Eddie Dunbar heeft zijn tweede etappezege in de Vuelta a España 2024 beet. De Ier bleef in de koninginnenrit naar Picón Blanco knap uit de greep van de favorieten. Enric Mas kwam als tweede over de streep. Primoz Roglic werd derde en begint zondag met een geruststellende voorsprong aan de slottijdrit in Madrid.

Een must-have voor wielerfans! Op 20 september verschijnt er weer een nieuwe RIDE Magazine. Onze 172 pagina’s dikke najaars-editie staat weer vol met prachtige wielerverhalen om heerlijk van te genieten. Bestel jouw exemplaar nu online voor slechts € 9,95. Snelle beslissers ontvangen 15 euro korting bij FuturumShop. RIDE extra voordelig lezen? Neem dan nu een abonnement en krijg 20% korting!

Alsof het allemaal nog niet zwaar genoeg was. De Vuelta-deelnemers kregen de voorbije drie weken al heel hoogtemeters voor de wielen geschoven, maar de voorlaatste etappe was op papier een van de zwaarste ritten in deze Ronde van Spanje. De overgebleven coureurs krijgen vandaag liefst 4000 hoogtemeters voor hun kiezen. Na 171 kilometer zouden er ongetwijfeld lijken over de meet komen op de loodzware Picón Blanco.

Op weg naar deze pittige slotklim (7,6 km à 9,2%) volgden er met Las Estacas de Truebla (9,3 km à 3,1%), de Puerto de La Braguia (6,1 kilometer à 5,6%), Alto del Caracol (10,5 km à 5,5%), de Portillo de Lunada (14 km à 6,2%), de Portilla de la Sia (7,2 km aan 5,8%) en de Puerto de Los Tornos (13,2 km à 5,4%) maar liefst zes gecategoriseerde beklimmingen. Kortom: de klimmers konden hun hart ophalen!

Veel animo voor de goede vlucht
Ondanks de vele hoogtemeters, had kasseispecialist Kasper Asgreen wel interesse in de vroege vlucht. De Deen was de eerste aanvaller van de dag en kreeg het gezelschap van de Nederlander Enzo Leijnse. Dit tweetal reed even voor het peloton uit, maar Asgreen en Leijnse werden al vrij snel weer bij de lurven gegrepen. In het peloton volgden de demarrages elkaar in rap tempo op, waardoor het tempo onverminderd hoog lag en het voor aanvallers niet evident was om weg te rijden.

De vlucht van de dag bestond uit tien renners – foto: Cor Vos

Na deze snelle openingsfase slaagden tien renners erin om toch een betekenisvolle voorsprong bijeen te fietsen. Bergkoning Marc Soler gooide nog maar eens de knuppel in het hoenderhok en kreeg steun van zijn UAE Emirates-ploegmaat Jay Vine, Marc Frigo (Israel-Premier Tech), Clément Berthet (Decathlon AG2R), Sylvain Moniquet (Lotto Dstny), Carlos Canal (Movistar), Jack Haig (Bahrain Victorious), Harold Tejada (Astana Qazaqstan) en Vuelta-sensatie Pablo Castrillo (Team Equipo Kern Pharma).

Red Bull-BORA-hanshgrohe brengt peloton tot rust
De mannen van dsm-firmenich PostNL hadden dan weer de slag gemist en dus zette de Nederlandse ploeg zich op kop van het peloton, in de hoop de scheve situatie nog recht te zetten. Hierdoor bleef de voorsprong van de tien koplopers richting de eerste beklimming van de dag schommelen rond de halve minuut. Meerdere renners zagen op de flanken van deze klim dus nog de mogelijkheid om naar de voorste groep te springen, maar het kalf bleek al verdronken.

Red Bull-BORA-hansgrohe – de ploeg van leider Primoz Roglic – besloot de boel vervolgens lam te leggen. De tien koplopers konden hun voorsprong zo alsmaar verder uitbreiden. Op de top van Las Estacas de Truebla was het verschil al opgelopen tot bijna vier minuten. In de voorste groep werd de eerste felbetwiste sprint voor de bergpunten gewonnen door Vine, terwijl zijn ploegmaat Soler zich opvallend afzijdig hield. De Australiër nam zo virtueel de leiding over in het bergklassement.

