Pim Ligthart kent een seizoensbegin waar iedere renner van droomt: de 26-jarige Nederlander won met de Grand Prix La Marseillaise zijn eerste wedstrijd van het jaar en ging recent ook in de Ruta del Sol met de zegebloemen aan de haal. “Het kan voor mij momenteel niet op”, vertelt Ligthart in het WielerFlits Weekendinterview.

Na twee jaar zonder overwinningen, was het op één februari van dit jaar plots raak voor Pim Ligthart. In de Grand Prix La Marseillaise was de renner van Lotto Soudal in een sprint met tachtig renners sneller dan Kenneth Vanbilsen en Antoine Demoitié. Sinds zijn vertrek bij Vacansoleil-DCM eind 2013 had Ligthart geen enkele keer meer de handen in de lucht mogen steken, terwijl hij bij de Nederlandse WorldTour-formatie onder andere de Hel van het Mergelland (2011) en een etappe in de Ster ZLM Toer (2013) op zijn naam schreef. Zijn grootste winst dateert van zijn eerste profseizoen, toen Ligthart zich in Ootmarsum tot Nederlands kampioen kroonde. Bij de Lotto-formatie wilde het lange tijd niet lukken, tot de bewuste dag in Zuid-Frankrijk.

Omdat Ligthart al twee jaar droogstond, is het niet onlogisch dat de buitenwereld zijn zege in de Grand Prix La Marseillaise als een verrassing omschreef. De wielerwereld wist natuurlijk nog wel dat Ligthart een stevige eindsprint in de benen had. Maar het was alweer even geleden dat de Noord-Hollander het beste van zichzelf had kunnen tonen. Daarom kwam zijn zege niet alleen voor de wielervolgers onverwachts, maar ook voor de 26-jarige Ligthart zelf. “In je eerste koers van het seizoen weet je nooit helemaal waar je staat. Het is altijd een beetje aftasten en vooral hopen dat je het gewenste niveau haalt. Dat je dan gelijk wint, is een heel mooie verrassing en vooral de bevestiging dat je goed bezig bent geweest in de winter. Zoiets geeft enorm veel vertrouwen.”

Jammer dat mijn zege in de Ruta del Sol werd ontsierd door die valpartijen. Alsof ik alleen maar won omdat er gevallen werd.

De finale van de Europese seizoensopener verliep in de eerste plaats perfect voor Ligthart. Nadat de vlucht van de dag netjes op tijd was ingerekend, trok zijn jongere ploegmaat Sean De Bie op een tiental kilometer van de eindstreep ten aanval met enkele vluchtgenoten. In het achtervolgende peloton keek Ligthart goedkeurend toe. “Ik was de enige van onze ploeg met snelle benen die de heuvels had overleefd, dus was het niet zo’n moeilijke keuze om alles op mij te zetten. Terwijl de jongens van Cofidis op volle kracht achtervolgden, hebben wij in het wiel kunnen profiteren. Bij het ingaan van de laatste kilometer werd De Bie ingerekend en moest ik alsnog gaan sprinten. Ik ben zelf als eerste de spurt aangegaan en dat was genoeg om te winnen.”

Afgelopen week kwam er in de Ruta del Sol een vervolg aan het succesverhaal van Ligthart. Nadat al zijn ploegmaats tegen de grond waren gegaan in een massale valpartij, kon hij totaal onverwachts opnieuw zijn eigen kans gaan. De 26-jarige renner liet zich dat geen tweemaal zeggen en won de eerste rit voor Fabio Silvestre en Grega Bole. “Toen ik de valpartijen achter mij hoorde, keek ik even wie er nog in de groep zat. John Degenkolb en Tyler Farrar hadden geen mannen meer bij zich. Er was weinig controle, dus dacht ik: ik ga het gewoon proberen. Ik schatte mijn kansen met een aanval in ieder geval hoger in dan te sprinten tegen Degenkolb en Farrar. Ik zette aan op iets meer dan een kilometer van de finish en heb niet meer achterom gekeken tot enkele meters voor de finish. Veel gaat er in die tijd niet door je heen, je hoopt alleen maar zo hard mogelijk te rijden.”

