Anna van der Breggen is 24 jaar en woonachtig in Hasselt. De renster van Rabobank Liv Cycling heeft drie broers en een zusje. Allemaal hebben ze voor langere of kortere tijd het ‘wielervirus’ gehad. Haar oudste broer hield zijn passie voor wielrennen het langste vol: hij reed wedstrijden tot aan de junioren, maar koos toen voor zijn studie. Van der Breggen bleef het fietsen trouw en is inmiddels een begrip in de wielerwereld. De winst in de Waalse Pijl van dit jaar zorgde ervoor dat ook de buitenwereld haar naam inmiddels zingend uitspreekt. WielerFlits sprak met Van der Breggen tijdens haar trainingsstage in de Sierra Nevada.

Het verhaal van wielrenster Anna van der Breggen begint als ze nog maar 7 jaar oud is. Haar broer neemt Anna mee naar zijn wedstrijden en al snel raakt ze enthousiast voor de wielersport: “Ik was nog te jong om zelf te wielrennen, dus deed ik mee aan dikke bandenraces. Direct daarna mocht ik al meedoen met de trainingen bij de lokale wielerclub WV Noordwesthoek.” Het was meteen duidelijk dat Anna niet kwam trainen om even gezellig mee te fietsen, ze wilde winnen: “Zodra ik 8 was mocht ik dan van start in categorie 1. Als ik dan geen beker won was ik de rest van de dag niet te genieten.”

“Ik heb er serieus over nagedacht om te stoppen”
De weg naar de top gaat nooit over rozen. Ook Van der Breggen werd niet zomaar de succesvolle renster die ze nu is. Ook zij kende enkele moeilijke momenten: “Het eerste lastige moment was de overgang van de junioren naar de elite-vrouwen. Ik herinner me nog heel goed hoe mijn eerste wedstrijd bij de elite-vrouwen, de GP Knetemann, ging. Voordat ik daar aan de start stond had ik de illusie dat ik best een aardig niveau had. Eenmaal gestart wist ik niet wat me overkwam. Een enorm groot peloton met meiden, waarvan ik de gehele wedstrijd nooit de voorkant zou zien. Tot overmaat van ramp begon het onderweg nog te regenen en moest ik na afloop ‘in mijn natte klofje’ naar mijn allereerste dopingcontrole ooit. Ik heb er toen serieus over nagedacht om te stoppen, want ik dacht bij mezelf ‘dit niveau ga ik nooit gaan halen’. Bondscoach Johan Lammerts heeft me er toen van overtuigd dat er best ergens wat talent zat, ik moest alleen ‘even’ gaan proberen te trainen.”

“Het werd wel eens tijd voor een grote vis”

En trainen deed ze: keihard en vol overgave. Toch gaf dat ook weleens problemen, met name de combinatie studie en topsport wilde nog weleens botsen: “Wat gaat voor, je opleiding of dat trainingskamp?” Anna wist beide tot een goed einde te brengen. In 2013 behaalde ze haar HBO-diploma verpleegkunde en ook als wielrenster ging het haar lange tijd voor de wind.

Eind 2014 ging het echter helemaal mis: door een bekkenbreuk komt ze lange tijd aan de kant te staan. Een enorme tegenslag: “Door mijn bekkenbreuk, in september vorig jaar, heb ik lang rust moeten nemen en ben ik een aantal weken later begonnen met de opbouw voor het nieuwe seizoen. Dat is één van de redenen waardoor ik niet van start ben gegaan in Qatar, waar ik de jaren ervoor mijn wedstrijdseizoen wel ben begonnen. Op deze manier had ik wat meer tijd voor een rustige opbouw richting dit seizoen.”

Die rustige opbouw heeft haar geen windeieren gelegd. Ze begon ijzersterk aan het seizoen door direct de Omloop het Volk op haar naam te schrijven. Met die overwinning op zak ging Van der Breggen vol vertrouwen richting de klassiekers. De Omloop bleek een opmaat te zijn voor een zeer succesvol voorjaar. Anna won twee etappes in de Energiewacht Tour en werd knap derde in zowel de Trofeo Binda als de Ronde van Vlaanderen. Het mooiste bewaarde de 24-jarige renster van Rabobank-LIV Giant echter tot het laatst: winst in de Waalse Pijl.

Kwam die overwinning onverwachts?
“Nee, het werd wel eens tijd voor ‘een grote vis’. Na twee podiumplaatsen in de voorgaande wereldbekers wilde ik deze wereldbekerwedstrijd heel graag winnen. Doordat er een extra klim in het parcours was gekomen vlak voor de muur van Huy wist ik dat mijn kansen gestegen waren. Het maakt een groot verschil of je fris kunt beginnen aan de muur of niet.”

