Philip Walsleben kent niet zijn beste veldritseizoen uit zijn carrière. Op twee tweede plekken na (Baden, Zwitserland en gisteren in Surhuisterveen) komt de Duitser van BKCP-Corendon er niet aan te pas deze winter. “Het is frustrerend dat de strijd voor de overwinning zich maar beperkt tot twee of drie renners”, zegt hij.

Zwaar jaar
“Het grootste probleem is misschien wel dat ik mezelf te veel druk op leg”, vertelt Walsleben aan Veldritkrant. ‘Ik wil alles perfect doen. In mijn ogen stond een goede voorbereiding ook altijd garant voor goede wedstrijden. Dit jaar heb ik echter ingezien dat het niet altijd zo is. Als je wedstrijden slecht zijn, is het moeilijk om dat te accepteren. Het voelt of dat alle moeite en energie die je er hebt ingestoken niets heeft opgebracht. Mentaal is dat zwaar.”

Druk
Na het wegvallen van Niels Albert als kopman van het toenmalige BKCP-Powerplus, moest Walsleben het gaan doen voor de gebroeders Roodhooft. Maar al snel maakte Mathieu van der Poel de overstap naar de profs. “Veel mensen verklaren dat mijn slechte prestaties te wijten zijn aan de afwezigheid van kopman Mathieu begin dit seizoen. Dat die druk belemmerend zou gewerkt hebben. Maar eerlijk: van die druk heb ik weinig gevoeld. De druk kwam voornamelijk van mezelf. Ook de ploegleiding toonde geduld. Niet simpel als de uitslagen al enkele maanden slecht zijn. Ik ben hen daarvoor dankbaar.”

Bier en patat
Onlangs kwam de Duitser plots goed voor de dag in Diegem, waar hij voor het eerst sinds lange tijd weer eens de top-10 haalde. “Dat ik in Diegem zo reed, was een verrassing voor mij. De dag ervoor had ik in Zolder een barslechte cross gereden. Ik haalde zelfs de finish niet. Die avond heb ik me even laten gaan. Niet met water of pasta. Wel met frieten en bier. Met de bedoeling om een meer ontspannen gevoel te krijgen, wat eigenlijk een vrij zieke gedachte is. Let op: ik heb niet overdreven, hè. Ik heb die avond goed geslapen, maar ik had de uren ervoor ook goed gedronken”, lacht Walsleben.

“In Diegem arriveerde ik ook pas twee uur voor de wedstrijd”, gaat de crosser verder. “Veel te laat dus. Een normale opwarming heb ik toen ook niet afgewerkt. Een half uur voor de start heb ik wat rondjes gereden op het parcours en klaar. Veel verwachtingen had ik niet. Die heb ik trouwens helemaal niet meer. Daarvoor heb ik in de afgelopen maanden al te veel verwacht, terwijl er niets van is uitgekomen. Voor de start hou ik altijd rekening met twee scenario’s: ofwel een redelijke cross, ofwel een heel slechte cross.”

Spoeling aan de top is dun
Dit seizoen waren het vooral dezelfde namen die de dienst uit maakten. Wout van Aert, Lars van der Haar, een paar keer Kevin Pauwels en Sven Nys, sinds kort ook weer Van der Poel. Het baart Walsleben zorgen. “Ik zou voor de start graag zenuwachtig zijn en me zorgen maken over hoe ik op het podium zou geraken. Maar dat is nu totaal niet. Het is frustrerend dat de strijd voor de overwinning zich maar beperkt tot twee of drie renners. Ik wil iets kunnen betekenen in de cross. En als crosser val je vaak niet op. Zeker als je buiten de top-5 finisht. Ik heb dan ook nog maar één hoofddoel: Duits kampioen worden. Vroeger was het vanzelfsprekend dat ik de titel pakte, maar in de huidige omstandigheden is dat niet meer zo.”