Vine lost ploegmaat Soler af in bergklassement
En daar bleef het niet bij, want Vine kwam ook op de tweede beklimming – de Puerto de La Braguia – als eerste door en mocht zo weer drie bergpunten op zijn conto bijschrijven. Castrillo en Soler kwamen in het spoor van Vine over de top en bleven zo ook niet met lege handen achter. Daarna was het lang wachten op de doorkomst van het peloton, waar Red Bull-BORA-hansgrohe inmiddels niet meer op kop reed. De Duitse formatie was afgelost door… INEOS Grenadiers. De ploeg van Carlos Rodríguez, de nummer zeven in het klassement, was duidelijk iets van plan.

Marc Soler liet zich nog maar eens zien – foto: Cor Vos

De Britse formatie reed met een zeer strak tempo weer richting de in een afdaling weggereden Pavel Bittner en Kasper Asgreen en wist het verschil met de kopgroep te halveren. De koplopers waren op dat moment al bezig aan de Alto del Caracol en ook hier werd de orde gerespecteerd: Vine pakte de volle buit aan bergpunten voor Soler en Berthet. Na een snelle afdaling begonnen de koplopers vrijwel meteen aan de Portillo de Lunada. Op deze klim van eerste categorie spatte de kopgroep uiteen, onder aanvoering van – hoe kan het ook anders – Soler.

Solerende Soler slaat zijn slag
De onvermoeibare Spanjaard kreeg niemand mee in zijn wiel en dit bleek het begin van een zoveelste solo-onderneming van een van de smaakmakers van de voorbije weken. Soler was er duidelijk op uit om de bergtrui mee naar Madrid te nemen en de interne strijd met Vine in zijn voordeel te beslissen. De achtervolgers verloren steeds meer terrein en dit stelde Soler in staat om de meeste bergpunten te verzamelen op de top van de Portillo de Lunada. Vine kwam als tweede door en zag zo zijn voorsprong in het bergklassement slinken tot twee punten.

Waar Soler bergop veel indruk wist te maken, liep het bergaf niet van een leien dakje. De rasaanvaller werd in de afzink van de Portillo de Lunada weer in de kraag gevat door zijn medevluchters, maar aan de voet van de Portilla de la Sia ging hij er opnieuw vandoor. Zijn vier metgezellen (Vine, Castrillo, Berthet en Frigo) zagen hem weer uitlopen en zo passeerde Soler ook als eerste de vijfde bergsprint van de dag. Vine was andermaal tweede en zo stonden beide heren plots gelijk in het bergklassement, met een totaal van 76 punten.

• 

  7 sep

  Lees ook Vuelta 2024: Primoz Roglic ziet drie belangrijke helpers opgeven, mogelijk voedselvergifteging

  7 sep

En er lagen nog maar bergpunten voor het oprapen op de Puerto de Los Tornos en allesbeslissende Picón Blanco, maar dan moesten zij wel voor het peloton blijven. Over het peloton gesproken: daar werd het tempo flink opgedreven door Soudal Quick-Step, de formatie van Mikel Landa, die na zijn slechte dag op weg naar Maeztu uit was op sportieve revanche. Red Bull-BORA-hansgrohe bekeek het allemaal vanop de tweede rij, ook al omdat de ploeg niet op volle oorlogssterkte was. Wat heet: Daniel Felipe Martínez en Patrick Gamper moesten onderweg zelfs opgeven.

Jay Vine (rechts) mag zich bergkoning noemen – foto: Cor Vos

Licht gaat uit bij Soler, Soudal Quick-Step rijdt boel aan flarden
Intussen was Soler op weg naar de voorlaatste klim op de route, de Puerto de Los Tornos, maar de Spanjaard werd opnieuw bijgehaald in de afdaling en besloot zich daarna – gek genoeg – leeg te rijden voor zijn ploeggenoot Vine. Dit bleek ook meteen zijn laatste wapenfeit, want Soler moest op de eerste klimmende stroken van de Puerto de Los Tornos de rol lossen. Vine trok dan weer flink van leer en alleen Berthet bleek in staat om zijn karretje aan te haken.