Heeft die overwinning je leven op de kop gezet?
“Ik heb duidelijk kunnen merken dat er voor mijn overwinning in de Waalse Pijl meer media aandacht was. Wat de overwinning extra mooi maakte was dat de hele ploeg keihard voor mij gewerkt heeft, alles liep perfect. Na de finish was het duidelijk voelbaar dat het een teamoverwinning was. Vorig jaar was ik misschien iets vaker gefrustreerd omdat het net niet lukte. Hetgeen dit jaar wel lukt. Maar ik fiets gewoon ontzettend graag en daarin is weinig veranderd.”

Stoort het je dat de winnaar van de Waalse Pijl bij de mannen veel meer prijzengeld krijgt dan bij de vrouwen?
“Qua ongelijkheid zijn er in de wereld dingen die ik veel erger vind. Ik hou van de sport die ik doe en deze verdeling is er al zolang ik fiets. Overigens geldt dit niet alleen voor het prijzengeld maar ook qua minimumlonen, ploegbudgets, startgeld en al het andere waar een eurotekentje voor gezet kan worden. Of het mij stoort? Ja natuurlijk, want ik doe net zo veel voor mijn carrière als de mannelijke collega’s. Aan de andere kant is de vraag belangrijker of er wat aan veranderd kan worden. Het vrouwenpeloton is nou eenmaal kleiner als het mannenpeloton dus dat er verschillen zijn is begrijpelijk. Er is op dit moment steeds meer aandacht voor en we hopen dat de situatie op deze manier stapje voor stapje verbeterd.”

“Ik denk dat veel mensen, onder andere door de beperkte en soms eenzijdige publiciteit (gericht op Marianne Vos), niet weten dat wij ook hele zware en spannende wedstrijden hebben.”

Zou er in totaliteit meer aandacht moeten komen voor vrouwenwielrennen?
“Moeten vind ik niet het juiste woord ervoor. Maar ik denk dat veel mensen, onder andere door de beperkte en soms eenzijdige publiciteit (gericht op Marianne Vos), niet weten dat wij ook hele zware en spannende wedstrijden hebben. En dat we in Nederland rensters op topniveau hebben.”

Is de rolverdeling dit seizoen anders vanwege de blessure van Marianne Vos en het feit dat zij zich ook meer richt op het MTB? Krijgen renners zoals jij daardoor nu meer vrijheid?
“Nee, ook vorig jaar toen Marianne nog iets meer koersen reed hadden we allemaal persoonlijke doelen en kreeg ik in ‘mijn wedstrijden’ ook veel vrijheid. Als je een wedstrijd open ingaat moet je kansen pakken als ze er zijn, dat geldt voor de hele ploeg dus ook voor mij en Marianne.”

Verwacht jij dat de Tour- en Vuelta-rit voor vrouwen, net als bij de mannen, zullen uitgroeien tot grote rondes?
“Qua publiciteit voor het vrouwenwielrennen zijn het beide hele mooie kansen voor het vrouwenwielrennen. Maar tegelijkertijd, het blijven criteriums. Koersen over de Champs Elysees is een geweldige ervaring! Maar ik zou het ook liever doen als afsluiter van een mooie etappekoers. Ik weet zeker dat grote rondes passen bij het vrouwenwielrennen. Neem de Giro Donne waarin we tien dagen koersen zonder een rustdag. Als er wel rustdagen in zouden zitten, zou een etappekoers van twee weken mij fantastisch lijken. Dit jaar hebben we een hele mooie wedstrijd kunnen rijden in Italië, de Strade Bianche en misschien zal het ook mogelijk zijn om het criterium op de slotdag van de Tour de France uit te breiden naar een etappekoers. Wie weet wat er allemaal mogelijk is in de toekomst.”

Momenteel ben je op hoogtestage in de Sierra Nevada. Met wie ben je daar? En met welk doel ben je op hoogtestage?
“Ik ben hier met de nationale topsportselectie. Het doel op korte termijn is voorbereiding op de tweede helft van het seizoen. Ik heb na de meerdaagse in Luxemburg kort rust gehad en nu hebben we hier de basistrainingen weer opgepakt. We kunnen hier in alle rust weer even goed trainen na een drukke wedstrijdperiode. Daarnaast is het voor mij de eerste keer dat ik op hoogtestage ben, dus het tweede doel is om te ervaren wat de effecten van de hoogtetraining voor mij zijn, ook met het oog op de Olympische Spelen van volgend jaar.”

