Kevin Hulsmans (37) heeft de afgelopen week een belangrijke knoop doorgehakt. De veteraan van Vastgoedservice-Golden Palace – in het verleden meesterknecht van Paolo Bettini, Tom Boonen en Filippo Pozzato – besloot om zijn fiets op 29 juli na afloop van de Profronde van Lommel aan de wilgen te hangen, ten gevolge van een lange periode vol pech. In het Weekendinterview vertelt de Vlaams Limburger hoe hij tot die beslissing gekomen is en wat de toekomst voor hem brengt.

Het laatste jaar van Kevin Hulsmans als professioneel wielrenner was alles behalve zijn plezierigste. Op 24 september 2014, aan het einde van zijn allereerste seizoen in dienst van Vastgoedservice-Golden Palace, begon de ellende. In de Omloop van het Waasland maakte Hulsmans een zware val, waarbij hij niet alleen zijn sleutelbeen, maar ook zijn pols en twee ribben brak. Daags nadien werd hij geopereerd en werd er een ijzeren plaatje in de pols van Hulsmans aangebracht. Dat plaatje was in december de oorzaak van een nieuw probleem: ‘een slapende hand en vingers.’ Een nieuwe operatie was noodzakelijk en Hulsmans liep daardoor de nodige trainingsachterstand op. Een verloren winter voor de renner uit Lommel, die toen voor het eerst over het afscheid van zijn professionele wielercarrière begon na te denken.

“Het is tot op de dag van die val in de Omloop van het Waasland dat ik met volle teugen heb genoten van het koersen, het afzien en alles wat daarbij hoort. Maar vanaf dat de miserie daar begonnen is, ging alles veel stroever voor mij. De winter verliep niet zoals verhoopt en de trainingen waren niet meer hetzelfde. Ik kon niet veel meer trainen en als ik al kon trainen, dan was het met heel veel pijn. Toch wilde ik mij nog graag opladen voor dit seizoen en trok ik op stage naar Italië om daar eens heel goed te kunnen trainen. Mijn gevoel op de fiets werd dankzij die stage wel beter en beter, maar in de koersen zelf voelde ik telkens dat ik toch wel wat te kort kwam. Met naast die fysieke problemen ook je leeftijd in het achterhoofd, begin je dan wel na te denken of er nog toekomst voor je weggelegd is in het peloton.”

Van hemel naar hel in Ronde van België
De trainingsarbeid van de Limburger wierp zijn vruchten af en Hulsmans kon zich sportieve doelen gaan stellen. Een eerste belangrijke opdracht werd de Ronde van België (2.HC) van 27 tot en met 31 mei, waar Hulsmans voor de zoveelste keer in zijn zestien jaar lange carrière in een knechtenrol zou kruipen. Ditmaal voor veldritbelofte Wout van Aert. “In de proloog was het gevoel op de fiets eindelijk weer zoals het moest zijn. Ik ben absoluut geen tijdrijder en mijn resultaat in die proloog was niet om over naar huis te schrijven, maar mijn gevoel was gewoon weer heel goed. En dat is voor een renner heel belangrijk. Dat gevoel werd bevestigd in de eerste rit in lijn naar Knokke-Heist en ook in de tweede rit, waar ik de hele tijd perfect met Wout in mijn wiel vooraan gereden had. Zelfs even op kop van het peloton.”

Maar toen het peloton halverwege de tweede etappe doorheen de Vlaamse Ardennen de lastige Berendries bereikte, zakte Hulsmans er plots helemaal door. “Ik stond echt bijna te voet op die helling. Ik denk dat als ik naar boven gestapt zou hebben, dat het sneller geweest was dan met de fiets. Als een nieuweling reed ik naar boven en ik besefte dat het geen zin had om nog door te gaan. Hoe dat heeft kunnen gebeuren? Mijn slechte winter in combinatie met de leeftijd laten gewoon geen goede prestaties meer toe. Ik heb dan maar zo snel mogelijk de teambus opgezocht en beginnen nadenken. Niet veel later nam ik mijn telefoon vast en belde ik met team-manager Geert Van Hoof. Ik heb gezegd dat mijn bobijntje af is en dat het tijd is om de jeugd helemaal de kans te geven om zich te ontplooien binnen de ploeg. Dat kon ik doen door zelf plaats te maken en mijn fiets aan de haak te hangen.”

