
Woow, wil ik zeker een keer beleven, 45% is....buitenaards. Ga het een keer opzoeken. De Ardennen was voor mij al het uiterste, maar wie weet.
Trouwens vorig jaar Contador vs Geschke in Tirreno-Adriatico. Misschien kan je het nog voor de geest halen. Ook van die percentages. Zwalkend over de weg alle twee, dat was niet meer normaal!
@Chi666
Haha, mooi verhaal. Keutenberg, Ferme Libert, muur van Huy...en nog vele andere hebben mij tot het uiterste gedreven
Hij won alsnog twee etappes hoor. En in Huy klopte hij de complete wereldtop, incluis Valverde, gewoon op eigen kracht. In 2014 reed hij nog slechter rond in de Tour (tuurlijk, hij kwam uit blessure), en toen reed hij met de Vuelta ook met de beste naar boven.
Dit zijn enkele argumenten waarom ik denk dat hij het goed gaat doen:
- De Vuelta is veel meer dan de Tour op zijn lijf geschreven. Explosieve, wat kortere klimmen. Minder gecontroleerd koersen omdat de Sky trein minder sterk is. Purito is een renner die het moet hebben van hollen en stilstaan, niet van een ontzettend hard tempo van onder aan de voet. Wellicht kan Astana de rol overnemen van Sky, maar dan zijn de beklimmingen alsnog te steil, of niet lang genoeg om de wat explosievere springveren als Valverde en Rodriguez helemaal uit te persen.
- Hij kent de meeste beklimmingen als zijn broekzak, en de koninginnenrit naar Cortals (in Andorra) heeft hij zelfs zelf uitgetekend en aangeraden aan Olano en co. Hij woont al jaren in Andorra, dus hij kent iedere meter.
- Hij zei in een interview voorafgaand aan de Clasica San Sebastian dat hij rond de etappe naar Mende ziek is geworden, en ook verschillende dagen antibiotica heeft moeten nemen. Hij was daarom slap in de Alpen. Al kan dat natuurlijk een rookgordijn zijn, maar het is geen Contador, dus ik wil hem in deze wel geloven
- Wellicht is er iets misgegaan in de voorbereiding. Hij was al erg goed in de Dauphiné (veel beter dan voorgaande jaren). Wellicht te vroeg te goed? Ook omdat hij echt super was op de Muur, en in de gehele eerste week (sterke kasseienrit).
- Dani Moreno is er weer bij, wat een zeer belangrijke pion is voor Purito. Mentale steun.
- Het algehele niveau ligt later in de Tour, wat voor een wat oudere renner altijd positief is. Wellicht is de Tour gewoon te hoog gegrepen vandaag de dag voor Purito, waarin echt alle toppers, jonge veulens en knechten in absolute topvorm zijn.
- Purito was natuurlijk niet de enige die erdoorheen zakte. Die eerste week was zeer stresserend en zwaar voor de coureurs. Kijk maar naar Pinot, Bardet, Talansky, Dan Martin, Nibali (die zich wel herstelt), Peraud... Allemaal kopje onder gegaan. En je mag natuurlijk wel een keer falen. Dit is de eerste keer dat Purito is gefaald als klassementsrenner sinds zijn intrede bij Katusha.
- Purito ook totaal niet zenuwachtig oogt, maar juist ontspannen en met vertrouwen. Iemand met een dergelijke ervaring weet wel hoe hij om moet gaan met tegenslag.
Daarom denk ik dat Purito het goed gaat doen. En dan bedoel ik niet winst, of podium. Maar wel een goede kans op top-5 met ritzeges. Met die lange vlakke tijdrit wordt het toch bijna onmogelijk om het podium te halen. Maar je weet het nooit.
30%..... Hou op met me.
Ze overdrijven inderdaad een beetje, maar dit is wel de identiteit van de Vuelta. En we hebben de laatste jaren steevast leuke koers gezien.
2012 was by far de beste grote ronde dat jaar (De Tour was zo slecht, dat het crimineel was)
2013 was ook superspannend. Terwijl de Tour en Giro heel vroeg beslist waren.
2014 bleef ook tot het einde boeiend. Terwijl de Tour retesaai was en de Giro ook zeker niet beter.
En bekijk het van de positieve kant. Etappes 11, 16 en 20 zijn zeer fraai. En we hebben een mooie vlakke tijdrit. En de eerste week is wel afwisselend met wat sprints en 'springveerritten'. Ook de ritten naar Murcia en Castellon zijn zeker niet slecht.
De Tour is al jaren om te schieten, zeker vanwege al dat gehype.
Over 2 weken zijn wij op vakantie in Spanje en het leek me leuk om samen met mijn vriendin een etappe mee te pakken van de Vuelta.
Nu zitten we dicht bij Andorra en woensdag 2 september is daar een zeer mooie etappe (11) met veel hoogtemeters (koninginnerit?).
Collada de Beixalis (1)
Coll d’Ordino (1)
Coll de la Rabassa (1)
Coll de la Gallina (HC)
Alto de la Comella (2)
Alto Els Cortals d’Encamp (1)
Ik ben echter nog nooit wezen kijken naar een bergrit. Hebben jullie tips?
– Is het bv het mooist om op de slotklim te gaan staan enkele km’s onder de finish? Of is dat doorgaans veel te druk en kun je beter op een eerdere klim gaan staan?
– Hoe lang vantevoren moet je daar aanwezig (uitgaande van het gemiddelde tijdsschema) zijn als je met de auto naar boven wilt?
– Zijn er ook plekken waar schermen staan zodat je de koers ook kunt volgen voor en na het moment van passeren? Of staan die doorgaans alleen bij de finish?
– Nog meer tips zijn van harte welkom!
Zo, zo jij durft om de Tour in dit volgersveld de voorkeur te geven. Maak je borst maar nat voor een paar gepeperde reacties.
Ben het overigens volledig eens met je, maar dat terzijde.
Het is een unicum, maar voor de tweede dag op rij zitten we helemaal op één lijn. De Tour is gewoon dé ronde, en waar Purito zegt dat die gehyped wordt vind ik het juist een hype dat iedereen zegt dat de andere rondes zoveel leuker zijn. Het landschap in Spanje is veelal veel minder (vooral de aanlopen naar finales), het wordt slechter in beeld gebracht en er zit nooit afwisseling in het parcours. Komt voor mij nog eens bij dat juist het circus om de Tour heen het zo leuk maakt, het feit dat je savonds kan nagenieten van de etappe door verschillende programma's te kijken die over wielrennen gaan!
De Giro vind ik ook een super ronde, met het mooiste landschap en vaak de mooiste etappe, maar je mist toch altijd de toppers en de extra aandacht waar je zelf ook weer van kan profiteren. De Vuelta wordt altijd prima leuk door de onvoorspelbaarheid van vorm, maar een grote ronde die door Cobo of Horner gewonnen kan worden... Nee, dan liever een saaie Tour met Froome als winnaar.
lol! de Tour is voor noobs en mevrouw van Zetten