Ligthart heeft met zijn overwinningen in Marseille en Zuid-Spanje twee grote koersen bij op zijn palmares geschreven. Dat is op dit moment goed voor de helft van de zeges van Lotto Soudal in 2015. Beide overwinningen vergelijken vindt de jongeling moeilijk. “Het is gewoon altijd speciaal om te winnen voor mij. In de Ruta del Sol stond er een beter deelnemersveld aan de start, maar mijn zege werd daar jammer genoeg ontsierd door die grote valpartijen in de finale. Alsof ik alleen maar won omdat er een deel van het peloton tegen de vlakte ging. La Marseillaise is dan weer een eendagskoers, wat volgens mij toch anders en meer prestigieus is dan het winnen van een etappe in een rittenkoers. Ik schat beide overwinningen daarom redelijk gelijkwaardig in.”

Ik ga niet op tafel kloppen en zeggen: ‘Jongens, ik heb nu een koers gewonnen. Vanaf nu rijdt de ploeg elke koers voor mij.’

In tegenstelling tot dit jaar, kreeg Ligthart de voorbije seizoenen amper de kans om zelf voor de zege te sprinten. Ligthart nam vaak vrede met een rol als meesterknecht of sprintloods voor een grote kopman, wat zijn eigen kansen op ritwinst reduceerden. Daar lijkt dit jaar verandering in gekomen. Of toch even. “Of dit nu definitief gaat veranderen? Ik denk het niet. Voorlopig krijg ik wel meer kansen dan vorig jaar, maar als verderop dit seizoen André Greipel en Jens Debusschere erbij zijn, dan wordt het gewoon weer mijn taak om hen aan de winst te helpen. Daar ben ik heel realistisch en nuchter in. Anderzijds, als ik, zoals in de GP La Marseillaise en Ruta del Sol, zelf de snelste man van onze ploeg aan de start ben, krijg ik mijn kans en staan de ploegmaats klaar om zich voor mij op te offeren. Dat is afwachten van koers tot koers. Je moet de kansen maar pakken die je krijgt.”

De zelfbewuste Ligthart lijkt weinig moeite te hebben met die rol. “Ik weet wat ik kan en vooral wat ik niet kan. Daarom zal ik mij in veel wedstrijden altijd blijven opofferen voor anderen en alleen in de koersen die mij echt 100 procent liggen voor eigen rekening gaan rijden. Een overwinning in een koers als de GP La Marseillaise of Ruta del Sol verandert daar weinig aan. Ik ben absoluut niet het type renner dat na zo’n vroege overwinning plots op tafel gaat kloppen en roepen: ‘Jongens, ik heb nu een koers gewonnen. Vanaf nu rijdt de ploeg elke koers voor mij.’ Ik haal ook voldoening uit het werken voor de ploeg, zoals twee weken geleden in de Ster van Bessèges. Daar wonnen Kris Boeckmans en Tony Gallopin allebei een rit na enorm sterk teamwerk.”

Nu Ligthart zijn seizoen goed begonnen heeft, is het aan hem om die lijn de komende weken door te trekken. Met de Omloop Het Nieuwsblad, Tirreno-Adriatico, Dwars door Vlaanderen en Gent-Wevelgem mag hij een mooi wedstrijdschema afwerken. De Brabantse Pijl is Ligtharts grootste doel, maar de Nederlander zit met zijn gedachten ook al bij de maand juli. “Het wordt voor mij eens tijd dat ik aan de start kom van de Tour de France. Ik heb de zekerheid dat ik op de longlist sta en dus met een man of vijftien in de running ben voor een Tourticket. Zeker nu de start in Nederland ligt, ben ik extra gemotiveerd om er voor te gaan. Maar ik ga mij niet blindstaren op die selectie. Ik kan een deelname alleen afdwingen door in elke koers het uiterste te geven voor de ploeg en voor mezelf. Dan zien we wel of ik al dan niet geselecteerd word.”