Hoe ziet een dag trainen in de Sierra Nevada eruit? Is elke dag hetzelfde of ga je de ene dag voluit en kun je de andere dag ook genieten van het prachtige landschap?
“Genieten van de mooie natuur kan hier elke dag! Dat krijg je er gratis bij als je buiten traint. Op hoogte is de opbouw van een trainingskamp anders dan bij een normaal trainingskamp. Je lichaam moet zich eerst aanpassen aan de schaarse zuurstof. Hierdoor heb je meer tijd nodig om te herstellen. Je merkt dat alles wat je hier doet iets meer moeite kost. We trainen in blokken van drie dagen met daartussen een rustdag. Daarnaast hebben we tijdrit- core-stability- en krachttrainingen.”

Je won dit jaar al twee eendagswedstrijden, etappes en een proloog in een rittenwedstrijd en het eindklassement van een meerdaagse koers. Daaruit spreekt een grote veelzijdigheid als renster. Waarin wil je jezelf als renster gaan ontwikkelen?
“Elk jaar voel ik dat ik nog iets beter word en leer ik steeds beter hoe ik optimaal kan presteren. Ook deze hoogtestage is daar een voorbeeld van. Door dingen te ervaren en uit te proberen leer je wat werkt voor jou. Ik wil nog geen specialisatie keuzes maken zolang ik nog bij kan leren en verbeteren op meerdere gebieden. Die veelzijdigheid heb je nodig voor het winnen van etappekoersen, dus ik wil mijzelf als rensters blijven verbeteren zolang er nog verbetering mogelijk is.”

Waar werk je momenteel naar toe?
“Als we terugkomen van de hoogtestage rijden we de Bira (etappekoers in Spanje) en kort daarna vertrek ik naar de European Games. Vervolgens het NK tijdrijden en het NK weg. De European Games worden voor het eerst georganiseerd en zullen lijken op een Olympische Spelen voor Europa. Hoe selectief het parcours daar zal zijn is even afwachten, maar wel zeker is dat er een pittig klimmetje in zal zitten. Begin juli begint de Giro Donne, een tiendaagse etappekoers waar ik vorig jaar 3^e werd in het eindklassement. Dit jaar hoop ik voor de winst mee te kunnen doen. Verder is, na het mislukte WK van vorig jaar, het WK in Richmond een hoofddoel.”

Heb je eigenlijk een favoriete koers?
“Nee, die heb ik niet. Ik hou van afwisseling in koersen. Wel vind ik het heel mooi dat we de Waalse Pijl rijden tegelijk met de elite mannen. Er is dan ontzettend veel publiek en publiciteit. Maar ik vind het ook heel mooi om een meerdaagse zoals de Bira te rijden, die er straks weer aankomt. Daar overnachten we in alle rust in een ‘berghutje’. Qua parkoersen heb ik het liefst een wedstrijd met een aantal mooie klimmen erin.”

“Ik weet zeker dat grote rondes passen bij het vrouwenwielrennen.”

Van der Breggen heeft nog een contract tot en met 2016 bij haar huidige ploeg. Vanwege haar recente successen staat ze uiteraard ook in de belangstelling bij andere ploegen, maar daar is ze volgens eigen zeggen totaal niet mee bezig. Ze wil vooral plezier hebben in het wielrennen. “Topsport houdt in dat je er (bijna) alles voor over hebt om een doel te halen. Dat je alles doet met volle overgave want anders ga je het nooit halen. Ik ben van mening dat dat dus alleen kan als je er veel plezier in hebt. Hoe je je voelt heeft invloed op je fysieke, maar ook je mentale prestaties. Dat wil niet zeggen dat elke training een feest is, maar je weet ook dan waar je het voor doet.”

Plezier is dus een sleutelwoord in het leven van Van der Breggen. De sfeer in de ploeg is dan ook vaak zeer ontspannen, hetgeen soms zorgt voor typische wielergrappen. “Eén van onze mekaniekers heeft een keer voorafgaand aan een koffieritje het elektrische schakelen omgedraaid. Voor schakelen was achter geworden en andersom, zwaarder schakelen werd nu lichter en andersom. De techniek van tegenwoordig”, zegt ze met een brede glimlach.

Naast wielrennen heeft ze weinig tijd voor andere dingen, maar als ze thuis in Hasselt is doet ze het liefst rustige en ontspannende activiteiten: “Ik schilder graag en hou van pianospelen. Verder ben ik begonnen met het breien van een ijsbeerkleedje voor op de vloer. Ik denk eerlijk gezegd dat het kleedje niet veel meer zal worden dan een paar achterpoten en de kont van de ijsbeer.”