JulianDubbeld

• maandag 30 december 2024 om 20:15

Terugblik Het wielerjaar 2024 was er een vol met hoogtepunten. Om het kalenderjaar met een positieve noot te eindigen, delen tien redacteuren van WielerFlits en RIDE Magazine hun persoonlijke hoogtepunten van het afgelopen seizoen. Wat maakten zij zelf? Welk moment was bijzonder omdat ze zelf aan het werk waren? Vandaag het verhaal van redacteur Julian Dubbeld.

Jonas Vingegaard wordt vaak verweten saai te zijn. De Deen zal in tegenstelling tot Tadej Pogacar, Wout van Aert, Mathieu van der Poel of Remco Evenepoel nooit een stoer verhaal voor de camera vertellen. Of een plaagstootje uitdelen aan de concurrentie. Je zult Vingegaard ook niet snel druk in de weer zien op sociale media.

Het maakt Vingegaard – buiten Denemarken – tot de minst geliefde wielrenner van de Grote Vijf. Want: wie is hij nu eigenlijk? We weten dat hij drie weken per jaar verschrikkelijk hard kan fietsen, dat hij op de visafslag heeft gewerkt, dat hij graag met zijn vrouw Trine Marie Hansen en kindje thuis in Denemarken is.

Op 10 juli 2024 is het beeld van Vingegaard bij mij echter 180 graden gekanteld. Na tien ritten dominantie van Pogacar in de Tour de France, wist Vingegaard in de etappe naar Le Lioran eindelijk van zich af te bijten. De Deen won de elfde rit door een gat van veertig seconden op de Sloveen dicht te rijden en hem daarna te verslaan in een sprint. Op het allerhoogste niveau was het een van de spannendste koersen die we dit jaar hebben gezien, vooral omdat er door de dominantie van Pogacar vaak niet zoveel spanning was.

🎙️ “I didn’t think I’d be able to make it back, but I just kept fighting. … It means so much to me. I never would have thought this 3 months ago” – 🇩🇰 Jonas Vingegaard

Raw emotions from Jonas Vingegaard in his interview post stage. Check it out ⤵️#TDF2024 pic.twitter.com/sdm6H3SWMN

— Tour de France™ (@LeTour) July 10, 2024

Maar het is niet door het kloppen van Pogacar of de spanning van die etappe dat de overwinning van Vingegaard in Le Lioran voor mij het wielerhoogtepunt van 2024 is. Het komt door de tranen na afloop. In het flashinterview laat de Deen zijn emoties in de vrije loop: Vingegaard kan even niet meer stoppen met huilen, want ook minuten later voor de camera met WielerFlits zijn de tranen nog steeds niet opgedroogd. Hij vertelt hoe moeilijk het voor hem was om terug te keren op het hoogste niveau, hoe dankbaar hij voor de steun van zijn familie is en hoe trots hij is op zijn overwinning. Af en toe moet hij zijn tranen wegvegen.

Het zijn tranen die we niet vaak zien in het wielrennen, en zeker niet zo hevig als die bij Vingegaard na zijn zege in Le Lioran. We moeten ze koesteren: achter de schijnbaar onaanraakbare kampioenen gaan echte mensen schuil met diepe emoties. Vingegaard kan misschien wel saai overkomen, we weten nu dat er veel meer achter de Deen schuil gaat. Daar kan ik alleen maar mijn hoed voor afnemen. Door zijn kwetsbaarheid te tonen, is hij een van de authentiekste renners van het peloton geworden voor mij. En maakt hem tot een van de renners met de grootste gunfactor.