De professionele wielercarrière van Hulsmans bereikt zijn einde dus op 37-jarige leeftijd. Zou hij daar voor aanvang van zijn loopbaan voor getekend hebben? “Toen ik mijn eerste profcontract bij Mapei mocht tekenen, zaten er jongens bij ons in de ploeg van de leeftijd die ik nu heb. Telkens weer dacht ik: wauw, knap dat ze het zolang hebben kunnen uitzingen in het profpeloton. Het is ten slotte ieder jaar weer presteren voor een nieuw contract. Ik zou toen eigenlijk al blij zijn geweest als ik twee à drie jaar prof zou kunnen blijven. Gaandeweg werd het doel toch om tot mijn 35e door te gaan. Intussen zijn we bijna zestien jaar later en zit ik nog steeds in het peloton. Ik kan niet anders dan daar gewoon erg trots over zijn. Maar nu is het uitkijken naar mijn afscheid in Lommel, dichtbij huis, en mijn laatste grote wedstrijden zoals Halle-Ingooigem.”

Meer dan chauffeur van mecanicien zijn
Natuurlijk is er ook voor Hulsmans leven na de koers. Na het beëindigen van zijn carrière gaat hij enerzijds aan de slag als verkoper van vastgoed en anderzijds als ploegleider bij Vastgoedservice-Golden Palace, dat vanaf 1 januari wordt omgedoopt in Crelan-Vastgoedservice. “Dat lag eigenlijk al een tijdje vast. Toen ik in 2013 bij de ploeg getekend had als renner, was het voor de ploegleiding eigenlijk vanzelfsprekend dat ik daarna de functie van ploegleider zou vervullen. Zelf heb ik daarover nooit getwijfeld. En nu de ploeg er binnenkort met Crelan een nieuwe hoofdsponsor krijgt en daardoor nog groter wordt, is wat extra ervaring bij de staf volgens mij wel welkom. Dus ook in die zin is het een perfect moment om te stoppen.”

Hulsmans stopt dus niet met pijn in het hart? “Integendeel. Ik snak zelfs naar 29 juli, omdat ik echt het gevoel heb dat het dringend tijd is om die nieuwe stap in mijn leven te zetten. Je weet op voorhand dat sport niet eeuwig is, want geen enkele wielrenner, voetballer of welke sporter dan ook gaat door tot zijn vijfenveertigste. Daarom moet je zelf aanvoelen wanneer het tijd is om nieuwe doelen te gaan zoeken. Dat nieuwe doel wordt voor mij een goede ploegleider zijn, veel meer dan de chauffeur van de mecanicien. Tegenwoordig zie je veel ploegleiders die enkel chauffeur zijn en verder niets toevoegen aan de prestaties van de renners. Mijn ploegleiders waren zo gelukkig niet. Zij hebben altijd hun passie voor het wielrennen met mij en de andere renners gedeeld en ik ga mijn passie nu naar de volgende generatie wielrenners doorgeven.”

“Dat probeerde ik ook de voorbije jaren al een beetje te doen, in een rol van wegkapitein. Maar dat is niet altijd gemakkelijk, want je hebt altijd wel renners die nooit willen luisteren. Gelukkig waren er ook jongens die mijn raad wel wilden opvolgen en dat gaf mij toen al heel veel voldoening. Wat ik dan juist wil doorgeven? De ervaring die ik heb opgedaan door jaren mee te draaien in de grootste wielerploegen ter wereld, zoals Mapei en Quick Step. Vooral bij Quick Step heb ik veel geleerd van mijn leermeesters, zoals Wilfried Peeters en Patrick Lefevere. De goede zaken die zij mij in de loop der jaren hebben aangeleerd op alle verschillende vlakken van de sport ga ik nu zelf proberen mee te nemen in de wagen. Als ik een goede ploegleider ben, dan zal het dus ook een beetje met dank aan mijn leermeesters zijn.”