De kopgroep leek echter geen lang leven meer beschoren, want de groep der favorieten kwam alsmaar dichter. Soudal Quick-Step drukte het gaspedaal nog wat harder in en wist het inmiddels al flink uitgedunde peloton flink te decimeren. De meeste klassementsrenners waren bij de pinken, met uitzondering van Mattias Skjelmose en Carlos Rodríguez. De Deense drager van de witte trui wist zijn hachje wel weer te redden, maar Rodríguez kende duidelijk een mindere dag en verloor dan ook veel tijd.

Sivakov rijdt weg, ploegmaat Vine kroont zich tot bergkoning
Vroege vluchters Vine en Berthet waren inmiddels opgeslokt door de favorietengroep, die nog maar bestond uit een vijftiental renners. Na het afhaken van Cattaneo was het aan zijn kopman Landa om iets te ondernemen, maar zijn aanval had meer iets weg van een losse flodder. Vlak daarna maakte Pavel Sivakov gebruik van een moment van vertwijfeling om weg te rijden. De Fransman van UAE Emirates kwam zo – zij het met een beperkte voorsprong – als eerste boven op de Puerto de Los Tornos.

Sivakov pakte daarmee de volle mep aan bergpunten, maar nog belangrijker was dat zijn ploeggenoot Vine als vierde bovenkwam en zich zo wist te verzekeren van de bergtrui. De Australiër wist daarmee zijn sportieve gram te halen; twee jaar geleden leek Vine al op weg naar de bergtrui in de Ronde van Spanje, maar toen moest hij enkele dagen voor het einde – na een valpartij – opgeven. Na deze bergsprint keerde de rust weer terug in de favorietengroep en dit speelde Sivakov in de kaart: zijn voorsprong liep in de vlakkere kilometers naar de slotklim op richting de minuut.

Favorieten aan elkaar gewaagd
Een veelbelovende voorsprong, maar het venijn zat hem dus in de staart. Op de slotklim van Picón Blanco kon het kaf nog van het koren worden gescheiden, maar was het wachten op een aanval van een van de toppers. Eddie Dunbar rook zijn kans en besloot net voor het aansnijden van de steilste kilometers er vanonder te muizen, maar dit bleek ook voor Roglic het sein om de turbo aan te zetten. Mas, Gaudu, Carapaz en Landa volgden gezwind, voor O’Connor, Skjelmose, Florian Lipowtz en Adam Yates ging het dan weer te snel.

De verschillen waren echter te verwaarlozen: de klassementsrenners bleken bijzonder aan elkaar gewaagd. Door het hollen-en-stilstaan mocht Sivakov nog altijd dromen van een ritzege, al had de Fransman inmiddels wel het gezelschap gekregen van een sterke Dunbar. Daarachter was voor Gaudu zeer bedrijvig. Zijn eerste demarrages werden nog in de kiem gesmoord, maar zijn derde versnelling was wel raak. De Fransman leek – samen met de opnieuw verrassend sterke Urko Berrade – de oversteek te maken.

Tweede ritzege voor Dunbar 
Gaudu schudde Berrade zelfs van zich af, ging op en over de moegestreden Sivakov en opende de jacht op eenzame leider Dunbar. De Fransman blies zichzelf alleen op in een poging om naar de renner van Jayco AlUla te rijden en werd weer gegrepen door Roglic, Mas en Carapaz, die op hun beurt weer waren weggereden bij Landa en O’Connor. Die laatste kon echter nog rekenen op een herboren Felix Gall en de Oostenrijker slaagde er zelfs in om zijn kopman weer naar de groep-Roglic te loodsen.

De rode trui van Primoz Roglic kwam op geen enkel moment in gevaar – foto: Cor Vos

En Dunbar? Die bleef in de laatste kilometer op knappe wijze uit de greep van de favorieten, ondanks uitvallen van Landa en Mas, en boekte zo zijn tweede etappezege in de 79ste Vuelta a España. Mas kwam als tweede binnen op zeven seconden van de zegevierende Dunbar, Roglic werd derde en lijkt de eindzege nu niet meer te kunnen ontgaan. O’Connor verloor op de streep slechts enkele seconden op Mas en Carapaz en staat zo nog altijd tweede in het klassement, gevolgd door de Spanjaard en Ecuadoraan.