Vier jaar geleden zorgde Tom-Jelte Slagter voor een behoorlijke verrassing. Natuurlijk, de toen 23-jarige renner stond al bekend als een groot talent, maar weinig mensen hadden verwacht dat hij de Tour Down Under zou gaan winnen, hijzelf ook niet. Dit seizoen keert Slagter voor het eerst terug naar de plek van zijn grote doorbraak, en niet zonder ambities. Dat vertelt hij in het Weekendinterview.

“Ja, dit is een heel speciale koers voor mij”, zegt Slagter direct. “Die overwinning was toen geweldig. Ik heb daar veel goede herinneringen.” Naast het eindklassement wist hij destijds ook een etappe te winnen door wereldkampioen Philippe Gilbert te verslaan (zie video hieronder). Het was pas zijn eerste profzege, maar direct één om in te lijsten.

Strijden voor eindzege
Nu is het tijd om nieuwe herinneringen te creëren. De renner van Cannondale-Drapac stapt zondag in het vliegtuig richting Australië. “Hopelijk kan ik dan weer strijden voor de eindzege. Ik heb een goede winter achter de rug en ga daar van start als kopman.” Het kopmanschap deelt hij met Michael Woods. De Canadees werd vorig jaar vijfde. “Dan is het logisch dat hij ook een vrije rol krijgt”, weet Slagter. “Het is sowieso goed om twee man te hebben voor het klassement. Er kan van alles gebeuren.”

Dat de inmiddels 27-jarige renner niet zonder ambitie start, blijkt uit het feit dat hij weigert te tekenen voor plaats zes. “Vooraf ga ik zeker voor de overwinning. We kunnen dan eigenlijk pas achteraf zeggen waar ik tevreden mee kan zijn. Als ik zesde word, of voor mijn part negende, en ik was gewoon echt niet beter, dan moet je gewoon in de spiegel kijken en eerlijk zijn. Maar ik ga vooraf niet tekenen voor iets buiten het podium.”

Dat is niet onlogisch, want de Australische rittenkoers ligt hem uitstekend. Slagter geeft daar zelf een verklaring voor: “Het is een combinatie van alles. Sowieso het feit dat de koers zo vroeg in het seizoen ligt. Ik ben iemand die goed op training reageert. Als ik de juiste training doe in de wintermaanden, kan ik zonder koersen een heel hoog niveau halen. Dat speelt mij natuurlijk in de kaart, ten opzichte van renners die liever wat meer koersen in de benen hebben. Bovendien is het parcours ideaal voor mij. Dat geluk moet je ook hebben.”

Warmte-adaptatie
Reden temeer dus voor Slagter om zich goed voor te bereiden. De Groninger heeft duidelijk zijn huiswerk gemaakt. Hij is goed op de hoogte van het parcours en de voornaamste tegenstanders. Zijn trainingsschema was ook anders dan normaal. “Ik ben niet alleen eerder begonnen, maar ik heb ook de intensiteit hoger gelegd. Dat is voor de Tour Down Under wel belangrijk. De ritjes zijn daar niet heel lang, maar wel intensief, dus daar moet je op inspelen.”

Slagter deed de voorbereiding voornamelijk thuis, op een trainingskamp met de ploeg na. Waar veel van zijn collega’s de winter doorbrengen in warmere oorden als Girona en Monaco, blijft hij liever bij zijn gezin in het Friese Nij Beets. “Dat is een bewuste keuze”, stelt Slagter. “Ik hecht veel waarde aan mijn familie. Wanneer het nodig is om in het buitenland te trainen, plan ik gewoon zelf trainingskampjes, maar ik wil er op dit moment niet gaan wonen.”

foto: Sirotti

De weersomstandigheden zijn straks echter compleet anders dan hij nu gewend is in Nederland. De Tour Down Under staat bekend als een van de warmste koersen van het jaar. Het is er vandaag bijvoorbeeld 39 graden. Dat wordt dus een behoorlijke overgang, maar Slagter bereidt zich daarop voor met bezoeken aan de sauna, warme baden en rollersessies in een opgestookte kamer bij hem thuis. “Dat werkt heel goed”, zegt hij, om daar vervolgens lachend aan toe te voegen: “Maar het jaar dat ik won, had ik helemaal niks aan warmte-adaptatie gedaan. Dat moet ik er wel bij zeggen. Ik kan dus ook zonder al die dingen winnen!”

Reflectie
Laten we nog eens inzoomen op dat jaar. Nu Slagter vier jaar na dato weer terugkeert naar de plaats van zijn doorbraak, vormt dat een mooie gelegenheid om zijn progressie te bestuderen. Heeft hij zich ontwikkeld zoals vier jaar geleden gehoopt? “Als ik naar afgelopen seizoen kijk niet”, zo luidt het antwoord. “Daar was ik niet tevreden over. Maar ik hoop dit jaar weer goed en constant te zijn, zoals ik dat in 2014 ook was.”

Dan rest de vraag: waarom ging het vorig seizoen dan minder? “Het jaar begon goed”, antwoordt Slagter. “Ik kon een etappe winnen in de Tour du Haut-Var, dat was natuurlijk hartstikke mooi. Alleen wil je die vorm dan ook doortrekken naar de klassiekers. Dat lukte in Milaan-San Remo nog wel, waar ik net geen top-10 haalde, maar daarna kwam dat laatste stapje er niet. In Luik ben ik gevallen, en in de Waalse Pijl en de Amstel Gold Race was ik gewoon niet goed genoeg.” De renner van Cannondale-Drapac heeft daar niet direct een reden voor. “Het kan van alles zijn. Dat kun je niet zo één, twee, drie aanwijzen.”

Voor mijn gevoel zit ik nu heel dicht tegen het niveau van toen ik daar won.

“Ik hoop dat ik dit seizoen weer een grote stap voorwaarts maak, en dat ik een stuk beter ben dan vorig jaar”, vervolgt hij. “Dat is het belangrijkste. Voor mijn gevoel zit ik nu heel dicht tegen het niveau van toen ik daar won. Ik hoop dat ik na nog een paar belangrijke trainingen weer die vorm heb. Aan de andere kant: de Tour Down Under is vrij onvoorspelbaar. Het gaat om de eerste koers van het jaar, je komt net uit de winter, de omstandigheden zijn heel anders: het kan dan zo maar heel anders uitpakken. Vier jaar geleden had ik vooraf ook niet verwacht dat ik zou winnen. In die zin blijft het dus altijd een beetje een verrassing.”

Programma
Zodra Slagter terugkeert uit Australië, volgt een aantal Italiaanse koersen. Op zijn programma staan Strade Bianche, Tirreno-Adriatico en Milaan-San Remo. “Heel misschien rijd ik eerst nog de Ruta del Sol, anders kiezen we voor een trainingsblok.” Zijn voorbereiding op de Ardennenklassiekers verloopt via de Ronde van het Baskenland. Over grote rondes is nog niks bekend. “Daar zijn we nog een beetje over aan het praten”, besluit Slagter.