Het WK wielrennen in Oostenrijk staat deze week in het middelpunt van de aandacht. Jaarlijks is de wegwedstrijd van de beloften-mannen min of meer een garantie voor een spektakelstuk in de strijd om de iconische regenboogtrui. Maar juist die categorie – met dit jaar meer profs dan ooit aan de start – heeft een bijzondere status in de geschiedenis van het WK.

Voorheen was het zo dat belofterenners met een contract bij een WorldTour-ploeg alleen mochten deelnemen aan de titelstrijd bij de profs. Voor ProContinental-renners jonger dan 23 jaar gold deze regel niet; zo kon Kévin Ledanois in 2015 – toen in dienst van het ProContinentale Bretagne-Séché Environnement – bijvoorbeeld de titel grijpen. De UCI veranderde begin 2016 de regels, waardoor WorldTour-profs weer aan het WK voor beloften mee mogen doen, met de uitzondering dat een renner niet eerder mag hebben deelgenomen aan het WK bij de profs.

Waarom wel?
Hoewel er bij insiders, wielerfans én renners verdeeldheid heerst over de regel, ben ik een groot voorstander om profs toe te laten tijdens het WK U23. De reden waarom is simpel. De UCI organiseert een WK voor U23-renners. Met andere woorden: de internationale wielerunie zoekt ’s werelds beste renner die jonger is dan 23 jaar. Het moet niet uitmaken of je prof bent of niet. Voor de erelijst van dit WK is het ook allesbehalve een slechte zaak. Van de 23 winnaars die tot op heden het palmares sieren, kun je alleen van Ivan Basso, Michael Matthews en Arnaud Démare zeggen dat ze ook bij de profs tot de toplaag behoorde of behoren. Matej Mohorič lijkt zich daarbij te voegen, gezien zijn prestaties dit seizoen.

Het is ook een prachtige stimulans voor jonge renners. Als je kijkt naar de coureurs die zijn ingeschreven voor het WK U23 op de weg, tel je niet minder dan 25 profs. Al bij al staat er dus een groot aantal beroepsrenners aan het vertrek komende vrijdag. Het is niet voor niets dat zij en masse kiezen om uit te komen in de beloftenwedstrijd. Op basis van hun leeftijd zijn ze gerechtvaardigd om mee te doen, terwijl ze bij de profs niet het verschil kunnen maken. En als je jezelf ’s werelds beste kunt noemen op zo’n zwaar parcours: waarom zou je die kans dan laten liggen?

Het is eigenlijk ook te gek voor woorden dat je jonge WorldTour-renners de kans ontneemt om mee te doen, terwijl ze op basis van hun leeftijd daarvoor in aanmerking komen. Vergelijk het bijvoorbeeld met het voetbal. Woensdag openbaarde voetbalbond KNVB de meest recente voorselectie van Jong Oranje. Daarin zitten onder meer Carel Eiting (Ajax), Guus Til (AZ), Javairô Dilrosun (Hertha BSC), Jeremiah St. Juste (Feyenoord), Bart Ramselaar (PSV, en kwam net als Til al uit voor het ‘grote’ Oranje) en Denzel Dumfries (PSV). Allen speelden meerdere wedstrijden voor grote clubs op het hoogste niveau. Het zou toch krom zijn als ze op basis van hun ervaring niet mochten spelen voor Jong Oranje?

Waarom niet?
Tegenargumenten zijn er zat. Het niveauverschil zou te groot zijn. Door de ervaring van profs tussen de beloften, zou dat uitmonden in een oneerlijke strijd. De beroepsrenners zouden immers een streepje voor hebben, omdat zij zich beter hebben kunnen ontwikkelen op profniveau. Maar is dat per definitie slecht? Nee. De kwaliteit stijgt daardoor juist. Je zoekt toch de beste renner? Volgens mij is dat inherent aan topsport, ongeacht of de beloftencategorie juist een aanloop naar profs moet zijn. Noem het dan geen U23 en plak een andere naam op de wedstrijd. Maar waar stel je dan de grens?

Het toelaten van profs op het WK U23, zou ook slecht zijn voor de beloftencategorie. Heel het jaar strijden zij tegen elkaar, om dan tijdens het wereldkampioenschap het onderspit te delven tegen profs. Frustrerend, zo vertelde Sam Oomen mij vorig jaar. Hij mocht toen starten op het beloften-WK, maar vond het zelf nooit leuk als er profs in ‘zijn’ U23-koersen kwamen meedoen. Hijzelf wilde niet diezelfde prof zijn en bedankte voor de eer. Een mooi gebaar. Maar het moet toch juist motivatie geven om die profs niet je kaas van het brood te laten eten? Dat je laat zien dat jij net zo goed of juist beter bent?

Bobbie Traksel haalde eerder deze week op televisie aan dat als hij het voor het zeggen had, hij terug wilde naar hoe het was: geen WorldTour-renners toelaten. En wel ProContinental-coureurs? Dat is – én was voorheen – pas scheef. Ridicuul zelfs, misschien. Neoprofs rijden over het algemeen geen loodzwaar WorldTour-programma (en wanneer ze dit wel doen, heeft dat soms weerslag op hun groei), maar ze koersen vaak in dezelfde wedstrijden waarin ook ProContinental-renners actief zijn. Dan zijn beiden prof, maar mag slechts één van hen starten op het WK U23? Flauwekul.

Wel of niet?
Kortom, ik ben een groot voorstander van een open WK U23. Begrijp me niet verkeerd: ik ben de eerste die toejuicht dat renners de volle vier seizoenen als belofte afwerken. Maar het is niet voor niets het wereldkampioenschap voor renners onder de 23 jaar. De UCI heeft deze titelstrijd in het leven geroepen om de beste coureur in deze leeftijdscategorie te belonen met een regenboogtrui. Eigenlijk is het een vorm van discriminatie als je jongens uitsluit omdat ze dermate veel talent hebben, dat ze op jonge leeftijd al bij de beste ploegen ter wereld rijden. Een voordeel hoeft het niet eens te zijn. De renners maken nog altijd de koers.